Met The Poons is Leiden een jong muzikaal trio rijker. Derk Ringers van Teenage Heartache en Sam en Arthur Vermeij van Christopher’s Soul bundelen hun krachten in deze nieuwe band, die invloeden uit de late jaren zeventig, vroege jaren tachtig en filmmuziek samensmelt tot een eigen sound. Sam speelt bas en Derk en Arthur spelen gitaar en keyboard, zingen en maken soundscapes. 7 februari verschijnt hun eerste album, getiteld 'Dead Flowers'.

“Wordt het opgenomen? Dan mag ik zeker geen lawaai maken!” De moeder van Sam en Arthur is inmiddels wel wat gewend. Als we de trap oplopen naar de thuisstudio van de jongens weet ze meteen hoe laat het is. De afgelopen maanden zijn er heel wat opnamesessies geweest, waarbij ze instructies heeft gekregen om niet binnen te komen, zich muisstil te houden en vooral niet te stofzuigen. Maar voor dit interview valt het gelukkig allemaal wel mee.

“Zal ik wat opzetten?” stelt Arthur voor als we boven zijn. Hij neemt een grote tape in handen, rolt hem een stukje af en zet hem op een oude bandrecorder. “Hier staat alles op,” zegt hij stralend. Hij heeft een voorliefde voor oldskool analoge opnameapparatuur. Na het omzetten van wat schuifjes op een mengpaneel vullen de melancholische klanken van The Poons de tot studio omgebouwde jongenskamer. Anderhalf jaar geleden spraken we Arthur in dezelfde studio over zijn debuutalbum onder de naam ‘Thoughts of Alexander’. In de tussentijd begon hij met de studie Art of Sound aan het Koninklijk Conservatorium, werd hij met zijn band Christopher’s Soul tweede bij de Grote Prijs van de Bollenstreek en richtte hij samen met goede vriend Derk en broer Sam een nieuwe band op.

"We vinden melancholische muziek gewoon mooi"

© Ruben Verheul

Punkrockalbum

“Het idee om dit album op te nemen was er eigenlijk al in de zomer van 2014,” zegt Arthur. “Derk en ik gingen jammen en toen hebben we met een cassetterecorder een heel klein albumpje opgenomen. Een jaar of twee later bedachten we dat we daar nog iets meer mee wilden doen. Toen hebben we Sam erbij gevraagd en zijn we het verder gaan uitwerken.” Sam herinnert zich dat het appgesprek over deze plaat oorspronkelijk ‘punkrockalbum maken’ heette. “Maar uiteindelijk kwamen we erachter dat we een beetje te lief zijn voor punkrock.” Het ontbreken van een drummer speelde ook een rol. “Ik vind dat het heel veel sfeer geeft als er geen drums op zitten,” zegt Arthur. “We hadden het erover dat dit best geschikt zou zijn voor in een film ofzo.” Filmmuziek is dan ook een van de inspiratiebronnen geweest. Derk: “Als ik naar een film keek, dacht ik: ‘hoe zou je hier een track voor kunnen maken?’” Ook veel muziek uit de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig vormde een belangrijke inspiratiebron. “En het album ‘Oh Inhuman Spectacle’ van Methyl Ethyl,” zegt Sam. “We hebben allemaal verschillende inspiratiebronnen, maar ze zitten wel allemaal in hetzelfde hoekje.”

