A La Carte met Maan: ‘Time to party!’ A La Carte met Maan: ‘Time to party!’

‘Telkens als ik wakker word de afgelopen weken, gaat het radertje in mijn hoofd gelijk aan. Er is best wel veel te doen met een albumrelease en een nieuwe richting qua muziek en een hele nieuwe show en een nieuwe band. Bovenaan mijn to do-list: ik ga zo naar de bandrepetitie, we gaan voor het eerst alles doorspelen voor de nieuwe show.’

Je hebt ook echt een sicke band om je heen verzameld met Koen van de Wardt, frontman van Klangstof, en met drummer Nicky Hustinx die bij Eefje de Visser, Weval en Wende speelde.
‘En met Wieteke (Wijte, ook voormalig bandlid van Eefje de Visser)! Ja, superleuk en heel fijn. Ik heb best lang niet live opgetreden omdat ik me wilde verdiepen in iets nieuws. Ik wil nu vooral dat de show heel dansbaar wordt. Ik wil dat mensen, ook al kennen ze de muziek niet, gaan dansen en op een kunstzinnigere manier worden geprikkeld. Ik wil dieper gaan. En het is ook niet dat ik in mijn eentje bepaal hoe alles klink. Ik heb het grootste gedeelte van de songs van begin tot einde met Koen gemaakt. Hij is overal bij betrokken geweest, en we maken nu ook samen de vertolking naar het podium.’

Hoe ben je bij Koen terecht gekomen?
‘Mijn publisher koppelde ons. Ik wilde met een carte blanche de studio in, met andere producers samenwerken en uitgedaagd worden om op onbekender terrein te komen. Het klikte met Koen, en we maakten alles samen met een klein kernteam. Ook Sam (Sim Fane, de producer van S10) en Karel, en Freez heeft me tekstueel geholpen. Ik heb het studioproces nog nooit zo leuk ervaren, het voelt echt als een klein familietje!’

‘Het gaat niet meer om streams of top 40 awards. Ik ben heel dankbaar dat ik dat vanaf het begin heb mogen meemaken. Er is een kans dat er een groep mensen de nieuwe muziek leuk gaat vinden, maar anderen ook niet meer meegaan op deze reis. Kijk maar of je aanhaakt, ik ga nu doen wat zo dicht mogelijk bij mij ligt. Want ik heb maar één kans om dit alles te doen in het leven. Ik wil het gewoon heel graag uitvogelen en uitproberen. Of de Paradiso nou tot de nok toe gevuld is of maar voor de helft… het maakt me niet uit, het is voor mij al geslaagd. Voor veel mensen is succes verslavend, het is vaak moeilijk om dat los te laten, toch? Nou, ik laat het helemaal los, ik gooi het over een andere boeg.’

‘Ik denk het wel. Door de tijd voor ze te maken, ze laat voelen hoe fijn het is dat ze er altijd zijn. Ik heb een groepje die hard fans die altijd komen, bijna elke show vooraan staan en op de een of andere manier ook altijd de uitgang weten te vinden waar ik wegrij met mijn auto. Er staat daar dus altijd een groepje van een stuk of tien, die soms wel úúúren in de regen en kou staan te wachten terwijl ik nog aan het chillen ben. Dan is het middernacht, kom ik naar buiten en staan ze er nog steeds. Om nieuwe tattoos van een songtekst te laten zien, of de merchandise die ze zelf hebben gemaakt. Het zijn echt lieverds. En het is heel leuk dat ze meegroeien, ze worden wat ouder en hun karakter komt meer naar buiten. Er is ook een hele grote appgroep, waar ze allemaal beste vrienden worden, het is een hele community. Ik ben daar heel dankbaar voor.’

