2. Mind Against @ Life & Death
Binnen in de grote zaal komt het overweldigende besef: bam! Het geluid is geweldig in het Muziekgebouw, de grote zaal goed verduisterd, en er staat een lichtman te werken die echt weet wat hij doet. Hij houdt het mooi donker, met strobe-accenten op precies de juiste momenten. Dit is de zaal, hier wil je eigenlijk niet meer weg.

Mind Against dus, twee broers die de afgelopen paar jaren een aantal heel sterke releases uitbrachten. Hun trademark sound is diep en spannend, met synth-lijnen die rechtstreeks uit de Italiaanse horrorsoundtracks van de jaren zeventig lijken te stammen. Vooral hun breaks zijn super indrukwekkend, zeker op dit goede soundsystem. De beats vallen weg, en de synths zingen om je heen, harder, zachter en nog eens overtreffend hard, maar nooit bulderend log.

4. Barış K @ Pan-Amafropeans
Klokslag 1 uur 's nachts dient Baris K zich aan. Je ziet hem zomaar over het hoofd, zo tussen alle kamerplanten rond de booth en met de lichtinstallatie die vooral lijkt ingesteld om zo veel mogelijk kleuren in een zo hoog mogelijk tempo op de zaal af te vuren. Op de een of andere manier werkt het prima. Dat zal ook liggen aan wat de Turkse discobaas allemaal op de dansers los laat. Zijn sound lijkt wel wat op die van Nicolas Jaar. In het eerste uur pakt hij telkens een trage funky loop als basis, en laat hij daar Turkse psychedelische melodieën op los. Flarden fluit, violen, alles waar hij zijn hand op kan leggen. Zo te horen telkens geknipt uit verschillende bronnen, waardoor je niet eens door hebt hoeveel tracks er nou eigenlijk langskomen.

De echte uitbarstingen volgen in het tweede deel van de set, als de Turkse disco-diva’s zich er mee mogen bemoeien. Na een hand vol mannelijke vocals die vooral steeds een stapje dieper gaan, slingert Baris K er de eerste echte krakers in. Neşe Karaböcek, Esin Afşar: ze worden allemaal door een inmiddels doorweekte en kolkende OT301 begroet alsof het de allergrootste hits ooit zijn. Door de geraffineerde manier hoe de nummers over doorlopende grooves worden heengelegd lijkt er geen einde aan de twee uur durende set te komen. Met een compleet uit de bocht vliegende versie van Moroders The Chase komt de set dan toch eindelijk tot stilstand.

5. Mano Le Tough @ Marktkantine
Veel zalen hadden het lastig om de zondag nog uit te verkopen, Marktkantine had het met een sterke line-up makkelijk. Stampend uitverkocht, en de mensen die hun kaarten op ticketswap te koop zetten kregen er op Facebook meteen van langs van mensen die al binnen stonden: 'Doe het niet, het is nu al legendarisch!' Ze hadden gelijk. Mano le Tough draaide harder dan normaal, perfect om alles er nog even uit te persen. Aangemoedigd door stroboscopen werd de hele zaal gekgedraaid. Mensen slingerend in de kroonluchters, op de speakers: met een grote eindsprint kwam ADE ten einde. 

6. DJ Nobu @ Somewhere in Amsterdam
Als je het moet navertellen, is het eigenlijk onbegrijpelijk dat het zo goed was, zondag in OT301. Kwam het misschien door de geserveerde sushi, die het nogal goed doet op de hongerige magen na vijf dagen vlammen? Nee, het was toch echt DJ Nobu zelf. De set van de Japanse DJ was even onnavolgbaar als briljant. Van knetterende acid, naar syrische bruiloftmuziek, om vervolgens weer via Mongoolse keelzang en een Nagila Hava house-edit te eindigen met een briljante Japanse space-disco plaat. Soms soepel gemixt, soms gewoon in een keer vol de schuif open. Soms kreeg je pas na vier platen door dat het blijkbaar een opbouw naar weer een explosie op de dansvloer was, alsof hij als een schaker alleen maar in stappen vooruit dacht. Dat bleek ook uit zijn dansen. Zo uit de maat, alsof hij alvast lekker aan het gaan was op de plaat die hij een kwartier later in gaat mixen. 

