De openingsdag van Down The Rabbit Hole was een ijzersterke. RAYE schudt haar ongemak van zich af in een krachtige show, Eefje de Visser presenteert nieuw werk, maar de absolute nummer 1 is de band die eigenlijk al jaren hetzelfde doet, en daar alsmaar beter in lijkt te worden.

7. Nia Archives

© Egbert Middelink

7. Nia Archives

Down The Rabbit Hole is bij uitstek een festival waar rabbits al vroeg op de dag de bands en popacts links laten liggen, om ergens op een strandje of in een dj-tent eens diep in het konijnenhol te zakken. Maar als dj moet je van goeie huizen komen, wil je de op één na grootste tent in het volle daglicht al op zijn kop zetten. Nia Archives doet dat, een Britse dj/producer/zangeres met beide benen stevig in de soundsystemcultuur, die haar cross-overdance jungle naar een breed publiek brengt. Ze schiet meteen keihard uit de startblokken, vlamt vanaf de eerste tel met edits van clubhits, flarden van tunes die iedereen herkent. Die ‘Heads Will Roll’-jungleflip! Die ‘Holla Back’-edit! Kijk, de takken en opblaasdieren gaan meteen de lucht in.

Wat wil helpen: ze is nogal een Duracell-konijntje, het type dat die loodzware baslijnen en amenbreaks in iedere vezel van haar lichaam voelt. Dat voel je ook wanneer ze vanachter de booth stapt om over haar eigen tracks mee te zingen. Daarna verslapt de aandacht wel een beetje bij het blokje mellower songs, maar draait ze in de laatste twintig minuten een zinderende finale. Bonuspunten voor de extreem bratty jersey club-remix van Charli XCX ‘365’ en de jungle-edit van ‘Murder On The Dancefloor’. Die krijgt zelfs een moshpit.

6. RAYE

© Timo Pisart

6. RAYE

‘Ik ben nogal een drama queen, ik heb de hele tijd dramatic endings’, keuvelt RAYE erop los. Ze heeft net een sierlijke strik om openingsnummer ‘The Thrill Is Gone’ getrokken: giga-uithaal, lijpe scat vocal, alles. Man, wat kan die meid zingen. Met veel lucht, ijl en hoog, bluesy en rauw. Maar de Britse ster-in-wording heeft wel een beetje een probleem. Ze houdt misschien nog wel meer van kletsen dan van zingen. Het liefst kletst ze door haar eigen outro’s vol uithalen heen. ‘I should wrap it up now but I just don’t want to do that’, giechelt ze, om nooooog eens een rondje uithalen te doen. ‘End it now, right?…’ En ja hoor, dan begint ze weer. Op papier echt irritant, en het haalt de vaart wel heel erg uit de show, maar ze is én zo grappig, en heeft zó’n one-in-a-million stem dat ze er mee wegkomt.

Wanneer de wijzer op de klok richting het hele uur is gekropen, beseft ze dat ze deze show ieeeeets te lang heeft doorgekwebbeld en nog maar tien minuten heeft om de ‘oontz oontz’-nummers (haar woorden!) te spelen. Dus nu racet ze door haar laatste vier nummers heen, van de spierballenhousehit met ‘Regard’ naar ‘Black Mascara’ en een rockender versie van ‘Prada’…. Om vervolgens om acht uur even smekend naar de coulissen te kijken en dan maar overtijd ‘Escapism’ te spelen. ‘Fuck it, we doen het gewoon!’

Een jongen vooraan met tranen in de ogen houdt een bordje vast, dat hij dankzij deze kletskous weer plezier in leven terugvond. Want van kinderlijk vrolijk ADHD-gekeuvel schakelt ze ook in één ademteug door naar mega-heftige emoties. In het lange praatje over verslavings-song ‘Mary Jane’ is ze nog semi-gezellig, maar met ‘Ice Cream Man’ gaat ze door merg en been. Ogen dichtgeknepen om maar niemand in het gezicht te hoeven kijken zingt ze over seksueel grensoverschrijdend gedrag waar ze als jonge vrouw in de muziekindustrie mee werd geconfronteerd. Niet eenmaal, maar telkens weer. Op haar zevende, haar 21ste, haar zeventiende en elfde. ‘Het is een verschrikkelijk moeilijk nummer om te zingen. Maar ik móét het doen, want zo kan ik mijn stem verheffen waar ik mijn hele leven over heb moeten zwijgen. Op mijn eigen manier, in mijn eigen woorden, in mijn safe space.’ Dat je dit zo dúrft te doen op de mainstage van zo’n groot festival, voor tienduizenden mensen: wow.

