Wie de storm vandaag heeft weten te trotseren en tijdig in trein of auto zat, kan zich opmaken voor een lekkere tweede Eurosonic-nacht. 3voor12 loopt de podia af zodat jij het niet hoeft te doen. Check dit blog voor updates.

Eurosonic Noorderslag is het jaarlijkse showcasefestival in Groningen, waar de muziekindustrie vanuit heel Europa zich verzamelt om nieuw talent te spotten én ook al vast te leggen. Speelt een band zich in de kijker? Dan is de kans groot dat-ie in de zomer op alle festivals speelt. 

Eurosonic vindt 17 t/m 19 januari plaats in de hele binnenstad van Groningen, met bands uit heel Europa. Op Noorderslag – 20 januari in de Oosterpoort – spelen louter Nederlandse bands. 

3voor12 doet uitgebreid verslag van het festival met recensies, livesessies en uitzendingen op 3FM.
© Jelmer de Haas

Geijkt HMLTD raast door de geschiedenis

In een ESNS-dag met bovengemiddeld veel doorsnee acts is HMLTD in elk geval een prettige afwisseling. Zes gasten uit Londen graaiden een chaotisch zooitje muzikale invloeden bij elkaar en trokken hun mafste outfits aan: HMLTD is alsof de zes zoons van Adam Ant een postpunkband zijn begonnen. Frontman Henry Spychalski heeft veel van Adam weg: dezelfde manische manier van praatzingen en een vergelijkbaar gevoel voor stijl, plus een lekkere dosis camp. De rest van de band – in netpanty's, ooglapjes, reusachtige pofmouwen en dreigende gezichten – scheurt in noodtempo langs een indrukwekkende hoeveelheid ijkpunten uit de muziekgeschiedenis. Van punk tot New Romantics, een beetje Prodigy, een beetje Bowie, een orgeltje à la The Doors gaat over in een absurde Skrillex dubstep break. Allemaal aan elkaar gelijmd met venijnig spel en Rocky Horror Picture Show esthetiek. HMLTD gooit zo veel oude dingen door elkaar dat het weer nieuw wordt.

Dat klinkt best gaaf! Gaat HMLTD de wereld veroveren? Is dit de toekomst van de gitaarmuziek?
Dat valt nog te bezien. De compromisloze toewijding aan het concept is best wel kicken, en alleen al voor die pakjes is HMLTD de moeite waard om te gaan zien. Maar in een set van drie kwartier speelt de band eigenlijk niet één goed liedje, en dan wordt alle theater eromheen al snel een beetje vervelend. Je kunt veel van Adam Ant zeggen, maar hij had wel hits. Een 'Stand and Deliver' zit er bij deze band niet tussen. HMLTD staat wel, maar levert niet. (CvW)

Luister: To The Door 

Heerlijk onbeschaamd uithalen met Hannah Williams

Met het wegvallen van Charles Bradley en Sharon Jones ligt er een gapend gat in de behoefte aan klassieke 60s soul. Die twee giganten worden gemist, maar hun plek kan misschien wel gevuld worden door Hannah Williams, een Engelse. Die ziet er weliswaar met haar glitterjasje en roze haar uit als het type dat je in de uitgaansbuurt van Liverpool kunt tegenkomen met een gebroken naaldhak, maar damn, ze heeft wel soul. Achterin de zaal gaan de lange mouwen uit en de biertjes opzij voor het betere blue-eyed danswerk, terwijl Hannah Williams zich op het podium laat steunen door een stevige band (lekker veel bas!) en twee kordate achtergrondzangeressen. Ze beheerst ook de fijngevoelige ballads, maar je moet wel van de volle strot houden die ze vroeg of laat steeds opzet. Haar beste liedje is de mid tempo knaller ‘Dazed & Confused’. Strik erom en boeken voor North Sea Jazz?

