Dag twee van de Leidse jubileumeditie van het studentenkamerfestival – Stukafest Leiden – viel op vrijdag 9 februari. Het weer buiten was druilerig, maar gelukkig waren de diverse kamers uitnodigend en warm. Bij binnenkomst werd iedereen een drankje aangeboden, waarna een plekje gezocht werd om van het optreden te genieten. De acts waren divers en de sfeer heel goed. Een jubileum om nog lang over na te praten.

© Fraukje Vonk

Aidan & The Wild

De sfeervolle akoestische gitaar van Aidan & The Wild

Onze avond begint bij Aidan & The Wild. Hij is vandaag zonder band vanuit Eindhoven afgereisd om ons akoustische folk met lyrische/heroïsche thema’s en moderne elementen te brengen. In de intieme setting van kaarslicht, opent Aidan met zacht gitaarspel op een twaalfsnarige gitaar. Gecombineerd met zijn enigzins zware en hese stem pakt hij direct de volle aandacht. Een hommage aan ‘Into the Wild’ laat zijn wilde kant zien. Spelend op zijn “gewone” gitaar, stampend met zijn voeten en met meer volume in zijn stem gaat Aidan erg op in zijn muziek, maar hij blijft desondanks erg precies.

Een nummer over nuchterheid en niet je leven laten leiden door nare gebeurtenissen, geïnspireerd op de gebeurtenissen bij de Bataclan, heeft ondanks de thematiek een sfeer van opgewektheid. Het wordt opgevolgd door een cover van ‘Ocean’, van John Butler. De twaalfsnaar, die hij er weer bij heeft gepakt, mocht hij kopen van zichzelf als hij erop zou leren spelen. Nou, dat heeft hij zeker! Het nummer begint met trommelen op de klankkast en snaren, terwijl hij ook de hals bespeelt. Er zit een goeie opbouw in het volume en de intensiteit, voortgezet door het stampen met zijn voet en gitaarspelen met beide handen. Het klinkt alsof de gitaar het verhaal vertelt, met diverse passages en spanningsbogen. Aidan sluit af met een nummer over religieus fanatisme vanuit een redelijk cynisch oogpunt, over Arnold uit Eindhoven; een lokale bekende en fantatiek gelovige. (TH)

Iris Penning, meesterlijk op gitaar

Tevens tijdens deze eerste ronde staat Iris Penning, meesterlijk op gitaar, deze avond in een kamer met een verhoging erin die als natuurlijk podium dient. Onlangs is haar tweede album uitgekomen dat erg in de waardering viel, en met achter elk nummer een mooi verhaal nodigt ze het publiek uit in haar gedachten. Ze maakt hierbij goed gebruik van een looppedaal, waarmee ze ondanks een solo-optreden een gelaagdheid in haar muziek aanbrengt waar je normaal een hele band voor zou verwachten.

Het is een cerebrale performance, waarbij manie en melancholie langskomen en de verschillende manieren waarop je naar gevoelens en gedachtes kan kijken de rode draad tussen de nummers vormt. Een gelukje is dat er ook een tweede gitaar in het huis aanwezig is, waardoor het publiek een lied kan horen waar normaal een hele herstemming van het instrument voor nodig is. Op dat moment komt de zangeres van het podium af en tussen het publiek zitten, het hoogtepunt van een uitmuntend intiem optreden. (BK)

© Sandra van Dijck
© Sandra van Dijck
© Fraukje Vonk

Grisly Faye

Opzwepende elektro van Grisly Faye

Margaryta Kulichova, beter bekend onder haar artiestennaam Grisly Faye, is een Oekraïense die natuursamples mixt met opgewekte zang. Met dit optreden sluit ze haar Europese tour af.

De ambient samples die ze gebruikt zijn zelf opgenomen in de natuur en haar verdere omgeving. In combinatie met uitstekend passende, ritmische beats en piano zorgen ze samen met haar liedjes voor een zeer dansbare setting. Op de juiste plek en met een gewillig publiek kan dit voor een fantastisch feestje zorgen. Helaas is de kamer waar we zitten hier niet geheel geschikt voor.

De muziek heeft af en toe wat donkere ondertonen met meer bas. Van ver weg komt een langzame The Prodigy-achtige vibe door. Het vormt zich als een early rave meets deep house combinatie, waarbij Grisly Faye alles live uitvoert. Dansend en zingend achter haal tafel doet ze heel erg denken aan de Franse Alizée. Ze laat met haar optreden uitstekend zien dat hoeveel muzikaliteit en vaardigheden nodig zijn bij het maken van elektronische muziek.

Na allemaal Engelstalige liedjes sluit Grisly Faye af met een nummer in het Oekraïens, wat een aangename afwisseling is, en als toegfit Poesje Mauw, waarbij iedereen direct meezingt. Het is een indrukwekkend optreden dat zeker op een podium met danszaal volledig tot zijn recht zal komen. (TH)

Rammelende meubels tijdens Phoam

De band Phoam is sinds kort internationaal gegaan, waren headliner op een festival bij onze Oosterburen, en traden al eerder op tijdens de Clubavond van ons zusje 3voor12 Noord-Holland. Vanavond vertellen de heren dat ze onlangs een deel van het kraakpand vlakbij zee waarin ze verblijven omgebouwd hebben tot een studio. Dit dromerig beeld past perfect bij de hoge kwaliteit dreampop van de band. Het publiek staat tot in de gang en de meubels rammelen mee met de muziek, maar er heerst een serene sfeer in de fusie.

