Flauwvallende meisjes, vaders met opgeheven vuisten, jongens die zo hard meezingen dat ze niet door hebben dat hun vriendinnetjes in tranen zijn: Het is nog maar afwachten of Bieber dat later vanavond voor elkaar gaat krijgen. Kensington lukte het alvast.

Het is een wonderlijk schouwspel, vooraan in het voorste vak. Om de haverklap wordt er een flauwvaller over de hekken getild, vaak gevolgd door wat paniekerige vrienden. Maar zodra er maar weer iets van kleur op de wangen is, gaan ze direct in discussie met de beveiliging. Of ze weer over het hek heen in het voorste vak mogen. Kensington is immers nog aan het spelen, Bieber straks. En om het voorste vak in te komen moet je flink lang in de rij staan. 

En ondertussen dendert Kensington voort, alsof de jongens al jaren voor velden van 60.000 man spelen. Het is een wereld van verschil met hoe ze vorig jaar in de Ziggodome stonden. Toen bleek de band die iedereen er al jaren van verdacht stadionrock te maken, nog helemaal geen stadion aan te kunnen. De overtuiging mistte, de visuals waren te kneuterig, de spanningsboog ver te zoeken. 

Inmiddels zijn ze zeven Ziggo Dome's verder, wat in alles terug te zien is. Eigen filters over alle videoschermen, tijd voor ingestudeerde en minder ingestudeerde grapjes. Zo'n 'Eloi, hey Eloi' Ja Casper? 'Dit is toch godverdomme het mooiste uitzicht van Nederland?' zie je natuurlijk van mijlenver aankomen, maar ach. Als ze het niet zouden doen, dan zouden ze maar zo het stempel arrogant opgeplakt krijgen. 

Aan de formule van Kensington is ondertussen niks veranderd. Het is alleen veel scherper gespeeld. Nog steeds zijn het formule-matige poprock nummers, met teksten die grote thema's lijken aan te snijden en ondertussen nooit echt ergens overgaan. Slim, want zo kan een maximaal aantal mensen zich erin herkennen. Nog steeds is het vaak pathethisch, helemaal als Eloi's uithalen nog wat extra galm erover geplakt krijgen en hij gekweld naar iets grijpt wat achter de horizon ligt. En 'Sorry' klinkt eigenlijk nog steeds als een parodie op een Kensington-ballad. Dat gras hebben ze alvast voor de voeten van potentiële grappenmakers weggemaaid. 

HET CONCERT:
Kensington,  Mainstage, zaterdag 2 juni

HET PUBLIEK:
Vaders die met dochterlief in de nek meezingen, volwassen vrouwen, onzekere puberjongens, en tienermeisjes die zich met een grote bek naar voren bluffen. Als je de dwarsdoorsnee van Pinkpop probeert te vinden: hier is ie.

WAS HET GOED:
Ze hadden gewoon de plek van Kings of Leon moeten hebben.

HET NUMMER:
'War' en 'Streets' zijn toch wel echt gemaakt voor het Pinkpop mainstage.

(Tekst gaat door onder de foto)

Als je het allemaal zo op een rij zet, wordt duidelijk hoe Kensington op de Kings of Leon trein is gestapt, precies op het moment dat de Amerikanen zelf door wat interne problemen uit beeld verdwenen. Stadionrock dankzij de gitaren, maar verder vooral pop, met hooks zo goed dat je ze haast vanzelf gaat meebrullen, helemaal als de zanger het al even voordoet. Sterker nog: als je het laatste materiaal van de bands naast elkaar legt, dan is Kensington toch echt de betere versie van Kings of Leon. Meer hits, meer drive. En er is er maar een die zo vaak de Ziggo Dome in drie jaar uitverkocht. 

Als je Kensington vandaag bezig ziet, is het meteen duidelijk waarom ze zo populair zijn. Het is zo'n band die echt iedereen aanspreekt. Emo en gevoelig voor wie dat in muziek zoekt, spierballen en vlammenwerpers voor wie het allemaal stoer moet zijn. Knappe gasten, ideale schoonzonen waarvan je tegelijk ook wel weet dat ze zich wel eens misdragen. Ze zijn het al jaren, maar worden steeds meer geloofwaardig. 

CV Kensington

2005: opgericht
2006: debuut ep An introduction to...
2007: Kensington doet mee aan de Popronde
2010: debuutalbum Borders
2012: Vultures (album)
2014: 
Rivals (album)
2016: Drie keer Ziggo Dome uitverkocht
          Control (album)
2017: Vijf keer Ziggo Dome uitverkocht 

Vernieuwend of spraakmakend gaat Kensington nooit worden. Daar is het ook helemaal niet de band naar, en misschien is het daar tegenwoordig niet eens het genre meer naar. Veel belangrijker is dat ze hier het hele veld platspelen. Het is zonde dat de regie verzuimt om zo af en toe eens het enorme veld in beeld te brengen, want ze pakken het helemaal in. En afsluiten met het live opvallend harde St. Helena' ,uitgerekend de enige track met de allerminste meezingpotentie, Eloi die de longen uit zijn lijf schreeuwt en gitaren die finaal uit de bocht vliegen, is toch best wel stoer en maakt het definitief duidelijk. Dit had gewoon de afsluiter van de Pinkpop-maandag moeten zijn. 

Setlist

1. Regret
2. Do I Ever
3. Riddles
4. All for Nothing
5. Bridges
6. Rivals
7. Sorry
8. Heading Up High
9. War
10. Streets
11. Home Again
12. St Helena

Het moment:

Nog even over dat 'St. Helena', waar de band zichzelf eindelijk ontdoet van hun zelf opgelegde formule. Weg met alles, razen over het podium. Die kant mag mogen ze best vaker laten zien.