Elf?! Ja, de tweede dag van Best Kept Secret 2024 was een hele goeie. Dus méér hoogtepunten! Er waren TikTok-hits, jazz fusion-improvisaties en honderd jaar oude Ierse drankliederen. Het allerbeste van de dag? Als we dan toch moeten kiezen: twee totaal verschillende, maar allebei fantastische, acts van eigen bodem, plus een overweldigende comeback waarbij alles op precies de juiste plek valt.

Altın Gün op Best Kept Secret 2024

© Richenne Zeebregts

11. Altın Gün

Ja, het blijft effe wennen zonder Merve, de charmante zangeres die vanaf het begin beeldbepalend was voor het gezicht van Altın Gün en afgelopen februari aankondigde de band te verlaten. Haar centrale positie wordt nu ingevuld door de andere zanger van de band, Erdinç Ecevit Yıldız. Hij heeft  zijn handen vol aan zijn vingervlugge saz-licks en kan daardoor zijn rol als frontman nog niet echt dragen. Daarmee mist de Turks-Nederlandse psychrockband wel een beetje een blikvanger. Dat gezegd hebbende: die nieuwe liedjes klinken super, de band swingt vanouds, en dat middernachtelijke tijdslot? Dat rocken ze ook. Heel benieuwd hoe de band zich verder gaat ontwikkelen.

Het nummer: ‘Vallahi Yok’ geeft een goed voorproefje van het nieuwe album, maar het hoogtepunt is toch echt afsluiter ‘Süpürgesi Yoncadan’. Er wordt sloppy gedanst, in de hoeken van de zaal klef getongd. Het is zover, de nacht is nu echt begonnen. (MM)

The Mary Wallopers @ Best Kept Secret 2024

© Jostijn Ligtvoet Fotografie

10. The Mary Wallopers

Wat een grappig stelletje is het, de mannetjes van The Mary Wallopers. Een collectief van jonge gasten die traditionele Ierse drankliederen spelen met een waanzinnig vreugdevolle inborst, en het ook echt tot in hun tenen voelen. Het is muziek die het vloeibare goud als vanzelf laat vloeien, waarop je de armen in elkaar wil slaan om cirkels te trekken in het midden van de tent. Dat is echt niet vanzelfsprekend met een act die een handtrommel, tin whistle, banjo en een Ierse doedelzak tot zijn arsenaal rekent, maar hoppakee, de ene na de andere crowdsurfer gaat de lucht in. Slán, a chairde!

Het nummer: ‘Eileen Og’, een klassieke Ierse ballade die al meer dan honderd jaar oud is, maar in handen van The Mary Wallopers barst van de energie.

Osees @ Best Kept Secret 2024

© Jostijn Ligtvoet Fotografie

9. Osees

Wanneer de ene crowdsurfer de andere de hand schudt - voor de duidelijkheid: terwijl ze beiden door de lucht zweven! -, weet je dat het wel snor zit. En dat is eigenlijk al twee decennia het geval bij Osees. Die mannen zijn alweer toe aan studio-album nummer 28 (ze lopen er nog drie voor op King Gizzard!), en zijn altijd in een wat kleiner muzikaal spectrum blijven steken dan de Gizz (maar waren wel van grote invloed op die band). Psychedelische, vunzige, nasty garagerock wat de klok slaat, met veel ruimte voor jams. Die twee wilde drummers midvoor blijven gewoonweg geweldig, ze hebben dezelfde schwung maar leggen net effe andere accenten. En John Dwyer op links, de woesteman die op zijn gitaar staat te beuken alsof-ie een reusachtige zandworm temt, hoog in de lucht rochelt en zo heen en weer zwiept met zijn nek dat je je continu afvraagt of hij hier geen whiplash aan overhoudt. Die rock ’n roll-furie slaat natuurlijk direct over op de al goed dronken The Secret-tent. Dus gaat het hart bij oudjes als ‘Toe Cutter - Thumb Buster’ tekeer als een fladderende parkiet gevangen in je borstkas.

Het nummer: Vaste setafsluiter ‘C’, een shuffletje met een uitgesponnen jam waar ze weten waar ze gas moeten terugnemen en opeens effe opschakelen naar de hoogste versnelling. Van 20 naar 150 km per uur in 3 seconden. Vet. (TP)
 

Merol @ Best Kept Secret 2024

© Jelmer de Haas

8. Merol

Popzangeres met de tong in haar wang Merol zingt in een trouwjurk een liedje over orale seks met een one night stand en laat zich in een kontloze broek omringen door dansers met haaienvinnen in ‘LESGOOOOO’. Wow, wat een start. Merol kijkt brutaal over het veld, dat steeds voller stroomt. Zo'n main stage, ik kan er wel aan wennen, zegt die blik. Vier paar handen gaan over haar buik, haar dijen, haar armen. Vanavond gaan we naar de haaien… en terug.

