ADE17: marathon-weekender in De School is een meesterproef in clubben ADE17: marathon-weekender in De School is een meesterproef in clubben

Het is gewoonweg krankzinnig: wat gebeurt er als je een club 62 uur lang achtereen opent? Er zijn wel meer locaties waar tijdens Amsterdam Dance Event bijna non-stop achtereen losse feesten worden georganiseerd, van de Melkweg tot Radion en Shelter, maar het plan van De School is nog veel krankzinniger. Hun weekender gaat maar door en door, en wil je daar zoveel mogelijk van tot je nemen? Dan gaat het om het doseren. Niet in een keer al je kruit verschieten, niet om zaterdagnacht het gas erop, maar zondagmiddag bijna gewichtloos zweven op dubby freejazz en gamelan van Young Marco in het Muzieklokaal. Jezelf eventjes in de tuin zetelen met een bord vegetarische lasagne, waar Aurora Halal en Avalon Emerson onderuit gezakt op een royale bank melancholische en stoffige houseplaten draaien. Ze klinken superdof, alsof ze niet hier worden gedraaid maar een ruimte verderop met de deur naar de club nog op een kiertje. Even daarna gaat het tempo in de tuin nog verder omlaag bij de dub en reggae van Frederik en Lucy, terwijl de de lokroep van techno in de kelder juist steeds duisterder en aantrekkelijker wordt.

De weekenders van De School zijn sowieso altijd een bijzondere ervaring, waarbij de muren van de club gaan ademen, de ruimtes gaan broeien en de vele hedonistische dansers uiteindelijk in een waas wegzakken en met golfbewegingen pieken. Op Amsterdam Dance Event plakt de club in Nieuw-West er nog eens een extra dag en nacht aan vast, en gaan ze al op vrijdagavond open om pas maandagochtend de deuren weer te sluiten. Opvallend genoeg gaan ze daarin juist niet mee in het hijgerig boeken van de allergrootste namen, maar vertrouwen ze op de vaste waardes van de club met heel veel residenten en bevriende dj’s. Om maar eens te laten zien waar de kracht ligt bij De School, en hoe sterk ze in hun eigen kweek vertrouwen. (Timo Pisart)

Aan de vooravond van een dansmarathon die 62 uur zal duren heerst er op vrijdagavond in De School nog een bijna sacrale rust. Zojuist zijn de deuren geopend voor het concert van Kara-Lis Coverdale en Ramzi, twee ambientdames uit Canada. Maar het loopt nog geen storm. Sterker nog, De School is grotendeels verlaten en pikkedonker. Op wat kaarsen en het imposante lichtkunstwerk van Children of the Light na.

Als Coverdale een uur later dan gepland in het Muzieklokaal haar machines van de wal duwt, dobberen we heel rustig op de elektronische golven richting een weldadige meditatiesessie. Met dissonerende piano-akkoorden, sussend koperwerk en glijdende synths bouwt de frêle Canadese aan haar transparante composities. Af en toe overstemd door bierkratgerammel uit het kleine barretje achterin. Wat dat betreft heeft Ramzi’s dubby elektronica meer vlees op de botten. Voor het eerst vanavond klinkt er een baslijn en iets van een kick. Af en toe mompelt ze iets door de microfoon, onverstaanbaar gemaakt door vervormingssoftware. Het is wonderlijke muziek die eigenlijk met niets te vergelijken is. Langzaam stroomt het Muzieklokaal vol met nachtdieren die deze zachte take off van een lange nacht wel prettig lijken te vinden. (René Passet)

HET FEEST:
Het Weekend in De School, vrijdag 20 oktober 20.00 – maandag 23 oktober 8.00

DE LINE-UP:
Wie niet? Vooral residenten en vrienden van de club zoals als Job Jobse, Interstellar Funk, Young Marco en Sandrien, maar ook een verrassingsset van Nina Kraviz en een prachtig ambient-openingsconcert.

DE SFEER:
Van het losbandige rammen in een pikdonkere kelder tot super-ongedwongen viben in de tuin: alles kan en mag in drie dagen en nachten De School. 

WAS HET GOED:
Er was waarschijnlijk geen feest waar dj's zo vrij durfden te draaien, en zoveel kanten op wisten te schieten. Ja, natuurlijk was het goed, hadden we elk uur maar kunnen meemaken.

DE PLAAT:
Nee, het is ondoenlijk om één plaat te kiezen uit 62 uur op drie locaties. 

(tekst gaat door onder de video)

Die eerste nacht zijn het vooral Stellar Om Source en Interstellar Funk die opvallen. Die eerste speelt een liveset waar de vonken vanaf vliegen. Interstellar Funk pakt het roer over met een stevige portie techno, voordat hij iets meer acid inmixt. Hoewel hij natuurlijk de hele nacht de tijd heeft om ergens naar toe te bouwen, schakelt hij liever constant. Acid techno gaat over in EBM, waarna zomaar een diepe technokick klaarstaat. Het is een knap staaltje drie platen vooruit denken en opnieuw beginnen.

