We kennen Sylvie Kreusch als een onaantastbare vamp op het podium, de Belgische queen van filmische popmuziek. Op haar tweede album Comic Trip boort ze iets onschuldigers aan: het kind in zichzelf. Dat komt veelvuldig ter sprake in haar A La Carte-interview, zeven gangen aan luchtige, zwaardere en persoonlijke vragen ter ere van haar aanstaande show op Eurosonic Noorderslag. ‘Er zijn dingen in het leven die geen enkel kind zou moeten ervaren. Elk kind verdient te leven in een stripverhaal.’

. Bekijk de kaart

Aperitief: Ben je een dagdromer? En: heb je een goed voornemen voor 2025?

'Allee, ik ben vaker een dromer dan een doener. Ik verschijt veel tijd aan dromen, maar heb schrik om aan mijn plannen te beginnen. Mijn aandacht is snel op. Misschien dat ik daarom een laatbloeier ben. Neem bijvoorbeeld een rijbewijs halen, dat is iets wat ik heel lang heb nagelaten door het dagdromen. Dat is trouwens mijn goede voornemen voor 2025: een rijbewijs halen.'

Hoezo zie je jezelf als laatbloeier? Je bent 33, je hebt een succesvolle carrière die bij je leeftijd past, toch?
‘Jawel, maar… ik ben eigenlijk pas op mijn vijfentwintigste begonnen met zelf schrijven. Met mijn soloproject en zo. Allee, ik heb filmpjes gezien waarop ik als driejarig meisje voor de spiegel stond te dansen. Ik wist al heel lang dat ik dit wilde, maar ik deed het gewoon niet. Gelukkig heb ik de chance gehad dat ik van jongs af aan werd meegetrokken in andermans bandjes. Als ik verhalen hoor van andere zangeressen – ‘ik heb mijn eerste liedje al geschreven op mijn veertiende!’ – dan denk ik: nee joh, ik fantaséérde daarover. Ik was vanaf het begin wel heel comfortabel op het podium, daar heb ik precies heel mijn leven voor getraind. En uiteindelijk ben ik wel gaan schrijven. Ik had alleen een klein aanloopje nodig. Ik geloof sowieso dat mensen dingen pas durven als ze bevestiging krijgen van anderen. Je hebt eerst een duwtje in de rug nodig.’

CV Sylvie Kreusch

1991 Geboren in Antwerpen
2007 band Soldier’s Heart
2016 voegt zich bij band Warhaus
2021 eerste solo-album Montbray
2024 tweede solo-album Comic Trip

Amuse: Wat is het grootste vooroordeel over jou?

‘Veel mensen denken, op basis van wat ze op het podium zien, dat ik een diva ben. Onbereikbaar. Afstandelijk. Als ze me leren kennen, zien ze dat ik het tegenovergestelde ben: heel losjes en open, een beetje goofy zelfs. Het beste voorbeeld: mijn eerste Tinderdate met mijn huidige lief, dat was tijdens corona. We spraken af bij hem thuis, dat was nog met al die regeltjes en zo. Ik had ook een fake naam. Ariël, vanwege het rode haar.’ Ze grinnikt. ‘Ehh… ik vond het awkward om met mijn eigen naam op Tinder te staan. Overigens had-ie wel door wie ik was, hij dacht dat er zo’n diva door de deur kwam lopen. In reviews word ik vaak omschreven als ‘femme fatale’. Dat is wel iets dat in mij zit, maar het is maar een klein deel van mij, een kracht die ontstaat op het podium. Een groter gedeelte van mij is veel lichter, kleurrijker en humoristischer.’

Ik kan me voorstellen dat zo’n podiumpersonage je helpt om iets aan te boren, dat je niet laat zien in het dagelijkse leven.
‘Ja… sowieso het dramatisch zijn. Ik heb altijd al van drama in muziek gehouden, eigenlijk mis ik dat in mijn persoonlijke leven. Ik ben iemand die conflicten vermijdt of mezelf wegcijfert. In mijn muziek kan ik die grote emoties wél kwijt, en dan is het ook heel erg in-your-face. Ik verstop me niet achter moeilijke woorden en personages, zeg dingen in mijn muziek die ik anders niet durf te zeggen. Dat vertaalt zich ook naar de performance.’

