Tegen het maanlicht kan je niet matten

Arsyn is een collectief dat meer een covenant van alchemisten lijkt te zijn, die met gitaar, gadgets en visualizers op zoek zijn naar de gouden formule. Net zoals vorig jaar regelen ze wederom de aankleding van de foyer, dit keer een Escher-achtige lichtprojectie op de vloer. Wat minder duizeligwekkend zijn de visuals die op een scherm in de grote zaal worden geprojecteerd, een sereen landschap, af en toe onderbroken door een Tetrisblokkenfilter of zwevende lichtvlokken. Het vijftal staat voorovergebogen rond een tafel met de techniek en fluistert geheimzinnig met elkaar welke wending ze de langlopende soundscapes nou weer zal geven.

Het is nog wel een beetje leeg bij deze opwarm act, maar de hippe laatkomers missen een stukje ontspannend escapisme, vol slepende overgangen en verlangende vocale samples. "Please don't leave me", klinkt het, terwijl dezelfde tekst in een Neon Genesis Evangelion font op het beeldscherm verschijnt. Is dit een bewuste verwijzing of lees ik er teveel in? Met smachtende gitaar, bij vlagen korrelig geluid en etherische elektronica is het in ieder geval een reis tussen de oren die het A.T. veld tussen act en publiek doorbreekt. 

Tara Pasveer is in vele talen thuis: van Engels tot een eigen geconstrueerde taal gebaseerd op omgedraaide Engelse woorden. Telt dat als een conlang? Het levert in ieder geval hypnotische en ijselijke zangteksten op, waarbij ze zichzelf samplet en versnelt, soms tot op heliumhoogte, dan weer verlaagt en vertraagt tot een glitchy geheel. Het zijn de bouwstenen voor een fascinerend optreden, waarbij je soms in cyberspace waant, dan weer in een faunarijke jungle terwijl Tara fluister- en klikgeluiden maakt. Met een fluit erbij worden het Keltische sferen, zij het dan gepaard met sissende adem en schallende zang. Beat erbij en het doet denken aan Afro Celt Sound System. 

Met een gitaar erbij belanden we bij Björk, met de mededeling dat binnenkort de eerste single dropt van een iets meer conventionele EP van de dame. Er volgt ook nog een zoete inval van Wouter Mol, ook een offbeat artiest die lak heeft een het gangbare. Toch is het samenspel van de twee een stukje minder exotisch dan je zou verwachten. Desalniettemin maakt dat het ook dansbaar, waardoor een aantal toeschouwers gaan kronkelen alsof ze door het duo bezworen zijn. 

CHARLOT heeft een set als een magische sage, waarbij Lotte Mulder en band de grote zaal met hun uitstraling opvullen, alhoewel volle bak nog even op zich laat wachten. De zang van de frontvrouw gaat van sirene tot banshee, elk nummer een sprookje dat soms grimmig kan eindigen. De samenhang tussen de verschillende elementen van de band is in de eerste paar tracks nog niet helemaal zuiver, maar dan vallen alle puzzelstukjes op hun plek en belanden we in de zwoele zone. Met alleen een sporadisch lichtplan als nachtlampje wordt het gevaar van de duistere uren bezongen in 'Nightblind', maar er zijn ook nummers met een iets aardsere boodschap, zoals het naar Maya Angelou vernoemde 'Caged Birds'. De melodie slaat ook figuurlijk de vleugels uit tijdens het verloop van het lied, een bevrijding uit de barricades van het leven. 

Gitarist Alex gooit er hier en daar een scherpe solo in en Lotte weet ook in woordeloze zang de sterren uit de hemel te schieten, terwijl elke track een link legt tussen het leven en Alice in Wonderland. 'Underground' verbindt bijvoorbeeld het metaforische konijnenhol aan willen wegduiken van alle maatschappelijke druk, met gedempte lampen op de juiste tijden. Het is niet alleen narigheid gelukkig, en CHARLOT staat niet stil bij slechts literaire verwijzingen gecombineerd met muziek en live presentatie, want onlangs wist de act een zak geld van het Fonds Podiumkunsten binnen te slepen om nog meer disciplines te betrekken bij hun epos. 'Watsu' kalmeert de gemoederen van het publiek wat met een dromerig respijt.

