DTRH24: Jungle’s zwoele silhouettendisco

Zou je Jungle gezichtsloos kunnen noemen? Honderd procent. De mannen achter de hedendaagse Britse funk- en discoband wilden aanvankelijk zelfs hun namen niet prijsgeven of hun gezicht tonen. Onder druk van de platenmaatschappij traden Josh Lloyd-Watson en Tom McFarland toch naar voren, vertelden ze vorig jaar nog. Met lichte tegenzin deden ze interviews om hun muziek te promoten en traden ze een tikkie in de spotlight.

Maar vandaag blijkt maar weer dat ze het liefst in de schaduw opereren. Jungle speelt als een stel silhouetten voor een rood vlak. De enige hoofden die we duidelijk zien zijn die van de gastartiesten die er NIET bij zijn: Channel Tres flitst voorbij op de schermen tijdens ‘I’ve Been In Love’, Erick the Architect in ‘Candle Flame’. Voor hun laatste album betrokken ze zangeres, songwriter en producer Lydia Kitto erbij, die ze vandaag gekscherend introduceren als ‘king of the Jungle’ en die vooral vocaal iets meer naar de voorgrond treedt, maar haar ogen achter een dikke zonnebril verstopt en voornamelijk van achteren wordt uitgelicht. Een kleine domper: speelden ze op Lowlands twee jaar geleden in een uitpuilende Bravo nog met een vreugdevolle streetdance-groep, nu staan ze zonder gekkigheid op het podium en wordt als enige show-element een stel mega-strandballen richting publiek gegooid.

Waarom werkt het dan toch zo goed? Nou ja, jij danst toch ook het liefst in het donker? En Jungle heeft de kunst van het doordansen begrepen: in 65 minuten weten ze 20 nummers (!) te spelen, vaak grijpen intro’s en outro’s in elkaar, de groove is belangrijker dan het ego. Dus is zelden een stem te onderscheiden in hun falsetto-Bee Gees-samenzang, zijn er geen vervelende solo’s, geen overbodige vocale uithalen. En slechts een enkele keer laten ze een stilte van meer dan een paar seconden vallen. ‘Down The Rabbit Hole, de halve finale!’, roept Josh (of Tom?.. eerlijk, jij weet toch ook niet wie wie is?!) in een van de weinige praatjes tussendoor. Het is veel drukker op het veld dan gisteren bij LCD Soundsystem. Het blijft ook veel beter vol staan. Hele massa’s staan al te heupwiegen bij de slow disco van ‘Casio’, met lichtgevende party-stokken omhoog te zwaaien in ‘Us Against The World’ (met z’n loeiende sirene-synth en dwarsfluit van Kitto) en helemaal uit de plaat te gaan op slotsong ‘Keep Moving’. Deze zwoele silhouettendisco hoeft ook niet langer dan een uur te duren, maar is een perfect startschot voor de nacht.