Iedere Down The Rabbit Hole bezoeker van boven de 40 lijkt zich, samen met wat jongere ouderen, te hebben verzameld voor singer-songwriter Conor O'Brien aka Villagers. En die bewijzen dat wijsheid in sommige gevallen met de jaren komt. De duistere folkliedjes zijn uitstekend geschikt voor de luie zondagmiddag, maar met stevige vierkoppige achtergrondband schudden ze het publiek evengoed wakker.
Down The Rabbit Hole 2024 zit erop! Tijd om de score op te maken: welke acts maakten het waar? Dit zijn onze 15 hoogtepunten van deze editie.
15. Villagers
14. Michael Kiwanuka
Hij had wel 98 kanalen nodig op de mengtafel, zo schijnt het, en inderdaad is het geluid weergaloos. Dat dubbele drumstel, de fuzzy gitaarsolo’s, het bijna klassieke pianospel aan het eind van ‘Black Man In A White World’, dat glorieuze koor, het zachte geneurie: ze zijn allemaal perfect te onderscheiden. Michael Kiwanuka speelt ingehouden, maar kan juist daardoor ook naar grootse climaxen bouwen.
13. The Last Dinner Party
Alles is kitsch aan deze band, en dat is precies wat The Last Dinner Party zo vet maakt. Geweldig om te zien dat The Last Dinner Party resoneert bij jonge vrouwen, die iedere songtekst, iedere zin in de vezels van hun lijf voelen. Zoals bij zelfontdekkings-anthem ‘Feminine Urge’, ‘Beautiful Boy’ over de zorgeloze levens van jongens met pretty privilege (boeeee!), en natuurlijk ‘Nothing Matters’, over jezelf verliezen in pure lust. Met zo’n ultieme festivalmeezinger kan deze show niet stuk.
12. The National
Wauw, in wat voor stemming is Matt Berninger?! We zijn pas vijf minuten onderweg als de frontman van The National de barrier induikt, schopt tegen lampen, zich op tientallen handen stort die hem maar al te graag willen aanraken, en zijn voorhoofd drukt op dat van een toeschouwer.
11. Sef
Sef laat een vreugdevol protest horen tegen nationalisme, kapitalisme en andere systemen die slechts voor een kleine groep echt lekker werken. ‘Lieve mensen, we hebben een kabinet vol clowns, maar we hebben die mensen niet nodig om elkaar te helpen! Zolang er liefde is, is er liefde!’
10. DEADLETTER
Nog voor hun debuutalbum is verschenen heeft DEADLETTER al een stuk of 10 verpletterende festivalshows gespeeld op Nederlandse bodem. En dat harde werken betaalt zich uit. Een flink deel van het toegestroomde publiek schreeuwt de teksten al mee en weet al welke livesensatie ze te wachten staat.
9. AURORA
Er is een nieuw klepje in het hart van AURORA opengegaan. Ontfermde ze zich vroeger vooral over moeder Aarde, tegenwoordig wil de Noorse naar eigen zeggen geen boselfje meer zijn, maar ook zorg dragen voor de daadwerkelijke wereld om zich heen. Die sprookjesachtige popliedjes plaatste ze op haar empathische laatste plaat middenin oorlogen.
8. Ty Segall
Ty houdt zich bepaald niet in vandaag. Hij speelt snerpend gitaarwerk, waar zijn vingers bijna van in de fik staan, met af en toe een momentje van melodische bezinning. Het is een flipperkast van plotselinge tempoverschuivingen en onverwachte wendingen… op de allerbeste manier denkbaar. En dan klinkt het oude ‘Girlfriend’ en duiken de moshers eindelijk headfirst de pit in. De mega-cirkelpit aan het einde is precies het slot dat-ie verdient.
7. Eefje de Visser
Het is een exclusieve show die Eefje de Visser speelt op Down The Rabbit Hole, de enige die ze in Nederland zal doen dit jaar. Met nieuwe liedjes van het album dat in september moet uitkomen. Daar speelt ze al drie liedjes van, waarvan 'Heimwee' weergaloos klinkt. Het zijn in de basis zeer intieme liedjes, die met genoeg kracht worden aangezet om op zo'n veld ook echt te landen.
6. Jungle
De mannen achter Jungle wilden aanvankelijk hun namen niet prijsgeven of hun gezicht tonen. De hedendaagse Britse funk- en discoband speelt als een stel silhouetten voor een rood vlak. Waarom werkt het dan toch zo goed? Nou ja, jij danst toch ook het liefst in het donker? Deze zwoele silhouettendisco hoeft ook niet langer dan een uur te duren, maar is een perfect startschot voor de nacht.
©
Hans van Wijk
Of ze nu achter de piano zit, gitaar speelt of simpelweg haar geweldige stembanden opengooit: het lijkt Olivia Dean allemaal kinderlijk eenvoudig af te gaan. En dat terwijl ze zegt niet fit te zijn. Daar is werkelijk niets van te merken. Haar stem is zowel luid als zalvend en haar vierkoppige band speelt virtuoos maar dienend.
©
Hans van Wijk
Kneecap maakt alles-mag-kapot-muziek, een bizarre combinatie van Slowthai, Dizzee Rascal en Mr. Polska. De ene beat is nog lomper dan de andere, nu hoor je weer een 808 State-sample of een drum ’n basskraker, en daar rappen ze weer vlijmscherp bovenop. Voor je het weet surft de gemaskerde dj over het publiek en wordt de meest monsterlijke moshpit van de dag opengetrokken bij ‘H.O.O.D’. Zo groot zagen we ze nog niet dit weekend. Wedden dat dit voor een boel mensen de ontdekking van het weekend is?
©
Egbert Middelink
‘The Trench Coat Museum’, de epische slotsong van de set, blijkt de ultieme voorbereiding op LCD Soundsystem, een dancepunk-banger vol elektronische arpeggio’s die bouwt en bouwt en steeds dansbaarder wordt, en nu ook nog een welhaast te geïnspireerde speech over wereldvrede krijgt in de breakdown. Heel sick, zo begeesterd zagen we Yard Act nog niet spelen in Nederland.
©
Timo Pisart
Het blijft grappig dat de band die ooit zijn carrière begon met het statement dat ze te oud worden om de cool kids bij te benen en zijn edge verliest, nu nog steeds vlijmscherp klinkt. Een nieuw album is er nog altijd niet. Dat had een zwaktebod kunnen zijn: een headliner boeken die al sinds 2017 geen nieuwe plaat heeft uitgebracht, die hier ook niets wezenlijk nieuws komt doen behalve de nummers spelen die ze al jarenlang spelen… ware het niet dat ze simpelweg vanouds geweldig spelen. Om Sef te parafraseren: er is maar één goed systeem, en dat is LCD Soundsystem.
©
Egbert Middelink
Drie nummers lang staat iedereen met open mond te beseffen dat deze show vele malen beter gaat worden dan wie dan ook had durven dromen, maar als dan ‘2 SCHORPIOENEN’ langskomt slaat de vlam in de tent. 56 seconden is uiteraard niet genoeg, dus gooi hem nog maar een keer, Faisal. “Is dit de beste Nederlandse hiphopshow ooit?” vraagt iemand. Wat doet het er toe, deze twee vullen elkaar in ieder geval aan als Rico en Sticks in 2006 en de beats zijn al net zo iconisch als die van Delic.