Ja, gewoon doen. Maar wacht even, is dat niet?
Verdomd, ja! 4:44 van Jay Z. Sample! En bovendien een steengoed liedje. (AdV)

Nummer: Late Nights & Heartbreak

Het feest van Témé Tan is te snel voorbij

Weinig one man shows te zien op Eurosonic, maar als ze er staan zijn ze zeker de moeite waard. Zo ook in de DOT Foyer, waar de Vlaamse Témé Tan zich aan het publiek presenteert. Een versmelting van zwoele Afrikaanse percussie met de Franse pop die we van Stromae gewend zijn. Maar moet die vergelijking nou echt gemaakt worden? Eigenlijk niet. Dankzij zijn roots uit Kinshasa en zijn inspiratie uit onder meer Japan en Brazilië staat Témé Tan volledig op zichzelf. En dat heeft het publiek ook door.

Hoezo dan, gaan ze los?
Vooral de vier fans aan de linkerkant gaan los. Luid meezingend met elk nummer, dansend, ze waren de gangmakers en namen iedereen met zich mee. Langzamerhand zorgt ook Témé er met zijn glimlach voor dat je niet anders kunt dan meedoen. Dit feestje mocht veel langer duren. (FY)

Nummer: Améthys
 

Death Alley (ont)spoort niet

Bakkebaarden waar Wolverine nog van zou blozen, strakke zwarte spijkerbroeken, lang haar en gebalde vuisten in de lucht. Death Alley draait niet om hun voorliefde voor seventies hardrock heen. Vanaf dat de Amsterdammers op het podium stappen geven ze zo veel gas, dat de luidsprekers het direct moeilijk hebben. De zang zwabbert in de mix, alsmaar doorrazende gitaar klinkt soms vreemd dun.

Genekt door het geluid dus?
Nee hoor. Ze denderen gewoon mokertje hard over al die problemen heen. Zoals ze dat ook deden over die dramatische bandwissel, vorig jaar. Het enige wat echt jammer is, is dat ze in de nieuwe nummers net iets te veel rechtdoor rocken. Dan wordt het toch net te veel een gimmick. Het best zijn ze toch als ze zoals in 'Supernatural Predator' de boel volledig psychedelisch laten ontsporen, een groove laten ontstaan en dan toch weer een vernietigende gitaarsolo doorheen laten snijden. Maar dan zijn ze ook echt heel erg goed. (RH)

Luister: Supernatural Predator

Soleima is knuffelbaar en afstandelijk tegelijk

Soleima is het type zangeres die het liefst alleen maar haar publiek zou knuffelen. Tijdens de eerste nummers lijkt ze wat ongemakkelijk op de podiumrand te staan, alsof ze zich geen raad weet in haar trenchcoat. Iets later heeft ze de oplossing: van het podium af stappen en met het publiek dansen.

Een popzangeres die dicht bij haar fans staat dus?
Ja, als je het zo letterlijk neemt. Maar wat haar muziek zo leuk maakt, is die constante autotune over haar zachte stem met dat gekke Deense accent. Dat maakt het juist weer afstandelijk, zoals Japanse pop dat ook zo kan hebben. Alsof een slim computerbedrijf een android heeft uitgevonden die helemaal geprogrammeerd is om de meest knuffelbare robotpopster te zijn. Die uitstapjes naar garage en dance geven het het laatste beetje aanstekelijke futurisme. Leuk dit. (RH)

Kijk: Soleima - ‘Paper’ + ‘Low Life’ (Live at 3voor12 Radio):

© Jelmer de Haas

Off Bloom, de band die speelt alsof ze hier al jaren komen

Binnen 30 seconden heeft de frontvrouw van Off Bloom alle mannelijke fotografen op de eerste rij om haar vinger gewonden. Ze zakt met haar benen wijd door haar knieën, en kietelt een kalende 50-plusser onder zijn kin. Tussen haar pop-en-lockmoves door zoekt ze met iedereen oogcontact en laat ze weten dat ze 'super fucking excited' is om hier te zijn. Het Deense trio Off Bloom maakt dansbare Flume-achtige beats waarbij ook de liefde voor Major Lazor duidelijk te horen is. Soms zijn er wat Bollywood-geluiden in verwerkt, dan weer hoor je een Mia-sample. De twee jongens achter haar (gekleed alsof ze zo uit een Saved By The Bell-aflevering zijn gestapt) hebben ieder een eigen kleine mengpaneel en lijken verder weinig toe te voegen aan de show.