‘De allerleukste emotie in muziek is wraak. In het echte leven mag dat niet, het is toxic. Maar in muziek is wraak mega powerful, als je het met de nodige humor en zelfspot brengt. Mijn ultieme wraaksong is ‘Let It Burn’ [over haar break-up met Maarten Devoldere van Warhaus/Balthazar. ‘Look at me now / I’m a redhead and I’m raging’, zingt ze daarin. ‘I’ve heard the noise of / the girls that you’ve been screwing all along.’] Ik weet nog hoe fresh de woede was, bij die eerste concerten. Nu, door de afstand, valt er ook wat te lachen. Als ik aan die song begin heb ik meteen een big smile op mijn gezicht. Het publiek wordt daar ook happy van: “Oh ja, zulke momenten heb ik ook meegemaakt, maar whatever!”'

Voorgerecht: Wanneer heb je voor het laatst gehuild?

‘Ik weet niet wanneer de laatste keer was, het is te lang geleden. Terwijl ik vroeger wel veel huilde. Ik voel me heel gebalanceerd. Ik mis die heftigheid zelfs een beetje, bijvoorbeeld wanneer je een grote break-up doormaakt. Achteraf vind ik zulke momenten superschoon. In het moment zelf wil je het niet meemaken, maar al je zintuigen staan open en je bent hard aan het groeien als persoon. Tegelijkertijd besef ik me meer en meer dat je daar niet naar op zoek moet gaan. Je gaat sowieso wel harde klappen krijgen van het leven, dus kun je beter genieten van de momenten waarop het even goed gaat.’

Heb je een tijd gehad waarin je dat wel bewust opzocht?
‘Ja, dat was heel dubbel. Ik was op zoek naar een bepaalde rust, maar zocht die in de verkeerde dingen. Dat hoor je wel op mijn eerste twee EP’s. In de teksten voel ik heel sterk dat die relatie niet de juiste was voor mij. Ik was mezelf een beetje kwijt. In die tijd ging ik veel naar feestjes of op café, dat was de ultieme vrijheid. Nu voel ik me zo opgesloten wanneer ik in een dancing sta: je moet met iedereen praten, er komen allerlei mensen tussendoor.’

Wat is nu de ultieme vrijheid?
‘De natuur. Heel erg nuchter zijn, ook. Als je onder invloed bent, heeft iets je in zijn macht, alles draait daarom. Vroeger was ik heel intens met drank en drugs. Eigenlijk was dat vóór de relatie met Maarten alleen maar erger. Ik was een drop-out, had op de kunstschool vaak te horen gekregen dat ik niet goed genoeg was. Nou, dan sla je wel los, dan ga je op zoek naar coole mensen en afleiding. Eigenlijk is dat iets gevaarlijks. Het kan helemaal verkeerd aflopen, of zo. Moest ik zelf kinderen hebben? Ik zou daar heel veel schrik voor hebben. Ik hoop op een klein nerdje die niks engs doet en alleen maar piano wil spelen.’

Tussengerecht: Hoe verhoud jij je tot je eigen vrouwelijkheid?

‘Mijn vrouwelijkheid komt pas echt tot uiting op het podium. Daar zie je dat extreme contrast weer: in het echte leven ben ik heel androgyn en jongensachtig, misschien hoort dat bij dat goofy ding. Mijn moeder noemde mij vroeger Chef Klak, omdat ik altijd rondliep in jongenskleren en een klak. Ik ben helemaal geen flirt, die kant van mezelf heb ik ontdekt op het podium. Als ik iemand – mannen of vrouwen, dat maakt niet uit – zie kijken, speel ik daar echt op in. Heel leuk. In het dagelijkse leven durf ik dat niet. Ik ben nog nooit op iemand afgestapt, zelfs iemand zo in de ogen kijken durfde ik niet. Brrrrr.’

Waarom kun je dat in het dagelijkse leven niet aanzetten, en op het podium wél?
‘In mijn hoofd kan niemand mij veroordelen wanneer ik op het podium sta. Kunst is vrij, er zijn geen regels in performance. Grappig, want veel artiesten denken het tegenovergestelde: “Als ik zus of zo doe, dan vinden mensen mij raar.” Misschien is mijn attitude ook een vorm van survival. Het ergste dat je kunt doen is freezen en weglopen.’

