Album van de Week (38): Tramhaus

Rotterdam. De stad van de Erasmusbrug, de Maas, de Euromast, het mooie voetbalstadion in het Zuiden. De stad van de Oost-Aziatische eettentjes, de grote haven, het ‘niet lullen maar poetsen’, Bram Ladage. Tot voor kort ook de stad van kebabzaak Tramhuis. Voor veel mensen misschien niet de eerste associatie bij Rotterdam, maar wel voor dit jonge vijftal. Door ieder zaaltje in hun stad plat te spelen, poogt gitaarsensatie Tramhaus ook deze naam te vereeuwigen in de Rotterdamse historie. 

Dat lukt ze aardig. Loop in een straal van 500 meter van het Eendrachtsplein en op iedere lantaarnpaal zie je een Tramhaus-sticker. Dat was al zo na de singles ‘I Don’t Sweat’ en ‘Karen Is A Punk’. Gooi er ook nog debuut-EP Rotterdam bovenop, over het spanningsveld tussen haat en liefde voor de stad, en de moshpitrijke shows in hun thuisstad worden verruild voor shows op Best Kept Secret en Lowlands. Ondertussen zwiert slungelige frontman Lukas Jansen in heel Europa over het podium. En dan is het nu pas tijd voor het debuutalbum: The First Exit. 

Het is geen verrassing dat de liedjes van Tramhaus meegroeien met het succes van de band. Niet langer is armoede in Rotterdam de inspiratiebron. Nee, The First Exit gaat grotendeels over de coming-out van Lukas. De liedjes zijn persoonlijker, de thema’s universeler. Neem afsluiter ‘Past Me’, over de straatintimidatie waar homomannen en vrouwen mee te maken hebben. Over een zware baslijn en dissonante gitaren klinkt een emotionele Lukas: ‘It’s getting harder to stay sane.’ Het is gevoelig, maar dat wil niet zeggen dat Tramhaus het rustiger aan doet. Vanaf opener ‘The Cause’ tot het einde ligt het tempo hoog. Aan energie geen gebrek. Een Tramhaus-plaat, dus, maar op een bepaalde manier wel anders dan eerder. De van-zacht-naar-hard-liedjes, de noiserock, de punk waarin de rustigere grooves net zo belangrijk zijn als de luidere momenten, het klinkt allemaal vrijer. Losbandiger. Lukas is volledig zichzelf, Tramhaus is nu volledig zichzelf. Tuurlijk levert dat een plaat op waar de pit en emotie vanaf spat. 

Misschien is de Rotterdamse energie nog terug te horen in de gitaren van Micha Zaat en Nadya van Osnabrugge. Soms klinken ze harmonieus, de neuzen dezelfde kant op. Meestal slaan ze echter een compleet verschillende weg in, bijna ruziënd. Het blijft Rotterdam, tenslotte. Het is, naast het brullen van Lukas, misschien wel hét muzikale kenmerk van Tramhaus. En dan die persoonlijkheid erbij, de emotie. De onderwerpen waar mensen over de hele wereld zich mee kunnen identificeren, niet alleen in Rotterdam. Er rest eigenlijk maar één conclusie: met The First Exit bewijst Tramhaus hun thuisstad allang te zijn ontgroeid. Ja toch! Niet dan?