De nummers variëren van een instrumentale aanzet tot een doorgeëvolueerde bewerking van hun eerste single, ‘Wave’. Een aantal bandleden wisselt, heel fijn, tussen gitaar, launchpad of toetsen. Op sommige momenten doet de muziek denken aan Coldplay, iets wat het publiek zeker niet koud laat tijdens dit grandioze gebeuren. (BK)

© Sandra van Dijck
© Sandra van Dijck
© Fraukje Vonk

Sproken

Sproken doet zijn best

De laatste ronde is inmiddels aangebroken. Ditmaal op een zolderkamer gevuld met publiek, bier, kerstlichtjes en lasers. Sproken is spoken word poëzie gecombineerd met r&b en techno-beats. De groep begint met een korte intro poëzie, waarna er een soort hiphop/r&b beats overheen komen. Een toegevoegde technovibe legt hun begrip "technotalen" uit. De muzikanten maken onder andere gebruik van analoge synths en een electronisch drumstel. Muzikaal gezien zit het geheel prima in elkaar, maar de teksten zijn in het begin vrij repetitief.

Een improvisatienummer volgt, waarna ze hun eerste single ‘Motordokter’ spelen. Deze zit duidelijk een stuk beter in elkaar, muzikaal en tekstueel vormt het een beter geheel. Het doet heel erg denken aan ‘Sterrenstof’ van De Jeugd van Tegenwoordig. Het publiek lijkt hier voornamelijk te bestaan uit vrienden van de act, maar het lukt ze niet om er een feestje van te maken.

Het laatste nummer vanavond heeft een hoog ‘Drank en Drugs’-gehalte, van Lil Klein en Ronny Flex, gecombineerd met ‘The Bongo Song’ van Safri Duo, door het gebruik van de djembé en bijbehorende melodie. De band doet goed zijn best, maar weet helaas niet helemaal te overtuigen. Als het spoken word gedeelte wat melodischer gebracht zou worden en wat minder als poëzievoordracht, dan zou het een stuk dansbaarder worden. (TH)

Chasing Hills houdt je wakker

Het voelt alsof je een berg beklimt om bij Chasing Hills te komen, maar dan heb je ook wat: de ruimte bovenin de studentenflat aan de Morsweg waar ze spelen geeft een prachtig uitzicht over de stad. De band heeft zelf ook moeten werken om aan de top te komen, ze hebben namelijk hun plekje veroverd tijdens de Strijd om Stukafest eind vorig jaar. In deze setting spelen ze een akoestische sessie die absoluut niet koest is.

De zanger heeft een timbre die uit het juiste hout gesneden is voor een varia aan nummers, van hartenbrekers tot liedjes die haren op je borst kweken. De gitarist geeft solo’s die je grijpen, maar nooit de rest dreigen te overheersen. Hoogtepunt van de avond is het kalmerende ‘Lullaby’, een mooi, afwisselend nummer waarvoor de band zelfs naar Zuid-Korea mocht. Het publiek slaapt echter allerminst tijdens deze sterke set. (BK)

© Sandra van Dijck
© Sandra van Dijck
© Fraukje Vonk

Bungalow

Stukafeest

Stukafeest, de centrale afsluiter van de avond, vindt dit jaar weer plaats in de Gebr. de Nobel. Na veel rondtrekken door de binnenstad stromen de bezoekers het feest binnen. Sommigen komen zelfs exclusief naar deze finale. Het trotse bestuur van de jubileumeditie deelt tussen de drie hoofdacts door soesjes uit en laat halverwege de avond een lading ballonnen van het balkon vallen bovenop de verraste dansers.

Bungalow begint de eindsprint. Hun muziek voelt in de verte aan als Madeon, met een leuke combinatie van electronica, drums en gitaar. We klappen mee met een nummer over Jay-Z, maken een live debuut mee van wat zeker een zomerhit moet worden, en genieten van een regenboog aan stijlen, van deephouse met meer diepgang tot pop met power. Het publiek had iets omvangrijker gemogen, maar daar kan de act niets aan doen.

Massi heeft wel een grotere massa mensen en hij roept ze steevast naar voren. Hiphop met een band en r&b-achtige zangeres en ook een gastoptreden van Joël Domingos geven verrassing na verrassing voor diegenen die nog onbekend zijn met dit talent. Op pianotonen vertelt de artiest hoe hij elke dag verandert, en na een sombere song die neigt naar spoken word volgt een echt feestnummer met zwoele klanken. Maar wie had zelfs na zo’n lijst kunnen bedenken dat het optreden zou eindigen in een heuse moshpit?

Crooxs is een duo dat daar dus overheen moet, en ze openen dan ook met een kanon dat feestlinten afschiet. Een schreeuw om single dames en een brul om te gaan bouncen, het publiek springt ongeacht alcoholpromillage bij de ijzersterke combo van de dj en mc. De lijst met liedjes die langskomen blijft nooit te lang in één genre hangen. Als klapper op de vuurpijl worden er ook nog eens thematisch passende ballen het publiek ingegooid, waadoor de dansvloer eventjes in een volleybaltoernooi verandert. Dit is een Stukafest Leiden jubileumeditie waar nog jaren over zal worden gepraat. (BK)