DTRH24: The National in joviale treitermodus

Wauw, in wat voor stemming is Matt Berninger vandaag nou weer?! The National heeft nog geen noot gespeeld en hij staat het publiek al op te fokken. In openingssong ‘Don’t Swallow The Cap’ jent hij de Dessner gitaarbroertjes, legt zijn hoofd in hun nek, terwijl zij geconcentreerd hun werk proberen te doen. We zijn pas vijf minuten bezig, en Berninger duikt zo de barrier op, schopt tegen lampen, stort zich met z'n volle gewicht op de tientallen handen die hem maar al te graag willen aanraken, en drukt zijn voorhoofd op dat van een baardige jongen met petje vooraan. Ongemakkelijk lacht die wanneer Berninger ook zijn hand in de nek legt, hem lief én awkward begint te strelen.

Ja, Berninger is een geweldige frontman die vandaag non-stop contact zoekt met iedereen om hem heen, maar niet op de manier zoals bijvoorbeeld de door hem bewonderde Nick Cave dat doet. De zanger van The National – een van de Grote indierockbands van de jaren nul en tien – pikt de allerdomste zonnebril die hij kan vinden, hij gaat aan iemands smartphone zitten, hij wijst grijnzend ‘there’s something wrong with you!’ Hij is op zoek naar ongemak. Dat pijnlijke zat ook altijd al in de liedjes van The National. Openlijk fantaseert hij over zijn eigen dood in de uitbundige stadionrocksong ‘Day I Die’. En mijmert hij hoe hij en zijn vrouw bij een breakup de cd-collectie zouden moeten verdelen in ‘Eucalyptus’, het sterkste liedje van vorig jaar verschenen album First Two Pages of Frankenstein. ‘What about the Afghan Whigs?’, gromt hij. ‘You should take it, 'cause I'm not gonna take it!’

De vlam brandt weer bij Matt Berninger, vertelde hij in interviews. Een jaar lang werd hij geplaagd door een heftige depressie die leidde tot een verlammend writers block, en hij ziet er ook echt uit alsof hij het plezier heeft teruggevonden. Daarom speelt The National dit jaar marathonshows, in Ziggo Dome stonden ze bijna drie uur op de planken, nu ook bijna twee. ‘My mind’s not right’, BRULT hij in het explosieve ‘Abel’ met zijn noisy gitaren, maar eerlijk gezegd is het geluid niet zo best in die stevigere songs. Gitaren zijn nauwelijks te onderscheiden, de lage bariton-stem valt weg, het is een vormloze soep.

Veel mooier klinken introspectieve momenten als ‘England’, met zijn plechtige blazers en statige piano. ‘Light Years’, met een soort minimal-intro. Het oudje ‘About Today’, dat vandaag tot een fluister wordt teruggebracht voordat het nog één keer losbarst. Op die momenten is The National vandaag magistraal. Daar is al dat getreiter niet bij nodig.