‘Ik heb geen flauw idee waar ik ben. Is dit een festival? Oh, dat wist ik niet, ze vertelden me gewoon dat ik moest komen opdagen.’ Ja, Bieber zei het echt. Wat een lul. Hits of niet, de Canadese popster gaf een tenenkrommend ongeïnspireerde show op Pinkpop. En we hadden er juist zo’n zin in.

Er wordt al gegild wanneer-ie z’n zonnebril afzet. De 23-jarige Canadese superster Justin Bieber huppelt over het podium in een wat slonzig grijze trui en broek, en zet als tweede nummer monsterhit 'Where Are Ü Now' al in. Zelfs wanneer hij niet in de microfoon zingt, klinkt-ie loepzuiver, de song krijgt een extra dubstep-break mee (alsof Skrillex en Diplo die aanvankelijk waren vergeten mee te geven) en elke paar maten schiet er weer sierlijk vuurwerk de lucht in. Nee, het houdt maar niet op, we zijn pas zeven minuten bezig en dan weet je dat er het komende uurtje nog minstens zeven topsongs moeten komen. Het gegil is oorverdovend. Ja, ook dat nog. Het zijn ingrediënten voor een glorieuze show, maar waarom wordt het optreden dan toch helemaal niet leuk?

De komst van Bieber was al omstreden:  'Fuck you, dit kan niet waar zijn', zei festivaldirecteur Jan Smeets toen de programmacommisie met de popster aankwam. Hij liet zich overhalen, maar in 3voor12 Radio vertelde hij ‘niet direct heel opgewonden’ te worden van de filmpjes die hij van Bieber zag. Pop? Pinkpop is een rockfestival, en zo’n gek kindersterretje past daar toch helemaal niet binnen?

Tegelijkertijd is een festival als Pinkpop juist wel een logische stap in de carrière van de Canadese popster. Van tienersterretje groeide hij in de afgelopen jaren uit tot een serieuze popartiest om rekening mee te houden. Het in 2015 verschenen album Purpose was wonderbaarlijk sterk geproduceerd door Skrillex en Diplo, met vleugjes tropical house, dancehall, af en toe een ingetogen liedje om bij weg te kwijlen en zelfs een trapsong met Travis Scott. Het klonk allemaal verrassend smaakvol, en ook de serieuze muziekliefhebbers liepen weg met de muziek van Biebz.

HET CONCERT:
Justin Bieber, Mainstage, zaterdag 3 juni

HET PUBLIEK:
Het jongste Pinkpop-publiek sinds jaren, maar zelfs hun gegil sterft al snel uit.

WAS HET GOED:
Nee. Het was een ongekend ongeïnspireerde show, zoeentje waarover je kinderen later vertelt. 'Ik was ooit op Pinkpop en zag daar de Canadese tienerster Justin Bieber. Zijn muziek vonden we heerlijk, maar hahaha, wat was het ongekend ongeïnspireerd.'

HET NUMMER:
'Sorry'. En het correcte antwoord op de vraag in het refrein is een volmondig ja.

(Tekst gaat door onder de foto)

De nadruk in deze tour ligt ook echt op Purpose – goed nieuws! – en Bieber zou ook nog een ontzettend bijzondere productie met zich meenemen naar Landgraaf. Dat valt alles bij elkaar eigenlijk wat tegen: die schuine LED-muren zijn wel behoorlijk sick, het siervuurwerk knalt non-stop voor, achter en óp het podium richting de hemel en de vele dansers behoren ongetwijfeld tot de beste van de wereld. Maar echt indrukwekkend ziet het er niet uit. De beelden op de schermen zien er een beetje slungelig uit, alles blijft afstandelijk.

Die band is ook knap vervelend: een drummer die het liefst non-stop donderende fills speelt, en een gitarist die continu wil laten zien hoe goed hij scheurende, jankende en veel te virtuoze solo’s kan spelen, alsof hij en publique masturbeert. Het stereotype rockband bij een popster, dus, stroef en lomp, maar zonder de memorabele momenten. Ze weten heel aardig de luchtige speelsheid uit de liedjes van Bieber te slopen. Misschien had Bieber even moeten gaan kijken bij het piepkleine Stage 4 voor Ronnie Flex, want zijn Deuxperience Band weet zoveel beter hoe ze de frisse elektronische producties naar een bandgeluid moeten vertalen.

