3voor12 Leiden draait hard het jaar uit… 3voor12 Leiden draait hard het jaar uit…

Drummer/zanger en bassist duo Bell Witch uit Seattle heeft een heel eigen invulling gegeven aan funeral doom. Het derde album is één epische track van 84 minuten. Nog bijzonderder is de post mortem bijdrage van Adrian Guerra, mede-oprichter en voormalige drummer/zanger die vorig jaar mei plotseling overleed terwijl dit album in de maak was. Eerder opgenomen zangpartijen van Adrian zijn op een geweldige manier ingevoegd. Hierdoor is ‘Mirror Reaper’ één lang rouwproces, een extra dimensie aan funeral doom. Ik ken de band al een aantal jaar en heb de oprichters meermaals ontmoet. Ongeacht de duur en treurnis mag dit nummer van mij hard en op repeat.

Het heavy psychedelic doom beest dat Ufomammut heet heeft het voor elkaar gekregen om te vernieuwen waar ze al jaren zo goed in zijn. En dat heeft positief uitgepakt. ‘8’ kun je oneindig laten draaien op de platenspeler, maar is ook lekker voor af en toe een nummertje tussendoor. En live sluit het perfect aan op hun oudere werk. Ik hoop dat ze nog een tijdje door zullen gaan op deze weg.

Tijdens en dankzij de Popronde Leiden ontdekte ik Moon Moon Moon, lekkere indie met een vleugje postrock. Postrock die ik al een tijdje niet gehoord had bij nieuwe acts, of nieuw materiaal van de gevestigde namen for that matter. Ik heb ze direct toegevoegd aan mijn Spotify artiesten en ze komen sindsdien regelmatig voorbij, zowel ‘Oohohoo’ als voorgaande releases. Een aanrader van Nederlandse bodem.

Het debuut van Dool moest aanvankelijk op mij groeien. De duistere, gothische en bij vlagen psychedelische poprock op ‘Here Now, There Then’ komt niet zo hard binnen als een plaat van Wiegedood of Dødsfall. Maar een en ander blijft wel hangen; die akkoordenschema's en ogenschijnlijk simpele gitaarlijntjes, Ryanne van Dorsts afwisselende en doorleefde zang, de melancholische sfeer die wordt opgeroepen... Ik denk dat ik geen 2017-release zo vaak heb gedraaid. Ik weet dat ik geen ander album zo nodig heb gehad. Bonuspunten voor de overtuigingskracht waarmee Dool juweeltjes als ‘Oweynagat’ live neerzet (tijdens Werfpop 2017, bijvoorbeeld).

Ulver draait al een tijdje langer mee dan Dool. Kristoffer Rygg begon in 1993 in Noorwegen zijn black/folkmetal band en ze hebben sindsdien geëxperimenteerd met een breed scala aan genres. Hun laatste is wat mij betreft iets bijzonders: een oefening in toegankelijke, pakkende electropop (denk aan Depeche Mode). In één keer raak. De nummers kloppen en het geluid van alleskunners Ulver is fenomenaal (autoradiovriendelijk!). En al zie ik live het liefst muzikanten losgaan op drums, bas en gitaar, ‘The Assassination of Julius Ceasar’ live (Roadburn 2017) was een onvergetelijke, roerende ervaring. En ja, ik zong ze allemaal mee...

Nog een gevalletje transformatie: het Belgische Emptiness (sedert 2000) heeft stevige wortels in de black/deathmetal en gaf daaraan in 2017 een heel eigen draai. ‘Not For Music’ draait niet op blastbeats en tremolo picking, maar op groove (ja, ja) en melodie. Mysterieus, beklemmend, gitzwart met hier en daar een zilveren randje. Dat alles kristalgruizig geproduceerd. Amai! Ook live grijpt Emptiness je bij de strot (Paard, mei 2017). Zwaargewichtje!

Wederom weet Amenra de balans tussen pijn en haar schoonheid te vinden. Van tedere klanken die de band, die om Colin H. van Eeckhout draait, in een kwetsbare positie brengen tot het harde werk waar Amenra binnen de metal zijn strepen mee verdient. Muziekstukken van Amenra lijken een volledige persoonlijkheid in al haar aspecten te representeren waardoor het geheel voor veel mensen herkenbaar wordt. Ook de releaseshow in Ancienne Belgique liet de balans tussen kracht en pijn goed zien en sluit daarmee goed aan op de volledige projecten die Amenra met zich meebrengt wanneer materiaal wordt uitgebracht.

Bij vlagen rustiger, op andere momenten iets harder dan het eerdere werk, maar altijd catchy en prikkelend. ‘Apocalipstick’ is een mooie toevoeging aan de collectie voor mensen die graag naar indie luisteren met een stevig noise randje, vrouwelijke zang en een beetje elektronica. Cherry Glazerr weet wederom een gebalanceerde sound te brengen met grunge invloeden die melancholisch maar toch toegankelijk klinken. De plaat ligt goed in het gehoor door een balans tussen rustige en snellere passages. Deze wisselingen in tempo houden de luisteraar betrokken en zorgen dat er geen ruimte is voor verveling om toe te slaan.

Door de samenwerking met verschillende artiesten uit het hiphop genre, sommige van dichterbij, anderen van verder weg, krijgt het album een breed karakter. De verschillende nummers geven het album een divers geluid zonder de bekende Tyler, the Creator sound te verraden. De thematiek en stijl die we kennen van Tyler: een kritische houding naar zichzelf en de wereld in een vlijmscherp verbaal jasje gestoken, zijn zeer herkenbaar op dit album. Er is een klein gebrek aan tracks als ‘Yonkers’ dat zich weet te kenmerken als dreigender, waardoor er nu een lichtere sfeer rondom het werk ontstaat. Nummers als ‘November’ dragen extra bij aan de lichtere sound door minder agressie en een gecompliceerdere opbouw binnen de track.