De star quality van die spectaculaire opening houdt ze niet het hele uur vol. Halverwege zingt ze ‘gewoon’ liedje na liedje, met het duo ‘Vol’ en ‘Gemengde Signalen’ als uitschieters, maar weinig memorabele momentjes. Wel duikt ze nog even het publiek in én herinnert ze ons eraan dat we hier dit weekend wel allemaal lekker staan te feesten, maar dat de staat van de mensheid helemaal geen reden is om de confettikanonnen van stal te halen. We dansen nog, maar het feest is allang over. Die boodschap landt niet echt, want uiteindelijk gaan we wel lekker met de meiden de avond in. Of daar keta aan te pas komt, zien we wel.

Het nummer: Zullen we nou eens niet die doorbraakhit noemen maar recente single ‘LESGOOOOO’ met die hysterische autotune en die knaller van een beat? Die act met die haaien is minder lollig dan we van haar gewend zijn, eerder prikkelend kinky. Meer van dat graag! (AdV)

Porcelain ID @ Best Kept Secret 2024

© Jostijn Ligtvoet Fotografie

7. Porcelain ID

Hubert Tuyishime maakt indiefolk waar je kippenvel van krijgt. Als Porcelain ID weet de Antwerpenaar persoonlijke ervaringen te vertolken in liedjes die grote groepen toesschouwers muisstil krijgen - we maakten het op Motel Mozaïque in Rotterdam ook al mee. Een paar maanden geleden bracht Porcelain ID diens debuutalbum Bibi:1 uit, waarop de songwriter eigenzinnig het leven in een rauwe stad beschrijft.

Porcelain ID voelt de muziek in elke huidcel trillen. Op blote voeten dansend staat hen in totale verbinding met het podium. Hoewel de bosgrond van de Muziekgieterij er niet voor gemaakt is, probeert het publiek uit alle macht mee te dansen. En net zo makkelijk als hen het publiek overhaalt een dansje te wagen, roert hen datzelfde publiek tot tranen. Porcelain ID geeft zoveel energie en emotie, het niets uitmaakt wanneer het snoer plots uit Huberts microfoon floept: de toeschouwers brullen zelf uit volle borst mee.

Het nummer: ‘Adam Coming Home’ zingt iedereen zo uitbundig en vol gevoel mee dat je er kippenvel van krijgt. (TW)

Mildlife @ Best Kept Secret 2024

© Jostijn Ligtvoet Fotografie

6. Mildlife

De muziek van Australische jazz fusionband Mildlife is een euforische mix van Herbie Hancock’s experimentele jazz, Tame Impala’s strakke grooves en Giorgio Moroders levendige italodisco. Klinkt best als een soundtrack voor een trippy feestje, toch? Met hun liveplaat Live from South Channel Island (2021) won de band uit Melbourne een ARIA Award (zeg maar een Australische Grammy). Op Best Kept Secret komt het kwartet laten zien waarom hun livereputatie zo award-winning is.

Binnen een mum van tijd geeft The Secret zich volledig over aan de psychedelische cocktail die Mildlife inschenkt. Opvallend zijn de vocalen, die vaak worden vervormd door harmonizers en talkboxes, waardoor The Secret als een futuristisch ruimteschip aanvoelt. De toeschouwers lijken wel in trance, maar dat is ook niet zo gek als je haast overal wiet- en hasjwolkjes uit het publiek ziet opstijgen. De liedjes, veel afkomstig van nieuw album Chorus, verlengen zich vlekkeloos in langere jams waarvan je je afvraagt of ze geïmproviseerd zijn of niet. Hoe dan ook, het werkt. Deze vijfenveertig minuten lijken veel te kort voor deze Australische alchemisten. 

Het nummer: Bij ‘Musica’ zie je mensen zo zweverig in hun eigen wereld dansen, je verwacht haast dat ze straks opstijgen. (TW)

5. Royel Otis

Echt leuke indiepopbands zijn anno 2024 zo zeldzaam als een kometenregen. Maar deze twee Australische boys (die inderdaad Royel en Otis heten) zijn de real deal. Ze hebben liedjes die van Phoenix, Metronomy of MGMT hadden kunnen zijn, maar dan wat slonziger gespeeld (en da’s niet per se een slechte zaak!) en geproduceerd door Dan Carey (iykyk). 

