ADE15: Tropische zweetbuien en nooit gehoorde hits op Pan-Amafropeans

Turkse discobaas en paraplu-man heersen in de OT

Ralph-Hermen Huiskamp ,

De Pan-Amafropeans zaterdag in OT301 is zo’n avond waar al maanden zachtjes over gefluisterd wordt in Amsterdam. ‘Ga je ook? Nee man, ik kan niet. Ik ga kijken of ik alles kan omgooien en toch kan komen.’ Dat soort gesprekken. Meester-cratediggers Young Marco, Tako, Afrobot, Bufiman en het organiserende duo Pål/Secam spelen er, maar die heeft iedereen al wel eens gezien. Het gaat voor velen toch om edit-koning Baris K. Zo’n DJ waar fijnproevers maar al te graag over praten, maar die maar weinig mensen ooit hebben zien draaien. Hoe dat kan? Geen idee, maar vanavond is de Turkse disco-held dan eindelijk eens te zien.

Afgezien van de vijftig man die al voor 22.00 uur aan de poort van OT301 stond te rammelen voor de laatste kaartjes, is het tot middernacht rustig in het kleine underground zaaltje. Terwijl Redlight-oprichter Tako en Rotterdammer Afrobot via Nigeriaanse grooves, Afrikaanse disco, en 80’s funk de binnendruppelende mensen welkom heten, is het in het café vooral nog tijd voor begroetingen. Zonde eigenlijk, want de twee draaien een ongelooflijk leuke set. Iedereen binnen lijkt op een of andere manier iedereen te kennen, met muziek als gemene deler. Onder de enorme disco-bal laat een hoofdredacteur van een niet nader te noemen magazine (DJBroadcast) zien dat hij verreweg de beste disco-pasjes van de nog lege zaal in huis heeft.

Al snel stroomt zaal voller en voller, en wordt het vooral warmer en warmer. Zo warm zelfs dat er aan de bar mensen niet alleen vragen om glaasjes water, maar ook om iets om de sloten zweet van het voorhoofd te deppen. Zakdoekjes zijn er niet. Koffiefilters dan maar.

Nooit gehoorde hits
Klokslag 1u dient Baris K zich aan. Je ziet hem zomaar over het hoofd, zo tussen alle kamerplanten rond de booth en met de lichtinstallatie die vooral lijkt ingesteld om zo veel mogelijk kleuren in een zo hoog mogelijk tempo op de zaal af te vuren. Op de een of andere manier werkt het prima. Dat zal ook liggen aan wat de Turkse discobaas allemaal op de dansers los laat. Zijn sound lijkt wel wat op die van Nicolas Jaar. In het eerste uur pakt hij telkens een trage funky loop als basis, en laat hij daar Turkse psychedelische melodieën op los. Flarden fluit, violen, alles waar hij zijn hand op kan leggen. Zo te horen telkens geknipt uit verschillende bronnen, waardoor je niet eens door hebt hoeveel tracks er nou eigenlijk langskomen. 

De echte uitbarstingen volgen in het tweede deel van de set, als de Turkse disco-diva’s zich er mee mogen bemoeien. Na een hand vol mannelijke vocals die vooral steeds een stapje dieper gaan, slingert Baris K er de eerste echte krakers in. Neşe Karaböcek, Esin Afşar: ze worden allemaal door een inmiddels doorweekte en kolkende OT301 begroet alsof het de allergrootste hits ooit zijn. Door de geraffineerde manier hoe de nummers over doorlopende grooves worden heengelegd lijkt er geen einde aan de twee uur durende set te komen. Met een compleet uit de bocht vliegende versie van Moroders The Chase komt de set dan toch eindelijk tot stilstand.

Lokale regenbuien
Doordat van voor tot achter iedereen als een gek aan het dansen is, is het intussen nog warmer. Veel warmer. Bufiman heeft daar er in het uurtje dat hij solo moet overbruggen in afwachting van zijn b2b met Young Marco totaal geen boodschap aan. Met een lading trommels en percussie zorgt hij er voor dat het alleen maar wilder aan toe gaat. Safri Duo, maar dan credible. Deze Duitser kan dat gewoon, en er komt nauwelijks een melodie aan te pas. Met de stijgende temperatuur, begint het ondertussen ook te regenen aan de Overtoom. Binnen, wel te verstaan. Het zweet druipt als een gek van het plafond. Zo hard zelfs, dat een technicus paraplu-dienst krijgt, om zo de apparatuur droog te houden. Na een uur lang overpakken en een lamme arm, klust hij met een grote constructie een houder. De paraplu torent nu zo’n anderhalve meter boven de booth uit. Een wonderlijk gezicht, zeker zo met al die tropische planten en die lavalamp er naast.

Als Young Marco zich voor de afsluitende twee uur aansluit, komt de melodie toch weer terug. Keurig geven de twee na het opzetten van hun eigen plaat de koptelefoon weer aan de ander. Van Japanse funk naar Franse house, tot emotionele lo-fi elektro, het vormt een volstrekt logisch geheel. Het zijn duidelijk vrienden, ook muzikaal. Dat wordt nog eens extra duidelijk als de twee gebroederlijk hun laatste sigaret delen terwijl nota bene Paul McCartney’s emo-ballad No More Lonely Nights door de speakers schalt.

De twee en de inmiddels wat legere dansvloer krijgen uiteindelijk nog een kwartiertje extra. Zo wordt toch een cover van Chaka Khan's Ain't Nobody de werkelijke afsluiter. Het is zo’n avond waar alles werkt en elkaar versterkt. De ene set maakt het publiek klaar voor die erna, het ene hoogtepunt vormt de basis voor de volgende. Daarboven op is er ook nog eens een gewillig publiek dat niet alleen alle nieuwe muziek, maar ook elkaar omarmt en voelen alle artiesten dat perfect aan. Oh, en laten we die dappere geluidsman en de DJ's met hun paraplu niet vergeten die een subtropische zweetbui trotseerden en daarmee de avond redden.

Vanwege een vergeten fototoestel, en dramatisch slechte telefoonfoto's heeft de redacteur met een overdaad aan filters geprobeerd er nog iets van te maken.