Double negative van Low zou wel eens het spannendste album van 2018 kunnen zijn. Want hoewel de perfecte samenzang van drumster Mimi Parker en haar echtgenoot, gitarist Alan Sparhawk, nog altijd als een strakgespannen koord het verbindende element is dat de luisteraar enig houvast biedt, blijft er ditmaal verder weinig over om je op te oriënteren. Alles om je heen lijkt verdwenen te zijn, behalve het koord waarop je balanceert. Ritmes verwaaien, synthesizerklanken sterven langzaam weg in hun eigen echo, en studioapparatuur waar een stekker aan zit knettert overstuurd de huiskamer in. Zelfs de stemmen van Parker en Sparhawk moeten vechten om boven het gekraak uit te komen. Voor de bijzondere productie tekende B.J. Burton, een oudgediende van de band, die ditmaal echter meer bevoegdheden kreeg. Terecht, want de producer scoort tegenwoordig goed met zijn werk voor onder anderen James Blake en The Tallest Man on Earth en heeft altijd de sleutels van de studio van Bon Iver op zak. Sparhawk noemt Burton een dappere man met veel skills. Even was de zanger bang dat mensen Double Negative na één draaibeurt achter in de kast zouden zetten: leuk statement, succes met het volgende album. ‘Maar de reacties zijn tot dusver bijzonder positief.’
Voor wie Low – en dan vooral het echtpaar Parker en Sparhawk – niet kent, is de documentaire Low, You May Need a Murderer (David Kleijwegt, 2007) een aanrader. De kijker wordt meegenomen op een sfeervolle trip langs concertzalen, het gezinsleven komt aan bod – Parker en Sparhawk wonen in Duluth en met hun twee kinderen – evenals de plaatselijke kerk, maar bovenal biedt de documentaire een inkijkje in de donkere ziel van de niet bepaald spraakzame Sparhawk, die op dat moment herstelt van een zware depressie waarbij waanideëen een rol speelden.