Het nummer: Vanaf het springerige ‘Sofa King’ zien we dat er hier echt iets bijzonders aan de hand is. De enorme tent zwaait van links naar rechts en weer terug als één dartelende massa en brult ‘you’re soooo fucking gorgeous!’ De jongens op het podium glunderen, sprakeloos. Jajajaja, hun virale cover van ‘Murder on the Dance Floor’ is wel erg gemakkelijk, en die Cranberries-cover is wat flauwtjes gekozen, maar zeer effectief. Nog een album en twee hits erbij en Royel Otis kan gerust volgend festivalseizoen door naar de mainstage in het namiddagzonnetje. Hopelijk dan wel met een bassist erbij, want een backing track met baslijnen voelt toch een beetje suf voor dit type band. (TP)

Paolo Nutini @ Best Kept Secret 2024

© Jelmer de Haas

4. Paolo Nutini

Net als Disclosure gisteren voelt Paolo Nutini niet als een droomheadliner voor dit festival. Daarvoor is zijn muziek niet spannend genoeg, hij heeft ook geen pak vol alternatieve hits die iedereen kent. Maar als je hem hier zo aan het werk ziet kun je niet anders dan ontzag hebben voor die stem, voor de strakke band en de doorwrochte delivery. 

Lees hier de hele recensie.

Bij de show van Paolo Nutini was fotografie van dichtbij niet toegestaan. 

3. The Strokes

© Jelmer de Haas

3. Mula B

Dit had op zoveel manieren fout kunnen gaan. Het had gekund dat er geen Mula B beseffers op BKS waren. Mula had in de stress kunnen raken dat ie ‘the only rapper in the village’ is (of althans, een van de weinige). Überhaupt: de beseffers zouden Mula's nieuwe pop-trap-vibe niet kunnen voelen. Of de Haagse rapper had een volledige band met drummer én percussionist én totaal overbodige gitarist mee kunnen brengen. Niets van dat alles. Na drie kwartier staat Mula grijnzend sorry te zeggen dat hij niet meer tijd heeft.

Mula B trapt zijn set af met een mitrailleurvuur aan bangers, waarvan hij steeds maar één verse doet. Binnenkomen als een plofkraak. Dan schakelt hij een versnelling terug en begint hij aan het meer emotioneel gelaagde werk. Hij toont het kleine hartje van de harde straatjongen, die moeite heeft zijn relaties op de rails te houden, die als kleine ondernemer zijn verlies moet pakken als er weer eens een stash opgerold wordt. Komisch is de smartlap ‘Goeie Sosa’, over een dealer die zich bedrogen voelt door een klant die zijn ‘liefde’ elders haalt. Die nummers drijven allemaal meer op melodie dan op energie, en als Mula zingt, zingt-ie raak. En stiekem zit er elke keer toch net genoeg punch in, een dynamiek die de volle tent feilloos aanvoelt.

Het nummer: Diep in de set zitten de Narcopop anti-lovesongs ‘Ik Kijk Soms Naar Jou’ en ‘Liefde Is Duur’ aan elkaar geklonterd. Werkt goed en zou eigenlijk wel een goed einde zijn. Wat zou er gebeuren als-ie hiermee eindigt in plaats van met trap banger ‘D2’? (AdV)

Tramhaus @ Best Kept Secret 2024

© Jostijn Ligtvoet Fotografie

2. Tramhaus

Twee jaar terug moest Tramhaus hun show in de Casbah stilleggen omdat de gekte in de zaal te groot was. De Rotterdammers waren tot dat moment eigenlijk nog volstrekt onbekend en bestonden nog amper een jaar. Nu staan er barriers, is het podium anderhalve meter hoger en gaapt er een kloof. Of Tramhaus die overbrugt? Met speels gemak! 

Dat doen ze met inmiddels beproefde singles als ‘I Don't Sweat’ en ‘Make It Happen’, maar opvallend genoeg gaat een nieuw nummer als ‘Once Again’ er eigenlijk al net zo makkelijk in. Tramhaus is een punkband, maar niet een van de domme drie akkoorden. Er is veel dynamiek, met grooves die langer aanhouden, tempowisselingen, screams die ruim baan krijgen door gas terug te nemen op het juiste moment. Hoe knap vlechten gitaristen Nadya en Micha hun spel, hoe zeker kunnen ze zijn van de rugdekking van bas en drums. Maar de grootste blikvanger is zanger Lukas Jansen, de stijfste slangenmens ter wereld. Hij roept alle queers naar voren voor een persoonlijk liedje. ‘Deze is voor jullie, voor ons. Jullie zijn te mooi om onzichtbaar te blijven.’

