Aanvankelijk lijkt het een wat matte dag, de tweede van Down The Rabbit Hole. Maar dan kruipen er alsnog een stel fraaie konijnen uit hun holletje: bonusheadliner Michael Kiwanuka geeft een prachtshow bij de golden hour, Jungle heeft de kunst van het doordansen begrepen, maar de nummer één van de dag? Dat is een duo van twee Ierse nozems, die het derde podium overhoop gooien met een alles-mag-kapot-mentaliteit!

7. frytz

© Timo Pisart

7. frytz

De magie van een festival zit ‘m niet alleen in de grote podia, maar juist ook in de speelruimte daar tussenin. Down The Rabbit Hole is zéér geoefend in de toverkunsten van de hoeken en kiertjes. Dus zie je als je over het Idyllische Veldje loopt opeens een kleurrijke levensgrote poppenparade langstrekken, draait even verderop headliner Jungle een verrassings-dj-setje en schijnt de Schotse deconstructed trance-held Evian Christ zondagavond ook nog even op de verjaardag van Torus te draaien, voor 250 man in het bos.

En hier in de Bossa Nova staat iedereen opeens te hossen op de volstrekt onbekende Duitser frytz, zoals dat vorig jaar ook al bij Lander & Adriaan gebeurde. Zijn Engels is nogal slecht, biecht frytz op, dus hij doet zijn praatjes tussendoor in het Duits. ‘Maar ik zal heel langzaam en goed articuleren’, grinnikt hij. Muzikaal mag je hem in het Fred again..-vakje plaatsen: het gaat van emo-slaapkamerpop naar opruiende 2-step, garage house en drum ’n bass, telkens met onderkoelde emo-praatzang. En frytz is ook zo’n alleskunner, die het ene moment gitaar speelt, dan weer met zijn sampler in de weer is en ook effe op een drumkruk klimt voor wat snelle roffeltjes. Party!

6. Bolis Pupul

© Hans van Wijk

6. Bolis Pupul

Bolis Pupul, die kennen we als de man die festivals platspeelde met Charlotte Adigéry, bij wie hij achter de knoppen en de toetsen staat. Maar vanavond staat hij hier solo, in een paars pak met een soort Escher-illusie, en dat betekent dat-ie ready is om Down The Rabbit Hole te laten dansen.

Want ja, dat doet hij. Deze set is eigenlijk meer van het doordansen dan we kennen van zijn shows met Adigéry, die een wat theatraler component is. Eigenlijk doen zijn electrosongs vol 303-lijntjes, bliepjes en bloepjes nog het meest denken aan Kraftwerk, maar dan een stuk punchier en een tikkeltje quirkier. Na ‘Completely Half’ is het hek van de dam, en dan is Down The Rabbit Hole klaar om zich over te geven aan deze robotische videogame-soundtrack-dance. Dan wordt er ook onbedaarlijk gegiecheld, om die zangeres met de handdoek om haar hoofd.

5. Michael Kiwanuka

© Timo Pisart

5. Michael Kiwanuka

Soulzanger Michael Kiwanuka is dit weekend officieel bonusheadliner. Hij is weliswaar geen afsluiter van de mainstage, maar zijn agent heeft wel weten te bedingen dat zijn naam op de poster náást die van Jungle, LCD Soundsystem en The National prijkt, en niet eronder. Lekker gewerkt! Kiwanuka krijgt de golden hour voor zijn rekening, en schildert die nog net een mooier tintje goud.

Dat doet hij niet bepaald met grootse gebaren of charmante anekdotes. Sterker nog: hij staat vrijwel non-stop geconcentreerd met ogen dicht te zingen en maakt vrijwel geen contact. En opruiend is zijn muziek ook bepaald niet: hij speelt een enkele Hendrixiaanse psychedelische tune (het lekker rockende ‘Hero’), maar het gros van zijn songs is downtempo en introvert. Maar wat klinkt zijn tedere soul toch mooi, en wat doet het toch ook denken aan SAULT, de band rondom Kiwanuka’s vaste producer Inflo, die hem inhaalde en een stuk of 9 (!) albums uitbracht in de tijd sinds Kiwanuka’s laatste.

Hij had wel 98 kanalen nodig op de mengtafel, zo schijnt het, en inderdaad is het geluid weergaloos. Dat dubbele drumstel, de fuzzy gitaarsolo’s, het bijna klassieke pianospel aan het eind van ‘Black Man In A White World’, dat glorieuze koor, het zachte geneurie: ze zijn allemaal perfect te onderscheiden. Ze spelen ingehouden, maar kunnen juist daardoor ook naar grootse climaxen bouwen, zoals in de zeven minuten durende slotsong ‘Love & Hate’.

