Dead Sound: de psychedelische reis van Young Marco Dead Sound: de psychedelische reis van Young Marco

Zou Young Marco óóit nog een oog hebben dichtgedaan nadat hij, dik anderhalf jaar geleden, het enorme dansvloeranthem ‘What You Say?’ uitbracht? Zou hij helemaal door elkaar zijn gerammeld door de orkaan die succes heet? Zou hij besmet zijn met sterallures nu hij Lowlands Bravo-afsluiter is geweest, Dekmantel-headliner, rondvliegende dj die het als normaalste zaak van zijn leven ziet dat er duizenden ravers voor z’n neus staan?

Marco Sterk alias Young Marco schudt grinnikend zijn hoofd, maandagmiddag stipt 12.00 uur (hele schappelijke tijd voor een dj!) aan een tosti in het Volkshotel in Amsterdam. ‘Nee hoor. Mijn leven de afgelopen jaren was exact het tegenovergestelde van de perceptie die mensen hebben. Ik heb het juist als veel rustiger ervaren. Vroeger deed ik nog wel eens drie of vier dj-sets in een weekend en zei ik “ja” op alles. Nu had ik meer te kiezen, kon meer “nee” zeggen. Dus heb ik eigenlijk veel minder gedraaid dan vroeger. Ik heb een groter team om me heen, kan dingen beter delegeren, heb een goed management. Ik heb dus meer tijd in de studio, meer tijd voor vrienden en familie en kan gewoon drie keer per week sporten. Dit waren de chillste twee jaar van mijn hele carrière. En misschien is dat een ADHD-ding: hoe groter het is, hoe meer rust ik zelf ervaar. Ik vind het makkelijker om in de Bravo op Lowlands te draaien dan in de Robert Johnson, voor een paar honderd man.’

‘What You Say?’ is zo monumentaal gebleken als de piramides van Gizeh, een track die inmiddels op 24 miljoen streams zit en zelfs door figuren als Armin van Buuren werd omarmd. Het opende deuren voor Marco die vroeger gesloten bleven. Vorige week nog stond-ie bijvoorbeeld de hele nacht met Solomun in Ibiza te draaien, een dance-fenomeen dat de Ziggo Dome nog vulde en zo van afterparty’s houdt dat hij na zijn sets mensen klaar heeft staan die hem naar bed moeten sturen. ‘Dat was oprecht een van de leukste back to back’s die ik ooit heb gedaan. Ik had al hoge verwachtingen, want van iedereen die al eens met hem had gedraaid hoorde ik dat het altijd supertof met hem is. Vooraf gingen we eten bij de Fish Shack, het minst chique restaurant op Ibiza, gewoon letterlijk gebakken vis met een beetje groenten, en hij bleek echt een hele aardige gast, een soort hele grote, enthousiaste puppy. Met zijn residency probeert hij alles net anders te doen dan gangbaar is op Ibiza. Geen visuals. Hij deelt een briefje uit als je binnenkomt: of mensen liever niet teveel op hun telefoon willen zitten. En daar wordt dan ook echt naar geluisterd. Het geluid in de Pacha is overweldigend, dus je hoeft geen supergrote breaks te draaien, je krijgt al best veel energie bij de mensen los zonder véél te hoeven doen. Grappig hoe een geluidssysteem kan beïnvloeden hoe je draait.’

Voor de mensen die Marco pas twee jaar volgen, klinkt zo’n nacht met Solomun vast heel logisch. Maar Into The Void, de prachtige plaat die Young Marco deze week met de Berlijnse zanger John Moods uitbracht, die zal komen als donderslag bij heldere hemel. De tedere ambient en balearic pop klinken alsof Arthur Russell in een pot psychedelica is gevallen, en dan is er nog dat ‘black metal ambient’ breekpunt in het midden, een duistere, zeven minuten lange beatloze trip. Bepaald geen euforische house dus, terwijl dit zijn eerste volle release is sinds ‘What You Say?’. ‘Hmmmm, zo heb ik er zelf eigenlijk helemaal niet over nagedacht’, zegt Marco.

Want eigenlijk produceert hij al zo’n beetje zijn hele carrière mooie ambient. Neem Gaussian Curve, het project met de Schotse Jonny Nash en Gigi Masin, een inmiddels 68-jarige Italiaan die in de jaren tachtig de onder verzamelaars zeer gekoesterde plaat Wind maakte, maar in de vergetelheid wegzakte en zijn leven versleet met kantoorbaantjes. Amsterdams platenlabel Music From Memory wilde die plaat nieuw leven inblazen en nodigde Masin uit in Amsterdam. Zo belandde hij ook bij Marco in zijn toenmalige studio aan het Museumplein. ‘Ik wilde hem graag eens ontmoeten. We hadden niet de intentie om muziek te gaan maken, maar ik had wel de synthesizer klaargezet waarop hij vroeger al zijn muziek maakte, de Korg Poly-800. Hij zag dat ding, voor het eerst in dertig of veertig jaar. “Oh, I like it!” Dus we, Jonny was er ook bij, begonnen een beetje te jammen. Het klikte, en vervolgens hebben we in drie dagen dat eerste album gemaakt. Gigi kan gewoon drie akkoorden spelen waar je oneindig lang naar kan luisteren, waar je lekker overheen kunt fröbelen.’ Geweldige gast bleek het bovendien. ‘Zijn Engels is niet heel goed, maar hij praat wel heel expressief en is echt een moppentapper. En hij neemt zijn muziek wél heel serieus.’

