Popronde in beeld: Lucas Hamming

Popronde in beeld: Dakota

Popronde in beeld: We Sell Guns

Popronde in beeld: Wolvon

Dit is één van de namen die binnen de Popronde van 2012 een lichte buzz heeft weten te creëren. Het ‘noisy’ trio is namelijk een wat vreemde eend in de bijt. Happende baspartijen worden gecombineerd met krasserig gitaarwerk en afgemaakt met briljante aan freejazz herinnerende drums; een bijzondere combinatie. Helaas bedienen de heren zich ook van vocalen, iets wat hen beduidend minder goed afgaat. Hun echoënde en stroperige zangpartijen zouden zeker wat kunnen toevoegen aan de muziek, alleen moet het dan niet dit valse gekraai zijn. Dat is een smet op de interessante muziek van het drietal, waarvan de bonkige ritmiek juist doeltreffend is en ook de bijzondere en uitbundig-introverte (!) presentatie meewerkt. De interesse van het publiek in de Valkhofzaal is dan ook zeker terecht. Wolvon heeft nog wat te schaven, maar is een aanwinst voor muzikaal Nederland. Zeker voor diegenen die de oren open willen zetten voor eigenwijze muziek.

Popronde in beeld: Those Foreign Kids

Jong noiserock-duo in de lijn van Death from Above 1979, maar dan nog zonder de finesse van hun grote voorbeeld. Het optreden in de Valkhofzaal is rommelig en de jongens schuchter. Maar ze zijn jong; de taaiheid moet nog komen en er kunnen grenzen geslecht worden. Talent en durf bezitten ze, goede en pakkende stukken nog niet.

Popronde in beeld: The T.S. Eliot Appreciation Society

Singer-songwriter Tom Gerritsen, ofwel The T.S. Eliot Appreciation Society, gaat volledig op in zijn muziek. De voormalige straatmuzikant dwingt je mee in deze inleving met zijn krachtige stem en indrukwekkend volle gitaarspel. Het kleine semi-akoestische gitaartje klinkt als een kruising tussen een gitaar en een banjo – niet helemaal zuiver gestemd, maar juist dat randje geeft dit folktalent zijn authentieke charme.

Popronde in beeld: The Pignose Willy's

Je hoort het meteen: dit is pure rock-‘n-roll. Zonder twijfel de meest krachtige act van de avond knalt door de foyer. Het zijn de mannen in rode pakken van The Pignose Willy’s. Nooit tevoren rockte een man zo hyperactief op de mondharmonica. Met een flinke reverb op de microfoon en een rauwe stem zingt de drummer over absint en de blues van een rockster. Aan het einde van het optreden pakt een muzikant van een andere band de tamboerijn en speelt mee. Het optillen en (bijna) slopen van apparatuur mag hier natuurlijk niet ontbreken.

Popronde in beeld: Supra Naturals

De standaardformule van gitarist, bassist, drummer en zanger van de Supra Naturals brengt weinig vernieuwende, maar energieke powerrock. Een flinke bak geluid knalt door de Steigerzaal. Helaas zijn de nummers monotoon en niet origineel. Terwijl de bandleden zelf volledig uit hun dak gaan, houdt niemand het langer dan twee nummers vol in deze zaal.

Popronde in beeld: Mister and Mississippi

De Steigerzaal vormt het perfecte decor voor dit kwartet. De muziek heeft soms wat weg van Mumford & Sons, maar de band heeft absoluut een eigen karakter. De samenzang is werkelijk waar prachtig en bezorgt met enige regelmaat kippenvel. De band heeft een breed arsenaal aan instrumenten waardoor de show geen moment verveelt. De laatste minuut van de show verdwaalt een beetje in een overvloed aan bas, maar dit deert niet meer. Mister and Mississippi is in één woord magistraal.

Popronde in beeld: La Corneille

"Willen jullie een hard of een zacht liedje?" La Corneille kan alles. Er trilt constant iets mee met het geluid van een ontregelde snaredrum, maar dat stoort niemand. Ondanks dat de toetsenist met zijn Koreaanse geliefde op een romantische trip naar Parijs is, spelen de overige twee mannen uit Utrecht met een volle indiefolk sound waaraan niets ontbreekt. De wildharige Guy spreekt net zo poëtisch als hij zingt en zijn gitaar bespeelt. Zelden hoor je een drummer met zo’n mooie stem. Jammer dat de ep maar uit drie nummers bestaat, want we willen meer!

Popronde in beeld: APRIL

Popronde in beeld: OneManWolfPack

Popronde in beeld: Nouveau Vélo

Popronde in beeld: Coppersky

Popronde in beeld: Major Tom

Popronde in beeld: Vine-Yard

Popronde in beeld: PleaSe!

Het uiterlijk van de frontman en frontvrouw doet al precies vermoeden wat ons te wachten staat: uiterst dansbare funk. Door invloeden van onder andere hiphop en pop creëert PleaSe! een originele sound en heeft het zeker een aantal potentiële hitjes in de pocket. Niet alleen sluiten de looks van eerdergenoemden goed aan bij de muziek, hun zang is ook nog eens dik in orde. Dit is nog een jonge band, en hun toekomst zou er wel eens erg rooskleurig uit kunnen zien!

Popronde in beeld: The Applejacks

Vrolijke klanken in de foyer. Het licht is wat gedimd en The Applejacks treden aan. De sixtiesgaragerammelpop en -rock zorgen voor een goede sfeer. De arrangementen en meerstemmige ruwe vocalen koppen de bal gemakkelijk in. Aardige band, die niet direct opvalt binnen het grote aanbod van de dag. Toch zullen ze op podia in kleine, liefst nog rokerige, kroegen zeker tot hun recht komen. In de foyer van de Lindenberg zijn de drieminutenliedjes prima te pruimen, maar wat extra ambiance zou wenselijk zijn.

Slapeloosheid #4: Een avondje muzikaal aanrommelen

Het initiatief Slapeloosheid brengt obscure bands op de planken van jongerencentrum Willemeen. Tijdens deze vierde editie wordt de ‘onbekende naam’ op het affiche omringd door twee lokale bands, te weten Birth Of Joy en Dr. Duval. De naam waar het deze avond echter om draait is toch wel het Franse Aqua Nebula Oscillator. Een vreemd vehikel dat met hun laatste album, ‘Third’, hoge ogen kan gooien in de wereld van krautrock/psychedelica. Maar hoe vertaalt zich dat live?

Popronde in beeld: Komatsu

Brute stonermetal uit Eindhoven. Ondanks dat men door technische problemen niet helemaal lekker in de flow zit, een ware verwelkoming tussen al het singer-songwriter- en indiegeweld deze zondag. Er worden enkele nummers van hun ep, maar ook van het aanstaande album (dat begin 2013 het levenslicht zal zien) de Valkhofzaal ingeslingerd. Vooral die laatste nummers maken flinke indruk. De vadsige pletwals die Komatsu in deze nummers is, schreeuwt om een dubbeltour met het eveneens Nederlandse Herder: samen de versterkers laten brullen tot het publiek murw is en beuken tot het pus uit de oren druipt. Komatsu is een lekker lompe band, waar er in Nederland te weinig van rondlopen.