De Berlijnse technogrootmeester Ben Klock heeft met zijn label Klockworks net een nieuwe, heerlijk ongezellige compilatie uit en tourt dit jaar rond met zijn eveneens nieuwe Photon-concept. Hij brengt die shows vrij exclusief langs hoge, grote zalen die er geschikt voor zijn. Reden genoeg voor Awakenings om toe te happen met de Gashouder als troef. Dat Photon-gedoe klinkt op voorhand niet heel baanbrekend – tientallen lichtbundels aan het plafond en de muren moeten voor een zintuiglijke totaalervaring zorgen – maar is toch zeldzaam stijlvol gedaan, vooral de precisie waarmee de bundels op de muziek reageren. Tijdens zijn afsluitende set van 4:00 tot 6:30 uur kijkt Ben Klock om de twintig seconden op van zijn decks. Met een glimlach op zijn gezicht ziet hij dat het goed is.
Terug naar het begin van de avond, wanneer de Britse Berghain-resident Ø [Phase] een live-set speelt. Geen idee wat opener Etapp Kyle allemaal heeft uitgehaald in zijn set om op dit punt te belanden, maar Ø [Phase] speelt hier alsof het al 5 uur ’s ochtends geweest is. Met de kater van de vorige dag nog in de benen is het te hard om al helemaal in mee te gaan. Er zit niets anders op dan een beetje wegdromen bij de kristalheldere synths, tot de Brit even een pauze neemt in zijn track ‘Mass’, om daarna weer op te bouwen naar een finale waarbij de vuisten voor het eerst de lucht in gaan. Zo, we zijn weer wakker.
Dystopian-baas Rødhåd neemt het over en net als eerder dit weekend doet hij dat op een peilloos diepe manier. Terwijl de Photon-lichtshow passend overschakelt naar uitsluitend rode stralen, steekt de Duitser zijn eerste sigaret in de mond en begint aan een set vol dreunende subbassen, vertraagde vocalen en zelfs naar beneden gepitchte blaasinstrumenten, alsof het allemaal langzaam uit een onderwatergrot naar boven komt. Een precisiebombardement dat rond half 12 een piek bereikt, als het tempo omhoog gaat en hij met een synth als een cirkelzaag de laatste minuten aankondigt.
Vervolgens blijkt dat eigenlijk alles klopt aan deze avond, maar de volgorde een dingetje is. Dax J begint na Rødhåd meteen ongegeneerd hard te rammen. Een groot deel van het publiek is daar duidelijk aan toe, maar uw verslaggever van dienst besluit het moment aan te grijpen om de krachten aan te vullen. Een frietje en een lang betoog in de rookruimte dat ik blogger in plaats van journalist had moeten worden later (‘Ben je soms niet creatief?’), blijkt Dax J op zijn manier toch aan opbouwen te doen. Hij is namelijk nóg harder aan het draaien, met zelfs een hardcoretrack van The Horrorist als apotheose. En het werkt nog steengoed ook.