De entree is versierd met Indiase doeken en aan de buitenmuren van de Nieuwplaatz hangen mooie kunstwerken van in-huis artiesten. Kinderen vermaken zich bij het opblaasbare zwembad, met ballondieren of stoepkrijt. Er ligt hier en daar een kleed in het gras om op te zitten of liggen, met een Broodje van Bakker en een biertje van huisbrouwer Pronck. Het eerste uur is er een handjevol bezoekers, dat in de loop van de middag iets in aantal toeneemt. Met een fijn gezelschap belooft het een mooie zomermiddag te worden.
Het is zaterdag 8 juli 14:00 uur. Tijd voor Sunday at Eight om het Amuse Festival af te trappen. Het is de eerste editie van het festival, dat een uitbreiding is op het concept van de maandelijkse Nieuwplaatz Amuse - kunst & borrel. Waarbij kleine hapjes en groot vermaak het credo vormen. De sfeer is die van een gezellig uit de hand gelopen buurtfeestje. De programmering is kwalitatief hoogstaand, maar de bezoekers hadden best in kwantiteit mogen toenemen.
©
Ruben Verheul
©
Ruben Verheul
©
Wouter Tempelman
Wat direct opvalt aan Sunday at Eight is dat ze bedekt is met een jaren ’60 deken. Niet alleen de muziek is er duidelijk door beïnvloed, maar ook de bandleden, van schoenen tot kapsels. Ze lijken erdoor gehypnotiseerd. Een grote pianovleugel is op het podium getild, waarachter zanger Damiaan van Noort plaatsneemt. De vrolijke majeurklanken van zowel piano, zang als gitaar zorgen voor een ‘feel good’ vibe. De muziek is toegankelijk en klinkt herkenbaar, met invloeden van o.a. The Beatles.
Met het vierde nummer wisselt de bezetting. Bas Janson verruilt zijn bas voor een saxofoon. Wanneer Damiaan later ineens een gitaar erbij pakt, beginnen ze ska te produceren. Een zeer pakkende twist. Deze variatie is wenselijk, want de eerste nummers waren bijna niet van elkaar te onderscheiden. Na de introductie aan de saxofoon, wordt de basgitaar weer tevoorschijn getoverd en gaan ze verder waar ze waren gebleven. Namelijk een act die goed in elkaar zit en waar muzikaal niet veel op aan te merken is, afgezien van het feit dat de zang van Damiaan af en toe wat eigenaardig klinkt. Toch klinken ze ook als veel andere acts tegenwoordig, die de vorige eeuw nieuw leven in proberen te blazen. Al met al is Sunday at Eight een band die alles muzikaal prima op een rijtje heeft. [DB]
©
Wouter Tempelman
©
Wouter Tempelman
©
Wouter Tempelman
Als tweede act vandaag staat Wouter Mol op het kleinere singer/songwriterpodium. De zanger speelt gitaar en wordt op het podium vergezeld door harpiste Maartje Gilissen. Aan de andere kant van het plein staat violiste Margot Kersing. De stem van Wouter is hoog, wat perfect past bij de hoge, zachte en zelfs liefaardige klanken van de instrumenten. Duidelijk is dat de muziek beïnvloed is door Jeff Buckley. Maartje streelt de mond van een wijnglas gevuld met water. Een originele manier om een soort sprookjesachtige sound toe te voegen. Niet veel later begint de vioolmuziek zich over het hele plein te verplaatsen. Het is al snel duidelijk dat men hier te maken heeft met artiesten van zeer hoog niveau. Ook de originaliteit is tevredenstellend. Wanneer Margot het podium betreedt, wordt het tempo iets opgezweept. Niet veel later vallen ze terug op de bekende rustgevende klanken.