Ik vind de comments van sommige fans op Instagram soms ook wel een beetje onbeschoft: “Ik vind de oude Maan leuker.”
‘Nou ja, dat is ook oké, toch? Muziek is er om een mening over te hebben. Het is niet ieders smaak en dat is prima. Ik heb over het algemeen goed opgevoede fans die heel erg respectvol zijn, ook altijd even vragen of het oké is, en ik kan ze ook gewoon zeggen: “Nu is het even niet de tijd voor een foto.”’

‘Qua uiterlijk meer op mijn vader, dat is in ieder geval wat ik terughoor van veel mensen. We zijn op werkgebied allebei heel erg perfectionistisch, we blijven tot op de details doorzoeken tot het hele plaatje compleet is.. Hij is regisseur van programma’s als Pauw, Pauw & Witteman, Top 2000 à Go-Go, en hij ontwerpt ook veel decors. Het is dus ook heel leuk om hem mee te nemen naar mijn shows. Voor de Ziggo Dome-show zat hij iedere meeting erbij, omdat ik benieuwd was naar zijn visie op de kleuren, het licht, hoe hij denkt dat we het podium het vetste kunnen bouwen. Heel tof om daar samen over te kunnen sparren. En mijn mama is heel liefdevol en zorgzaam en zacht. Ik denk dat ik dat van haar heb.’

Stilte.

‘Die roddelpers… ik twijfel wat ik erover moet zeggen. Want het doet me zeker wat, maar ik wil niet… Het is een gekke keerzijde van de muziekindustrie, al helemaal met telefoontjes en social media en de toetsenbordridders die er rondlopen. Ik moet me soms wel aanpassen aan het leven waar ogen zo op me gericht zijn. Ik ben vaak alert dat mensen naar je kunnen kijken, dat er overal telefoontjes zijn. Ik kijk altijd: oh, wie zit er naast me? Wil ik dat mensen om me heen kunnen horen wat ik zeg? Ik zie mijn leeftijdsgenootjes lekker stuntelen en het leven ontdekken en vallen en opstaan, en soms voel ik niet de ruimte om dat te doen. En het is ook maar net hoe erg je je daaraan toegeeft, hè? Ik merk bij Karel dat hij het heel goed kan loslaten.’

Jij moet er natuurlijk ook al sinds je achttiende mee dealen dat roddelbladen allerlei onzin over je opschrijven, terwijl hij pas twee jaar zo in de spotlight staat. En het beeld dat Goldband uitstraalt, is misschien ook meer: “We doen lekker wat we zelf willen, en wat jullie ervan vinden maakt ons geen fuck uit.”
‘Ja, dat klopt wel. Ik zie hoe weinig dingen hem soms kunnen boeien. Dan denk ik: “Oh, wat heerlijk! Ik zou wel willen dat ik dat meer had.” Maar het is wel heel fijn dat wij dat stukje met elkaar kunnen delen, dat hij mijn onzekerheden heel goed begrijpt en me op een hele veilige, warme en supportive manier kan helpen. Ik heb altijd heel veel bullshit gehoord en dat maar gewoon ingeslikt. Ik ben ook niet iemand die snel zijn bek opentrekt of boos wordt, ik implodeer eerder. Focus op wat er wél toe doet. Maar je slaat het toch ergens op in je lichaam. Het móést eruit, daarom schreef ik erover.’

Daar gaat Paranoïa over, hè? Gek worden van de roddelpers, van types die via social media op zoek zijn naar sappige roddels. Ik vond het zo typisch dat een BN’er vervolgens bij een praatprogramma zat om zijn mening te geven over je nummer… en hij suggereert dat het over je drugsgebruik zou gaan. Terwijl dat nummer gaat over gasten zoals hijzelf!
‘Ja! Ik durf mezelf niet eens te googlen omdat ik bang ben welke gekkigheid ik zou zien. Ik hou van open en eerlijk zijn, mooie gesprekken, kwetsbaar durven zijn. Maar soms lukt me dat niet.’