Na een reminder dat 8 maart Internationale Vrouwendag is (en deze artiest mag ook over de grens een visitekaartje worden), gaat de set even over op de automaat (trage passages afgewisseld met synthstorms), en dan begint onder luid gejuich 'Bloody & Bowed'. Hier hebben de fans op gewacht: drums waardig voor een veldslag, elke lettergreep lichtvoetig op het ritme, bandleden als een uurwerk op elkaar ingespeeld. Men danste nog lang en gelukkig. 

Velocity Made Good heeft synths, drums en genoeg snoerwerk om een zeil mee aan te spannen, wat ook de oorsprong is van hun naam. De stellages op het podium van de kleine zaal gaan helemaal wiebelen onder de haast neurotische energie van het duo, die breakbeats zonder pauze leveren. Hoe dans je hier op? Bijna zonder na te denken, en de toeschouwers wiegen en kronkelen alsof ze zelf onder stroom staan. Er heerst een broeierige sfeer en het is het eerste moment van de avond dat ik spijt heb dat ik m'n trui niet in de locker heb gesmeten. 

In het donker kan men dansen zonder gêne, maar ook als de lichten hel worden voor een funkier nummer dan gaat de massa nog steeds overboord. Met de wind in de zeilen pakt één van de mannen er ook nog een gitaar bij, en begint een wedstrijd tussen het publiek en podium wie het eerst omvalt. Met een snelheid van 68 knopen gaan we tegelijk over de eindstreep, maar dit smeekt om een rematch. 

Polynation staat in hun bio als duo vermeld, maar staan met z'n drieën op de stage van de grote zaal (drums, toetsen, gitaar) met van tijd tot tijd een (lof)trompet. De heren zijn van het landleven, en met een beetje verbeelding kan je in de soundscape-achtige nummers een pastorale ontwaren. Het is lekker ontspannen na de intense vorige act, en voor de liefhebbers van Kiwi Club van de Nocturne editie van vorig jaar een thematische link. Op het platteland is men van weinig woorden, dus er is een minimum aan praatjes tussen de tracks en ook tijdens het spelen blijft de band op zichzelf geconcentreerd. 

Tijdens de trompetnummers verkassen we naar een Jungle By Night vibe, die een vrolijke festivalverheugenis opwekt waarbij alleen nog een meipaal mist. Ondanks de elektriek heeft de act een warm en organisch gevoel, waarbij koppels zich aan elkaar klampen. Romantiek overgebracht, zeker wanneer de trompet weer van het podium is en de zachtheid doet denken aan een aantal composities van Dream Theater circa 'Falling Into Infinity'. Tijd om aan de Randstad te ontsnappen. 

Keenan Mundane slaat op deze speciale avond de handen ineen met Sorza voor een optreden waarbij de reguliere beats van de rapper-producer door zijn collega op de kop worden gegooid, en hetzelfde gebeurt met de zaal. De hiphop held marcheert op en neer voor het DJ meubel tijdens opener 'Die Broke', gevolgd door een genadeloze tirade met raak geschoten frases in 'Jimmy', en neemt het publiek mee in een aantal squat reps die door kunnen gaan voor dansen. Sorza heeft intermezzo's waar hij zoveel mogelijk gekke geluiden in propt, en de al wilde nummers van Keenan nog knallender maakt (neem bijvoorbeeld de clapback tegen colorisme 'BLACK ENOUGH?!', wat in oorspronkelijke vorm al een prettige chaos is). 

Óf ze hebben heel veel geoefend, óf meneer Mundane is gewoon zo goed, want ook met Sorza aan het roer blijft de rapper op de beat. Hij moet af en toe naar de handdoek grijpen, maar blijft salvo's ontladen in onze oren. Hier en daar blijft de grime invloed plakken, dan weer zijn er momenten waarop de tempowisselingen en bizarre beats niet in een genre te rammen zijn. De aggro flow blijft in ieder geval goed te horen, wat voor effecten er ook overheen gestrooid worden. Dit optreden is eigenlijk ook een soort kickoff van een tour, want Keenan Mundane belooft ons ook een nieuw album. Hij is niet de enige die de set buitengewoon bezweet eindigt. 

