Audio Obscura neemt bioscopen door heel Nederland over met ambitieuze dj-registraties van Joris Voorn, Detroit Swindle en Patrice Bäumel. Een interessant experiment, maar alleen geslaagd als je er écht zin in hebt.

‘Audio Obscura invites you to a daring new initiative that will push DJ- & live set streaming to a new level’, verschijnt er in chique letters op het bioscoopscherm. Daar zitten we dan in Pathé de Munt in Amsterdam. Geen plakkerige vloeren en rookmachines die al het zicht benemen, maar een kraakschone bioscoopzaal met de feestneuzen keurig weggezakt in rode stoeltjes. Werkt dat wel, een dj-set van Joris Voorn checken in de bioscoop?

Het plan van feestorganisator Audio Obscura is in ieder geval ambitieus. Ze laten dj’s draaien op monumentale locaties (zonder publiek), filmen dat zo fancy mogelijk en vertonen de registraties in Pathé-bioscopen door het hele land. Elke week eentje: de eerste week Joris Voorn vanuit Kinderdijk, daarna Detroit Swindle vanuit het Scheepsvaartmuseum Amsterdam en aanstaande week Patrice Bäumel vanuit de Euromast. ‘Voor de dansers, muziekliefhebbers en de “nightly revellers” die hun clubs en festivals zo ontzettend missen’, aldus de voortiteling.

Nou, ik ben een nightly reveller (denk ik?). Ik mis de clubs en festivals elk weekend weer. Ik mis de kickdrums die op mijn borst inbeuken, ik mis de rookmachines en de lichten die me onderdompelen en desoriënteren, ik mis de manieren waarop een dj me plaat na plaat kan verrassen, ik mis de collectieve euforie.

Maar eerlijk? Het club-gevoel ga je toch niet kunnen recreëren met zo’n dj-set-registratie in de bios? In eerste instantie ben ik behoorlijk sceptisch. Gelukkig lijk ik de enige in Pathé De Munt in Amsterdam. ‘Ik heb er fuuuuuucking veel zin in’, klinkt het vanuit een groepje luidruchtige vriendinnen verderop, die ieder twee beugels mee naar binnen hebben genomen. Op het witte doek zien we inmiddels droneshots van een waterrijk, idyllisch landschap vol molens. Er fladderen vogels door de roze lucht, er dobbert een enkel bootje langs, en dan dalen we af. Daar staat Joris Voorn moederziel alleen, aan de voet van zo’n molen, in de open lucht melodische techhouse te draaien terwijl hij van de ene op de andere voet hupst. Hier in de bioscoop klinkt het als een klok: hard, maar niet zo hard dat je oordopjes in moet doen, en zo ruimtelijk dat de hi-hats achterin de zaal net effe iets nagalmen.

Audio Obscura is een Amsterdamse dance-organisatie die al jaren evenementen mogelijk maakt op bijzondere plekken. Van exorbitante afters in de Loft, hoog in de A'DAM Toren, tot Sven Väth in het Concertgebouw. Van technohelden in een tunnel onder Amsterdam Centraal tot Maceo Plex in de fietstunnel van het Rijksmuseum. 

  • Lees hier het interview dat we in 2018 deden met Audio Obscura. 
  • Lees hier het verslag van Solomun's after hours set die maar door en door ging
  • Bekijk hier de show van Underworld onder het Rijksmuseum
  • Bekijk hier het interview met Joris Voorn over zijn set onder Amsterdam Centraal

Tegelijkertijd voelt het best wel suf: waar is de dansende menigte? Het visuele vuurwerk? Zouden er tenminste nog lasers komen? Twee uur lang koekeloeren naar een dj in een pittoresk landschap, dat is al snel behoorlijk saai. Voorn staat er zelf ook ietwat awkward bij. Zijn monitors kunnen niet zo hard, vertelde hij al in een reportage van de Volkskrant. ‘Ik had op iets meer power gehoopt. Is het nog broedseizoen of zo?’ Hij klapt in zijn handen en wappert ermee wanneer zijn platen naar climaxen bouwen, maar voor wie dan? Het eendje dat net langszwemt? Voor het publiek dat hij niet kan zien, maar hem door het scherm heen glazig aanstaart?

