Peel Slowly And See bevatte zaterdag 23 februari 2019 meer variatie in genres dan ooit tevoren, kregen we te horen door een mond vol banaan. Deze grap tijdens het intropraatje verwijst naar de cover van een vijfdelige box met materiaal van de Velvet Underground. Het festival heeft ook heel wat acts die best underground zijn, of althans aanstormend. De artiesten zaten deze avond verstopt in elk hoekje en gaatje van de Leidse Schouwburg.

© Ruben Verheul

Nona

Peel Slowly and See 2019 begint met Nona in de grote zaal. Ze heeft haar volledige band met wel acht man meegenomen, inclusief een blazerssectie. Ze zingt zwoel en diep, maar weet nog steeds boven de muzikale omlijsting van haar stem uit te komen. Ze is een klein beetje overweldigd door de plek waar ze mag spelen, de Leidse Schouwburg, maar wanneer ze niet uit haar woorden komt tijdens het praatje zet de band ‘Big talk, small town’ in en vindt ze meteen houvast in haar weergaloze muziek.

Het nummer ‘Albatross’ gaat over haar vader en heeft lekkere trekjes van country. Ook haar single, het hartverscheurende ‘Last to know’, mag natuurlijk niet ontbreken in het lijstje. Maar de warmte van Nona’s geluid schittert het meest in ‘Givin’ it all’, die binnenkort als single zal verschijnen. Tevens wordt er hard aan de weg getimmerd voor een fatsoenlijk album. Dat zal haar zeker recht doen.

Howard

Vervolgens verplaatsen we ons naar Howard in de Bonbonnière, de bovenbar van het gebouw. Het bruist er van de toeschouwers, dus je moet er op tijd bij zijn. De New Yorkers maken folktronica, wat lekker galmt in de ruimte en een etherische sfeer schept. Soms zijn de heren ietsje te enthousiast met het stapelen van de lagen geluid waardoor het geheel een beetje in zichzelf verdrinkt. Maar meestal is de dosis distortion precies goed en ligt de hummende zang heerlijk in het oor.

De afsluiter is een onstuimige versie van het nummer ‘Made up my mind’ van hun nieuwste album ‘Together Alone’. De krakende kwaliteiten die het nummer in deze uitvoering krijgt worden tot het uiterste opgerekt in de eindsprint. Het is jammer dat tijdens het hoogtepunt van het optreden de poging van de zanger om het publiek mee te laten zingen niet van de grond komt.

Maisha

© Ruben Verheul
© Ruben Verheul

SCMB

Sugar Coated Mind Bombs gaat los in de foyer. Het tweetal maakt pure punk en doet dit deze keer voor een veel grotere groep toeschouwers dan ze gewend zijn. Vrolijk raggen ze erop los, met nummers als ‘Punk is verzet’ en ‘She went away’, waarvan de titel ook meteen de tekst is. Volgens zanger Mies is de boodschap van het liedje iets minder overtuigend nu hij een gezin met kinderen heeft. Ook een unicum aan deze act is dat ze de enige punkgroep zijn die voor de monarchie is.

Natuurlijk mag een cover van de Sex Pistols niet ontbreken in het rijtje, want ken uw klassiekers. De deuntjes zijn, zoals gebruikelijk voor het genre, kort en krachtig. Het gevolg is dat de mannen gedwongen zijn de set te sluiten, omdat ze zich een weg door hun repertoire hebben gebrand en dat zijn toch aardig wat liedjes. Voor veel bezoekers een overdonderende ontdekking.

© Nike Liscaljet
© Nike Liscaljet
© Nike Liscaljet
© Nike Liscaljet

Slumberland

Slumberland is een hele klus om op te stellen met kast en een allegaar aan geïmproviseerde instrumenten. Er zitten zelfs twee naaimachines tussen die bijna als kunstinstallaties kunnen dienen! De Kapelzaal met abstracte kunst aan de muur is dan ook de ideale setting voor een uitgelopen set die soms klinkt alsof The White Stripes in hun ‘Icky thump’ stadium aan de steroïden zijn begonnen, en andere keren als Slagerij Van Kampen met een MC erbij. Een duo aan drummers helpt hierbij aanzienlijk.

