Lieflijke oorwurmen die melancholisch kietelen Lieflijke oorwurmen die melancholisch kietelen

'Memories That I Am' is een album waarin herinneren centraal staat; elk nummer voert je mee. Soms is de herinnering herkenbaar, soms maak je ineens nieuwe aan in je hoofd omdat je precíes snapt waar Melle vandaan komt. De plaat begint bijvoorbeeld met 'Old summers', dat precies klinkt als de titel: zomers én melancholisch. De cadans is als van een razende trein door een weids landschap, met jou erin, nerveus en verliefd afreizend naar een rendez-vous. 'Old summers' is een opzwepende oorwurm waarbij je niet stil kan zitten, waar je net een stukje harder door gaat rijden over de snelweg, een stukje harder van kan fietsen tegen de wind in. Een klapper van een opening.

Het tweede nummer, '17', doet wellicht wat zoeter aan, maar laat de stem van Melle alleen maar beter uitkomen. De bas drijft dreunend voort, de tegenmelodie in de strijkers licht ons wat van de grond. Het nummer bouwt gestaag op, vooral met dank aan de drums waarvan steeds meer onderdelen bespeeld worden. De ritmische aanwezigheid van de tomdrum in het refrein contrasteert mooi met de legato-lijn van de strijkers. Verrassend is de uiteindelijke toevoeging van klokkenspel in combinatie met trompet, maar absoluut een feestelijke kroon op het nummer.

We gaan verder met 'A Fool', dat meer naar rock wil neigen. Melle bewijst dat hij ook die kant goed kan hebben, het misstaat ook zeker niet op de plaat. Zoals bij de nummers hiervoor is er ook weer een duidelijke opbouw vanaf het begin, waarbij steeds meer instrumenten zich in het nummer voegen. In plaats van per vier of acht maten, ritsen instrumenten op onverwachte maar nooit onlogische plekken zich in het nummer. Het akkoordenschema van het refrein doet verraderlijk gemakkelijk aan, maar zit vol kleine deviaties die lieflijk kietelen. Ook de bridge wordt ingeleid door een verandering in de akkoorden, die bombastischer lijken te worden dankzij de toevoeging van strijkers en brass. Melle valt vervolgens oorstrelend terug in een intieme versie van het nummer.

'Life is too easy on me' is wederom een lied dat klein begint, maar klein blijft, waardoor de prachtige gebroken akkoorden goed geëtaleerd kunnen worden. Aan het einde van het eerste refrein maken de strijkers hun intrede, om soms even een glimp van aanwezigheid te laten blijken. Ondanks nog een instrumentenlaag, van af en toe meerstemmigheid in de zang, blijft het nummer klein en wordt het nooit dramatisch of cheesy. Het maakt een mooi intermezzo voor we naar 'Can't come home' gaan. De ukelele doet zijn intrede, het perfecte begeleidingsinstrument doordat de slag percussionistisch aandoet. Het is weer de perfecte oorwurm die veel mensen aan zal spreken en ons het gaspedaal iets verder in laat drukken. Het zou ons niks verbazen als Melle dit als single uitbrengt en hij zo op de radar van bijvoorbeeld 'De Beste Zangers van Nederland' komt. (You heard it here first.)

De plaat vervolgt met de titelsong van het album, 'Memories that I am'. Tijdens zijn concert op 8 oktober in de Nobel speelde Melle dit nummer ook, en introduceerde hij het door te vertellen over een documentaire die hij zag. Daarin werd verteld dat je als mens invloed hebt op je eigen tijdsperceptie: door herinneringen te maken, voelt het alsof de tijd minder snel verstrijkt. Die avond speelde hij het nummer solo met alleen een gitaar, maar wist hij al de essentie van die documentaire, en zijn hele album, erin te vangen. Toch weet de albumversie het concept écht samen te vatten in de klank. De lange lijnen in het refrein met de prikkelende gebroken akkoorden van de gitaar erdoorheen creëren een soort notige fudge. Doordat de gitaar in triolen speelt, wordt het concept van tijd, lijkt het, nog duidelijker benadrukt - het kabbelt langs ons, als een rivier met soms een glinstering van de andere gitaar. De vioollijnen glijden als zwanen langs ons.

'On the run' mag ook op de shortlist voor een komende single. De country-vibe die door het hele nummer zit wordt versterkt door de strijkers, waaronder de bijna briesende cello. Ook nu laat Melle weer horen dat hij heel goed bridges kan schrijven - iets wat moeilijker is dan het lijkt. Geen enkele bridge is tot nu toe vervelend of onverwachts of compleet anders dan de rest van het nummer.

Dan raakt de plaat wat stemmiger. In 'Deja vu' zingt Melle in een lager octaaf en wat mooi wordt aangevuld met vrouwelijke fluisterzang. Het nummer eindigt met een vervreemdend, uitgerekt einde, dat je nog even laat hangen in een donkere wolk. 'Hibernation', het er direct op volgende nummer, voelt dan als opengaande gordijnen op een zondagmorgen. Het contrast met het begin van de plaat is voelbaar, maar toch herkennen we overal Melles kraakheldere stem in terug.

Waar het album even inzakte qua stemming, neemt de opbouw van 'Where we came from' ons weer mee naar hoopvollere klanken. Weer speelt Melle met zijn akkoorden en teksten: wanneer hij de eerste regel van het nummer omdraait, verandert het akkoord ook ineens, wat extra spanning geeft.

Met 'In the end' en een akoestische versie van '17' eindigt Melles eerste album sterk. 'In the end' is een opgewekt nummer waarbij het melodisch slagwerk een opvallende rol heeft. Wederom schreef Melle hiermee een ideale meezinger. De blazers begeleiden het nummer langzaam het outro in, bijgestaan door een gitaarsolo. Stilaan vaagt het nummer weg, tot wat laatste noten nog overblijven. De akoestische versie van '17' voelt wat rauwer, wat een mooi contrast is met de herinnering die we aan het begin van het album hebben.

'Memories That I Am' is een stroom van emoties en melancholie waarin voor iedereen wel iets te halen valt - al is het een zomerhit, wakker-word-muziek, de achtergrond van een koffiebar, een antwoord als je troost zoekt. Eigenlijk is een goed popnummer schrijven een beetje als pils brouwen - complexiteit helpt de doordrinkbaarheid zelden. Toch weet Melle het met 'Memories That I Am' behoorlijk knap voor elkaar te krijgen. En ook net zoals met een goed, koud pilsje: het smaakt naar meer.

We zitten in een Mellemanie - naast deze recensie en het al genoemde Melle-concert op 8 oktober hebben we ook zijn prikkelarme concert van 22 oktober in de aanbieding.