7. DJ Pierre @ Mary Go Wild
DJ Pierre is al in het huis en neemt het om half zeven over, al na tien minuten bevestigt hij zijn status met een extreem hoekige, knetterende acid-track. Als onderdeel van Phuture stond hij aan de wieg van het genre, zoals hij mocht vertellen op de conferentie. Een track als Phuture Jacks blijkt weinig aan kracht te hebben ingeboet en wordt met gejuich ontvangen. Een klein halfuur voor het einde laat hij de Mary Go Wild-kelder hét ultieme moment van euforie beleven na drie dagen raven zoals raven ooit bedoeld was. De hele kelder brult Relight My Fire mee, het zweet druipt inmiddels van het plafond, de ruiten zijn beslagen, de rookmachine is overbodig, maar toch zie je geen hand meer voor ogen…. Slim van Pierre om ruim voor het einde te pieken, want je kunt op je vingers natellen dat mensen sluitingstijd (20:00) zo meteen mééééér gaan willen. En natuurlijk is de échte piek afsluiter Acid Tracks van Pierre’s groep Phuture. De sfeer van Mary Go Wild is dan te vergelijken met ouderwetse raves; de vele jonge mensen binnen bewijzen dat DJ Pierre en deze kelder weinig met jeugdsentiment te maken hebben. Dit is zoveel urgenter. Volgend jaar weer graag.

8. Hunee & Antal @ Rush Hour x Lies x Banlieu
De ronduit pompende disco house wordt door Ron Trent ingewisseld voor afrobeat en dat stokje geeft hij door aan gastheren Hunee en Antal. Die laten er geen gras over groeien, maar rukken de pollen uit de grond en boren een gat tot aan de andere kant van de wereld. Na ruim een kwartier is het al tijd voor een beatloze loop die niet uitnodigt tot dansen, maar ervaren. Dat is voor sommigen lastig, want tot dat punt toe is er weinig reden geweest om even stil te staan, al had Trent er een handje van om de muziek tot bijna het minimale weg te draaien. Hier bij Hunee & Antal wordt geduld beloond met een funky nummer waarin een vibrafoon de hoofdrol opeist in een set waar percussie eerder de regel dan uitzondering is.

9. Seth Troxler @ Closure vrijdag
Acht uur lang draaien in Closure, je moet het maar durven. Troxler draait vrij lange sterke platen zonder echte uitschieters, maar eens in het halfuur draait hij een track die de tent compleet in extase brengt. Hij draait vlekkeloos, maar sensueel en pakt de tent in met klassiekers en platen die je nog nooit gehoord hebt. Misschien is acht uur net te lang: hij roept de hulp in van Craig Richards, en op het einde worden de overgangen wat slordiger. Maar met een heerlijk uitzwaainummer als Finally van CeCe Peniston gaat iedereen met een goed gevoel naar huis.

10. Tale of Us @ Life & Death
Het is aan Tale Of Us om de Life & Death-avond in het Muziekgebouw te sluiten. Carmine Conte en Matteo Milleri zijn de absolute grote namen van dit gezelschap. Bij de zomerse residencies van Life & Death op Ibiza (voor het eerst dit jaar) waren zij ook altijd de vaste waarde, aangevuld met ander talent en gasten van buiten. Tale Of Us begint met hun nieuwe track North Stars, en twee jongens waarschuwen hun vrienden: “Hier beginnen ze vaak hun sets mee, en let maar op: straks gaat iedereen los.” De beat is dan nog kalm en wordt alleen omgeven door een vuurwerk-achig knettergeluid. Het is waanzinnig om te zien hoe het publiek vervolgens met een jachtig heen en weer slingerende synth-melodie - zowel de noten als hun plek in het geluidsspectrum in de zaal - helemaal gek gemaakt wordt. Zo spaarzaam, zo effectief.

