Het vijfde levensjaar van LET gaat ongetwijfeld de boeken in als een mooi jaar, misschien wel als het mooiste jaar tot nu toe. Vaste thuisbasis Trouw werd weliswaar noodgedwongen verlaten begin januari, maar de organisatie staat als een huis en dus blijven de heren onverminderd feesten geven. Niet meer vanuit een vaste thuisbasis, want soms in de Closure en dan weer in de knusse OT301, maar er is leven na Trouw, zo is inmiddels duidelijk geworden. Ook doen de heren sinds een paar maanden een vaste radioshow bij Red Light Radio. Als kers op de taart werd van een lang gekoesterde droom afgelopen zomer werkelijkheid gemaakt: het label is uit de grond gestampt en er is afgetrapt met een sterke release van LET's eigen en getalenteerde JP Enfant, genaamd Dreaming Backwards. Op kantoor werd men overspoeld met positieve reacties, onder meer van bijvoorbeeld Rødhåd; toch bepaald geen kleine dj. De volgende release komt er binnenkort aan, zo laten we ons graag vertellen. Stilzitten daar doen ze bij de Amsterdamse organisatie niet graag aan, het is een mentaliteit die ons wel bevalt.

Dan de avond zelf, waarop Deniro het spits afbijt. Wellicht is de Hagenees van het label TAPE Records Amsterdam (TAPE) bij het grote publiek de meest onbekende naam van vanavond, maar lang gaat dat zeker niet meer duren als het aan ons ligt. Reynier Hooft Van Huijsduijnen zit in de lift, bracht afgelopen jaar onder meer muziek uit op TAPE, Dekmantel en Nina Kraviz' label трип (dat spreek je uit als 'trip'), en laat vanavond zijn klasse horen. Zijn geluid: melodieus, organisch en uiterst dansbaar. Hij doet sterk denken aan de Steve Rachmad van jaren geleden, zo soepel als hij zijn Detroit-parels aan elkaar rijgt. De Rane Rotary mixer in de Closure wordt direct grondig getest. Bij Deniro zit het tempo er meteen aardig in, zijn soulvolle techno is aangenaam om mee op te warmen. Af en toe laat hij de weinige mensen op de dansvloer even wegdromen, dan weer voert hij het tempo op. Dominus van Parellel 9 - een alias van Steve Rachmad - komt voorbij, net als Summertime van Icarus. Ja, de rustig ogende Deniro - hij is geen dj die met zijn handen in de lucht staat te zwaaien - is een vroeg hoogtepuntje voor de mensen die de moeite hebben genomen om op tijd te komen.

Dat het al vroeg goed zit, ziet ook Molly, de goedlachse Française van Rex Club die het om 23.00 uur over mag nemen van Deniro. Nadat ze van de sterkhouder van TAPE twee platen heeft ontvangen, zijn eigen releases nemen we waar, laat Molly direct horen gekomen te zijn voor een set vol met dub-invloeden. Ten opzichte van Deniro zakken we wat in tempo, maar dat maakt de jongen links vooraan weinig uit. Hij danst alsof 'ie op hete kolen loopt en gooit zijn hele hebben en houden eruit nog voor het feest goed en wel begonnen is. Het is goed om te zien dat er nog mensen op de dansvloer staan met energie, iets dat nog wel eens anders wil zijn op de zondag van ADE. De Française draait een opzwepende set, waarin veel 909-drumritmes vallen te ontdekken. Verwacht van haar geen vrolijk gedoe, we gaan de diepte in met veel dub-techno. Wax 30003, de A-kant, komt voorbij, en de Amsterdamse dj Carlos Valdes - die klaar is met zijn verplichtingen voor deze week - heeft overduidelijk nog zin om te dansen. Molly, die een paar weken geleden nog draaide bij Thuishaven, krijgt iedereen in de Closure in beweging en tegen het einde van haar set begint zowaar iedereen uitbundig te fluiten. De sfeer zit er, ondanks het feit dat het nog druk moet worden, al direct aardig in. Haar set is solide, strak. Dat ze goedkeuring krijgt van iedereen in de donkere en rokerige Closure, verbaast ons helemaal niks. Ook wij nemen ons petje spreekwoordelijk af.

Wanneer Mike Servito - petje op - tegen de klok van enen begint met zijn set, wordt direct duidelijk dat de vriendelijke Amerikaan het over een andere boeg gooit. Veel acid passeert de revue, nog meer acidklappers volgen. We gaan outta-space. Servito woont in New York, maar is geboren in Detroit en tijdens Dekmantel Festival deze zomer genoten we volop van hem. Dat doen we vanavond opnieuw. Als geen ander zweept hij de boel op en weet hij de halfvolle Closure om te toveren in een dierentuin. Het is iemand die durft te draaien waar hij zin in heeft en bovendien is de Amerikaan zo'n echte ambachtsman die vrijwel uitsluitend met vinyl draait, muziek maken daar doet hij (nog) niet aan. Als resident van The Bunker (New York) geeft hij vanavond een flinke masterclass acid smijten aan de Rozengracht. In de ogen van het publiek, dat zich af en toe flink laat horen, is zijn set duidelijk meer dan welkom deze laatste nacht. Maar met de acid van Mike Servito hebben we het nog niet gehad, want tegen de klok van drieën wordt duidelijk dat Steffi en Martyn - Ostgut Ton - minimaal net zo geliefd zijn als de Amerikaan zelf. Het applaus waarmee Servito wordt afgelost en die andere twee Hollandse publiekslievelingen beginnen, is veelbelovend.

En ook de set van de twee Nederlandse dj's/producers, die allebei succes hebben in het buitenland, werkt als een trein. Dat ziet ook Sandrien, die aan de rand van de booth staat te kijken naar haar housende vrienden en laat weten een superweek te hebben gehad. Steffi Doms en Martyn Deykers zijn gelouterde muzikanten, die zich al jaren in de scene bevinden. De in Berlijn woonachtige Steffi zwemt altijd tussen house en techno, Martyn heeft een iets andere achtergrond (dubstep), maar zoekt met zijn producties van de laatste jaren steeds meer de dansvloer op. Niet alleen is de muziek van de twee steengoed, tevens is het duo een interessante act om naar te kijken. Er valt overduidelijk veel chemie te ontdekken, allebei dansen ze het hardste mee op elkaars tracks. Het plezier spat er simpelweg van af. Maar wellicht de grootste verrassing van vanavond - al werd het al eerder aangekondigd via Facebook - blijft tot het einde bewaard. JP Enfant, die weer staat te stralen in de booth en met succes is geopereerd, blijkt toch in staat om te kunnen draaien. Het leek er na zijn ongeluk op - toevallig was hij onderweg naar Closure voor een gig - dat hij ADE aan zich voorbij moest laten gaan, maar het doet iedereen in de zaal zichtbaar goed dat hij vanaf zes uur 's ochtends Martyn en Steffi mag vervangen. De halfvolle dansvloer die hij nog voor zich heeft, blijft halfvol en de sfeer is ongekend goed; bijna Trouw Op Zondag-achtig te noemen. Nagenoeg niemand vertrekt meer na zessen. En zo is het toch een klein beetje eind goed, al goed. Want JP Enfant komt, ziet en overwint, als een heuse keizer, en sluit ADE af met klassieker Sunshine, van Tomaz vs. Filterheadz. Waarvoor dank.