Oh, wacht! Na drie kwartier springt de eerste vriendengroep uit de stoelen om voor de stoel te gaan staan dansen op een Elderbrook-remix. En daar de tweede. Een derde groepje besluit om de regels helemaal aan de laars te lappen en in het gangpad te gaan staan swingen, en niemand houdt ze tegen. Achter me beleven vier gasten de grootste lol van hun leven. Een van hen leunt naar me toe met grote vrolijke ogen. ‘Ben je hier alleen?’, vraagt hij. ‘Je mag wel bij ons komen staan, hoor…’ Hij wist ook niet wat hij bij zo’n filmvertoning moest verwachten, vertelt hij. ‘En je moet wel een beetje durven te dansen. Maar ach, het feestje maak je zelf en we zien deze mensen toch nooit meer terug.’ Meteen daarna loopt hij naar de jongen die voor me zit, ook al alleen. ‘Wil jij bij ons komen staan?’ Die haalt zijn schouders op. ‘Ja, waarom ook niet!’ Hij had het allerlaatste kaartje gescoord dus kon zijn vrienden niet meenemen, brult hij zo hard in het oor dat ik kan meegenieten. Maar nu heeft hij nieuwe vrienden gemaakt, precies zoals je in een club zou doen.

En toch, hoe graag ik ook wil, als ik de bioscoopzaal uit loop ben ik totaal niet overtuigd. ’Precies wat de dancegemeenschap nu nodig heeft’, lees ik een paar dagen later in de Volkskrant. Nee man, de dancegemeenschap heeft een zweterige kelder nodig met een enkel spotje, een paar speakers en een dj die direct in contact staat met zijn publiek. Zo lang dat niet kan, dan zal de dancegemeenschap gewoon illegale feestjes blijven organiseren onder bruggen en in bossen. ‘Techno in 2020. Veel potsierlijker wordt het genre niet. Met je drone. En je ventilator’, tweet dance-journalist René Passet in dezelfde week over een vergelijkbare dj-registratie van Charlotte de Witte, ‘het voelt alsof iemand je favoriete underground boek heeft laten verfilmen in het lelijkste deel van Hollywood. Alles aan dit filmpje wringt.’ Ik herken me best in zijn sentiment.

En dan belt mijn tweelingbroer. Hij zag dat de Audio Obscura-set van Detroit Swindle bij hem om de hoek in Nijmegen Lent draait, las het verhaal in de Volkskrant, vraagt me voorzichtig: ‘Zou dat… leuk zijn?’ Fuck it, tijd voor een herkansing. Dus twee dagen later zitten we met een sixpack Corona in de bioscoop in Nijmegen Lent. Hier lijkt het concept nog niet zo aan te slaan: er is maar één ander groepje, dat op de achterste rij plaatsneemt. En dan is deze set ook nog eens minder flamboyant in beeld gebracht dan Joris Voorn: het dj-duo Detroit Swindle staat op een historische boot bij het Scheepsvaartmuseum in Amsterdam. Af en toe maken we een kijkje in het museum zelf, af en toe zien we een droneshot van het centrum van Amsterdam, maar we kijken toch vooral Lars Dales en Maarten Smeets op de vingers. De ene hoest ongemakkelijk in zijn elleboog, de ander kan het niet laten zijn smartphone er af en toe bij te pakken. In de verte is een hardloper nu al de vijfde keer de trappen van het Nemo-dak op en af aan het rennen. ‘I wanna make you sweat’, klinkt het in de soepele, soulvolle house. Wordt er hier in de bioscoopzaal gezweet? Nee joh.

En toch… toch vind ik het deze tweede keer eigenlijk best feestelijk. Na een paar Corona en een beugel staan we ook gewoon dom te dansen voor onze stoelen, heen en weer te rennen en lol te trappen. De jongens achter ons zijn inmiddels vooraan bij het scherm gaan staan dansen. ‘Ja, lachen toch?’, zeggen ze achteraf. Dit is geen hemelbestormend initiatief, dit is niet precies wat de dancegemeenschap op dit moment nodig heeft, maar als je hier met acht vrienden naartoe gaat, dan heb je een supergrappig privé-feestje gehad met giga-scherm en top geluid. Een feestje maak je zelf en deze mensen zie je toch nooit meer terug.

Vanaf aanstaande donderdag draait Audio Obscura met Patrice Bäumel vanaf de Euromast in Pathé-bioscopen.