Het project bestaat nog altijd, er is een nieuwe single en komt binnenkort een derde album. ‘Heel onwerkelijk: twee jaar geleden hebben we, voor het eerst in vijf jaar, weer eens samengespeeld op een festival in Stockholm. Na de show kwamen heel veel mensen naar ons toe. Zo van: “Ja, ik ben begonnen met muziek maken door jullie.” Voor ons gevoel zijn we die band gisteren begonnen, maar iemand die nu 28 is, heeft zijn halve leven al met die plaat doorgebracht. Gaussian Curve is een soort koffietafelboek geworden, al tien jaar lang verkoopt elke repress gelijk uit.’

In 2019 volgde nog zo’n mooie ambientplaat, Bahasa, waarvoor Marco zijn Indonesische wortels onderzocht en de archipel doorkruiste. Voor Marco, net als voor veel mensen uit zijn generatie, een ingewikkelde puzzel, aangezien het vertrek uit Indonesië voor de grootouders vaak traumatisch is en wordt verzwegen. ‘Mijn opa heeft in een kamp gezeten en is vervolgens naar Nederland gekomen. Maar hij wilde niet over zijn tijd in Indonesië praten, hij was helemaal opnieuw begonnen. De cultuur was wel meegekomen, maar niet de geschiedenis.’

‘Ik vond het belangrijk om daar wat tijd door te brengen, en het was me aangeboden om er een plaat op te nemen, een goede kans om wat met dat gevoel te doen. Ik heb veel gamelan opgenomen, maar dat ligt zo ver af van westerse muziek, het is ritmisch heel complex en bijna buitenaards, met frases die telkens verspringen. Het kostte me veel tijd om dat op een respectvolle manier intact te houden.’

Luister Bahasa en de releases met Gaussian Curve, en het deze week verschenen album Into The Void past meteen wat logischer in het oeuvre van Young Marco. Hij maakte ‘m met de Berlijnse John Moods. ‘Een van de meest getalenteerde singersongwriters van nu’, vindt Marco. ‘Hij heeft de coolheid van Kurt Vile en het muzikale van David Byrne. Ik was echt fan van hem, hij bleek fan van Gaussian Curve. Dus zijn we gewoon een paar dagen in de studio gaan zitten. Eigenlijk was het de verwachting dat ik een nummer of EP zou produceren voor John Moods, maar na twee uurtjes was al vrij duidelijk dat we automatisch samen aan het schrijven waren, dat alles echt fifty-fifty was en dit een nieuw project was met een filosofische benadering van het hele proces. We probeerden echt weg te blijven van de clichés van new age muziek. Als je genoeg echo gebruikt, en een stereotype synthesizer, dan kan iets klinken alsof het een bepaalde diepgang heeft, zonder dat er een filosofie achter zit. Dan wordt het BGM: background music. Daar wilden we heel erg voor wijken.’

Tussen de sessies door kletsten ze over ‘natuur en spiritualiteit’. ‘John is een uniek figuur, een van de weinige echte hippies die ik ken, empathisch op heel veel vlakken.’ Zo klikten ze over het boek dat ze tegelijkertijd lazen van de illustere Chileense regisseur Alejandro Jodorowsky, met een al even illustere titel: Psychomagic, The transformative power of shamanic psychotherapy. Jodorowsky, die ook artiesten als Jameszoo en Christine and the Queens inspireerde, maakt sinds de jaren zeventig zeer zinnenprikkelende, psychedelische en surrealistische films, en schrijft ook uitgebreid over de helende, inspirerende werking van geestverruimende middelen als LSD. ‘Zijn films zijn geen happy hippie films, het kon ook donker en onwijs trippy worden. Het is hem gelukt om te laten zien hoe het voelt om aan de LSD te zitten zonder het te nemen. Dat is wat we ook met deze plaat wilden doen. Uiteindelijk is het een psychedelische plaat.’

Niet voor niets noemde Young Marco zijn label Safe Trip, niet voor niets loopt er op zijn beruchte feestjes tijdens ADE een tovenaar rond. Lachend: ‘Het zijn best wel notoire, intense raves.’ Maar vergis je niet, het is serieuze materie voor Marco. ’Bij de meest ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven heb ik altijd wel een moment genomen om ze te verwerken met verschillende tools, en zo ben ik op inzichten gekomen waar ik anders niet zo snel op zou komen.’

Dus door een break-up gaan met een paddotrip en aan de ayahuasca wanneer je een gezin sticht, zeg maar? ‘Ja, precies. Nou ja, ik heb nooit ayahuasca gedaan, ik heb niet zo’n zin om mezelf te bezoedelen. Maar voor de rest wel bijna alles.’ Een lach. ‘Ik denk dat het voor iedereen gezond is om soms even naar je handen te kijken alsof het de eerste keer is. Te beseffen hoe bijzonder alles is, hoe bijzonder een boom is. Je raakt zó gewend aan alles. En daar gaat deze plaat heel erg over: jezelf afbouwen en weer reconstrueren, het leren kennen van de donkere kanten die je hebt, en die een plek geven. Ik denk dat dat helend is, dat je daar ook rust in kan vinden.’ Hij zucht. ‘Ik vind het wel een beetje moeilijk om dit thema te benoemen, want dit genre van spiritualiteit is geweaponized door de new age antivaxers. Heel veel van die moderne new agers zeggen: het gaat om happiness, om een soort spiritueel narcisme. Dat vind ik zo bizar, want als je genoeg psychedelica neemt, voel je toch juist verbinding met alles?’

Into The Void van Dead Sound is nu uit. Young Marco organiseert zaterdag 19 oktober zijn eigen Safe Grill-feest tijdens Amsterdam Dance Event en draait op 18 oktober ook op DGTL in de NDSM Scheepsbouwloods.