Hoe Kensington de grootste rockshow van Nederland neerzette Hoe Kensington de grootste rockshow van Nederland neerzette

Eind december 2008. Het Utrechtse Snowstar Records viert zijn vijfjarig bestaan in dB’s, in samenwerking met Club 3voor12 Utrecht. Vijf acts delen die avond het podium, waaronder Kensington. De Utrechtse band heeft een goed jaar achter de rug. Niles Vandenberg heeft de eerste drummer Lucas Lenselink opgevolgd, waarmee weer een eerste puzzelstukje op zijn plek is gevallen, de band speelde goede shows en tekende een contract bij Snowstar. Een paar weken voor deze show is ook de nieuwe EP Youth verschenen. De kritieken zijn goed en de gelijknamige single wordt verkozen tot Utrechtse Song van het Jaar 2008. Het lijkt een kantelpunt voor de band. De avond is vooral een gezellig feestje met vrienden en collega’s met elandgeweien op de hoofden, slingers aan de microfoonstandaarden en warme chocomel in het café. Tegelijkertijd zijn ook de eerste serieuze stappen gezet om de band te worden die we nu kennen, 2009 moest hun jaar worden. Misschien is het daarom wel dat gitarist/zanger Casper Starreveld een paar dagen geleden in een interview met RTV Utrecht sprak van het 10-jarig bestaan. Kensington bestaat eigenlijk al sinds 2005 maar 2008 is een vormend jaar dat achteraf als start voelt.

De reacties op de Youth EP leiden onder andere tot een platencontract met Bladehammer/EMI. Het titelnummer Youth krijgt ook een plekje op het in 2010 verschenen debuutalbum Borders. De release-show is op een warme julidag in een uitverkocht EKKO. Borders blijkt een groeiplaat, waardoor de band langzaamaan meer bekendheid krijgt. “Sommige bands staan meteen na het uitbrengen van hun plaat in De Wereld Draait Door en op Noorderslag, maar bij ons was dat allemaal pas later, net zoals met de plaat”, zeggen ze daar zelf over. “Mensen moesten ons nog ontdekken. We komen langzaam binnengedruppeld in de muziekindustrie.”

Over de ontwikkeling van de band in combinatie met (Eurosonic) Noorderslag heeft gitarist Casper Starreveld nog een treffende anekdote als hij naar zijn dieptepunt van 2010 wordt gevraagd. “Dat was helemaal aan het begin van het jaar. We stonden op de randprogrammering van Eurosonic Noorderslag. Het sneeuwde en we hebben een uur rond moeten rijden op een industrieterrein, ver buiten de bruisende binnenstad van Groningen, zoekend naar het podium. Zet 'podium' trouwens maar gerust tussen aanhalingstekens; uiteindelijk bleek dit te bestaan uit vier pallets in de modder op een autosloopplaats, met veertien Mechelse herders als publiek. Ons vermoeden werd bevestigd: dit ging ‘m niet worden. We hebben voor het eerst in het bestaan van de band ter plekke een show afgezegd, zijn met de staart tussen de benen weggereden en hebben onze frustraties weggezopen in de binnenstad. Noorderslag 2011 wordt het compleet tegenovergestelde, behalve het zuipen natuurlijk.”

Financieel gaat het de band nog niet voor de wind. Rond 2012 zijn er slechts duizend exemplaren van Borders verkocht en opvolger Vultures betaalt de band uit eigen zak. Ook moet er een zak geld op tafel komen om het contract met hun toenmalige platenmaatschappij (Bladehammer/EMI) af te kopen. Een behoorlijke gok, maar één die past bij de ambities en keuzes van de band. Het succes komt met de in januari 2013 uitgebrachte single ‘Home Again’. Eloi Youssef daarover tegen 3voor12: "We hadden een demo van Home Again opgestuurd naar onze producer in Berlijn, en die suggereerde het aan te bieden voor een reclame. Het belandde in een landelijke tv-reclame in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland voor het ski-merk Jack Wolfskin. Als het een Nederlandse reclame was geweest, hadden we er misschien nog eens over nagedacht, maar dit konden we alleen maar zien als een kans. Een eerste kennismaking."

Net voor Noorderslag 2013 wordt ‘Home Again’ verkozen tot 3FM Megahit en later dat jaar wordt Vultures internationaal uitgebracht. Als 3FM de band uitroept tot beste liveband van Nederland en Vultures tot beste album, is er echt geen houden meer aan. Kensington speelt in binnen- en buitenland en aan het eind van het jaar staat Kensington als hoogste Nederlandse act in de Song van het Jaar.

Op het moment van de doorbraak in 2013 ligt het optreden in dB’s vijf jaar achter de band. Een doorbraakjaar geeft vaak een wat vertekend beeld, maar de groei van Kensington is gestaag geweest met als meest opvallende gegeven dat de band nooit een stap terug zet: altijd gaat het omhoog. Eerst thuisstad Utrecht veroveren met optredens in ACU, EKKO, De Helling, een voorprogramma in Tivoli Oudegracht en dan een eigen show in diezelfde zaal. Tegelijkertijd wordt ook de rest van het land veroverd. “We hebben niet een piek en daarna een dal, het is een stijgende lijn.”