Voor het podium zijn mensen tot op hun onderbroek bezweet van het trage moshen, maar de muziek van Tramhaus is eigenlijk nog geschikter voor die andere archetypische rock ‘n roll-handeling: languit ruggelings over de handen van de mensen glijden, twee vuisten gebald.

Het nummer: Het meest complete Tramhausnummer blijft ‘Minus Twenty’: ogenschijnlijk traag, toewerkend naar een fantastische climax, teruggeschroefd tot ritueel klinkende koortjes en dan nog één keer die perfecte ontploffing. Zeldzaam goed optreden. (AdV)

Slowdive op Best Kept Secret 2024

© Richenne Zeebregts

1. Slowdive

Zullen we meteen een complimentje uitdelen aan de soundtech in de Two? Zo hé, wat klinkt het geluid goed, wat komt iedere melancholische gitaartoon, alle piepende feedback in nette laagjes aan. Precies zo vallen de puzzelstukjes perfect in elkaar voor Slowdive bij deze terugkeer naar Hilvarenbeek. De laatste keer dat de band op Best Kept Secret speelde was 2018, en sindsdien zijn de shoegaze-pioniers alleen maar relevanter geworden, met hun eerste top 10-album en een shoegaze-revival via TikTok. Inderdaad wemelt het vooraan van de gen Z-ers, die behoorlijk ademloos staan te kijken naar deze band in bloedvorm. Waanzinnig hoe nieuwe liedjes als ‘Shanty’ en ‘Kisses’ het kunnen opnemen tegen iedere classic van Souvlaki, en hoe de band tegelijkertijd heel bescheiden op het podium staat. Slowdive hoeft de spotlight vandaag niet op te eisen om volop in het licht te staan.

Het nummer: Na klassiekers ’When The Sun Hits’ en ’40 Days’ klapt Slowdive er nog eens overheen met ‘Golden Hair’, een tien minuten durende Pink Floyd-cover die vanuit galmende zang uitbouwt naar een emotionele climax die vlinders in de buik doet opfladderen en het kippenvel over de armen laat tintelen. Om te janken, zo mooi. (MM)

Voor meer Best Kept Secret 2024 check je ons uitgebreide dossier.

Ook gezien

The Amazons
Moderne Britse Rock met hoofdletter R, deze jongens willen galmen alsof ze in Wembley Stadium staan. Maar sinds hun vorige keer op Best Kept Secret in 2017 zijn ze niet zo opgeschoten met die ambities. (TP)

CMAT
Adopteer de Ierse CMAT in je vriendengroep en je weet dat je een topdag tegemoet gaat. Ze haalt werkelijk alle grimassen en danspasjes uit de kast om haar in de basis best stoffige countrypoprepertoire fun te maken, tot en met een proefles linedancing (niet te moeilijk) bij 'I Wanna Be A Cowboy, Baby'. (AdV)

Winter
Winter weet met hun dromerige shoegaze op charismatische wijze een nog brakke Casbah in vervoering te brengen. Toch wel jammer dat elk nummer hetzelfde klinkt, waardoor de show net te lang duurt. (TW)

Grace Cummings
Jonathan Wilson produceerde haar laatste plaat, en muzikaal past het allemaal ook wel naast het werk dat hij maakte met Angel Olsen en Father John Misty. Maar wat de theatrale Grace Cummings onderscheidt van die folkrockers is een nogal angstaanjagende brul. Drie prachtige liedjes, de rest van het materiaal is vandaag helaas een zesje. (TP)

Ratboys
Vale spijkerbroeken, een muts van het lokale honkbalteam (go White Sox!): dit stelletje uit Chicago ziet er precies uit als iedere band die is begonnen vanuit een stoffige college dorm in het Amerikaanse Midden-Westen. Geen poespas dus, maar wel een repertoire vol steengoeie liedjes. Voor fans van Illuminati Hotties en The Beths. Dat scheutje country is een leuke bonus. (MM)

Etran De L’Aïr
Nigerese desertbluesband in het hoekje van Mdou Moctar en Bombino. Gesluierd en al. Door die riffjes klinkt Etran de L’ Aïr alsof er een surfersdorpje middenin de Sahara is opgetrokken. Tent op stelten, en dan schemert ook dat verleden als bruiloftsband door. (MM)

