Interstellar Solar Fest 2.0 Interstellar Solar Fest 2.0

Het heavy powerpunktrio Rats and Daggers is live altijd goed tot uitstekend, onder andere in Rotterdam en hun thuisstad Utrecht. Je denkt dat je ze eerder in Leiden gezien hebt? Dat kan, want ze waren halve finalist bij de Nobel Award in 2021 en stonden op de Popronde 2022. Lukt het de expressieve band ook om het publiek op te warmen?

Ondanks het on-rockandrollachtige tijdstip van half zes is de Kleine Zaal flink vol, wat je zelden bij de openingsact van een festival. Bassist Camilo Ulloa valt het meest op: hij heeft een voetbalshirt aan van Colo-Colo uit zijn vaderland Chili. Zijn borst is al snel net zo ontbloot als van drummer Sander Koene, en op zijn borst staat “Memento mori” – gedenk te sterven. Ze gooien er echter als altijd energie in, eerder “Carpe noctem” - pluk de nacht.

Het trio speelt lekker rauw en ranzig, als een allesverpletterende en rollende stoomwals. De bastonen stuiteren lekker laag bij ‘Mississippi’, maar het hoogtepunt van hun set is ‘Blind’, met eerst het ritmische E-akkoord van de bas en dan de lekkere en snoeiharde instrumentale solo richting het einde. De band is nu helemaal los - Bassist Camilo speelt het slot ‘The Construct’ languit liggend op de grond. Later soleert hij terwijl de bas op zijn achterhoofd ligt, Imara en hij spelen met de ruggen tegen elkaar terwijl ze op hun knieën zitten. Kunnen ze een publiek opwarmen? Zeker! We gaan snel meer van ze horen: op 12 april komt hun nieuwe EP uit.

Rogier van Nierop

Een aantal showelementen van Splinter zijn hetzelfde gebleven als bij hun albumreleaseconcert: de opzwepende en joyeuze performance, de losse dansjes van frontman Douwe Truijens, die met zwaaiende armen over het podium glijdt, en een lang instrumentaal stuk, waar deze zanger even verdwijnt en dan weer opkomt in een rood sportbroekje.

Het optreden wordt geopend door een solo van sterspeler Gert-Jan Gutman, in de prachtige aankondiging door Phoenix Rivers: “opgeroepen uit de meest duistere dieptes der klavier, de Balrog van de Hammondorgels”. Gert-Jan speelt solo’s die door hun lengte ELO- en Dire Straitsachtig aandoen, terwijl gitarist Sander Bus glimlachend toekijkt. Ook deze laat bij het slotnummer ‘Every Circus Needs a Clown’ horen wat hij kan, met een solo van bijna vijf minuten centraal op het podium, helemaal aan de rand. Drummer Barry van Esbroek speelt zo strak als een metronoom. Over het algemeen is het Spinterspel juist wat rommeliger maar energieker dan op de plaat, maar dat geeft niet: van die twee is voor de beleving energie het belangrijkst.

Rogier van Nierop

De Kleine Zaal verandert in een copiumkit zodra Cosmic Debris er speelt: de schaarse verlichting is er van een ‘Opium Dream’, met flikkerende spots die de drie muzikanten als halve schimmen tonen in tegenlicht, maar de band is troostender en een stuk gezonder bij inname. ‘Leuk dat jullie op ons feestje zijn!’ roept frontman Loek, die het festival organiseerde.

Hun optreden begint via ‘Tinto Traveller’ met een dromerig riffje, dat overgaat in stonerachtige lange en rollende akkoorden met dynamische drum van Matthieu. Tegen het geweld van de drum en bas is vanavond niet op te zingen, al doet Loek enorm zijn best daarvoor. Het publiek pikt dat op; bij ‘Cyborg’, het tweede nummer, ontstaat de eerste mosh in de Kleine Zaal.

Tijdens sethoogtepunt ‘Opium Dream’ hoor je de bas van de kalm spelende Maarten extra goed, want er zitten rustiger stukken in dit nummer. Loeks zang, met veel distortion, is opeens ook goed te horen. Een tijd speelt de band met ingehouden energie, om die tot uitbarsting te laten komen in een stuk waar ze zo snel spelen als ze kunnen, op punktempo.  Daarna neemt Cosmic Debris de gegeven energie weer terug en vertraagt de band steeds meer aan het slot.

Rogier van Nierop

Net voor de opkomst van BB & The Binkie Boys komt er een soort après ski-Schlager uit de boxen van de Kleine Zaal. Het is zo vervreemdend dat het bewust moet zijn. De band komt op onder een soort “Yee ha!” met distortion. Bij de Noordwijkers vallen meteen interessante details op: Tims synthesizer staat op een strijkplank en het plectrum van bassist Ronald van Beek is langwerpig en lichtgevend. 

De getatoeëerde leadzanger Bram zingt distorted, en uit zijn Flying V-gitaar komen rollende riffjes, Ronald bast heel smooth. Inclusief de toegift ‘Out of my bolleke’ komt hun hele nieuwe EP ‘EXPLOSION HAZARD’ voorbij. Het publiek gaat er goed op: er wordt massaal gemosht (er is meer ruimte in de Kleine Zaal dan eerst) onder aanvoering van een bebaarde man die op het podium springt, juicht, zichzelf het publiek weer in lanceert, een slok van Brams biertje neemt en het flesje spetterend weer terugzet. Uiteindelijk wordt frontman Bram in het publiek rondgedragen op de schouders van een toeschouwer. Soms is er een moment van stilte, dat weer wordt verbroken door een ijle, distorted gitaarsolo. De hoogglans van Interstellar Solar Fest zit dit jaar aan het eind.

Rogier van Nierop

De datum voor Interstellar Solar Fest 3 is al bekendgemaakt: 29 maart 2025.