Milio’s ‘Invisible Lands’ komen aan de oppervlakte

Een goed album moet je luisteren van A-Z, in de volgorde van hoe de plaat is bedoeld, en het liefst ga je daar eens lekker voor zitten. Dat gevoel van echte ambiance (Brabant, hè) is hoe Milio dit album van warme ambient-klanken ‘en ook heus wel een club-bangertje’ heeft bedoeld. ‘Invisible Lands’ is het derde album van deze bijna overenthousiaste doe-het-zelver, dat een paar weken terug uitkwam en bij vlagen doet denken aan Parra For Cuva of Tourist. Pak er maar een whisky bij en leg de plaat klaar op zijn A-kant. ‘Ik zou het album bijna romantisch willen noemen’, vertelt de Bosschenaar.

‘Invisible Lands’ vertegenwoordigt een hele wereld op zich. ‘Het is de plek waar het album zich afspeelt’. Die plek is de innerlijke fantasiewereld van Milio en om daar te komen moest hij erg veel graven en experimenteren. Niet alleen zoals dat vaak op diep persoonlijk niveau gaat, er is hier ook veel in diepe ‘pieken en dalen’ van muziek gewroet, totdat alle details van elk soort klank bloot lagen. 

De plaat is door Milio zelf geproduceerd en gemixt en daar komt best wat trots bij kijken, zeker omdat de manier waarop de muziek tot stand is gekomen niet mega standaard is: ‘In de Willem II-studios in Den Bosch heb je bizarre ruimtes met apparaten als taperecorders uit de jaren '50 en '60, die helemaal niet bedoeld zijn om muziek mee te maken.’ Soms kwam hij vijf dagen achter elkaar de studio niet uit. Eten en slapen was dan maar even wat minder belangrijk.

Milio ging te werk door tracks die hij thuis opnam, zo’n vijf minuten verderop, door die apparaten te halen en het nog eens op te nemen. Daar kwamen dan weer ‘hele gekke sound effects' uit. ‘Ik heb heel erg gespeeld met de deconstructie van de structuur van nummers. Veel tracks hebben een andere tijdlijn dan de normale opbouw van een intro, een break en een outro. Af en toe riep dat gekke emoties op, want ik wist nooit wat er uit zou komen.’

Die experimentele elementen kun je goed terughoren in tracks als ‘Day in Night’, ‘Dimensional Rhythm’, of ‘Oase’, stuk voor stuk tracks die zo kosmisch en wijds tegelijk voelen dat André Kuipers zich er thuis zou voelen. Een stapje meer naar links dus voor Milio, zeker voor de mensen die hem nog kennen als de helft van duo Tunnelvisions. Dat stapje meer left-field is niet onsuccesvol, want artiesten als CARISTA en Laurent Garnier speelden 'Shaker' al regelmatig. Daar is-ie blij mee, want natuurlijk mag je ook gewoon één track luisteren in plaats van meteen het hele album.