ITGWO18: Sunflower Bean vormt de stem van hordes verwarde millennials ITGWO18: Sunflower Bean vormt de stem van hordes verwarde millennials

We leerden Sunflower Bean ruim twee jaar terug kennen als een snoezig drietal uit New York met lo-fi liedjes, geïnspireerd door bijvoorbeeld The Velvet Underground en Pink Floyd. Maar nu zijn Julia Cumming, Nick Kivlen en Jacob Faber 22 . Ze waren hun oude geluid zat, dus kochten wat nieuwe gear met een sound die eerder doet denken aan Fleetwood Mac en ABBA. De ijzersterke singles die daaruit werden geboren schopten de band al tot de nummer 3 van onze top 50 van SXSW en Twentytwo In Blue tot ons album van de week.

Op debuut Human Ceremony blokkeerden de drie al het politieke lawaai en keerden inwaarts, om hun eigen groei van tiener tot jongvolwassene onder de loep te nemen. Dat is nu omgeslagen: de buitenwereld is aan de beurt. Terwijl de drie in Amsterdam over de buitenwereld oreren, spint het gesprek vaak richting een politieke discussie. Het is een perfecte metafoor voor hun laatste album: Twentytwo In Blue. ‘Het was zo’n andere tijd,’ blikt Julia Cumming terug, ‘het was toen heel makkelijk om politiek voldaan te zijn. Obama was nog president, mensen hadden het gevoel dat alles koek en ei was.’ ‘Er waren anders genoeg tekens dat het níét zo was’, valt Kivlen haar in de rede. ‘Oké, veel mensen waren gewoon niet tuned in om die veranderingen aan te voelen. Laten we eerlijk zijn: wij ook niet. We maakten er tenminste geen kunst omheen.’

Maar ondanks deze attitude en het feit dat de drie nu meer ‘tuned in’ dan ooit zijn, is het geen politiek album. Of een protestalbum. Het gaat niet over specifieke gebeurtenissen of personen, maar er is een focus op hun generatie en de impact die die gebeurtenissen op hen heeft. ‘Ik was zelf zo verrast door de kracht die er vanaf straalt. Niet dat we zelf zo sterk zijn, maar meer de kracht om door te pakken. Die rebelsheid, de weigering om het op te geven. Ik realiseerde dat wij zoveel sterker zijn dan ik dacht, en we kunnen zoveel bereiken met die kracht. Dat is de kern van het album: de toekomst, en hoe wij die zelf in de hand hebben.’

2013 Opgericht in New York
2014 Eerste single 'Bread'
2015 Show Me Your Seven Secrets EP
2016 From The Basement EP
2016 Human Ceremony 
2018 Twentytwo In Blue
11-04-2018 Kleine zaal van Paradiso

De band is dan ook optimistisch over de toekomst, en de rol die de generatie van mensen die nu begin 20 zijn daarin spelen. ‘Dingen zien er nu niet bepaald goed uit’, vindt Nick, ‘maar ik zie de mooie dingen. Ik zie een complete generatie in Amerika die opgroeien in deze wereld, die steeds meer en meer leren. Zij zijn in staat om een genuanceerde blik te creëren, dingen in een nieuw daglicht te plaatsen. Gedachten die niet passen in de status quo. En ik denk dat dat motiveert om in de politiek te gaan, dus ik ben persoonlijk heel hoopvol. Al deze mensen zullen ontpoppen en de wereld een betere plek maken: daarom ben ik absoluut optimistisch.’ ‘Ik vind het woord optimistisch té positief’, valt Cumming hem in de rede. ‘Het voelt niet respectvol tegenover de mensen die hier echt onder lijden, de mensen die het land uitgegooid worden. Wij als witte kinderen gaan zulke dingen nooit ervaren. Het is veel te makkelijk voor ons om optimistisch te zijn, het gevoel dat we zoeken met het album is eerder hoopvol, gedreven en een soort ‘ogen wijd open’-gevoel. Maar vooral écht iets doen, iets proberen in plaats van optimistisch achterover te leunen.’