Flume? Major Lazor? Mia? Best een gouden formule zo te horen?
Jawel, maar ze vliegen nog net iets te veel alle kanten op. Het ene nummer is excentriek, dansbaar en slaat enorm aan bij het publiek. Het andere heeft exact in het akkoordenschema van Adele's 'Someone Like You' en kan eigenlijk wel uit de set verwijderd worden. Al met al weet het trio tijdens 'Golden Dreams' iedereen mee te krijgen. Chapeau! Als de band na drie kwartier voldaan van het podium stapt, laat ze het publiek enthousiast - en een beetje beduusd - achter. (FY)

Nummer: Falcon Eye

George FitzGerald heeft z’n vorm nog niet gevonden

De bas is zo diep dat je kiezen ervan op elkaar klapperen. De breaks kloppen, de synthesizers zwellen op de juiste momenten aan, de hi-hats swingen. Waarom is er dan toch geen klap aan de nieuwe liveshow van George FitzGerald? De Britse ex-dj keerde met zijn debuutalbum in 2015 de CDJ’s de rug toe, en paste met zijn melancholische doch poppy house-sound uitstekend in de slipstream van Disclosure, voor mensen die het net wat verfijnder en dieper wilden. Dit jaar debuteert FitzGerald met z’n liveband en nieuw werk, maar dat klinkt nogal dun. Geen melodieën die je bij de lurven grijpen, geen herkenbare sound en telkens een te voorspelbare opbouw. George en z’n bandleden blijken bovendien nogal navelstaarderig op het podium te staan, en alleen dat oudje ‘Full Circle’ als slotnummer wil echt vlammen.

Maar die nieuwe single is toch ook hartstikke cool?
Ja, die wel! ‘Burns’ heet-ie, met een mooi gesampled ‘oh’-koortje dat precies melancholisch genoeg is, en een paar pittige arpeggio’s. Maar die verzuipt vanavond in de bas en klinkt beter op Spotify. Misschien toch die draaitafels maar weer eens afstoffen? (TP)

Luister: Burns

Gizmo Varillas is het ideale zomerbriesje

Het is nogal een cliché om een Spanjaard te omschrijven als het ideale zomerbriesje. Maar Gizmo Varillas is het echt. Hij is de favoriete zomeravondzanger van Yoko Ono, groeide op aan de noordkust van zijn land en zingt liedjes vol herinneringen aan zijn dagen daar. En nee, daar schuwt hij de vrolijke fluitjes niet bij. Is dat dan niet bloedirritant? Nee, op de een of andere manier niet. Is het de nonchalante manier waarop hij speelt en de frivole manier waarop hij Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse ritmes in zijn toegankelijke popsongs mengt, die het toch wel innemend maken? Het heeft niet veel om het lijf, maar tussen al die muzikanten die oh zo graag willen, is een zo’n pretentieloze snuiter stiekem wel lekker.

Zullen we hem voor de zomer bewaren?
Goed plan. (AdV)

Luister: Give A Little Love

Je kunt best zonder YOUNGR in je leven

Er is nogal wat aan te merken op YOUNGR. Het meest interessante wat er over hem te melden is? Hij is de zoon van Kid Creole. YOUNGR heeft net een album uitgebracht dat This Is Not An Album heet. ‘Lol!,’ roept-ie er zelf over. Zijn housepop is zo plat en inspiratieloos dat ik er niet eens leuk grapje over wil verzinnen. Echter, samen met z’n twee bandleden doet hij het alsof ze integraal The Wall spelen. Knap zeg! Om ook nog stukjes Daft Punk en London Grammar te coveren met de meest vervelende deephouse-sound. En dan heeft hij ook nog eens een irritante, slis-stem waarmee ie de hoge noten nauwelijks haalt. De lage eigenlijk ook niet.

