Dit is de Top 15 van Le Guess Who? 2017 Dit is de Top 15 van Le Guess Who? 2017

De hele opstelling van James Holdens band is al een kleine buiging naar de grootheden uit die tijd. Hij zit zelf in de kleermakerszit achter zijn modulaire synthesizer. Op de grond, net als de percussionist en de blazers als ze niet spelen. Iedereen zit op zijn gemak, terwijl Holden telkens weer met hypnotizerende patronen uit zijn synths trekt. Die patronen zijn de basis, die vervolgens door de drummer anderere richtingen uit geduwd worden, en waar de blazers zich telkens weer omheen vlechten. De thema’s kennen we van de albums. Vaak Noord-Afrikaans, soms meer Indiaas. Live blijken ze zich telkens weer andere richtingen op te ontwikkelen. De ene keer richting Caribou-achtige euforie waarbij de dance kids in afgeladen Ronda juichend hun armen in de lucht steken, de andere keer in een freak solo die de jazzcats joelend ontvangen en dan weer naar organische kraut. Na meerdere live-gedaantes, lijkt Holden zijn ultieme vorm te hebben gevonden. Een die bijna overal zou kunnen werken. Best Kept Secret, North Sea Jazz, Lowlands, Dekmantel en op Le Guess Who? al helemaal.

Vroeger lag er nog wel eenvormigheid op de loer bij Perfume Genius, nu is hij de meester van de balans en afwisseling. Het ene moment zingt hij ineengekrompen op een kruk met afgeknepen kopstem over de onzekerheid in zijn relatie. Het andere moment blaast hij een stadionanthem de zaal in, zoekt hij verlegen oogcontact met zijn vriend, zweeft hij over het podium of schreeuwt hij met vervormde stem de frustratie over zijn lichaam eruit. En alles met volledige controle. Het mooiste moment is als hij zowaar een Freddy Mercury-pose aanneemt op de rand, en met een grijns de mensen ver op de tribunes erbij trekt.  Perfume Genius is de grootste popster van Le Guess Who?. Dankzij zijn omarming van zijn eigen vreemdheid volledig op zijn plek hier en tegelijk met alles in huis om uit te groeien tot een wereldster. Als ‘ie dat niet al is.

Het Le Guess Who? publiek scheidt zich vrijdag grofweg in twee kampen: degenen die met een blokkenschema in de hand overal proberen binnen te komen, en degenen die al hun kaarten op Mount Eerie gezet hebben. Voor zijn show moest je namelijk reserveren. Liefhebbers van zijn werk hebben dat massaal gedaan, en zij weten dat het in deze setting nauwelijks anders kan zijn of dit wordt het hoogtepunt van het hele festival. Kun je nerveus zijn voor een optreden? Niet omdat je zelf het podium op moet, of veertien bent en voor het eerst naar Harry Styles gaat, maar omdat je zenuwachtig bent over wat je te wachten staat als publiek? A Crow Looked At Me, het album waarop Mount Eerie de ziekte en het overlijden van zijn vrouw in muziek probeert te vangen, is zo’n persoonlijke en intieme plaat dat je je vooraf zorgen maakt hoe Phil Elverum die ten gehore zal brengen in de Jacobikerk. En vooral: of je dat extreem persoonlijke verhaal en die vertolking aankan? Het antwoord: ternauwernood. 

Lees hier het hele verslag.