11. I-F @ Rush Hour x Lies x Banlieu
Hagenaar Ferenc van der Sluijs alias I-F draait een onverbiddelijk harde set met lekker veel duistere electro, begeleid door desoriënterende strobes uit de indrukwekkende televisiepalen achter hem. Het is een perfecte aanvulling op de hoofdzaal in Radion: daar de ziel, hier in de Bovenkamer de machine. I-F voelt het, zingt, air-drumt en krijgt het laatste half uur het helemaal op zijn heupen. Darkwave, Franstalige synthpop, Grace Jones, veel van het abstracte Gesloten Cirkel, en disco met dank aan zijn eigen kneiterremix van Duncan Sisters' 'Boys Will Be Boys'. De man in de machine is gevonden.

12. Black Madonna @ Smallville Records x Odd Fantastic
Bij iedere nieuwe plaat die ze opzet volgt er stipt gegil en gefluit. Het is nog steeds rammetjevol en ze danst zelf het hardst van iedereen. Alsof de nacht nog maar net is begonnen. Het laatste uur van de set van The Black Madonna staat volledig in het teken van disco. Van Carol Williams en Sheila E tot Sheryl Lee Ralph wordt de euforische stemming in Canvas op de zevende verdieping van het Volkshotel met de minuut groter. Tot om stipt half zeven na afsluiter Over and Over van Sylvester het licht aangaat. Zo'n 300 feestgangers smekend naar meer achterlatend. Bij het naar buiten lopen kijkt die legendarische club aan de overkant van de straat je weer aan. We waren hem heel even vergeten.

13. Soichi Terada  Rush Hour x Lies x Banlieu
Wie kan er nog een boos gezicht opzetten als in de hoofdzaal Japanner Soichi Terada net is begonnen aan zijn live-set? Zijn smile is niet eraf te poetsen, hij tilt de hele tijd afwisselend zijn linker- en rechterwijsvinger de lucht in en is getooid in een bizar, kleurrijk pak. Hij heeft zelfs voor de gelegenheid sterk geurende wierrook aangestoken wat goed werkt bij zijn zwoele en trage 'Saturday Love Sunday'. Een bomvol Radion vreet uit de hand van Terada die gaandeweg het tempo opvoert en kwistig strooit met poppy synthesizer-deuntjes en rave piano's. Het schuurt soms tegen het kitscherige aan, maar wat is het toch enorm aanstekelijk. Vleugjes funk, disco en zelfs Shibuya-kei, terwijl Terada zelf constant blijft dansen, playbackt met een microfoon en liefdevolle blikken uitwisselt met Hunee die zelf hoogstpersoonlijk voor de tweede jeugd van Terada heeft verzorgt door zijn platen te re-releasen op Rush Hour's 'Sounds From The Far East'. De knuffel op het eind tussen de twee maakt het af; dit is feel-good van de bovenste plank.

14. Bicep @ Zeezout
Dé set van de avond (en ongetwijfeld een van de betere van ADE15 tot nu toe) komt evenwel van het Britse duo Bicep. Het einde van Midland was al opzwepend en Bicep heeft goed door dat ze beginnen op het potentiële hoogtepunt van de avond: in rap tempo worden er meteen een stuk of zeven echte houseknallers in gegooid. Het is inmiddels afgeladen vol in Undercurrent. Bicep lijkt nog wel even in hetzelfde tempo door te willen maar het publiek heeft even genoeg gehad. Dan maar een paar Afrikaanse cultplaten met onder meer een trommelsolo die ellenlang doorgaat maar geen moment verveelt. Vanaf dat moment kan eigenlijk alles en Bicep neemt die ruimte dan ook voor een enorm afwisselende set. Natuurlijk draai je dan ook even je eigen track, en het wat tragere analoge 'Just' krijgt zowaar een enorme respons. Even is er nog paniek als er technisch weer wat mis gaat, driftig worden ‘bel even iemand!’-gebaren naar de stagemanager gemaakt. Wat er nu precies allemaal aan hand is, wordt niet duidelijk, een smetje is het niet eens te noemen. ZeeZout was een paar jaar geleden een van de eerste organisatoren die het duo naar Nederland haalde, en wordt daar voor nu ten volle beloond.

15. Martin Garrix @ HMH donderdag
Op de dag voor de bekendmaking van de nummer 1 DJ in de DJ Mag Top 100, verkocht de 19-jarige superster-DJ Martin Garrix de HMH uit. Inspirator Tiësto, Afrojack en Dimitri Vegas & Like Mike draven maar al te graag op. Drie uur lang eet de HMH uit zijn hand, zelfs wanneer hij Ashanti, Drake of Coldplay draait. Garrix doet zichzelf tekort door zich vooral een producer te noemen, ook het DJ’en zit hem in het bloed.  

