De definitie van de Popprijs is verschrikkelijk vaag. Hij wordt op Eurosonic Noorderslag uitgereikt ‘aan de band of artiest die in het afgelopen jaar de belangrijkste bijdrage heeft geleverd aan de Nederlandse popmuziek’, aldus de organisatie. Dan zou je aan allerlei zaken kunnen denken: ‘Bijzondere artistieke prestaties, nationaal en internationaal succes of een langdurige carrière.’ Maar uiteindelijk is het aan de jury.
Wie verdient dit jaar de Popprijs? Niets leuker dan speculeren wie straks met die dikke cheque en nog dikkere grijns in de Oosterpoort staat. Zou Duncan Laurence nogmaals met de winst naar huis gaan? Pakt Altın Gün ‘m mee na een Grammy-nominatie en sloot aan VS-festivalshows? Of gaat–ie eindelijk naar De Staat?
Sharid Alles (NPO 3FM)
Guus Bleijerveld (BV Pop)
Lisa de Jongh (Patronaat)
Gijsbert Kamer (De Volkskrant)
Jan Douwe Kroeske (Double 2)
Joey Ruchtie (De Oosterpoort / Eurosonic Noorderslag)
Job de Wit (freelance journalist)
1986 Mathilde Santing
1987 The Nits
1988 Claw Boys Claw
1989 Herman Brood
1990 Urban Dance Squad
1991 The Ex
1992 The Scene
1993 Bettie Serveert
1994 2 Unlimited
1995 Osdorp Posse
1996 Eboman
1997 Marco Borsato
1998 Junkie XL
1999 Postmen
2000 Arling & Cameron
2001 Anouk
2002 Tiesto
2003 Blof
2004 Ali B
2005 Within Temptation
2006 Spinvis
2007 Armin van Buuren
2008 De Dijk
2009 Kyteman
2010 Caro Emerald
2011 De Jeugd van Tegenwoordig
2012 Racoon
2013 The Opposites
2014 The Common Linnets
2015 New Wave
2016 Martin Garrix
2017 Kensington
2018 Ronnie Flex
Duncan Laurence
©
Jelmer de Haas
Duncan Laurence op Pinkpop 2019
Waarom verdient-ie hem?
Ah, onze Dunc. Hij was de eerste Nederlandse Songfestivalwinnaar in 44 jaar tijd, en dat met een betrekkelijk smaakvol/bombastisch emopopliedje in de hoek Dotan/HAEVN. Het knappe: hij mikt nu op een serieuze Europese livecarrière, speelt op Eurosonic en gooide al hoge ogen met een hele setlist aan nieuw materiaal op Pinkpop. Douze points, kat in het bakkie, toch?
Waarom niet?
Denk je echt dat de jury daar gevoelig voor is? Songfestival is Songfestival, hartstikke kitsch. En dat Laurence een serieuze ambitie heeft, wil nog niet zeggen dat hij dat gaat waarmaken. Eerst komend jaar nog maar eens zien of Laurence inderdaad de ABBA van Nederland gaat worden. Of toch eerder onze Conchita Wurst.
Snelle
©
Timo Pisart
Snelle op Appelsap 2019
Waarom verdient-ie hem?
Hij was natuurlijk al een tijdje aan het bouwen, maar dé Nederlandse doorbaak van het jaar is Snelle. De überlikable buurjongen die van oldschool hiphop en feesttentmuziek houdt, maar zich evengoed laat inspireren door Acda & De Munnik. ‘Scars’ was al een HIT (34 miljoen streams op Spotify), ‘Reünie’ klapte daar nog eens overheen (40 miljoen!). Nu gaat Snelle volle bak mainstream met Marco Borsato-crossoverhit ‘Lippenstift’. Hij is een ijzersterke songwriter, zelfs John Ewbank heeft lovende woorden voor hem! En rappen kan–ie ook.
Waarom niet?
Zou de jury daar nou gevoelig voor zijn? Zijn muziek is minder baanbrekend dan die van Ronnie Flex (winnaar 2018), hij brak niet door zoveel muren als Ali ‘wat zou je doen?’ Bouali (2004), mist de verbluffende livereputatie van The Opposites (2013) en de woordkunsten van De Jeugd van Tegenwoordig (2011). Snelle zou nogal een saaie winnaar zijn. Belangrijker nog: Snelle staat al in het blokkenschema op Noorderslag, dus hij maakt geen schijn van kans.
Krezip
©
Jelmer de Haas
Krezip op Pinkpop 2019
Waarom verdient-ie hem?
Merkwaardig fenomeen: bands die een reünie doen zijn plotsklaps vaak succesvoller dan in hun hoogtijdagen. Krezip heeft dat spel helemaal uitgespeeld: ze vierden hun comeback natuurlijk glorieus op Pinkpop, en wisten vervolgens driemaal de Ziggo Dome (!) te vullen. Dat zijn dus bijna 50.000 bezoekers. Als verrassing brachten ze TIJDENS die shows een nieuw verrassingsalbum uit. Dat doet toch niemand ze na?
Waarom niet?
Ja, in het juryoverleg zal Krezip serieus zijn overwogen als winnaar. We gokken dat ze dat nieuwe album Sweet High eens een draaibeurt hebben gegeven, en de band vervolgens kordaat van tafel hebben geveegd.
Altın Gün
©
Timo Pisart
Altın Gün op Down The Rabbit Hole 2019
Waarom verdient-ie hem?
Een Grammy-nominatie, shows op Coachella en Bonnaroo, een tour met Tame Impala: je zou kunnen beargumenteren dat geen Nederlandse act op dit moment zoveel US-succes oogst als Altın Gün. En dat met covers van psychedelische Anatolische folkrock uit de seventies!
Waarom niet?
Het zou kunnen, het is uniek dat Altın Gün in zo’n niche zoveel weet te bereiken, en dat met een culturele crossover die hartstikke waardevol is en toch ook typisch Nederlands voelt. Maar goed, de Grammy wordt pas later in 2020 uitgereikt en de belangrijkste shows in de States spelen ze dit jaar. Dus we kunnen ze ook nog een jaartje parkeren.
De Staat
©
Tim van Veen / 3voor12
De Staat op Lowlands 2019
Waarom verdient-ie hem?
Heb je even? De Staat bouwt al een decennium aan een imposante carrière, de rek is er nog altijd niet uit (sterker nog: de lijn is nog altijd stijgend), de groep heeft spannende zijstapjes gemaakt (remember De Speeldoos?!), 'Witch Doctor' werd verkozen tot de allerbeste Nederlandse videoclip aller tijden, het dit jaar verschenen Bubble Gum is weer ijzersterk en in thuisstad Nijmegen bouwen ze ook nog eens aan een eigen culturele broedplaats die de scene moet stimuleren. Maar het allerbelangrijkst is natuurlijk de headlinespot op Lowlands die de Nijmegenaren helemaal waar maakten. Slechts eenmaal eerder was een Nederlandse act headliner op het festival, maar met deze productie wist De Staat internationale headliners te evenaren. Wat zeggen we: overtreffen zelfs! Daarmee heeft De Staat geschiedenis geschreven.
Waarom niet?
Tja, hier valt toch niks tegenin te brengen? De Staat heeft dit jaar de belangrijkste bijdrage geleverd aan de Nederlandse popmuziek. Punt.