4. Deadletter

© Hans van Wijk

4. DEADLETTER

Nog voor hun debuutalbum is verschenen heeft DEADLETTER al een stuk of 10 verpletterende festivalshows gespeeld op Nederlandse bodem. En dat harde werken betaalt zich uit. Een flink deel van het toegestroomde publiek schreeuwt de teksten al mee en weet al welke livesensatie ze te wachten staat. Wat de band onderscheidt van de vloedgolf aan Britse post-punk bands die de afgelopen jaren onze kant op kwam? Hun politieke boodschap, snerpende saxofoonsalvo’s en charismatische frontman die meermaals het publiek in springt. 

De kwartfinale is nog bezig op het grote scherm op steenworp afstand van de Fuzzy Lop, dus de tent begint halfvol. Iemand gooit enthousiast een ballon de lucht in, maar een oudere man grijpt kordaat in. Pang! Alsof hij wil zeggen: "DEADLETTER is voor de échte muziekliefhebbers; voor gezelligheid zoek je je heil maar elders!!!” Dat is een manier om er naar te kijken, maar toch is het wanneer halverwege de set de EK-kijkers de tent in komen, zanger Zac Lawrence het publiek in gaat en het geweldige Degenerate Inanimate wordt ingezet dat de show echt loskomt. 

Andere hoogtepunten in de set zijn er voor pijnlijke protestsong Fit For Work, streaminghit Binge en de eeuwige setafsluiter Zeitgeist met haar mantra “There’s something in the air, there’s a storm coming”. En die hangt er zeker. Dat debuutalbum zit er nu namelijk echt aan te komen, september kan niet vroeg genoeg komen. Als dit nog maar de stilte voor de storm is, kunnen we de stormharingen maar beter alvast uit de berging halen.

3. AURORA

© Timo Pisart

3. AURORA

Er is een nieuw klepje in het hart van AURORA opengegaan. Ontfermde ze zich vroeger vooral over moeder Aarde, tegenwoordig wil de Noorse naar eigen zeggen geen boselfje meer zijn, maar ook zorg dragen voor de daadwerkelijke wereld om zich heen. Die sprookjesachtige popliedjes – want dat zijn het nog steeds – plaatste ze op haar empathische laatste plaat What Happened To The Heart? middenin oorlogen. Minder Efteling dus, en meer Pan’s Labyrinth.

‘We’re good people. We both deserve peace’, zingt ze vandaag al in het eerste nummer, over de vele oorlogen die er op dit moment in de wereld woeden. Het is teveel leed voor een mens om te dragen. Of in haar woorden, in een intense Björkiaanse uithaal: ‘My gooooood it’s a lot.’ ‘Churchyard’ draagt ze vervolgens op aan de kinderen in Palestina, Oekraïne en Yemen. Met zulke zware thema’s is haar muziek ook wat minder uitbundig geworden. Het gaat vandaag van stemmige ballads tot Kate Bush-esque synthpop. Een enkele keer mag er echt extravert gedanst worden, maar ook dan verstopt ze tussen de regels het nodige engagement. ‘This is a song for the gays’, roept ze voor het euforische ‘Cure For Me’, over de schrikbarende praktijken van conversietherapie (ook in Nederland nog steeds niet strafbaar!).

2. Jungle

© Timo Pisart

2. Jungle

Jungle heeft de kunst van het doordansen begrepen: in 65 minuten weten ze 20 nummers (!) te spelen, vaak grijpen intro’s en outro’s in elkaar, de groove is belangrijker dan het ego. Het is veel drukker op het veld dan gisteren bij LCD Soundsystem, blijft ook veel beter vol staan. Hele massa’s staan al te heupwiegen bij de slow disco van ‘Casio’, om met lichtgevende party-stokken te zwaaien in ‘Us Against The World’ en helemaal uit de plaat te gaan op slotsong ‘Keep Moving’. Deze zwoele silhouettendisco hoeft niet langer dan een uur te duren, maar is een perfect startschot voor de nacht.

Lees de hele recensie hier.

1. Kneecap

© Hans van Wijk

1. Kneecap

‘Geen zorgen als je ons niet verstaat. We rappen in het Iers, dus het ligt nog niet aan de ketamine.’ Hahaha. Hele mooie gasten, de boys van KNEECAP. Twee Ierse nozems in trainingspakken, die eruit zien alsof ze zelf ook wel eens te diep in het zakje vallen, wel eens een bushokje onder kalken en zin hebben om te RELLEN. ‘Gooi straks al je drugs op het podium als ik de pit opentrek, mijn neus heeft honger!’, schreeuwt die ene met het schoudertasje even later. K-hole, dat staat voor konijnenhol, toch?

Doe effe de moeite om goed te luisteren naar de flarden Engels tussendoor, en je vangt echt wel op waar deze principiële nozems voor staan. ‘Your sniffer dogs are shite!’, blaffen ze in een soort ACAB-anthem. En: ‘It’s your favorite Republican hoods!’, rappen ze in ‘Get Your Brits Out’. Een boel van die onverstaanbare teksten gaan over de Ierse strijd om onafhankelijkheid, een gevecht dat ze voeren met een monsterlijke grijns en een alles-mag-kapot-mentaliteit.