Cherry Glazerr
De grungy indierock van Cherry Glazerr uit LA klinkt net té gelikt om het publiek volledig in hun greep te krijgen. Alsnog steelt de toetsenist de show met zijn vrolijke energie. (TW)

Infinity Song
Wat een creatieve armoe, dat deze broers en zussen met een Roc Nation-labeldeal beginnen met een tien minuten durende cover van ‘Dreams’! De meerstemmige softrocksongs die ze daarna spelen zijn best fraai, maar verbleken toch in het licht van die cover. (TP)

 

YHWH Nailgun
De raarste band van de dag, dat is YHWH Nailgun, een experimenteel/noise/whatever-kwartet waar geen grip op te krijgen is. De zanger staat erbij te kronkelen, te kermen en te kraaien, alsof het zegeltje net veel te hard is ingeklapt. (MM)

Vince Staples
Weet je nog hoe sick zijn gestileerde shows waren rond Big Fish Theory? Nou, zo mat is het nu. Vince verlegde zijn focus van knetterende hiphop met clubproducties naar mellow rap met gitaren en keys. Had allemaal wat langer in de magnetron gemogen, want wat een lauwwarme hap serveert-ie, zeg. Zijn nasale stem valt daarin plat, en hij lijkt opeens niet zo goed te weten wat hij precies met dat grote podium aanmoet. Huh?! Pas bij ‘Big Fish’ komt hij - en daarmee de tent - tot leven, maar dat voelt circa drie kwartier te laat. (TP)

Fatoumata Diawara
De ene Malinese band is de andere niet. Vorig jaar stond in de snikhete zon Tinariwen, wiens muziek de tijd stil laat staan. Dit jaar de fabuleus kleurrijke actrice Fatoumata Diawara, een bionische godin uit de toekomst met een spierballenband. Het contrast kan bijna niet groter. (AdV)

Library Card
Wat nou geen gelikte popzaal? Rotterdam stroopt de mouwen op en komt met Library Card, een band die de vele vragen van deze tijd vangt in nerveuze gitaarexplosies en vurige drums, afgewisseld met ingetogen liedjes. Nog niet zo ver als Tramhaus, maar een welkome toevoeging aan de scene. (AdV)
 

Lézard
Gentse dansbare postpunk-discoband Lézard zit er lekker in. Ze maken het soort dansbare post-punk dat aan de band XTC doet denken, en schijnen zelf ook behoorlijk in extase. Maar toch is het wat rommelig, met enkele vocale uitschieters - maar daar staan wel een paar sicke rauwe kreten tegenover. (TW)

Parcels
Gisteren draaide Disclosure al ‘Drop The Pressure’, vandaag laat het Franse Parcels er ook een flard van horen in hun grote megamix. Ze spelen hun post-’Get Lucky’-softfunk nog witter dan The Whitest Boy Alive en zijn daarmee een geoliede festivalhit geworden. Maar helaas is hun mooiweer-discodroom wél gemaakt van suiker, en smelt die dus al weg bij de eerste regendruppels. (TP)

Faux Real
De Franse broertjes van Faux Real zijn echt van die jongens die als laatste overbleven bij het apenkooien. Ze gooien al hun talenten in de strijd met hun weirde synthpop-tapeact. Vanavond doen we even alsof dit geweldig is, maar al die malle capriolen en danspassen beklijven uiteindelijk meer dan de liedjes. Leukste gimmick van het weekend! (TP)

Lambrini Girls 
‘WEET IEDEREEN WAT TERFS ZIJN????’ Fun én educatief dus, deze Britse slooppunkers die protesteren tegen extreemrechts, transhatende feministen (geen echte feministen!) en het patriarchaat. Ok, die drie-akkoorden-liedjes getuigen niet per se van muzikaal vakmanschap. Maar hey, iedere seconde dat je daar niet bij stilstaat is er weer eentje om het patriarchaat te ontmantelen. (MM)

Deijuvhs
Rapper Deijuhvs en zijn punkband plus dj springen in de rondte springen als een stel kangoeroes. Maar de bedoeling van dit optreden wordt niet helemaal duidelijk: er is een volledige band aanwezig, maar de backing track staat zo hard dat je nauwelijks kunt horen wat er live wordt gespeeld en wat niet. En dan zingt of rapt Deijuhvs ook nog eens nauwelijks mee. Het lijkt een beetje een puinhoop, maar het publiek slikt de show als zoete koek, elkaar gemoedelijk door de Casbah smijtend. (TW)