En dat is precies wat de drie doen. Vooral zangeres Julia Cumming vult haar uurtjes buiten de studio door op te komen voor alles dat haar lief is. Ze activeert jonge mensen de politiek eens in te duiken, maar ook als model is ze idealistisch en vooruitstrevend. Ze strijd voor een modewereld zonder eetstoornissen en kinderarbeid. Dit schemert ook door 'Twentytwo And Blue'. Nummers over school shootings, objectivicatie van de vrouw en natuurlijk over hun thuisland Amerika, onder de heersende hand van Trump. ‘Activisme is een soort taboe, mensen weten niet of ze het wel moeten doen. Of het voelt raar. Maar ik denk dat er zoveel is dat we kunnen bieden. Bijvoorbeeld: ben je kok? Dan kun je heerlijk eten klaarmaken voor activistische evenementen. Maak je websites en zie je dat je favoriete organisatie echt een shitty website heeft? Maak een nieuwe voor ze. Als het altijd een grote stap lijkt, dan blijft het eng. En als het eng blijft, doet niemand het. Ik wilde iets betekenen, iets doen. Dus ik ging nadenken over wat ik dan in godsnaam te bieden heb, in het veld van activisme. Ik ben geen journalist, ik heb niet gestudeerd, maar ik voelde dat ik íéts moest doen. En ik realiseerde dat ik moet doen waar ik aan gewend ben: mensen uitnodigen naar shows, daar ben ik behoorlijk goed in geworden.’

‘Anger Can Be Power is een activistische groep die ik heb opgericht in New York. Ik organiseer evenementen gebaseerd op onderwerpen die op dat moment belangrijk zijn, samen met fantastische, intelligente jongeren. Zodra ik terug ben van tour organiseer ik een evenement over de jeugd in New York, over onze generatie.’ Dit onderwerp is geïnspireerd door Twentytwo In Blue, dat net zo verbroederend werkt als een dergelijk evenement. Sunflower Bean staat aan je zijde, steunt je in deze verwarrende tijd. Een baken van licht en hoop, een bericht van solidariteit. Met het album davert de band voor de hordes verwarde milennials uit. Ze stoeien met de grens die je ineens over bent: van tiener naar volwassene. ’Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die zich ermee identificeren. Daar word ik heel gelukkig van, want ik ben heel geïnteresseerd en enthousiast over hoeveel we gemeen hebben. Het is zo bijzonder hoe geïsoleerd mensen zich kunnen voelen en hoe speciaal ze eigenlijk zijn. We praten niet genoeg over onze overeenkomsten, maar men reageert wel zo op ons album. Dat geeft mij het gevoel alsof we onze vinger op de polsslag van onze generatie hebben gelegd. Op de polsslag van onze eigen ervaringen. Maar laten we niet overdrijven: we zijn maar een bandje uit New York.’

De reden dat mensen van deze generatie de drang voelen op te staan, hun vuist te ballen en verandering te brengen ligt volgens Cumming recht voor onze neus, letterlijk. ’We hebben de mogelijkheid om zóveel te leren, omdat we altijd met een telefoon in onze hand lopen. Op die manier gebeurt er veel moois, voor veel mooie doelen. En dat komt echt doordat er zoveel meer connectie is. Een kind van het platteland kan met iemand uit de stad praten, ze kunnen elkaar inspireren. Mensen voelen zich minder alleen, en wanneer ze zich minder alleen voelen dan zijn ze sterker en hebben ze meer zelfverzekerdheid om te vechten voor waar ze in geloven. De mogelijkheid dat je kunt vinden waar je hoort via het internet? Dat is prachtig. Het helpt mij ook, ik organiseer alles voor mijn activistische organisaties vanaf m’n telefoon in de kleedkamer van de venues waar we spelen.’ Of Julia zelf een politieke carrière aspireert? ‘Nu nog even niet, hoor! Ik hoop een lang leven te leven. Nog een stuk of tien albums uitbrengen, en dan… ‘Cumming, 2020!’ valt Nick haar in de rede. ‘Sure, waarom ook niet. Daarna word ik president!’

Sunflower Bean speelt dit weekend op Into The Great Wide Open.