Ga je me nu vertellen waarom het tóch best leuk is?
Nee, het is namelijk echt heel vervelend. Hij staat hier alleen maar omdat zijn inwisselbare hit ‘Out of My System’ al bijna 30 miljoen streams pakte. Het is een soort modern backpackersanthem: fuck huisje boompje beestje, op naar Burning Man, dronken worden op exotische eilanden en rondreizen totdat je creditcard in het rood is gegaan. Je kunt prima zonder YOUNGR in je leven. (TP)

Kijk: drie uur exotisch aquarium, da’s leuker dan YOUNGR

Andrea Belfi heeft bijna niks nodig

Wacht even, we gaan hier naar een drumsolo van drie kwartier kijken? En dat is nog de moeite waard ook? Zeker, de Italiaan Andrea Belfi heeft een drumstel als hoofdinstrument, maar hij heeft er ook de nodige elektronica bij staan; drumpads, sampler, synth. Het mooie is dat ie die niet lafjes op de achtergrond aan heeft staan, maar ook echt bedient. Tijdens het drummen dus. En dat terwijl hij toch graag in hoog tempo zijn hi-hat toucheert. Alles bij elkaar word je een subtiele maar bezwerende trip in gezogen, waarin de focus op ritme ligt. Zijn stukken duren telkens zo’n zeven minuten, en hoewel ze niet leiden tot een soort euforische climax heeft ie toch elke keer een heel aardige spanningsboog te pakken. Zo ploegt hij al moedig voort sinds het begin van de eeuw, en er is niet per se een reden waarom het nu tot een doorbraak zou komen, maar hij is wel degelijk een intrigerende artiest om naar te kijken.

Lijkt me dan ook niet echt een act die je zomaar op elk festival weg kan zetten?
Bepaald niet nee, maar op bepaalde boutique festivals kan hij juist een bijzondere toevoeging zijn. (AdV)

Luister - Lead

Tamino heeft weinig nodig

Natuurlijk bewaart Tamino z'n beste hoor het eind. Dat 'Habibi' zo goed uitpakt, is de echte verrassing. Dankzij een felle spot is alleen het silhouet van de belg zichtbaar, en is het hele podium omgetoverd in een stylistisch zwart-wit beeld. Perfect, want hij is op zijn best als er niks afleiding. Alleen zijn feilloze overgangen naar kopstem, een beetje piano, een beetje gitaar. Meer is er blijkbaar niet meer nodig om de Stadsschouwburg muisstil te krijgen.

Maar blijft het zo minimaal?
Op de beste momenten wel. Helaas zitten er in het midden wat vollere nummers met grotere bezetting. Wat meer poespas ook in de zang, wat meer opgelegd drama. En gek genoeg zakt het daardoor juist weg. Voorlopig is Tamino op zijn meest overweldigend als ie veel weg laat. (RH)

Luister: Tamino over de Arabische invloeden van zijn opa @3voor12 Radio

IAMDDB is klaar voor wiet en pussy

‘Mag het licht even roze voor dit liedje?’ ‘Ik zat aan diep blauw te denken…?’ ‘Misschien een spotje?’ Heb je ooit een artiest gezien die zich telkens zo bemoeit met het lichtplan? Rapper IAMDDB uit Manchester wel, hoor. Ze maakt moderne trap en R&B met af en toe een lekker jazzy uithaaltje, soms zo hees en diep rappend als Young M.A., dan weer meer richting zangerige R&B. En wat blijkt? Ze heeft een extreem leuke uitstraling: ze springt al vijf minuten te vroeg op het podium en maakt tussendoor gezellige praatjes. Over het feit dat ze haar riem is vergeten, bijvoorbeeld, en dat is best onhandig met zo’n baggy legerbroek. Over het feit dat ze single is en op zoek naar pussy. Dat we allemaal een jointje nodig hebben. ‘Wat, blowen jullie niet?!’ Ze zingt en rapt bovendien alles live, waar veel Amerikaanse collegae dat liever aan backing track en autotune overlaten.

Je klinkt heel enthousiast?
Ja, want haar enthousiasme is zo aanstekelijk als een uitslaande bosbrand. Jammer alleen dat ze niet zo’n gouden keeltje heeft en er meer valse noten uit knijpt dan zuivere. Maar dat maakt ze goed met haar vurige toewijding. Elke ‘woew’ uit de zaal wordt gretig beloond, elke camera en iPhone die er op haar wordt gericht krijgt een knipoog, giechel en dansmove. Dat komt vast goed met wiet en pussy, vanavond. (TP) 

Luister: Shade

Pogoën met popprinses Alma

Uit het land van zomers zonder zonlicht, stugge inwoners en metalbands met onleesbare logo's komt Alma. En wat Alma wil, is Finlands allereerste echte popster worden. Ze is al behoorlijk op de goede weg, met een feature op de plaat van Charli XCX en een gastbijdrage van French Montana op haar eigen single, en dat nog voor haar eerste album uit is.

