Middagshows zijn vaak bijzonder, zo ook de abstracte muzikale beleving van EisenbahnKNOTENPUNKThinundherschieber op 26 november in het gebouw van EST Art Foundation. Het is de tweede editie van hun Wazember, een drie-uur-durende non-stop muziekimprovisatie golvend van subtiele ambient naar rockende noise. Knotenpunkt brengt daarmee een reactie op de locatie waar ze vandaag spelen; een industriële expositieruimte voor minimalistische kunst. Ze worden bijgestaan door Henry Verboket voor de achtergrondvideo's, Jan de Rijk met cd's en een mengpaneel, Renz Klerks met filosofische spoken word en Beggar Brahim met zijn saxofoon.

Het is koud bij EST Art Foundation in het Papegaaisbolwerk. De kachels staan uit. Alle elektriciteit is nodig voor de verlichting, lichtkunst en geluidsversterking van EisenbahnKNOTENPUNKThinundherschieber. Helaas zijn we met te weinig aanwezigen om het alsnog lekker warm te maken, maar gelukkig is er aan dekentjes, koffie en thee gedacht. Het is niet niets om te spelen in een lege, industriële ruimte, waar je als muzikant zelf kunst moet maken en niet kunt meevaren op de herinnering van muzikale voorgangers, zoals in een concertzaal. Maar het heeft ook voordelen. De schone lei, waarop een verzameling geluiden in de lege ruimte iets moois creëeren. Laat dat maar over aan dit improvisatiegezelschap en hun gastmuzikanten.

De subtiele, soms onhoorbare klanken van Celine van Hoek en Sander ten Napel worden zo nu en dan aangevuld met een krakende stoel of gemorste koffie. Ze vallen haast niet op tussen de ongewone geluiden die ook Marijn Sies uit zijn instrumenten weet te halen. En het zijn niet alleen muziekinstrumenten die anders gebruikt worden dan ze ooit bedacht zijn; een bolderkar, bezem, dweil, schoen en noppenfolie, ogenschijnlijk willekeurige produkten worden op Zappaesque wijze bij het muzikale samenspel betrokken en vullen het geheel aan met sfeertonen uit een herfststorm. Heel even lijken zelfs de zeemeeuwen uit Pink Floyds 'Echoes' mee te krijsen.

Een fijne warme tegenhanger is de jazzy saxofoon van Brian Sinnema - Beggar Brahim. Samen met het gitaarspel van Sander weet hij je tijdens de hoge, explosieve golven van deze muzikale beleving op aarde te houden. Terwijl Renz Klerks tijdens de rustige, diepe momenten tussen twee golven je met een selectie filosofische teksten over niets, het zijn, en een hotel met oneindig veel kamers met een glimlach laat wegdromen. Naar niets? Er is in elk geval niets in deze ruimte om je te laten afleiden van weer een unieke Knotenpunktervaring. Een volgende keer gunnen we de muzikanten een warmere en vollere zaal, zoals bijvoorbeeld tijdens Gluren bij de Buren begin dit jaar. En mocht je nou niks begrijpen van deze recensie, of juist nieuwsgierig zijn geworden, ga dan vooral zelf eens naar een optreden!