Voel je je mooi en sexy op het podium?
Ze giechelt. 'Ja! Ik heb veel meer zelfvertrouwen. Ik krijg zóóveel verlegen blikken terug. Dat is leuk, want daardoor voel ik me ook minder verlegen. Grappig, want tot vijf minuten voor de show heb ik schrik en wil ik thuis zitten, in mijn pyjama op de bank. Pas wanneer ik mijn voet op het podium zet, is dat weg.’

Wat me opviel: in zijn A La Carte noemde Maarten jou als één van zijn grote inspiraties, omdat je iets mysterieus en ongrijpbaars hebt op het podium – door je vrouwelijkheid.
‘Ik denk dat hij vrouwen sowieso heel mysterieus vindt en het moeilijk vindt om de vrouw te begrijpen. En… hij heeft lang zijn idee van “de vrouw” geprojecteerd op andere vrouwen. Bijvoorbeeld op mij, omdat hij niet zo goed kan vatten wie ik nou echt was. Misschien omdat hij geen… oh wacht, hij had wel een zus. Haha. Ik weet het niet zo goed.’

‘Ik moet wel zeggen dat vrouwen hun emoties beter kunnen tonen op het podium. De teksten zijn sneller eerlijk, omdat we sowieso eerlijker zijn. Bij mannen duurt het langer voordat ze volwassenheid vinden. Volwassenheid en vrouwelijkheid liggen heel dicht bij elkaar. Op een bepaald moment zegt ons lichaam: “Oké, het is tijd om voor onze kroost te zorgen.’ We hebben een natuurlijke aanleg om al vroeg verantwoordelijkheid te nemen voor de mensen om ons heen. Mannen doen dat minder snel, ze spelen langer rond. Die kinderlijkheid en speelsheid is ook iets moois, als vrouwen raken wij dat weer sneller kwijt. Dat heb ik de afgelopen tijd onderzocht: hoe kan ik dat kindse een beetje vasthouden?’

Hoofdgerecht: Welke rol had jij als kind in het gezin?

Grinnik. ‘Middle child…’

Hoe zat jullie familie in elkaar?
‘Mijn broertje was de jongste, die kreeg natuurlijk de meeste aandacht. Hij was een echte mama’s boy. Als er thuis iets gebeurde, was mijn zus degene die ertussen kwam. Heel verantwoordelijk, ze speelde altijd de tweede moeder tegenover mij. Ze eiste de aandacht ook meer op. Ik zat er gewoon tussenin: als er ruzie was, dan zat ik met mijn hoofd in de wolken. Het leek alsof ik goed kon omgaan met die spanningen, omdat ik niet huilde en mijn emoties niet toonde. Maar ik sloeg al die emoties op in mijn systeem. Dan komt er dus een punt in je volwassen leven dat alles instort. Dat punt was bij mij toen de relatie met Maarten uitging en ik worstelde met die eerste twee EP’s. Toen ging ik naar de psycholoog, en kwam ik tot het inzicht dat ik, juist door conflicten uit de weg te gaan, degene was die het meest had weggestopt.’

Neem bijvoorbeeld ‘Daddy’s Selling Wine In A Burning House’, het emotionele dieptepunt van Comic Trip. Het nummer gaat over de wijnhandel van haar vader, en hoe die door een ongeluk afbrandde in de periode dat haar ouders uit elkaar gingen. Haar vader werd onterecht veroordeeld voor verzekeringsfraude, hij belandde zelfs in de gevangenis. ‘Dat was zo’n beetje het keerpunt in mijn jeugd. Ik was acht jaar, de leeftijd waarop je steeds meer doorhebt. Ik vind niet dat… er zijn dingen in het leven die geen enkel kind zou moeten ervaren. Elk kind verdient te leven in een stripverhaal.’

‘Hij heeft twee maanden in de gevangenis gezeten, wat lang is voor zo’n voorhechtenis. Daarna heeft het jaren geduurd voor hij werd vrijgesproken. En hij heeft nooit compensatie gekregen voor de emotionele schade. Terwijl hij jarenlang in onzekerheid heeft geleefd en veel schaamte ervaarde.’