16. Joey Anderson @ Dekmantel
In het kleinste zaaltje vanavond, de NSJ-club, staat Joey Anderson ontspannen achter zijn draaitafels. Joint op de lip, als altijd, rustig aan het overzien hoe zijn platen vallen. Zijn stijl is opvalllend. Hoewel het, net als overal deze avond, straffe techno zonder opsmuk is, voelt het nergens mechanisch. De hi-hats vormen soepel alsmaar verschuivende patronen, en klinken nooit kil. Daardoor kan Anderson met de kicks behoorlijk wat geweld op de zaal loslaten, zonder dat het ook maar een moment dwingend voelt. Hij laat de keuze aan de dansers of ze erin mee gaan.

17. Black Coffee @ MacLoud
De ADE preparty, misschien was het wel het eerste echte feestje van ADE, moet al even onderbroken worden door een stel doorgeslagen stoppen, maar daarna blijkt de eerste van de vijf sets die Black Coffee deze ADE geeft meteen een groot succes. Met name het laatste kwartier waarin hij de bekende Afrikaanse classic met 'mama-say mama-sa mama-ko-sa' overmixte in zijn eigen nieuwe hit. Luister de set hier terug. 

18. Colin Benders @ Paradiso
Het eerste modularavontuur in Paradiso is de strijd tussen Colin Benders (Kyteman) en zijn modulaire synthesizer. De trompet heeft hij thuisgelaten, vandaag haalt hij het uiterste uit zijn zelf samengestelde machine. De drums, bas, melodieën en akkoorden hebben elk een eigen effectenomgeving op het systeem. Schitterend om te zien hoe hij op gaat in de machine. Benders opent vrij stevig, maar weet via twee dromerige composities bij het hoogtepunt uit te komen dat hij laatst in zijn studio liet horen. Ontroeren met modulaire synthesizers, het is slechts weinigen gegund. 

19. DJ EZ @ Chicago Social Club
DJ EZ laat tegelijkertijd de Chicago Social Club springen met snelle cuts tussen nummers. Als een jongleur met platen draait hij binnen vijf minuten van Niggas In Paris via house, bubbling en dubstep naar de recente grimehits Shutdown van Skepta en Shut Up van Stormzy. Er zijn weinig dj's die zo vaardig zijn op de CDJ apparatuur als DJ EZ. Mocht er iemand zijn die hem op dat vlak naar de kroog dreigt te steken, knalt hij er overheen met zijn altijd verrassende maar toch resultaatgerichte plaatkeuze. Meesterlijk.

20. Young Marco & Bufiman @ Pan-Amafropeans
Keurig geven de twee na het opzetten van hun eigen plaat de koptelefoon weer aan de ander. Van Japanse funk naar Franse house, tot emotionele lo-fi elektro, het vormt een volstrekt logisch geheel. Het zijn duidelijk vrienden, ook muzikaal. Dat wordt nog eens extra duidelijk als de twee gebroederlijk hun laatste sigaret delen terwijl nota bene Paul McCartney’s emo-ballad No More Lonely Nights door de speakers schalt.

De twee en de inmiddels wat legere dansvloer krijgen uiteindelijk nog een kwartiertje extra. Zo wordt toch een cover van Chaka Khan's Ain't Nobody de werkelijke afsluiter. Het is zo’n avond waar alles werkt en elkaar versterkt. De ene set maakt het publiek klaar voor die erna, het ene hoogtepunt vormt de basis voor de volgende. Daarbovenop is er ook nog eens een gewillig publiek dat niet alleen alle nieuwe muziek, maar ook elkaar omarmt en voelen alle artiesten dat perfect aan. Oh, en laten we die dappere geluidsman en de DJ's met hun paraplu niet vergeten die een subtropische zweetbui trotseerden en daarmee de avond redden.

