Het is zover, 1 juno, de dag van de heropening van de podia. Nee, met dertig bezoekers kun je met geen mogelijkheid een concert rendabel maken, maar bij TivoliVredenburg kunnen ze toch niet wachten om weer aan de slag te gaan. Aan S10 te mooie taak de mensen weer te raken. En dat lukt haar.

Ga er maar aan staan. Probeer dat gapende gat maar eens te overbruggen. Een meter of tien is het, de lege vloer van de grote zaal van TivoliVredenburg. Daar achter beginnen de stoelen, waarvan de meeste met zwart tape gemerkt zijn. Dat betekent: verboden te zitten. Het gaat allemaal keurig volgens de regels bij het eerste concert in TivoliVredenburg. Een praatje bij de deur - heb je klachten, hebben je huisgenoten klachten - handen desinfecteren, telefoon met je kaartje over een gigantische tafel schuiven om gescand te worden, de pijlen volgen richting de bar en toilet, door personeel naar je plek gewezen worden.

‘Het was awkward’, vertelt S10 voor de show. Ze heeft er al twee van deze shows opzetten. Eentje om 16:00 uur vanmiddag, een om 19:00 uur. Ze begint zo aan de derde, om 21:30. ‘Awkward maar fijn om er weer te staan. Je ziet de mensen niet goed, en bij sommige momenten ook weer wel. Het heeft wel een beetje de sfeer van een repetitie, waarbij alleen je team in de zaal zit. Als ik me dat voorstel is het makkelijker de druk laag te houden.’

Zo is het natuurlijk ook. Een soort huisfeestje. Een exclusief concert. Zo moeten we het zien. Een eerste kans om weer een artiest op te zien treden. Het einde aan de meest bizarre periode die de popmuziek ooit gekend heeft. Dat is nogal een stelling, maar wel een die niet moeilijk te verdedigen is. Nog nooit sinds de uitvinding van de rock ’n roll kwam het voor dat vrijwel nergens op de wereld een artiest op het podium stond. Later kunnen we er vast om lachen, maar nu is het te bizar om te beseffen dat dat echt zo is. We leven in een periode waarin autoraves en mensen die in speciaal afgezette vakken dansen viral gaan, omdat het in elk geval beter dan niets is.

© Jelmer de Haas

S10 op Eurosonic Noorderslag

We hebben er allemaal best veel over na kunnen denken. Ook S10 heeft dat gedaan. Over haar werk, en over het leven in het algemeen. ‘Het was een prikkelloze tijd’, zegt ze met een gevoel van melancholie. Het is een gevoel dat veel mensen zullen herkennen. We misten het gewoel, de drukte, de hectiek van festivals en concerten, de jacht van de nacht. Maar het was ook een welkome reset. ‘We hebben veel te verduren in het leven’, zegt S10 erover. ‘Er komt veel op ons af, besef ik me. Ik heb ook veel nagedacht over mijn performance. Ik heb me voorgenomen om mijn shows beter te maken. Om zuiverder te zingen, om lekkerder in mijn lijf te zitten.’

Als iemand het verdient het immense TivoliVredenburg weer te openen, dan is het wel de jonge, bedachtzame S10. Ze groeide in heel korte tijd uit tot een blikvanger in de hiphopscene. Haar liedjes zijn kwetsbaar en persoonlijk, en ze gaan over moeizame relaties met andere mensen en vooral met zichzelf. Er hoeft geen turn-up aan te pas te komen om een S10 show geslaagd te maken. En juist die kwetsbaarheid kunnen we wel gebruiken in deze merkwaardige tijd, waar alles dat vanzelfsprekend was ineens onder druk stond.

‘Het is een absurde tijd’, zegt S10 op het podium. Het licht is bijna uit, maar we zien haar bijzondere verschijning op het grote podium: lang blond haar over een zwarte jurk, een glitterkruisje op haar been gespeld, en zwarte, hoge kisten. Zo kennen we S10, als een podiumverschijning waar je naar wilt kijken en luisteren. Normaal staat ze vaak genoeg in settings waar ze dat af moet dwingen. Op festivals waar een nieuw avontuur op een ander podium altijd lonkt. In een popzaal waar altijd wel wat mensen bij de bar staan te lullen. Maar vanavond is iedereen muisstil tijdens de liedjes, en extra luid tussendoor. We zijn ons per slot van rekening allemaal bewust van het feit dat het van ons moet komen. Een stel midden voor gaat zelfs staan, verderop bewegen wat handen.

Het is een merkwaardige sensatie om weer hiphopbeats op vol volume te horen (en dus voelen) en om weer iets van interactie te ervaren met een artiest. Ja, het is ongemakkelijk, maar het is ook intiem, mooi en belangrijk dat dit weer gebeurt. ‘Je mag meezingen met de volgende, maar het hoeft niet per se hoor’, zegt S10 om de druk op ons een klein beetje te verlagen. Ze spreekt haar steun uit voor de demonstranten op de Dam, en voor de wereldwijde Black Lives Matter Movement. ‘Ik vind het belangrijk om me uit te spreken, en ik wil het volgende liedje aan hen opdragen. Het heet ‘Hoop’, en we spelen het bijna nooit meer.’ Hoop, dat is precies wat S10 ook ons, met dat onwerkelijke optreden, geeft. Het zal nog wel even duren voor we weer met zijn allen op elkaar gepakt naar concert staan te kijken. Maar dit biedt in elk geval perspectief.