Grinnik. ‘Middle child…’
Hoe zat jullie familie in elkaar?
‘Mijn broertje was de jongste, die kreeg natuurlijk de meeste aandacht. Hij was een echte mama’s boy. Als er thuis iets gebeurde, was mijn zus degene die ertussen kwam. Heel verantwoordelijk, ze speelde altijd de tweede moeder tegenover mij. Ze eiste de aandacht ook meer op. Ik zat er gewoon tussenin: als er ruzie was, dan zat ik met mijn hoofd in de wolken. Het leek alsof ik goed kon omgaan met die spanningen, omdat ik niet huilde en mijn emoties niet toonde. Maar ik sloeg al die emoties op in mijn systeem. Dan komt er dus een punt in je volwassen leven dat alles instort. Dat punt was bij mij toen de relatie met Maarten uitging en ik worstelde met die eerste twee EP’s. Toen ging ik naar de psycholoog, en kwam ik tot het inzicht dat ik, juist door conflicten uit de weg te gaan, degene was die het meest had weggestopt.’
Neem bijvoorbeeld ‘Daddy’s Selling Wine In A Burning House’, het emotionele dieptepunt van Comic Trip. Het nummer gaat over de wijnhandel van haar vader, en hoe die door een ongeluk afbrandde in de periode dat haar ouders uit elkaar gingen. Haar vader werd onterecht veroordeeld voor verzekeringsfraude, hij belandde zelfs in de gevangenis. ‘Dat was zo’n beetje het keerpunt in mijn jeugd. Ik was acht jaar, de leeftijd waarop je steeds meer doorhebt. Ik vind niet dat… er zijn dingen in het leven die geen enkel kind zou moeten ervaren. Elk kind verdient te leven in een stripverhaal.’
‘Hij heeft twee maanden in de gevangenis gezeten, wat lang is voor zo’n voorhechtenis. Daarna heeft het jaren geduurd voor hij werd vrijgesproken. En hij heeft nooit compensatie gekregen voor de emotionele schade. Terwijl hij jarenlang in onzekerheid heeft geleefd en veel schaamte ervaarde.’
Wat voor impact had dat op jullie gezin?
‘Ik denk dat we papa toen een beetje zijn kwijtgespeeld. Hij had zoveel issues aan zijn hoofd, hij had geen emotionele ruimte voor ons over. Hij had ook duidelijk de behoefte aan een nieuw leven: na de scheiding begon hij aan een nieuw gezinnetje, en daarin was minder plek voor ons. Nu is dat anders: hij belt me vijf keer per dag, om dat allemaal in te halen waarschijnlijk. Maar ja. Nu ik volwassen ben, begrijp ik dat. Kinderen denken dat hun ouders alles voor elkaar hebben. Later besef je dat dat niet klopt, we zijn allemaal maar zoekende mensen. Ik weet nu ook hoe het is, om ergens mee te worstelen en er niet te kunnen zijn voor de ander.’
Wat ben je anders gaan doen sinds je dit niet meer wegstopt?
‘Ehm… dat is het moeilijkste met therapie, toch? Soms zie je wel waar het fout gaat, maar in het moment heb je nog geen idee hoe het anders moet. Het belangrijkste is dat je jezelf omringt met de mensen die je toestaan om jezelf te laten zien. Mijn lief bijvoorbeeld, die is het tegenovergestelde van mij: hij is opgegroeid in een heel warm gezin waar veel liefde werd getoond. Hij gaat confrontatie niet uit de weg. Soms voelt dat voor mij alsof ik met de rug tegen de muur sta, maar daardoor ga ik wel nadenken: what the fuck, misschien moeten we hier inderdaad over praten. Met hem leer ik om mezelf minder weg te cijferen.’