22. Steffi & Martyn
Tegen de klok van drieën wordt duidelijk dat Steffi en Martyn - Ostgut Ton - minimaal net zo geliefd zijn als de Amerikaan Servito. Het applaus waarmee Servito wordt afgelost en die andere twee Hollandse publiekslievelingen beginnen, is veelbelovend. En ook de set van de twee Nederlandse dj's/producers, die allebei succes hebben in het buitenland, werkt als een trein. Dat ziet ook Sandrien, die aan de rand van de booth staat te kijken naar haar housende vrienden en laat weten een superweek te hebben gehad. Steffi Doms en Martyn Deykers zijn gelouterde muzikanten, die zich al jaren in de scene bevinden. De in Berlijn woonachtige Steffi zwemt altijd tussen house en techno, Martyn heeft een iets andere achtergrond (dubstep), maar zoekt met zijn producties van de laatste jaren steeds meer de dansvloer op. Niet alleen is de muziek van de twee steengoed, tevens is het duo een interessante act om naar te kijken. Er valt overduidelijk veel chemie te ontdekken, allebei dansen ze het hardste mee op elkaars tracks. Het plezier spat er simpelweg van af.

23. Applescal @ Atomnation Night
Atomnation-labelbaas Applescal gooit met zijn set het roer deze avond radicaal om. Van de dromerige elektronica van Gidge bouwt hij binnen een kwartier om naar een echt housefeest, zonder aan sfeer te verliezen. Fistpumpen in De Balie mag vannacht gewoon. Opvallend ook dat meer dan de helft van de bezoekers vrouw is. Dat hebben we nog niet vaak meegemaakt op ADE.

24. Larry Gus @ Subbacultcha 
Zie iedereen stuiteren op een nummer over elke platenmaatschappij die hem afwees: "It feels like a set of replies, it's all based on lies." Larry Gus laat de beats stilvallen, ramt op zijn floortom, herhaalt één zin als een mantra, galmend en half omvallend, en dan laat je al die samples weer over elkaar heen ploffen. De oude zaal van de Melkweg is zeker niet vol, maar Larry Gus heeft weer iedereen aan zich weten te binden.

De nieuwe nummers - hij speelt er veel - zijn net iets kalmer dan zijn oude, maar op het podium weet hij er toch weer alles uit te persen. Dan zet hij zijn floortom op de grond in de zaal en springt weer het podium op. Hij rent een rondje om zijn kleine tafeltje, springt aan de andere kant weer de zaal in en ramt op zijn trommel. En hup, het podium weer op, en er weer af. Het ziet er weer ronduit debiel uit, maar het resultaat is dit: een rondedans rond de floortom, die inmiddels door het publiek bespeeld wordt door uitzinnige jongens. En zo krijgt Larry Gus het weer voor elkaar een luid applaus te vangen met een net expliciete uitleg over zijn anale fantasieën.

25. Ge-ology @ Myhouse x Our Society
Goed, tijd om naar huis te gaan, zou je zeggen om kwart over vijf maandagochtend. De grote zaal is inmiddels zo’n beetje leeg, het licht is aan en de wallen hangen tot op de knieën, maar in de bovenzaal schijnt er nog een bescheiden feestje aan de gang te zijn. Hoewel, bescheiden? De hele ruimte staat ramvol en gaat helemaal uit zijn plaat bij GE-OLOGY, de protegé van Theo Parrish, Ron Trent en Moodymann. Hij draait voornamelijk van vinyl - met zo’n grote, solide rotary-mixer - en van funk tot percussie-techno schakelt op een gegeven moment zelfs over op oude disco-singletjes. Supersoepel en virtuoos, maar net als Ron Trent even op zijn vingers staat te kijken, draait GE-OLOGY vanaf USB. Needless to say: Trent is not amused. Maar ach, wie komt er om zes uur maandagochtend nog weg met jazzhouse met hele lange spacey Rhodes-solo’s, en zet daar dan óók nog eens de zaal mee op zijn kop? GE-OLOGY, dus, en daarmee steelt hij vandaag de show. Even later nemen twee onaangekondigde non-descriptieve dj’s het over, en hoewel het feestje eruit ziet alsof het nog uren door kan gaan, merk je na twee platen al dat de creativiteit ver te zoeken is. Deze ADE gaat  erniemand meer over GE-OLOGY heen. Tijd om naar huis te gaan, en eens te bedenken wat we nu met ons leven aan moeten.