De woensdagavond in de Leidse blues- en jazzweek vindt traditiegetrouw de kroegentocht plaats. Alle acts speelden tussen pakweg 20.30u en middernacht. Welgeteld 29 cafés namen deel aan het programma, en jazz, blues en aanverwante genres waren er in alle variaties te vinden. De echte winter is aangebroken, maar dat deed het bezoekersaantal niet afnemen. Onze redacteuren doorkruisten ook dit jaar de Leidse steegjes en renden over de grachten van kroeg naar kroeg om toch zoveel mogelijk van een - zo niet hèt - hoogtepunt te kunnen verslaan.

De Willie Ashman Original Jazzband bestaat uit ervaren rotten in het vak en brengen al langer dan 25 jaar hun dixieland stijl ten gehore. Dit keer staan ze in het fraaie Grandcafé De Burcht en ze trekken een publiek dat de zitplekken links laat liggen en vrolijk vooraan gaat staan.

Je kan horen dat sommige van de muzikanten ook in Amerika gespeeld hebben aan de tonen van het nummer ‘Bourbon street parade’, dat een onmiskenbare invloed uit New Orleans heeft. De zang kraakt lekker en de composities zijn een vreugdelijk contrast met het gure weer. Kortom, een ideale opwarmer! (BK)

Er waren drie mensen publiek om 20:30u; het moment dat St. Louis Slim zou starten met hun optreden in Jaune, de nieuwe naam van Odessa. De band is er klaar voor. We maken een praatje: “Wat jammer dat er zo weinig mensen zijn.” “Ja, dat kun je wel zeggen, we starten tien minuten later. Misschien komen er nog wat meer. Het café is er mooi genoeg voor. Leuke tent hoor,” zegt bandlid Michel de Kok. Jaune is vorige week opnieuw geopend na een jarenlange verbouwing, waarin ze gewoon open waren. “O ja joh? O lachen, net werd er nog even een tafeltje getimmerd voor ons mengpaneel. Het stond hier nog helemaal vol met bouwspullen.”

Bluesband St. Louis Slim, vernoemd naar een nummer van Seasick Steve, komt uit regio Rotterdam. “Ken je dat horen dan? Alhoewel onze zangeres Monique uit Haarlem komt. Misschien zelfs oorspronkelijk uit die andere grote stad in Noord-Holland, maar wij zeggen liever Haarlem," zegt Michel in onvervalst Rotterdams en met een knipoog. Het herinnert de bassist eraan dat Feyenoord een bekerwedstrijd speelt vanavond. Hij checkt even zijn smartphone. “Het staat 0-0. Ze zijn pas een minuutje bezig.”

De band bestaat dit jaar tien jaar. Ze treden veel op in Nederland, maar ook Duitsland en België. In 2016 stonden ze in de finale van de Dutch Blues Foundation. Recensenten schrijven mooie verslagen over hun optredens en vier uitgebrachte albums. Wat gaat er mis in Jaune? Waarom is er zo weinig publiek? Ligt het aan de nieuwe naam van het café, of aan de doelgroep jongeren van Jaune? St. Louis Slim blijkt in de eerste vier nummers een fijne bluesband met zeer goede muzikanten. De Haarlemse Monique kan zingen en Michel blijkt een virtuoos op de bluesharp: een mondharmonica die vooral in de blues gebruikt wordt, en bepalend is in het eerste gedeelte van het optreden.

Hopelijk komen er later nog wat meer mensen naar Jaune. St. Louis Slim verdient het. Feyenoord heeft 2-0 gewonnen. Dat is in ieder geval een troost voor de bassist. (EO)

Als we aankomen staat Jantje van Leiden stampvol stamgasten die komen kijken naar de Spieker Baars Bluesband, geleid door Rob Baars. Ondanks dat het van muur tot muur dicht zit, wordt er toch een dappere poging gedaan tot dansen op de schitterende uitvoering van ‘Drunken angel’ van Lucinda Williams. Rob heeft een stem die zich helemaal voor blues leent en op een gegeven moment zijn er toeschouwers tot buiten de deur.

Ook de straffe sax valt zeer in de smaak. En een cover van ‘Dead flowers’ van de Rolling Stones, hoogtepunt van de set, wordt machtig gebracht. Nadat er een paar biertjes naar het podium zijn doorgegeven gaan de heren weer door. Er zal wel bijna een bezoekersrecord verbroken zijn voor de bar deze avond. (BK)

Fan van een haast huilende sax

In een afgeladen De Bonte Koe is vanuit de serre nog net een glimp op te vangen van De Nieuwe Band van Wouter Kiers. Duidelijk is dat de bekende, gevestigde, Nederlandse tenorsaxofonist als altijd het publiek meeneemt in zijn perfecte spel, wat heel erg goed werkt in dit kleine café. Het geluid in combinatie met de knusse saxy-jazzy sfeer is fijn om even bij te zijn.