Wat voor impact had dat op jullie gezin?
‘Ik denk dat we papa toen een beetje zijn kwijtgespeeld. Hij had zoveel issues aan zijn hoofd, hij had geen emotionele ruimte voor ons over. Hij had ook duidelijk de behoefte aan een nieuw leven: na de scheiding begon hij aan een nieuw gezinnetje, en daarin was minder plek voor ons. Nu is dat anders: hij belt me vijf keer per dag, om dat allemaal in te halen waarschijnlijk. Maar ja. Nu ik volwassen ben, begrijp ik dat. Kinderen denken dat hun ouders alles voor elkaar hebben. Later besef je dat dat niet klopt, we zijn allemaal maar zoekende mensen. Ik weet nu ook hoe het is, om ergens mee te worstelen en er niet te kunnen zijn voor de ander.’

Wat ben je anders gaan doen sinds je dit niet meer wegstopt?
‘Ehm… dat is het moeilijkste met therapie, toch? Soms zie je wel waar het fout gaat, maar in het moment heb je nog geen idee hoe het anders moet. Het belangrijkste is dat je jezelf omringt met de mensen die je toestaan om jezelf te laten zien. Mijn lief bijvoorbeeld, die is het tegenovergestelde van mij: hij is opgegroeid in een heel warm gezin waar veel liefde werd getoond. Hij gaat confrontatie niet uit de weg. Soms voelt dat voor mij alsof ik met de rug tegen de muur sta, maar daardoor ga ik wel nadenken: what the fuck, misschien moeten we hier inderdaad over praten. Met hem leer ik om mezelf minder weg te cijferen.’

Kaas: Waar gaat je nieuwe album nou écht over?

‘Waar ik het al eerder over had: het kindse nog een beetje kunnen vasthouden. Achteraf gezien, hè. Toen ik ermee bezig was had ik een struggle in mijn hoofd: “Waar moet ik over schrijven?! Alles is zo happy!” Ik was in gevecht met mijn volwassen leven. Ik had nood aan rust en regelmaat, maar vond het daardoor moeilijk om mijn creativiteit te vinden.’

‘Op een gegeven moment ben ik naar mijn kindertijd gegaan. Dat is begonnen bij ‘Comic Trip’, over hoe ik als kind stripverhalen las en wegdroomde in een fantasiewereld waarin alles mogelijk was. Iets dat wij vaak als volwassenen een beetje vergeten: de realiteit is vaak grauw, maar juist daarom hebben we het nodig om te blijven dromen. Dat is de insteek van de plaat. Het is niet allemaal positief, maar er zit zeker iets hoopvols in.’

Dessert: Wat is echte romantiek voor jou?

‘Sweet Love (coconut)’, de eerste track van het album, gaat erover dat mijn partner en ik gingen island hoppen in Thailand – ik heb dat nummer geschreven met mijn hoed in het water. Flor en ik hebben een jaar gedate zonder echt voor elkaar te durven kiezen. Op een gegeven moment, na een emotionele ontploffing, hebben we het afgekapt. Daarover zat ik uit te huilen bij een psycholoog, en die vroeg me: “Moest je met hem op een onbewoond eiland zitten, zou je hem dan nog willen?” Mijn antwoord was ja. Dat was een goede vraag: als alles wegvalt, is dit dan nog de persoon voor mij? Een jaar later zaten we samen op een plek die voelde als een onbewoond eiland. We verloren elkaar alleen uit het oog wanneer we een kokosnoot voor elkaar haalden [lacht]. Toen we thuiskwamen hebben we meteen busjes kokoswater gekocht, omdat dat ons eraan deed denken dat we samen zijn en kiezen voor elkaar.’

‘Dat is wat echte romantiek voor mij is: echt kiezen voor elkaar, en de ander die bevestiging geven. Samen iets bouwen en dromen over de toekomst. Dat voelt heel… echt. In plaats van romantiek in scène te zetten, door een kaarsje aan te steken of romantische muziek op te zetten. Romantiek zou overal moeten kunnen plaatsvinden, zelfs in het vuilste straatje. En dan ben je toevallig aan het babbelen over een kindernaam voor de dochter of zoon die je ooit samen wilt. Dat is voor mij zoveel romantischer.’

Sylvie Kreusch speelt op woensdagnacht in de Kleine Zaal van de Oosterpoort tijdens Eurosonic. Op donderdag doet ze een sessie bij Platosonic van 15:20 tot 15:40 en een show bij de Machinefabriek om 14:00.