Op de rode leren bank in de kleine bovenzaal zit een kalende man te knikkebollen, af en toe valt hij zelfs in slaap. Het is half een ’s nachts op deze slotnacht van Amsterdam Dance Event, en na vier dagen en nachten ADE kunnen we het de beste man niet kwalijk nemen. De deuren van Radion gingen al om 21 uur open, maar pas na middernacht komt deze avond die bijzonder soulvol en funky moet worden echt op gang. Het is prima shufflen op de vrolijke, funky house van Wendel Sield met hier een panfluit, daar een marimba of koebel, maar het is niet al te spannend en af en toe probeert hij er een pianomotiefje in te mixen in een verkeerde toonsoort.
ADE15: Alle sterren sluiten af bij Moodymann…
…maar protegé GE-OLOGY steelt uiteindelijk de show
“It’s monday morning but I’m still in church”, luidt een van de prijsnummers van Moodymann. En hoe toepasselijk, op deze laatste nacht van Amsterdam Dance Event, waar zo’n beetje iedereen de veteraan uit Detroit nog even een high-five komt geven: van Siberisch techno-princes Nina Kraviz tot house-icoon Ron Trent tot legende Louie Vega. Maar uiteindelijk is het protegé GE-OLOGY die de show steelt.
Nee, het is duidelijk voor wie men vanavond is gekomen: de bronstige Detroit-legende Moodymann, die iets voor half 2 ’s nachts aantreedt. Hij wordt geflankeerd door niet een maar zelfs twee bloedmooie dames met grote waaiers, die aandachtig zijn plaatkeuze in de gaten houden en af en toe waar nodig assisteren. Zelf heeft hij als altijd dat typische visnetje over zijn hoofd getrokken, met daaronder een grote bril. Het tempo trekt hij al snel naar beneden: hij duikt vanuit een geile funktrip in obscure soul en vervolgens meer rechttoe-rechtaan house en zelfs Justin Timberlake.
Halverwege breekt hij de set echter open, wanneer hij er een oude dwarsfluit-funkplaat van Gil-Scott Heron op legt, die nog overslaat ook. “Waddup, dawg?”, roept Moodymann lachend door de microfoon. “Ja, dames en heren, ik draai met vinyl, dus er kan nog wel eens wat fout gaan”, legt hij uit. Hij zet ‘m gewoon nog eens aan, en mixt hem in die supersuccesvolle clubtrack van een paar jaar geleden: Solomun’s remix van Noir & Haze - Around. Het is inmiddels iets rustiger geworden op de dansvloer, maar nu valt het kwartje en gaan alle armen de lucht in.
En wie staat daar nou links bij de decks glimlachend mee te knikken? Dat ringbaardje, dat malle hoedje? Ja, dat moet wel Louie Vega zijn. En hij is niet de enige grootheid die besluit zijn ADE af te sluiten bij Moodymann: even later springt ook Nina Kraviz het podium op om vrolijk met een sinaasappel jonglerend haar laatste uren in Amsterdam te vieren. En zelfs Ron Trent laat zijn gezicht zien, en geeft Moodymann een dikke knuffel. Moodymann zelf is ook in opperbeste stemming, hij zingt met z’n platen mee, stelt alle legendes bij hem op het podium nog eens voor en toont een brede glimlach. Het is inmiddels half vier en er is nog geen spoor te bekennen van Young Marco, die al even geleden had moeten beginnen en ongetwijfeld een viertal slopende dagen heeft gehad. Moodymann lijkt er niet om te malen, hij gaat zelfs met een fles wodka door het publiek, terwijl hij een van zijn assistentes bij de draaitafels achterlaat. We hebben hem wel eens eclectischer zien draaien - vorig jaar op ADE bij Dekmantel, bijvoorbeeld - maar voor dit publiek is dit een goede set op het juiste moment, doch wellicht wat mellow.
Net op het moment dat je verwacht dat Young Marco überhaupt niet komt opdagen, verschijnt hij toch ten tonele. Kettingrokend als altijd draait hij van Percussions naar acid naar obscure funk en exotica. Zijn set is wat weemoediger en zwaarder dan Moodymann, en hoe goed het ook is, hij draait de zaal er langzaam maar zeker mee leeg. Rond een uurtje of vijf wordt hij gevraagd om er maar eens een einde aan te breien, en juist dan merk je bij hem dat elke plaat gaat tellen: van Fatima Yamaha tot een soort gekke porno-hijg-techno tot Ain’t Nobody van Chaka Kahn.
Goed, tijd om naar huis te gaan, zou je zeggen. De grote zaal is inmiddels zo’n beetje leeg, het licht is aan en de wallen hangen tot op de knieën, maar in de bovenzaal schijnt er nog een bescheiden feestje aan de gang te zijn. Hoewel, bescheiden? De hele ruimte staat ramvol en gaat helemaal uit zijn plaat bij GE-OLOGY, de protegé van Theo Parrish, Ron Trent en Moodymann. Hij draait voornamelijk van vinyl - met zo’n grote, solide rotary-mixer - en van funk tot percussie-techno schakelt op een gegeven moment zelfs over op oude disco-singletjes. Supersoepel en virtuoos, maar net als Ron Trent even op zijn vingers staat te kijken, draait GE-OLOGY vanaf USB. Needless to say: Trent is not amused. Maar ach, wie komt er om zes uur maandagochtend nog weg met jazzhouse met hele lange spacey Rhodes-solo’s, en zet daar dan óók nog eens de zaal mee op zijn kop? GE-OLOGY, dus, en daarmee steelt hij vandaag de show. Even later nemen twee onaangekondigde non-descriptieve dj’s het over, en hoewel het feestje eruit ziet alsof het nog uren door kan gaan, merk je na twee platen al dat de creativiteit ver te zoeken is. Vandaag gaat niemand meer over GE-OLOGY heen. Tijd om naar huis te gaan, en eens te bedenken wat we nu met ons leven aan moeten. Amsterdam Dance Event, je was weer heerlijk.