Ze valt weer stil…

‘Dit is zo confronterend, want ik vind heel vaak interviews ook niet meer zo leuk, omdat ik denk: “Wat wíl iemand van mij?” Ga je me in mijn kracht zetten, of gaat het om clickbait? Hoe gaat dit antwoord er straks uit zien? Ik zou het mezelf wel gunnen om dingen iets meer op zijn beloop te laten, iets minder controle te willen hebben op alles.’

En waarom zou je dat niet doen?
‘Ja, dat is een beetje de marionet waar ik over zing in Paranoia, dat het voelt alsof je de regie kwijt raakt, dat mensen een verhaal verzinnen en mijn naam daarop plakken. Het voelt gewoon zo krom en raar, en daar gaan mensen dan hun mening op baseren.’

Dat lijkt me heel pijnlijk voor je: óf je zegt niks en laat je vrijheid inperken, óf je zegt wel wat, en allerlei roddelmedia gaan wat je zegt uitvergroten of uit de context trekken.
‘Ja, dat is misschien waarom ik ook zo struggle met zo’n vraag.’

Stilte.

‘Ja, ik wil er toch graag wat meer over zeggen. Afgelopen jaar werd er opeens overal gezegd dat het heel slecht met me zou gaan, dat ik ergens in de goot zou liggen en allemaal drugs zou gebruiken. Waar de fuck halen ze dat vandaan?! Ik was letterlijk aan het chillen op reis, op de Filipijnen met Karel, ik zat met een kokosnoot in mijn hand en dan krijg je ineens zo’n bericht binnen. De snelheid waarmee dingen hun eigen leven gaan leiden en mensen hun eigen conclusies trekken op bijvoorbeeld even niet optreden en weinig op Instagram plaatsen…. Het is zo gek om zoiets terug te lezen. Ik hoopte dat zo’n berichtje weer zou overwaaien, maar het werden er juist steeds meer, en langzamerhand begonnen ook mensen uit mijn eigen kringen me actief te appen: “Hey, gaat het wel goed met je?” Het voelt alsof er een sticker op mijn rug wordt geplakt. Ik denk: haal het van me af!’

Ze zucht. ‘Oké, klaar!’

‘Over ontdekken, over speelsheid en losbreken uit bepaalde routines. Het gaat over wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt en ervaren, en wat er dan nu moet komen. Het voelt als een speeltuin waar ik lekker kon klauteren en kijken waar ik zin in had. Het is het uitgraven van een nieuw riviertje. Ik weet niet waar die eindigt, of hij weer terugkomt bij de hoofdstroom of nog verder een nieuwe kant op gaat. Het gaat over doen waar je zelf blij van wordt.’

Je zingt veel over vluchtgedrag, uit een situatie willen stappen, maar vooral ook over het feest waar je wél wil zijn, het liefst met een nieuwe identiteit, met afgeknipte vleugels en als het moet met een capuchon over je hoofd.
‘Ja, dat vind ik een hele mooie samenvatting. Er zit wat verwerking in, maar ook heel veel levenslust en liefde. Time to party! De muziek die ik hiervoor maakte was vaak best wel mellow, mid tempo. Ik merkte op een podium dat ik meer energie krijg als mensen gaan dansen, dat we dan elkaar omhoog duwen en samen in extase komen.’

Was er een artiest waar je naar keek voor inspiratie?
‘Ik heb heel veel RAYE geluisterd. Haar attitude, waar ze over zingt, de producties… ze is echt fantastisch. Ik was bij haar show in Paradiso, het voelde als een soort huiskamertje, waar we bijna bij haar op schoot konden zitten. Ik vind het heel interessant om te zien hoe iemand van zo’n beetje mijn leeftijd dat aanpakt.’

‘Laatst hadden Karel en ik twee jaar verkering. Toen zag ik hoe hij kwam aanlopen in mijn straat met een bos bloemen. “Shit”, zei hij, “je hebt me gezien!” Wat bleek: hij wilde met een bosje bloemen onder mijn raam gaan staan zingen. Dat is toch te lief!’