Opvallend is dat er ingespeeld wordt op de omgeving. Als er een vliegtuig overvliegt, zingt de zanger mee met het geluid of stoppen ze kort met spelen. De tekst en boodschap van het nummer ‘I want you forever’ komt aan. Wouter Mol weet tot de ziel van het publiek te spreken. De melancholie in de muziek zorgt voor rillingen van top tot teen. Ze sluiten af met een nummer waarbij ze hun instrumenten net iets anders bespelen. De viool wordt getokkeld in plaats van gestreken. De harp wordt sneller en harder bespeeld. En Wouter tokkelt niet meer lieflijk op zijn gitaar, maar ragt er meer op. Hij stapt van het podium af en zingt herhaaldelijk “I’m gone” en verwijdert zich steeds verder van het podium waardoor hij lijkt te verdwijnen. Het publiek kan geen genoeg krijgen van de oase van rust die Wouter Mol met zich meebrengt. Een cultureel hoogstandje. [DB]
©
Wouter Tempelman
©
Wouter Tempelman
©
Wouter Tempelman
©
Wouter Tempelman
We keren terug naar het hoofdpodium voor niemand minder dan de lieftallige heren van BoldR. Voordat ze hun eerste akkoorden aanslaan, wordt ervoor gezorgd dat alle bandleden hun zonnebrillen op hebben en niemand breekt met het imago. Wanneer de muziek begint, wordt het al snel duidelijk dat het voornamelijk om jazz gaat, wat hier en daar gecombineerd is met pop en wat blues. Technisch zit het redelijk in elkaar. De bandleden zijn goed op elkaar ingespeeld. Vooral bassist John Muskiet lijkt het erg naar zijn zin te hebben. Zanger Rafael Koene straalt weinig uit en klinkt verveeld. De rest van de bandleden cijferen zichzelf weg.
Wat ook direct opvalt, is dat er zeer weinig diepgang in de tekst zit. “De zanger heeft een mooie variërende tekst in elkaar gezet waar hard aan is gewerkt en wat goed mengt met de muziek.” Zei niemand ooit bij het horen van de band BoldR. De zang sukkelt een beetje door met ‘Do what you want to do’, waaruit vooral duidelijk wordt dat de mannen helemaal niet weten wat ze willen doen. Het lijkt alsof ze zich verschuilen achter de dresscode “hippe zonnebril”. En wanneer ze de zonnebrillen afzetten, wordt het ineens duidelijk dat het gewoon heren van middelbare leeftijd zijn die samen een beetje muziek maken geïnspireerd door de artiesten uit hun jonge jaren. Een deel van het publiek dat waarschijnlijk met dezelfde bands is opgegroeid, lukt het wel de heupen los te gooien. [DB]
©
Wouter Tempelman
©
Wouter Tempelman
©
Wouter Tempelman
Singer/songwriter Willow Mae experimenteert heel toepasselijk, gelet de naam van dit festival, met nieuwe muzieksmaken bij hun liedjes. Als duo vergezelt toetsenist Victor Weigand zangeres Willemijn op het podium en vervangt daarmee de voor singer/songwriters typische gitaarstukken. Voor een band die normaal ook gitaar, bas en drums mee hebben, zijn ze vandaag niet misplaatst op het kleine podium in de schaduw van de Nieuwplaatz waar ze hun eigen sfeer creëren. Wat ons betreft mag Willow vaker experimenteren buiten haar comfort zone. [NL]
©
Wouter Tempelman
©
Wouter Tempelman
Snel terug naar de zon en het gras, want de muzikale kwaliteiten op het festival worden opgevoerd met Mitch Rivers op het hoofdpodium. Mitchell, Stefan, Boris en Erwin hebben al veel podiumervaring en dat is goed te horen. Afgelopen jaar vierden zij de release van hun eerste EP en tourden met o.a. de Popronde. In iets andere formatie, en met zangeres Tess van der Zwet, zijn ze ook wel bekend als Belle of Louisville. Mitch Rivers brengt een stevig stukje southern rock naar Leiden, rauwer dan de zoete liedjes van hun andere act, en een welkome afwisseling op het Amuse Festival. Helaas heeft het beetje publiek de dansschoenen ogenschijnlijk in de kast laten staan. Ook op het podium blijven de heren een beetje timide. De muziek is er niet minder om en de band doet wat een amuse hoort te doen: het smaakt naar meer! [NL]
©
Wouter Tempelman
©
Wouter Tempelman