Vandaag staat ze op het podium met driekoppige band en haar tweelingzusje als achtergrondzangeres-annex-hypeman. Ze hebben allebei hetzelfde markerstiftgele haar, dat van Alma is lang, dat van haar zusje gemillimeterd. In matching grote zwarte hoodies springen ze over het podium, stuiterend op electropop in de categorie Mø en Tove Lo: eigenwijs en met een beetje EDM.

Dat hebben we vaker gehoord dus. Kan Alma zich van die altpopprinsessen onderscheiden?
Misschien wel. Ze zingt in elk geval beter dan die twee inspiratiebronnen bij elkaar, en ze heeft een frisse kan-mij-het-schelen-vibe. Geen kunstje, zo van 'kijk mij eens tegendraads doen', maar oprechte ongegeneerde lol. Als die twee zussen samen staan te pogoën krijg je vanzelf zin om mee te doen. De eerste Finse popster is ze nog niet, maar dat zou ze best eens kunnen worden. (CvW)

Luister: Chasing Highs

Heeft Alice Merton meer dan dat onweerstaanbare hitje?

De Duitse (met Britse roots) Alice Merton houdt alles graag stevig in de hand. Haar kapsel matcht haar strakke kaaklijn, haar band matcht haar zwart-witte kledingkeuze. Mensen zeiden tegen haar: neem een band met professionele dertigers, maar ze hield liever vast aan de vrienden waarmee ze al vijf jaar speelt. Ook al voordat ze een internationale radiohit scoorde met het super pakkende ‘No Roots’, een lichtvoetige popsong met een bite. Ook in Nederland sloeg het liedje aan, en zuiderbuur Stromae - ook liefhebber van alles dat strak en fraai gestileerd is - toonde zich fan. De vraag is natuurlijk wat Alice Merton buiten die onweerstaanbare single nog meer te bieden heeft. Een liedje over het overwinnen van angsten, een over jaloezie, een waarvan ze zelf de titel nog niet vastgesteld heeft. Het klinkt allemaal wel prima, maar toch bepaald niet zo spannend als je zou hopen wanneer je af en toe een vleugje Lorde op hoort duiken. Ook haar oproep tot springen - ‘en anders kom ik naar beneden!’ - voelt een beetje formulematig. Ze heeft trouwens ook een liedje over datgene waar wij hier allemaal voor staan: ‘Holes’ gaat naar eigen zeggen over al die keren dat ze afgewezen werd door labels die haar muziek ‘niet begrijpen’. Daarmee overschat ze zichzelf toch wel een beetje.

Gewoon rechtdoor pop. Niks mis mee toch?
Niks mis mee, en bij momenten echt wel entertaining. Maar op een showcasefestival met moordende concurrentie is zo’n krap zeventje niet genoeg om blijvende indruk te maken. (AdV)

Luister: No Roots

Vergeet de hitlijsten, Hater pakt de festivals wel in

Heldere indiepop, ijle zang, sprankelende gitaren. Als je het zo op een rijtje zet, is niet meteen duidelijk waarom het Zweedse Hater nou direct zo ver boven de rest van de bands in hun hoek uitsteekt. Er zijn immers best veel goede acts in die hoek. Amber Arcades, Real Estate als je het wil. En toch is vanaf het eerste nummer duidelijk dat Hater echt wat toe te voegen heeft.

