Hij wordt door Nina Kraviz al vanaf het eerste uur gesupport, Ron Morelli en Traxx staan ook achter hem, zijn releases op labels als L.I.E.S, Dekmantel en Knekelhuis gooien hoge ogen en ook op de festivals deelt Parrish Smith rake klappen uit met zijn destructieve dj-sets. ‘Ik duw niet tegen de randjes, ik ga er gewoon overheen.’

Parrish Smith moet nog steeds grinniken als hij denkt aan zijn favoriete gig ooit. Het was bij mijn afsluitende set bij Reaktor op ADE, een technofeest waar het geluid als een stoomwals over je dendert vanaf het moment dat je een voet zet binnen het technopakhuis op de Elementenstraat. ‘Het was zo’n lijpe set, met trap, punk, techno, maar de mix was zo vies, het klopte voor geen meter, mensen wisten niet wat er gebeurde,’ vertelt hij met een brede grijns op zijn gezicht. ‘Ondertussen stond ik gewoon random shit door mijn microfoon te schreeuwen. Mensen liepen gewoon weg, maar dan stroomde de vloer ook weer vol zodra ik techno begon te draaien.’

Ja, het idee van de concessieloze dj is misschien een uitgekauwd begrip, maar toch borrelt het naar boven als je naar Parrish Smith’s sets luistert. Zo kun je tussen de technoplaten, wave, industrial met een leren zweepje en hardcorekicks met een 9 op de schaal van Richter zomaar worden weggeblazen door een opgefokte punktrack of een thrashmetalplaat die je zelden op de dansvloer zou horen. Alhoewel hij de eerste zal zijn die je zal vertellen dat hij wel degelijk zijn keuzes afstemt op het publiek. Dat wil zeggen: de mate waarin hij over hun grenzen heen wil gaan verschilt van keer tot keer. Je kunt per slot van rekening iemand aan de hand het ondiepe in nemen, of je kunt ze gewoon meteen van een klif afduwen.

Parrish Smith – inderdaad gewoon een Nederlander, en nee, zeker niet zijn echte naam – hebben we de afgelopen tijd veel voorbij mogen zien komen. Tijdens zijn afsluitende set op Strange Sounds From Beyond bijvoorbeeld, of bij zijn overrompelende Boiler Room-set op Dekmantel. De afgelopen edities van Dekmantel deed hij ook al aan, technofeest Reaktor behoort al jaren tot zijn vaste achterban, en dan hebben we het nog niet gehad over zijn releases op labels als trip, L.I.E.S., Dekmantel en Knekelhuis, en de bijzondere projecten die hij opvatte voor RE:VIVE, waaronder Genesis Black, een plaat geïnspireerd op het Surinaamse verzet tegen het Nederlandse kolonialisme. Én filmmuziek, gemaakt voor een abstracte film die werd gescreend bij het EYE-museum. Daarvoor werkte hij samen met twee violisten, een opstapje naar het eindelijke doel: filmscores in grote orkestvorm. ‘Ik wil voor nu in ieder geval elk jaar zo’n project doen.’ Een flinke lijst van verdiensten, maar eigenlijk was dit het eerste jaar dat hij pas echt de boekingen als dj begon binnen te slepen.

Parrish Smith

discografie

2016 Virgin of the World
2017 Esplendor
2017 Genesis Black
2018 Sex Suicide & Speed Metal
2019 Parrish Smith + Interstellar Funk

‘Ik had eigenlijk ook nooit gedacht dat ik een voet zou zetten in de Nederlandse clubscene,’ zegt hij bedenkelijk. ‘Dat heeft me dit jaar ook wel een beetje verbaasd. Ik draai vanaf het begin meer in het buitenland: Berlijn, de Oostelijke gedeeltes van Europa. Ja, ik denk wel dat dat kwam doordat mijn releases op buitenlandse labels uitkwamen. Er was toch wel meer aandacht voor freaky muziek uit andere landen. Hier was mijn niche van techno en het industriëlere nog wel heel klein, dus het voelde een beetje alsof ik Nederland oversloeg.’ Om maar even aan te geven: hij is sinds maandag terug uit Colombia, waar hij een aantal gigs had in de technoclubs van Medellín en Bogota. Vrijdag gaat hij weer naar Rusland voor een trip-avond, het label van Nina Kraviz, waar zijn eerste tracks uitkwamen.

Hoe die bij haar terecht kwamen, is überhaupt een gek verhaal: acht maanden(!) nadat hij zich voor het eerst op een stel analoge machines had gestort, had hij al een release op het label te pakken. 21 was-ie toen, en dat snelle proces valt waarschijnlijk ook te wijten aan de geestdrift waarmee hij zich op het produceren stortte. Dat wilde hij al jarenlang, maar, zegt hij, dat durfde hij eerst niet, vanwege zijn introversie. ‘Ik was altijd wel op zoek naar uitdaging, maar ik wist niet hoe ik dat moest uiten.’ Later bleek dat hij eigenlijk alleen maar een duwtje in de rug nodig had, én vrienden met een al even obsessieve kick voor vinyl. ‘Zij hebben me leren draaien,’ vertelt hij. ‘Met Derozan, een van mijn beste vrienden, ben ik platen gaan verzamelen. Dan gingen we naar België om daar de markten af te zoeken. Hij had ook gear thuis, waaronder een 707 en een 303. Met die geleende apparatuur, en cassette en minidisc, heb ik ook mijn eerste nummers gemaakt.'