Later spreken we Dora en Cees. Zij stonden wel vooraan: “Wouter Kiers op zijn haast huilende sax was geweldig. Lekker swingen in de sfeervolle kroeg. Toine Scholten deed ook mee, dat is een goede muzikant hoor en de bassist was ook te gek. Die had een mooi oud instrument, een karkas van een gitaar, en speelde daar lekker strak op. Ze noemen zich dan wel De Nieuwe Band Van Wouter Kiers, maar we zagen hen in dezelfde formatie al op 3 oktober. Toen stonden we ook vooraan. Wij zijn fan!” (EO)

Zomaar een gesprek in Einstein over de band op het podium:
“Vindt u het goede jazz?” “Dit is helemaal geen jazz!”
“Nee, inderdaad, wat is het eigenlijk wel?” “Nou, gewoon even lekker wat anders dan jazz, er is al genoeg jazz en blues in de stad. We staan even bij te komen hier.”
“Houdt u niet van jazz?” “Jazeker wel, gisteren waren we ook al op stap. Vandaag gaan we nog een rondje maken. Er is een heleboel te zien en luisteren.”

Op het hoge podium achterin staat de ‘funky top 40 coverband’ Happy J And The Funk. Het is een band van drummer Jeroen Vrolijk. Normaal gesproken treedt de band op met een zangeres en knallen de hits de dansvloer op. Vanavond is de zangeres thuisgebleven en van het knallen op de dansvloer is in Einstein ook nog eens weinig te zien. Bij binnenkomst spreken we ook nog met een bekende fotograaf: “Wat vind je ervan?” “Hmm, ik ga er vandoor. Ik houd niet zo van dit soort melige covers.”

Op de website van Jeroen Vrolijk is te vinden dat hij ook optreedt met andere gezelschappen. Daarmee belooft hij jazzy, bossa, brazilian music, gospel en blues. Nu zijn we toch nog nieuwsgierig geworden. Misschien een volgende keer. (EO)

De vier muzikanten van The Busquitos nemen het publiek mee op een reis langs verschillende genres; van swing, calypso en rock 'n roll tot klassieke muziek en alles daar tussenin. Comedy jazz, zo omschrijft The Busquitos hun genre, de nummers lopen uiteen van Django Reinhardt tot Broadway musicals en The Jungle Book tune. De band en het publiek swingen en zingen erop los. Aan entertainment en muzikaliteit ontbreekt het niet in Lemmy’s! (WvH)

Ook de Leidse bluesband Sugar Boy and The Sinners mag natuurlijk niet ontbreken tijdens de kroegentocht. De tweede set in ’t Praethuys trapt af met de meezinger ‘Come on everybody’; een op zich gewaagde keuze, maar al snel wisselen publiek en zanger elkaar af. De nummers zijn lekker lang en laten daarbij ook de ruimte voor een paar stevige solo’s.

Met gemak gaat de swing erin en de mondharmonica is natuurlijk niet te weg te denken uit het instrumentarium van de jongens. ‘Bad habits’ is het nummer dat het meest in het oor blijft hangen. Dan volgt er een staaltje Texas rock ’n roll welke je bij de hoorns grijpt. De variatie is fijn, want alle stijlen die ze spelen zijn eigenlijk tijdloos. (BK)

Vol humor en energie

Estaminet Schommelen is het toneel voor muzikant Willem Bodhi, solo op gitaar. Het wordt al laat, maar de zanger speelt nog steeds, en voor elke bargast die vertrekt komt er een nieuwe binnen. Willem zingt Nederlandstalig en het zijn allemaal liedjes waarbij het publiek zo kan invallen. In het begin wordt er nog wel eens een gesprek over de muziek heen gevoerd, maar aan de liederen valt niet te ontkomen.

‘Als ze er niet is’ en ‘Groot hart’ van De Dijk doen het erg goed. ‘Blauw’ van The Scene wordt aangekondigd als een toepasselijk liedje voor #MeToo, wat op smakelijk gelach kan rekenen, en dames die de boventoon voeren bij de zang. De humor en energie van de artiest zorgen ervoor dat ook de mensen van wie de oogleden bijna dichtvallen wakker blijven. Met gave covers weet Willem Bodhi een ogenschijnlijk intieme set uit te bouwen tot iets groots. (BK)

Peter Visser van ‘Muziek Gezien’ schreef in zijn recensie van 3 oktober dat hij hoopte dat de SBH Boogaloo Band de nieuwe huisband zou worden van Het Stadsbrouwhuis. Misschien heeft zijn positieve verhaal bijgedragen aan de programmering van de Jazzweek, want de coverband staat weer op dezelfde plek.

“Wat een fijn deuntje hè?” wordt ons toegefluisterd door het publiek bij binnenkomst. Dat fijne deuntje is Turks Fruit. Niet op mondharmonica van Toots Tielemans, maar op de sax van Ruud de Vries. Eerlijk is eerlijk, dat klinkt inderdaad als een fijn deuntje. En er volgen er meer. De sfeer zit er goed in. Aan de rand van het podium staat een stel zichtbaar te genieten. De man met een glimlach op zijn gezicht, de vrouw licht heupwiegend. Jonge mensen wagen zelfs een dansje en de fotografen van 3voor12 en Leidse Glibber vechten voor het podium voor de beste plek om de mooiste foto te schieten. De band kan echter niet voorkomen dat in de pauze veel toeschouwers hun jassen weer aantrekken om te vertrekken naar de volgende kroeg. “Het blijft natuurlijk wel een kroegentocht. Dan kun je niet op één plek blijven staan. Ook al zijn de deuntjes nog zo fijn.”

We geven Peter Visser gelijk. SBH Boogaloo Band en Het Stadsbrouwhuis zijn samen een succesnummer. Op 3 oktober komen we graag terug. (EO)