© Ruben Verheul

Achtsporenrecorder

Al met al is ‘Dead Flowers’ een nogal melancholische plaat geworden. “Ik heb veel over negatieve ervaringen geschreven,” vertelt Derk. “Als ik iets negatiefs wil verwerken ga ik altijd veel opschrijven. Bij sommige dingen dacht ik ineens: ‘hee, dat kan een liedje worden!’.” “Geen enkel nummer op dit album is echt vrolijk,” zegt Arthur. “Niets is upbeat. Soms klinkt het wat opgewerkter, maar dan zijn de teksten depri. Maar het is niet zo dat wij allemaal gothics zijn die zitten te janken de hele dag, hoor. Dat lijkt nu misschien zo, maar we vinden melancholische muziek gewoon mooi.” Zijn favoriete nummer van de plaat is ‘Another sip of wine’, een lang, wat experimenteler nummer. “Zodra je die opzet, heeft het een hele sterke vibe. Je wordt meteen het nummer ingezogen.” Sam en Derk vinden ‘Better days’ het meest geslaagd. “En 'Dead flowers', een meer uptempo nummer. Omdat het wat sneller is, kon ik daar leuke baslijnen bij verzinnen,” vertelt Sam. Behalve met ‘echte instrumenten’ is er ook gespeeld met de eigenaardigheden van de analoge opnametechniek. Een oude band waar nog iets op stond, achterstevoren afspelen en dan daar overheen weer iets opnemen bijvoorbeeld. Dat geeft de muziek een bijzondere extra laag. Opnemen met de achtsporenrecorder dwong de jongens om goed te plannen, vooral bij de koorpartijen. “Je kunt wel vier sporen koortjes op één spoor zetten, maar als een spoor al vol is met bijvoorbeeld bas, dan kun je er niet meer iets anders op opnemen,” legt Arthur uit.

© Ruben Verheul
© Ruben Verheul
© Ruben Verheul

“Dat is superlame”

© Ruben Verheul

Niet live speelbaar

The Poons hebben een heel eigen manier van nummers schrijven en opnemen. “De meeste bands gaan heel lang repeteren en finetunen voordat ze iets opnemen. Wij hebben juist steeds stukjes verzonnen, opgenomen, die in de app gegooid en dan gingen de anderen er wat bij verzinnen,” legt Derk uit. “We namen dan eerst de rode draad op op tape, en dan kwam er later nog iets bij,” vertelt Arthur. “Soms was het echt puzzelen, want als je op tape opneemt staan dingen al meteen vast. Daardoor is het echt een studioalbum geworden,” zegt Derk. De nummers live spelen is lastig, daarvoor is het geluid te bewerkt en zijn er te veel partijen. Om dan maar met een backing track op te treden vinden de jongens maar niks. “Dat is superlame,” stelt Arthur. “Want niks is nep op dit album. Het zou helemaal ingaan tegen wat onze muziek is. Bij een electropop-act bijvoorbeeld is dat wat anders. Dan is het wel vet. Maar wij zouden het dan ‘unplugged’ moeten spelen ofzo, dat je dan gewoon een ander geluid krijgt. Of met meer muzikanten.”

© Ruben Verheul

Videoclips

Wel zijn er twee videoclips gemaakt, bij de nummers ‘I can’t sleep’ en ‘Better days’. Voor ‘I can’t sleep’ kreeg The Poons hulp van vier studentes van de Willem de Kooning Academie. “Ze studeren animatie, dus is het een animatiefilm geworden. Zij deden dit als opdracht voor school,” legt Arthur uit. “Omdat zij alles hebben bedacht, uitgevoerd en uitgewerkt, hebben we nu een mooie clip zonder dat we er veel aan hoefden te doen.”

Bij ‘Better days’ hadden de jongens zelf meer inbreng. Videograaf Benjamin Hull maakte de clip, die is opgenomen in het Panbos en in Leiden. Sam over het concept: “In de eerste helft is de hoofdpersoon op zoek. Bij de brug zit er een omslagpunt, dan raakt hij in paniek en dan zie je dezelfde scènes, maar dan omgekeerd. Hij loopt vanaf hier naar het Panbos, en vanaf de brug loopt hij terug, maar dan in de nacht. Dat geeft een leuk contrast, dat past goed bij het nummer.” Derk: ”Jullie moeten gewoon gaan kijken.” De single en clip verschijnen op 31 januari.

Vanaf 7 februari kun je het hele album 'Dead Flowers' beluisteren. Het verschijnt niet alleen op Spotify, maar ook op cd. Voor €10,- kun je een exemplaar bestellen bij ZIKIR Records.

© Ruben Verheul