En die eerste nummers kwamen weer terecht bij Nina Kraviz. Een vriend van Parrish werkt bij Red Bull, liet haar een track horen in de Red Bull Studios, en de rest is geschiedenis. Hij verscheen op de allereerste plaat die trip ooit uitbracht, waar ook tracks van Nina en de toen nog onbekende Ijslander Bjarki op stonden. ‘Er waren wel mensen die het niet cool vonden dat ik bij het label van Nina Kraviz terecht kwam, omdat ze toch wel een bepaald beeld van haar hebben nu ze zo groot is. Maar ik zie haar juist als een selector, en als iemand met veel kennis van muziek.’ Een jaar later bracht hij er nog een track uit, en daarna ging hij zijn eigen weg.

©

Een bewuste keuze, want in principe had hij ook de mogelijkheid om bij trip te blijven. ‘Maar dat wilde ik niet. Ik wilde juist mijn eigen pad volgen, mijn eigen stijl ontwikkelen. Misschien een beetje raar om te zeggen, maar ik was bang dat ik dan te snel zou gaan en heel veel concessies moest maken in mijn muziekselecties en producties. Ik dacht dat ik dat niet mentaal aan zou kunnen, en de controle zou verliezen over mijn eigen leven. Dus toen heb ik ervoor gekozen om te sufferen de afgelopen jaren, en iets neer te zetten wat speciaal is voor mij.’

Dat is sowieso iets wat Smith’s muzikale keuzes kenmerkt: het uitgraven van zijn eigen niche. Dat heeft hij ondertussen gevonden met zijn laatste Dekmantel EP, maar het moment dat het muzikaal voor hem klikte, begon bij een vondst: een Minimal Wave-verzamelaar vol met experimentele wave van Mark Lane. ‘Toen ik ‘Das Nicht’ hoorde, ging er een wereld voor me open. Het was één van de eerste acidplaten ooit, wat mensen dus niet erkennen. De manier waarop hij zijn 303 gebruikte in zo’n popstructuur en met zijn stem… ik wist niet wat ik hoorde. Ik moest het plaatsen, en toen ben ik gaan graven. Toen vond ik een hele catalogus aan 80s muziek, pop, rock, wave, tapemuziek en vanuit daar ging het verder. Ik werd wel een beetje puristisch, hoor. Wat ik daarmee bedoel? Dat ik mijn eigen cirkel creëer. Ik maak de wereld heel erg groot in de hoek waarin ik zit, hoe klein die eigenlijk ook is. Dan kun je heel diep graven.’ Juist dat bewondert hij ook in andere dj’s. Nosedrip, bijvoorbeeld, een schoolvoorbeeld van een dj en labelbaas die in zijn kleine niche een universum aan obscure wave en leftfield weet op te rakelen. ‘En Traxx en Vladimir Ivkovic. Echt grote inspiraties toen ze net opkwamen in Nederland. ‘

Puristen pur sang met wie hij goed kon levelen waren Knekelhuis-oprichters Ron van de Kerkhof en Mark Knekelhuis, eveneens Smith’s zijn wederhelft in punktechnoband Volition Immanent. Nu omschrijft hij het label als een van de meest inspirerende die hij kent. ‘Het voormalige Knekelhuis collectief had diezelfde mindset, heel puristisch en competitief. De vraag was steeds: “Wie kan de meest obscure platen vinden?” Je gems deelde je gewoon, zo ging je steeds dieper en dieper. En dan weer op zoek naar iets nieuws, want wat moest ik met de plaat van iemand anders?’

‘Dj’s zijn er om nieuwe dingen te laten horen, dat is je missie en je doel als dj. Iedereen kan wel dj worden, dat is echt heel makkelijk. Aan de ene kant is dat jammer, en aan de andere kant biedt dat uitdaging. Het is aan jou of je de kunst wilt verleggen. Ik wil niet zomaar tegen de randjes aanduwen. Ik ga gewoon over alles heen op dat moment, omdat ik dat gewoon wil. Je kan techno muziek draaien maar als je er niet voor leeft, wat betekent het dan? Voor wie doe je het dan?’

Parrish Smith draait tijdens ADE bij Intercell x Basis: Rebekah Invites op donderdag 17 oktober en Het Weekend van De School op zondagmorgen 19 oktober.

© Yannick van de Wijngaert

Parrish Smith op Dekmantel 2019