De vraag is: hoeveel vers bloed schuift aan bij het ontbijt van wakker schuddende acid techno van Dr. Rubinstein. En natuurlijk: hoeveel diehards er overblijven? Genoeg, zo blijkt. De dame uit Tel Aviv weet precies wat men op dit onchristelijke tijdstip nodig heeft en dus schroeft ze het tempo flink op. Genadeloos rolt de acid uit de boxen. Ze staat de eerste drie kwartier geen adempauze toe. Als de kick voor het eerst wegvalt klinkt dan ook direct goedkeurend gejoel. Voor haar een teken dat ze op het goede spoor zit, voor ons een teken om het voorlopig voor gezien te houden. (Jochem Boom)

Een feest van 62 uur is een spel van dynamiek. Je kunt proberen om zeven uur ‘s ochtends een tandje bij te schakelen, maar ergens komt toch de transitie tussen dag en nacht, als de laatste nachtdieren afhaken en zelfs de vroegste piekers nog niet wakker zijn. Om 15:00 uur zaterdagmiddag staat er nog twintig man op de dansvloer. Dat had programmeur Luc Mastenbroek kennelijk ingecalculeerd, want hij heeft zichzelf er geboekt. Niet dat het vervelend is om hier te zijn. Helemaal niet zelfs. Mast draait een prachtige spacey nieuwe track van dj Arif, probeert vanachter zijn draaitafels de club nog een beetje te managen en ziet het Muzieklokaal langzaamaan steeds voller stromen. (Atze de Vrieze)

En dat gebeurt ook weer, wanneer de nachtvlinders zich samentrekken bij de futuristische minimal wave en onregelmatige synths van Job Siffre. Tracks als ‘Arabian Dreams’ van Dynamik Bass System klinken alsof ze in de toekomst nog geproduceerd gaan worden maar Sifre ze voor deze gelegenheid alvast naar het heden heeft weten te krijgen. Uiteindelijk verschuift hij met een Mover-remix van ‘Trappist’ naar techno, waar Halal en JP Enfant hun sets naadloos op aanrijgen. Vooral Halal laat daarmee een beheerste maar meedogenloze indruk achter. Het is niet tot Lucy, vier uur later, dat er “gewoon” weer Arabische vocalen en dans stimulerende percussiestukken gehoord kunnen worden. (Robbert van Kortenhof)

(Tekst gaat verder na de foto)

De transitie tussen de nacht en dag voelt op zondag voelt veel natuurlijker wanneer Jasper Wolff en Maarten Mittendorff aan een zeven uur durende marathonsessie bezig zijn in de kelder. De twee roergangers van het label Indigo Aera draaien niet eens zozeer keihard, wel heel duister, diepe en trippy techno met trommels en tamboerijnen. En zo donker en volgepompt met rook is het zelden geweest in de club: een lampje bij de dj’s, verder zie je letterlijk geen hand voor ogen. Wil je even naar de bar om een biertje te halen? Dan schuifel je stapvoets die kant op omdat je tegen niemand aan wil botsen. Wanneer de glazenmaker met zaklamp langskomt valt op dat de helft van de jongens én meisjes in de club zonder shirt aan staat. De sfeer is misschien iets minder onbegrensd dan tijdens andere zondagen van De School – wanneer er tientallen knappe gespierde jongens in bondage-harnassen rondlopen en je je al gauw vrij voelt om zo te dansen als je maar wilt – maar nog altijd is de ambiance vrijer en losbandiger dan in elke andere willekeurige club op Amsterdam Dance Event. 

Even na zonsondergang van de laatste nacht ADE heeft de club nog een verrassing in petto: Russische techno-godin Nina Kraviz doet een set waar een gat in het blokkenschema zat. Haar eerste paar platen zijn nog broeierig en traag – met een zwoele en lome houseplaat met de tekst ‘I’m always on fire’ als startschot – maar al gauw duwt ze het gaspedaal vol in: van een acidplaat met een sportfluitje tot gesyncopeerde rammers en zelfs hardcorekicks. Een halfuur lang raakt ze de weg een beetje kwijt, tot ze de club compleet reset met een grimeplaat van The Bug. Hoeft Job Jobse dat niet meer te doen.

Om de een of andere reden voelt die als headliner op de avond. Zo draait de meest prominente resident van De School vanavond in ieder geval wel: waar hij vaak een diepe Innervisions-plaat met uitgesponnen break contrasteert met een italo-kneiter om mee te blèren en dan weer een dansbare electroplaat uit Den Haag (zoals hij vanochtend nog zo heerlijk deed in de A’dam Toren) lijkt hij deze zondagnacht louter te willen vlammen. Hij mixt supersnel door zonder platen al te lang over elkaar heen te laten schuiven, waardoor de adrenaline door de kelder giert. Hier dansvloerhit ‘5 Seconds’ van Solar, daar de gloedvolle plaat ‘Gegenzauber’ met overstuurde basgitaar die Job ook bij Dixon in de platentas deed belanden, en even verderop nog een hedendaagse italo-track van de Paerels-compilatie die hij vandaag zeker voor de derde keer draait. Je wil je telkens weer afvragen hoe Job dit tempo al twee uur volhoudt en nog eens twee uur gaat volhouden – en hoorde je daar nou Basement Jaxx?! – maar betrapt je er bij elke nieuwe track weer op dat je al met je vuisten in de lucht staat te zwaaien voordat je je gedachte kon afmaken. 

Je weet dat Oceanic nog tot diep in de ochtend de meest geestverruimende platen zal draaien en de dapperste strijders pas in de volle zon weer naar huis zullen trekken, maar na vijf nachten ADE is het vrijwel onmogelijk om het einde nog te halen. En eigenlijk is het wel goed zo, want als er iets is wat je weet bij een feest van 62 uur, is dat je moet doseren, en nooit alles zult meemaken. Hoe graag je dat ook had gewild. (Timo Pisart)

Meer ADE? Lees alle verslagen en interviews in het ADE-dossier.