Bandleider Jochem Baelus grijpt tussen het zingen door steeds een nieuw instrument om loops te leggen; van gitaar en fluit tot minder identificeerbare objecten. Met exotische filters waan je je soms onder water, soms in de jungle. “Musique concrete” met een geluidsmuur als gewapend beton en tegelijk toch een scherp samengestelde mozaïek. Als je ze online op gaat zoeken, kies dan zeker voor een filmpje om het tot zijn volste recht te laten komen.

© Nike Liscaljet
© Nike Liscaljet
© Nike Liscaljet
© Nike Liscaljet
© Nike Liscaljet

Arp Frique & Family

© Ruben Verheul
© Ruben Verheul

The Avonden

The Avonden is lokaal en magistraal, alleen is de band wel een beetje in het verdomhoekje gezet. Bezoekers staan op hun tenen langs de trap om de act te kunnen zien en de fluwelen sound van de heren moet een paar keer omhoog gesteld worden om over het volume van aangelegen artiesten heen te komen. Maar dan heb je ook een luwte van lo-fi, waarin de karakteristieke stem van frontman Marc van der Holst teksten zingt die over alles en niets gaan.

Het eerste album ‘Nachtschade’ smaakt naar Spinvis. Het daaropvolgende ‘Wat Een Cirkel Is’ is een uitgeklede Nederlandse versie van The Mountain Goats, incluis thematiek over verstikkende dorpjes en religie. Zware materie wordt afgezet tegen een juichend ontvangen ’20-delige messenset’. “We gaan nog niet naar huis”, zingt Van der Holst, en de toeschouwers zijn het er roerend mee eens.

© Nike Liscaljet
© Nike Liscaljet
© Nike Liscaljet
© Nike Liscaljet
© Nike Liscaljet
© Nike Liscaljet

Pitou

Pitou heeft wat vertraging door de op- en afbouw van Slumberland, maar dan wordt de Kapelzaal ook echt een kapel, met folk die af en toe bijna kerkelijk klinkt. De zangeres heeft namelijk in een jeugdkoor gezeten. De stoelen zijn niet aan te slepen. De heldere back-up vocals en een ongebruikelijke switch van akoestische naar elektrische gitaar loont het wachten op de vocaliste. De single ‘I fall asleep so fast’ is er eentje die je meteen op moet zoeken, en stel je dan voor dat het live nog glorieuzer klinkt.

‘Run boy run’ zou qua geluid bijna op een Keltisch festival geplaatst kunnen worden, en de samenzang met de hele band is tijdens ‘Problems’ een perfecte finale. ‘Give me a glass’ is uit de set de sterkste showcase van het spel tussen de stemmen van de verscheidene vocalen. Iedereen verlaat aan het einde de kapel dan ook in goede stemming.

La Jungle

© Ruben Verheul

Red Brut

Red Brut zit op de hoogste verdieping van de schouwburg en is de meeste opmerkelijke act van de avond. Het neigt naar performance art. Met een simpele toon en een scala aan cassettebandjes bouwt de artieste een landschap van geluid, met bizarre belichting op een scherm achter haar. Deze collage van ambient is meestal kalm en af en toe intens. Als ze genoeg heeft van een bepaald bandje gooit ze het gewoon op de grond, volledig geconcentreerd op haar werk.

Soms zijn er graafmachines te horen, dan weer ouderwetse elektronica, en zodra je een patroon denkt te bespeuren schakelt de dame weer tussen samples. Een voortdurende compositie vervult de tijd die haar is toegewezen. Vlak voordat de stapel cassettes voor haar op tafel op is, eindigt de act. De magie is verbroken en iedereen die gefascineerd heeft staan kijken vraagt zich of wat er daarnet nou precies is gebeurd.

© Ruben Verheul
© Ruben Verheul
© Ruben Verheul

Het was wederom een muzikale fruitmand waar iedereen met een kaartje de vruchten van heeft geplukt.

© Ruben Verheul