Maar grootste probleem is toch Bieber zelf: hij lijkt er gewoonweg geen zin in te hebben. Zijn dansjes zijn slapjes en vreugdeloos – alsof hij met zijn gedachten ergens anders is, vaak verhult hij nauwelijks dat hij playbackt en dan dat armoedige verhaal dat hij geen flauw idee heeft waar hij is, om vervolgens wél te beweren dat hij zó vérschríkkelijk dankbaar is om hier voor ons allemaal te zijn. De lul. Dat hij met z'n ene hand in de zak opkomt is wel soort-van-cool, maar dat die hand eigenlijk de halve show daar blijft hangen is supersuf.

CV Justin Bieber

1994 - Geboren in Ontario, Canada
2007 - ontdekt door manager Scooter Braun en getekend door Usher
2009 - debuutsingle ‘One Time’ en EP My World
2010 - debuutalbum My World 2.0 (met o.a. Ludacris en The Dream) komt binnen op 1 in de Billboard 200 met hit ‘Baby’
2011 - kerstalbum Under The Mistletoe met o.a. Usher, Mariah Carey en Busta Rhymes
2012 - album Believe met o.a. Ludacris, Big Sean, Drake en Nicki Minaj
2013 - compilatie Journals met o.a. R. Kelly, Chance the Rapper, Lil Wayne, Future en Big Sean
2015 - wereldhit ‘Where Are Ü Now’ met Skrillex en Diplo en album Purpose

Wanneer hij wél live zingt, zingt Bieber overigens hartstikke goed. Na een paar liedjes pakt hij een akoestische gitaar ter hand om midden op de catwalk in zijn uppie een intieme versie van Major Lazer-hit ’Cold Water’ en zijn dweperige eigen ballad ‘Love Yourself’ te doen, waarbij hij zijn stembanden soepel en telkens duizelingwekkend ver de hoogte in schiet. Het is misschien wel het meest ontroerende stuk van de show. Ja, en die hits richting het einde spreken voor zich, en dan vooral het tropische housedeuntje ‘Sorry’ als toegift en even eerder zijn doorbraakhit ‘Baby’. Er staat geen act op Pinkpop 2017 met zoveel bonafide poptunes die nu al de boeken in mogen als moderne klassiekers (ja echt!), en hebben impact.

Maar hits zijn niet genoeg om het publiek omver te blazen – en waarom slaat hij ‘What Do You Mean?’ over?! – daarvoor moet je ook echt een connectie wíllen maken met de vele mensen die voor je neus staan. En bij Bieber blijft die ontzettend uit. De eerste liedjes zie je de het piepjonge publiek nog hongerig gillen, maar wanneer hij een uurtje later bij ‘Purpose’ het podium af slentert… er wordt nauwelijks gejuicht. Voor het idee zet hij toch de toegift maar in, omdat hij ‘Sorry’ daarvoor nog had bewaard, maar het kan de show niet bepaald redden.

Het was zo leuk geweest als Bieber de haters de mond had gesnoerd, als hij had gezegevierd in Landgraaf en als hij zelfs Jan Smeets had weten te overtuigen dat pop op Pinkpop een heerlijk huwelijk is. Maar helaas, wat een ongeïnspireerde en bijna dodelijk saaie show. Twee gasten staan al klaar bij de uitgang, wanneer de show net is afgelopen. ’Ben jij een belieber? Ben jij een belieber?’, vragen ze hyperenthousiast aan iedereen die langsloopt. Eigenlijk reageert niemand enthousiast.

Setlist

1. Mark My Words
2. Where Are Ü Now
3. Get Used To It
4. I'll Show You
5. The Feeling
6. Boyfriend
7. Cold Water
8. Love Yourself
9. Been You
10. Company
11. No Sense
12. Hold Tight
13. No Pressure
14. As Long As You Love Me
15. Children
17. Let Me Love You
18. Life Is Worth Living
19. What Do You Mean (overgeslagen)
20. Baby
21. Purpose
22. Sorry

Het moment:

‘In welke stad zijn we? Mangraaf? Het was anderhalf uur rijden vanuit Düsseldorf, en ik had er nog nooit van gehoord, in ieder geval. Wie komt er uit Mangraaf?’ Hahaha.

En, Belieber?

Een bericht gedeeld door 3voor12 (@3voor12) op