Het is ook echt alles-mag-kapot-muziek, een bizarre combinatie van Slowthai, Dizzee Rascal en Mr. Polska. De ene beat is nog lomper dan de andere, nu hoor je weer een 808 State-sample of een drum ’n basskraker, en daar rappen ze weer vlijmscherp bovenop. Voor je het weet surft de gemaskerde dj over het publiek en wordt de meest monsterlijke moshpit van de dag opengetrokken bij ‘H.O.O.D’. Zo groot zagen we ze nog niet dit weekend. Wedden dat dit voor een boel mensen de ontdekking van het weekend is?

Ook gezien

SCOWL
Wat een bizarre band is SCOWL. De hardcore-punk die ze spelen is eigenlijk best traditioneel volgens Amerikaans recept, maar de frontvrouw is dat allerminst: een superfitte chick die eruit ziet alsof ze ooit in het all-starteam van de cheersquad zat, om er vervolgens achter te komen dat ze kan grommen als een puma. ‘BLEEEEEGHHH!’ Piepkorte show van 25 minuutjes, en tijdens de headliner is het ook niet bepaald druk hier. Desalniettemin een vette ontdekking.

Wodan Boys
De Haagse punkrockers krijgen al om half 2 de eerste moshpit van de dag. Bij song nummer een! En op hun verzoek of vier walls of death. Of nou ja, walls of licht ongemak. We hebben nog niet eens ontbeten, joh, op de nuchtere maag kunnen we toch niet gek gaan?!

Jalen Ngonda
De stem van deze soulzanger op Daptone Records is live nog eens drie keer zo mooj, maar zijn liedjes zijn helaas drie keer zo saai zonder blazers en strijkers en vocalen, maar slechts bas en drums.

POM
Een reusachtige betonnen pijp brengt je naar het vijfkoppige POM in de Bossa Nova. Fysiek verdwijnt leadzanger Liza compleet in het publiek, dat ook het lage podium op mag betreden. Maar met de energie van een Duracell Konijn en een publiek dat minstens zo hard springt als zij werkt POM op Down The Rabbit Hole als een trein. Maar ja, hoe kan dat ook anders als je grootste hit de naam van het festival draagt?

Declan McKenna
De vrolijke post-Phoenix-hups-indie van Declan McKenna voelt totaal niet happening vandaag, het grote veld is leeg vanaf de front-of-house. Zoveel mensen zitten er zeven jaar na zijn hitje ‘Brazil’ niet meer op hem te wachten

PinkPantheress
Best begrijpelijk dat PinkPantheress haar cute asmr-clubpop live een act wil meegeven, maar deze houterige drums en gitaar zijn dan toch juist precies wat je NIET moet doen?! En dan lijkt het er ook nog verdacht veel op dat ze driekwart van de show te playbacken, met haar tasje nog om de schouder.

Yussef Dayes
‘Ik heb nog nooit kippenvel gevoeld bij een DRUMMER!’, brult een jongen in het oor van zijn maat. Logisch ook: weinig drummers spreken zo’n breed publiek aan als Yussef Dayes, de Londense jazzdrummer die ook samenwerkte met Kamaal Williams en Tom Misch. Hij is inderdaad een lijpe virtuoos, een groovemachine die sneller speelt dan zijn eigen schaduw. Heel knap dus, soms iets teveel gefröbel en te weinig liedje, en juist daarom zou je willen dat zijn virtuoze band – met bassist Rocco Palladino, inderdaad de zoon van – iets meer ruimte zou pakken om écht te freaken.

Elias Mazian
Vorig jaar werd het grote Lowlands-debuut van Elias Mazian de synthpopzanger gedwarsboomd door de techniek, dus mooi om te zien dat er vandaag geen vuiltje aan de lucht is. Echt op gang komt het in de tweede helft vanaf het kraakheldere ‘Te Laat’: dan ontspant Elias, durft hij meer ruimte in te nemen op het podium en schakelt met zijn band op richting standje dansen. Heel veel liefde voor Elias hier, en ‘Nooit Meer Een Einde’ komt na afgelopen januari nog veel harder aan!

L'Imperatrice
L’Impératrice, dat is toch de ultieme mainstage-act voor een festival als Down The Rabbit Hole? Een stelletje Parijzenaren dat Franse nu-disco maakt met snufjes electro-funk en house, en een hoog entertainmentgehalte: malle space-disco-pakjes, alle trucs uit het boekje, handjes omhoog en van links naar rechts. Zangeres Flore Benguigui precies hoe ze zo’n vol veld om haar sierlijke vingertje moet winden, maar zeker in het eerste halfuur klinken de songs wel érg slick. Een tikkeltje fromagey.