Alleen al als Pharoah Sanders het podium om schuifelt gaat er een rilling door de zaal. De noise, het afro-futurisme, het repetetieve, het uitdiepen van melodieën: bijna alles wat vandaag opviel is in zijn pionierswerk terug te vinden. Hij komt links op, loopt helemaal rechts langs de pianist, de bassist, de drummer. Stapje voor stapje, zo snel zijn broze 77-jarige lichaam het toelaat. En telkens schuiftelt hij weer terug. Zitten en op zijn gemak luisteren naar hoe zijn band het eigenlijk ook wel zonder hem kan.
Lees de hele recensie.
Er was weer ongelofelijk veel te ontdekken afgelopen weekend op Le Guess Who?. Een ontroerende Pharoah Sanders, de verleidelijke pop van Sevdaliza met een strijkkwartet, een Bulgaars vrouwenkoor, nietsontziende noise van Pharmakon, spoken word in een zaal van 2000 man. Nee, er is nog steeds geen festival als Le Guess Who?. Dit waren de vijftien mooiste dingen die wij hebben gezien.
6. Pharoah Sanders laat zien dat goed luisteren genoeg is
5. Le Mystère des Voix Bulgares weeft indrukwekkende harmonieën samen
Dankzij het Bulgaarse vrouwenkoor begint Le Guess Who? 2017 direct met een hoogtepunt. In traditionele jurken met borduursels, gouden muntjes en bloemen in het haar verschijnen de zangeressen op het hoogkoor. Koorzang is een vak apart: je hebt niet de houvast van een begeleidend instrument, je bent volledig afhankelijk van elkaar en je eigen stem en oren. Als je het goed doet, weet de luisteraar niet of er nou één of tien of vijftig stemmen klinken. Indrukwekkend dus, dat Les Voix Bulgares schijnbaar moeiteloos de lastige ritmes en harmonieën samen weten te weven.
Lees de hele recensie.
4. Pharmakon laat je zwetend wakkerschrikken
Als een hond blaft en gilt Pharmakon, terwijl ze onrustig op de speakers klimt, door de zaal baant. Heftig overstuurt en over de venijnigste Industrial. Het eindigt allemaal met het alsmaar verder stapelen en loopen van ijskoud gegil. Het muziek noemen voelt als een gigantische afzwakking. Zonder twijfel een van de meest indrukwekkende shows van het weekend. En een waar je misschien nog wel badend in het zweet van wakker schrikt.
Lees de hele recensie
©
Mirel Masic / 3voor12
James Holden vindt zijn ultieme vorm
De hele opstelling van James Holdens band is al een kleine buiging naar de grootheden uit die tijd. Hij zit zelf in de kleermakerszit achter zijn modulaire synthesizer. Op de grond, net als de percussionist en de blazers als ze niet spelen. Iedereen zit op zijn gemak, terwijl Holden telkens weer met hypnotizerende patronen uit zijn synths trekt. Die patronen zijn de basis, die vervolgens door de drummer anderere richtingen uit geduwd worden, en waar de blazers zich telkens weer omheen vlechten. De thema’s kennen we van de albums. Vaak Noord-Afrikaans, soms meer Indiaas. Live blijken ze zich telkens weer andere richtingen op te ontwikkelen. De ene keer richting Caribou-achtige euforie waarbij de dance kids in afgeladen Ronda juichend hun armen in de lucht steken, de andere keer in een freak solo die de jazzcats joelend ontvangen en dan weer naar organische kraut. Na meerdere live-gedaantes, lijkt Holden zijn ultieme vorm te hebben gevonden. Een die bijna overal zou kunnen werken. Best Kept Secret, North Sea Jazz, Lowlands, Dekmantel en op Le Guess Who? al helemaal.
©
Sabrine Baakman / 3voor12
Perfume Genius is dé popster van Le Guess Who?
Vroeger lag er nog wel eenvormigheid op de loer bij Perfume Genius, nu is hij de meester van de balans en afwisseling. Het ene moment zingt hij ineengekrompen op een kruk met afgeknepen kopstem over de onzekerheid in zijn relatie. Het andere moment blaast hij een stadionanthem de zaal in, zoekt hij verlegen oogcontact met zijn vriend, zweeft hij over het podium of schreeuwt hij met vervormde stem de frustratie over zijn lichaam eruit. En alles met volledige controle. Het mooiste moment is als hij zowaar een Freddy Mercury-pose aanneemt op de rand, en met een grijns de mensen ver op de tribunes erbij trekt. Perfume Genius is de grootste popster van Le Guess Who?. Dankzij zijn omarming van zijn eigen vreemdheid volledig op zijn plek hier en tegelijk met alles in huis om uit te groeien tot een wereldster. Als ‘ie dat niet al is.
©
Timo Pisart
Emotionele mokerslagen van Mount Eerie
Het Le Guess Who? publiek scheidt zich vrijdag grofweg in twee kampen: degenen die met een blokkenschema in de hand overal proberen binnen te komen, en degenen die al hun kaarten op Mount Eerie gezet hebben. Voor zijn show moest je namelijk reserveren. Liefhebbers van zijn werk hebben dat massaal gedaan, en zij weten dat het in deze setting nauwelijks anders kan zijn of dit wordt het hoogtepunt van het hele festival. Kun je nerveus zijn voor een optreden? Niet omdat je zelf het podium op moet, of veertien bent en voor het eerst naar Harry Styles gaat, maar omdat je zenuwachtig bent over wat je te wachten staat als publiek? A Crow Looked At Me, het album waarop Mount Eerie de ziekte en het overlijden van zijn vrouw in muziek probeert te vangen, is zo’n persoonlijke en intieme plaat dat je je vooraf zorgen maakt hoe Phil Elverum die ten gehore zal brengen in de Jacobikerk. En vooral: of je dat extreem persoonlijke verhaal en die vertolking aankan? Het antwoord: ternauwernood.
Lees hier het hele verslag.