Haal zes kerels uit de geboortestad van techno en zet ze een volle nacht en een volle dag achter de draaitafels van de intieme Sugarfactory. Geheid dat daar feest van komt.

‘Voel eens aan mijn shirt,’ antwoordt een Duitse jongen op de vraag hoe de set van Stacey Pullen afgelopen nacht was. Kleddernat. Doorweekt bijna. Het is tien uur ‘s ochtends in een pikdonkere Sugarfactory, waar een paar honderd dappere dansers het daglicht ernstig aan het ontkennen zijn. En waar Detroit Love dan al meer dan tien uur gaande is. Van zaterdag middernacht tot zondagavond staat hier op uitnodiging van partyorganisatie Backspace het neusje van de zalm, wat betreft motor city-dansmuziek. Van Wajeed tot Kenny Larkin en van Carl Craig tot Stacey Pullen. Het is een gouden dwarsdoorsnede van al het goeds dat Detroit te bieden heeft, en dan in overvloed. Want iedere artiest krijgt de ruimte voor lange sets. Op een feest dat zeventien uur voort raast moet je dus keuzes maken. Of aan de dope.

Bij binnenkomst schuift Kenny Larkin net zijn laatste track omhoog. Hij heeft het afgelopen uur staan back-to-backen met Kevin Saunderson, de man die het technogenre zo’n beetje heeft uitgevonden. De zaal is een zweterige mix van mensen die ofwel naar de gallemiezen zijn of zojuist koffie met een croissantje achter de rug hebben. Het gaat wonderwel samen in een fijne relaxte vibe.

Iets was ook Saunderson goed aanvoelt. Als een knul vooraan bij de dj-booth een verzoekje op zijn telefoon aan de dj toont, pakt die laatste lachend zijn leesbril erbij. Ook neemt hij tussen twee tracks de tijd voor selfies met fans.

Magisch is het moment dat Kevin Saunderson een stevige remix van ‘Good Life’ erin mixt. In 1988 (!) een van zijn grootste hits als Inner City en ook nu nog goed voor tientallen lachende gezichten en handen in de lucht. De lichtman schakelt van blauw over naar rood. Bonuspunten voor de lichtman.

HET FEEST:
Detroit Love in de Sugarfactory, zaterdag 21 en zondag 22 oktober, 23.55 – 17.00 uur.

DE LINE-UP:
Carl Craig, Moodymann, Kenny Larkin, Kevin Saunderson, Stacey, Waajeed, Mirko Loko

DE SFEER:
Relaxed, gemoedelijk en fanatiek tegelijkertijd. De volhouders die er zondagochtend nog staan synchroniseren moeiteloos met de nieuwe instroom. Het warme welkom bij de deur helpt ook.

WAS HET GOED:
Het slotstuk zeker. Fantastisch zelfs. Over de eerste uren kunnen we slechts uit tweede hand oordelen. Maar de meeste duimen stonden omhoog.

DE PLAAT:
'Shades of Jae'. Zonder twijfel. Als Carl Craig rond vieren die bewezen Moodymann-klassieker opzet, staat iedereen met zijn vuist of wijsvinger euforisch in het plafond te roeren.

(tekst gaat door onder de foto)

Saunderson laveert soepel van extatische filterdisco via sobere techno naar bonkige house en terug. Met Tom Trago’s 'Use Me Again' als opvallendste uitschieter. Eigenlijk draait hij net zo breed als zijn discografie lang is en passeren vooral het laatste uur nogal wat Reese-klassiekers.

Als Moodymann klokslag twee zijn eerste plaat opzet, schakelt hij direct terug naar de eerste versnelling. Met een klassiek stuk waarin violen domineren. Even de zaal resetten. Fans met Detroit T-shirts, camera’s en een glans in hun ogen dringen zich naar voren. Nee, liever geen foto’s. Maar binnen drie nummers gaat de eerste fles Grey Goose-wodka rond en mag iedereen een glaasje. Inmiddels vaste prik bij de optredens van de even enigmatische als kleurrijke danceproducer. Vanavond draagt Moodymann een gaaspanty over zijn rechteroog, een gele zonnebril en een kek vissershoedje. Mixen doet hij - tamelijk ongewoon - met in ear dopjes.

Ook Moodymann laat het breed hangen, wat betreft stijlen. Via de boogie van James Mason naar de slome hiphop van DJ Hotday en via oude italo weer terug. Heel af en toe verliest hij zich in de isolators en draait het laag net te lang weg. Maar even zo vaak zijn er van die geniale momenten die zijn sets zo verrassend maken. Een paar maten van een obscure discoplaat, een onbekende Theo Parrish-stomper die alleen Moodymann kent of gewoon een klassieker van Womack & Womack dat door tientallen wordt meegezongen. Even is er paniek, als het geluid uitvalt. Maar na vijf minuten raast de bonte funktrein weer voort.

In de hoek van de booth kijkt Carl Craig (gestoken in een Parliament-Funkadelic-shirt) glimlachend toe. Afgelopen nacht stond hij ook al in de Sugar. Eigenlijk moet Craig een vlucht halen maar toch draait de Amerikaanse producer nog een kleine drie kwartier mee met zijn stadsgenoot alvorens hij de taxi in duikt. Als eerbetoon zet hij de tent scherp met ‘U Can Dance if U want 2’, een vroege plaat van Moodymann.

Voor het laatste halfuur haalt de man met het hoedje zijn voet van het gaspedaal en draait vooral slow jams, trage soul en hiphopplaten. Even lijkt het na Fatima Yamaha’s ‘What’s a Girl To Do’ voorbij. Het was de perfecte afsluiter geweest. Magisch. De drie platen die de Amerikaan daarna nog opzet beklijven net wat minder. Met applaus voor de volhouders en goede vibes zwaait hij na zeventien uur alsnog het suikerfeest af. De slotnacht van ADE 2017 ligt voor ons open.

Meer ADE? Lees alle verslagen en interviews in het ADE-dossier.