Een belangrijk schakel in die gestage groei is onder andere het team rond Kensington, dat al lang met de band samenwerkt. Zoals Cedric Muyres, de manager sinds 2008 die hele periode tot nu heeft meegemaakt, en boekingskantoor Friendly Fire. Samen met de band bepalen ze de stappen die gezet en de keuzes die gemaakt worden. Keuzes die aan de ene kant berekenend zijn, maar ook veel lef vertonen. Wie durft het immers aan om een show in de HMH te boeken en dan relatief snel door te schakelen naar de Ziggo Dome? Met nog optionele data achter de hand!

Succes hangt van veel factoren aan elkaar: zowel een gelukkie op zijn tijd als een right-place-right-time-momentje heb je nodig. Ook niet geheel onbelangrijk is een gezonde dosis ambitie - iets wat de bandleden van Kensington ook regelmatig openlijk uitspreken. Tekenend is dat Casper, Eloi en Jan in mei 2006 al stopten met studeren om zich op de muziek te kunnen richten. Als drummer Lucas Lenselink, de enige die doorging met zijn studie, later besluit te stoppen, zijn de belangrijkste criteria voor de nieuwe drummer: "tijd en heel veel zin om succesvol te worden". Een functiebeschrijving die helemaal past bij Niles Vandenberg. “Het mag echt zo groot worden als het maar kan”, zegt Casper al aan het eind van 2008. “We zijn ambitieus, we willen hiermee verder en hier ons werk van maken. We gaan er helemaal voor, zeker nu we het idee hebben een reële kans te hebben om echt door te breken.”

Die ambitie gaat gelijk op met hard werken. De band speelt in zijn beginjaren onnoemelijk veel shows en is bijna nergens te beroerd voor. Een treffende anekdote uit 2010: “We speelden eerst in een uitverkochte Melkweg als voorprogramma van My Chemical Romance. Dat was van half negen tot negen uur en om tien voor tien moesten we in het Patronaat in Haarlem een eigen tourshow spelen. We nailden ‘m in de Melkweg, hebben in tien minuten alle apparatuur en instrumenten in de bus gegooid en zijn als een gek, stijf van de adrenaline, naar Haarlem gescheurd. Met diezelfde adrenaline nog door de aderen gierend hebben we een heerlijke set gespeeld voor een fucking ruig publiek. Na de show sta je dan na te dampen met een biertje en dan weet je precies waarom je in een bandje speelt.”

Met het succes van Kensington en de voor Nederlandse begrippen grote vervolgstappen komt ook de kritiek van onder andere de pers en de zelfverklaarde muziekliefhebbers. En die is niet altijd mals. Nu.nl vroeg in de aanloop naar de show in de ArenA aan muziekjournalisten Menno Pot (Volkskrant) en Jasper van Vugt (OOR) waar die kritiek vandaan komt. In een notendop: grote bomen vangen veel wind, de kift, het uitstralen van ambitie, het grootse en meezingbare van de nummers en de neiging van puristen om jezelf tegen grote dingen af te zetten.

Het geluid van Kensington wordt vaak eenvormig genoemd, maar de band heeft in de afgelopen tien jaar zeker een muzikale ontwikkeling doorgemaakt. Van de emopunk uit de beginjaren naar de britpop van de eerste album via Kings of Leon-achtige indie naar de stadionrock van dit moment: grootse melodieën en sterke hooks, waarvan de refreinen veel drama hebben en goed zijn mee te zingen. En inderdaad: ook veel galm.

Sommigen noemen het gemaakt, maar je kunt ook zeggen dat het bandgeluid een smeltkroes is van de persoonlijke invloeden van de vier muzikanten. In zijn tienerjaren was Eloi bijvoorbeeld fan van bands als Korn en NOFX, terwijl bassist Jan Haker van stonerrock à la Queens of the Stone Age hield en Niles gelukkig werd van metalband Everytime I Die. Casper bracht vaak de wat meer poppy invloeden.

Alle kritiek weerhoudt de band er niet van om in januari de Popprijs 2017 te winnen, de meest prestigieuze prijs voor de Nederlandse popmuziek. De jury met mensen uit de muziekindustrie over de band: “De band uit Utrecht verkocht eind november de Ziggo Dome maar liefst vijf keer uit. Een ongekende prestatie, zeker wanneer je in ogenschouw neemt dat Kensington daarmee hun aantal uitverkochte Ziggo Dome-concerten tot tien zag stijgen. In vierentwintig maanden tien keer zo’n immense zaal uitverkopen, dat mag beslist uniek heten. Sinds de oprichting in 2005 heeft Kensington alles in eigen hand gehouden. Die onafhankelijke, do it yourself-mentaliteit heeft de jury meegewogen in haar oordeel.”