Vanaf Colin Benders volgen er voornamelijk DJ's, en daar begint de uitdaging. De man houdt niet zo van hokjes, krijgt het label techno, behandelt het als free jazz en vul de grote zaal met het genre pur sang, met af en toe een spacey sausje. Hij heeft een deinende menigte voor zich, maar staat wat statisch achter de apparatuur, het toonbeeld van een geconcentreerde artiest. Daartegenover ik als de leek, de filistijn, de persoon die wil horen wat zijn fans horen maar vervolgens alleen maar kan klagen dat de opbouw te lang is en de nuances te subtiel. Hiervoor moeten we een specialistische schrijver werven, ik hou het bij The Kyteman Orchestra. 

Aili komt op met kleurrijke pakken, extra lichtapparatuur alsof er nog niet genoeg hangt in de kleine zaal, en lyrics in het Japans waarbij mijn innerlijke weeb wanhopig woorden probeert te herkennen. Het doet af en toe denken aan Kuzko vanwege de komische inslag, gezien de zangeres van het Belgisch-Japanse electropop duo af en toe een bliksemsnel babbeltje binnen de nummers zelf doet om overgangen op te vullen en ze een paneel met speelgoed geluiden heeft om de toetsen en gitaar bij te benen. Het licht is fel, de eerste tracks nog wat lauw, maar het makkelijk schrijven vergaat als de laagjes en loops toenemen en de zaal haar vooraan-bij-het-podiumvrees overwint. Ze verschijnt zelf met een gigantisch glowstick van tijd tot tijd, en je mist haast de mogelijkheid om zelf een wotagei dans te doen.

Tijdens het liefdeslied 'Baby Chan' is er een soort van duet terwijl de zang twee mics met verschillende filters jongleert, en om meer beweging in de crowd te krijgen volgt er een spontane aerobics sessie. Al met al is het tweetal op hun best in de nummers waarin "more is more" het devies is, zoals in het afscheid 'Oyasumi', waarbij het ritme niet schuwt af en toe tegendraads te keren, en de bliepjes van het speelgoed paneel DAT Politics niveau benaderen. 

In de late uurtjes is het hoppen tussen de zalen voor de afsluitende DJs. De kop is Joris Delacroix, een Franse vent die z'n draaitafel als instrument en niet als bureau ziet. De grote zaal wordt verlicht door smikkelbare strobe, de ongeremde EDM heeft een extatische energie en een bass bonus van mijn kant. Er is inmiddels een deel van het publiek huiswaarts gegaan, maar dat is misschien maar goed ook, want van de extra ruimte op de dansvloer blijft weinig over met de wilde moves van de feestvierders. Staat als een house.

Subfiction is een bekende, want die zagen we eerder in de Nobel tijdens het voorprogramma van De Likt twee jaar terug (tijd gaat snel, man). Het masker verbergt weliswaar z'n gezicht, maar aan de lichaamstaal valt te zien dat hij er zin in heeft. Kermende zang, ontsporende drummachine, een varia aan genrewisselingen die de set ADE voor de ADDers maakt, het is een stuk meer adrenaline dan de vorige keer dat ik de artiest mocht aanschouwen. Spontane vrienden worden gemaakt in een gedeelde danscirkel, daarna is het weer ieder voor zich in een drum 'n bass deel, daarna is het weer kumbaya met een bewerking van 'My Sisters And  Brothers' van Jerry Garcia in een versie die de man nooit had kunnen voorzien. 

buuk los is de staart, en plopt een dop het publiek in om zichzelf wat in te schenken voor z'n set start. Proosten mag, het einde van de nacht is gehaald. Tegen het maanlicht kan je misschien niet matten, maar als je meegaat in het feest vliegt de tijd. De kop van de set heeft te kampen met dat Subfiction nog gaande is, maar de hijgerige techno opener weet toch het onderste uit de kan te trekken bij de toeschouwers. De eenvoud maakt niet zoveel uit, ook als de extra lading publiek uit de kleine zaal arriveert is dit een mellow afpilsen. Zelf moet ik inmiddels nokken, maar Nocturne gaat nog even door.