De eerste dag van Eurosonic 2018 zit er op. Het is nu dus écht begonnen. En meteen kwamen er al een hoop act bovendrijven als hoogtepunt. Uit het focusland, uit het hoge noorden en gewoon uit Dokkum.

Eurosonic Noorderslag is het jaarlijkse showcasefestival in Groningen, waar de muziekindustrie vanuit heel Europa zich verzamelt om nieuw talent te spotten én ook al vast te leggen. Speelt een band zich in de kijker? Dan is de kans groot dat-ie in de zomer op alle festivals speelt. 

Eurosonic vindt 17 t/m 19 januari plaats in de hele binnenstad van Groningen, met bands uit heel Europa. Op Noorderslag – 20 januari in de Oosterpoort – spelen louter Nederlandse bands. 

3voor12 doet uitgebreid verslag van het festival met recensies, livesessies en uitzendingen op 3FM.

Het is bepaald niet gek dat de liedjes van Luwten af en toe in internationale playlists opduiken, maar als je het zo ziet krijg je toch het gevoel dat er nog ongelofelijk veel groei in zit. Alsof het concert pas echt op zijn piek zou komen als ze nog twee uur door zouden spelen. Laten we hopen dat Luwten op de een of andere manier de kans krijgt in alle rust te groeien, ver van de hysterische gekte die Eurosonic heet.

Iedereen weet intussen wel wie de grootste bands van Nederland zijn en wie de grootste zalen uitverkopen, maar als je van grillige postpunk met een berg mooie melodieën houdt, dan is toch echt The Homesick de grootste. 

Scarlet Pleasure is dan wel formulematig, maar zo goed gedaan dat het onweerstaanbaar is. Als je eigenlijk wat flauwe r&b pop zo fris kan laat klinken, een frontman hebt die knipoogt naar fotografen en al dansend extra lang in de lens van filmende telefoons kijkt, dan zit er toch echt meer in. In Denemarken scoorde het trio al behoorlijk wat hits. En dat kunnen ze maar zo ook internationaal gaan doen.

“Rrrrrrrrrra!” Het is echt een oerkreet die Tshegue er continu uit zwengelt, met de nodige kracht ook. Zelfs wanneer haar band - hier een keiharde percussie-workout, daar een woestijnbluesgitaartje - even stilvalt, brult de Parissiene het uit terwijl ze op haar borst slaat. Ze speelt loeiharde afropunk, of tribale garage, hoe je het maar wil noemen. En dat doet ze zo opzwepend dat ze zelfs het Grand Theatre aardig aan het zweten krijgt. Kijk maar hoe ze op die gouden plateauzolen de zaal in springt en die oude hippie met het ongewassen haar helemaal gek maakt. Kan zo door naar Into The Great Wide Open én de X-Ray op Lowlands.

'Straight up pop!', roept Sigrid lachend vlak voor ze het publiek oproept een refrein mee te zingen. Alsof dat nog verduidelijking nodig had. De internationale popcritici roepen het al even en vanavond is het vanaf haar eerste seconden op het podium duidelijk: het moet raar lopen als de piepkleine Noorse zangers geen enorme popster wordt. Eigenlijk is ze al een superster. Sigrid zelf lijkt het allemaal nog wel het leukste te vinden, met zo'n brede grijns raast ze over het podium. Ondertussen maakt ze geregeld oogcontact met de enkele jonge fan vooraan die alles al ken meezingen, maar krijgt ze net zo goed de 65- plussers aan het juichen. Het is eigenlijk alleen nog afwachten tot de wereld door heeft wat voor ster ze is.