Wat voegen ze dan toe, hoezo is het zo goed?
Dat is meteen het lastige. Geen idee eigenlijk. Misschien juist hoe de bas vaak de melodieën van de zangeres aanvult, en de gitaren kleine accenten plaatsen. Aan de andere kant, in elke laag hoor je de mooiste melodieën komen. Terloops haast, soms een beetje afgeknepen en geconcentreerd, soms ginnegappend onderling en met een enorme grijns. Zonde dat zo'n act als Hater echt de hitlijsten niet gaat veroveren, maar de mooie podia en festivals gaan ze inpakken. (RH)

Luister: Red Blinders

Jeangu Macrooy geeft acceptabele feelgoodshow, maar mag gedurfder

Jeangu Macrooy staat zelfverzekerd op het podium met acht man sterk. Hij opent zoals altijd met 'Aisa', een ode aan de Surinaamse gewoonte om dankbaar het publiek uit te nodigen. Hoe meer het op het podium los gaat, hoe meer hoofden meebewegen in het publiek. Maar in tegenstelling tot wat de storm vanmiddag in het land wel kon, gaat het spreekwoordelijke dak er hier nog niet af. Met zesde nummer 'Head Over Heels' brengt Macrooy voor het eerst in zijn set wat hij beoogt: warmte en energie. Dat weet hij vast te houden met 'Crazy Kids', waarin tweelingbroer Xillan - de hele tijd te horen in het achtergrondkoor - de microfoon op speelse wijze van de frontman afpakt. Vervolgens ontstaat er een aandoenlijk een-tweetje, maar de spontaniteit van dit stukje toneel is ver te zoeken. 

Zorgt Jeangu er tenminste voor dat het kwik boven nul blijft?
Jawel, en het is zeker een waardige opening. Toch jammer dat de set zo'n geforceerd meezing- en meeklap-gehalte heeft, dat de sfeer van de show aardig tam blijft. Jeangu's talent - en het talent van zijn band evenzeer - is van hoge kwaliteit, soms zijn de liedjes alleen wat simpel. Deze man ga je op genoeg festivals zien de komende jaren, zoveel is zeker. Maar de ingestudeerde danspasjes mogen voortaan thuisgelaten worden. (FY)

Luister: Crazy Kids

Wat een strot heeft Dermot Kennedy! En wat een saaie liedjes

Het is best een sympathieke jongen, Dermot Kennedy. De Ierse songwriter is onder de indruk van de sjieke Stadsschouwburg, met stille eerbied in de stem kondigt hij zijn liedjes aan. Die liedjes worden aangeprezen als een mix tussen Bon Iver en Ben Howard: folky met een randje dus. Dat randje haalt hij vooral uit een paar softe synths en zijn ongeschoren stem, stevig en met een rauwe rasp. Zo'n stem die aan je traanbuizen moet gaan trekken omdat die zo doorleefd klinkt. Dat kunstje is alleen al zo vaak gedaan, en door zo veel kandidaten van televisietalentenjachten, dat het de clichématige liedjes alleen maar benadrukt. 

Clichématig? Die jongen staat daar toch gewoon zijn diepste gevoelens uit te storten?
Dat zal ongetwijfeld, maar het zijn gevoelens die al talloze keren op exact dezelfde manier zijn bezongen. Vergane zomernachten, verloren vrienden, de geur van regen, aanzwellende piano en akoestische gitaar. Dit soort platgetrapte emofolkpop valt niet te redden met een rauwe stem en heel laf hiphopbeatje. (CvW)

Kijk: Glory

Papooz: gemberthee met een glimlach

‘Willen jullie low tempo beginnen of high tempo? High tempo? Ok!’ En toch is het liedje waar Papooz vervolgens mee start niet bepaald een knaller van jewelste, maar goed: alles is relatief. De groep uit Parijs grossiert in luchtige indiepop-niemendalletjes met een likje bossa nova. A la Nouvelle Vague en Everything But The Girl, met hier een cello-solo en daar een rockabilly-gitaartje. Muziek waar je onmogelijk aanstoot aan kunt nemen als het voorbij komt in je Gemberthee-met-honing-op-een-zonnige-zondagochtend-playlist.

Papoozzzzzzzzz, dus?
Nou, het is minder slaapverwekkend dan je verwacht, en dat is vooral te danken aan die twee maffe frontmannen. De ene trekt de hele tijd gekke bekken terwijl hij zich nog maar eens op de knieën gooit, de ander zweeft maf dansend over het podium met z’n witte puntschoentjes. De vele meisjes vooraan - van het type met zwart-wit gestreepte shirts en Dille & Kamille-shoppers - hupsen al vrolijk mee. (TP)

Luister: Ann Wants To Dance