5. Sho Madjozi

© Timo Pisart

5. Sho Madjozi

Sho Madjozi is de grote ontdekking van Lowlands 2023 en concertorganisator Mojo heeft de Zuid-Afrikaanse rapper nu teruggevraagd. Voor deze ene show, zo lijkt het, want ‘we hebben twaalf uur in het vliegtuig gezeten en we zijn niet van plan om onze energie mee terug te nemen’, brult ze al vroeg in de set. En inderdaad, het lijkt wel alsof er springveren in Sho’s benen gemonteerd zitten, zo stuitert ze over de stage, en haar vier dansers hebben een vol uur aan hyperaanstekelijke choreo ingestudeerd. Euforisch staan ze te flirten met de mensen vooraan en laten zich op de grond vallen terwijl ze op knipoogjes trakteren.

Ook de muziek is superaanstekelijk: dansmuziek die raakt aan gqom en amapiano, maar ook trap, alt rock en jersey club aanstipt in veelkleurige liedjes, naast traditionele Tsongo-muziek. Lachend: ‘Thuis vragen mensen zich af: hoe breng je dat naar Europa?’ Nou, door wel heel erg op de backingtrack te leunen, want haar livestem is niet altijd even goed te horen. Máár daar merk je tijdens het dansen niks van. ‘Damn, this is one of the best shows ever’, grinnikt ze voordat ze haar grote hit ‘Chale’ instart en haar dansers hun beste moves uit de kast mogen trekken. De zin uit het refrein van die laatste track is er wel een die mooi slaat op het optreden: ‘You wasn't there when we were shooting at the gym, back then when the money wasn't coming in.’ En nu zijn we er wel! En is ze een ster!!

4. Sef

© Timo Pisart

4. Sef

‘Er is maar één goed systeem…’, begint Sef. ‘En dat is een geluidssysteem!’, maakt Down The Rabbit Hole al vanaf de eerste tel zijn zinnen af. De Amsterdamse hiphop-artiest is dit weekend de huisvriend van het festival, het gezicht dat telkens weer zal opduiken. Morgen een dj-setje met vaste producer Faisal, zondag een verrassingsshow met Abel (die ze stiekem toch vast soort van aankondigden) en nu als opener van de mainstage met zijn El Salvador-ensemble.

Sef laat hier een vreugdevol protest horen tegen nationalisme, kapitalisme en andere systemen die slechts voor een kleine groep echt lekker werken, want de wereld staat in de fik en Wilders loopt zijn eerste kamerdebat de boel nota bene alweer te saboteren. ‘Lieve mensen, we hebben een kabinet vol clowns, maar we hebben die mensen niet nodig om elkaar te helpen! Zolang er liefde is, is er liefde!’, roept Sef. ‘Is toch zo? Ik zat gisteren te kijken en dacht: “Ga naar huis! Je bent dronken, ga in je tent liggen, kom maar weer terug als je helder na kunt denken.’

Om die boodschap een liedje later alweer te nuanceren: ‘I don’t know, ik doe toch ook maar wat. Weet ik veel!’ Zo zitten de liedjes – voornamelijk van het meesterlijke Ik Zou Voor Veel Kunnen Sterven Maar Niet Voor Een Vlag en El Salvador – vol dubbele betekenissen en verborgen luikjes, die hij zo verstaanbaar brengt dat je ze ook op het volle veld nog meekrijgt. ‘Als je doodvalt op de grond en niemand post het, heb je dan maar een like!?!’, rapt hij. ‘Ik prefereer de kokosolie fluïde mentaliteit niet rigide’, klinkt het in ‘De Machine’ met Abel, de banger die een vrolijke rewind krijgt. Dat El Salvador Ensemble is ook echt een liefdevolle band met tedere soulzangeressen en een strijkkwartet dat alle ruimte krijgt. Ze geven de meeneuriebossanova van ‘Witte Sokken’ een extra swing (terwijl het publiek witte sokken boven het hoofd begint te zwaaien?!) en spelen als pièce de résistance ook een vurige versie van ‘De Leven’, het nummer dat via covers door Joep Beving, S10 en Kevin alweer een vierde leven is beschoren.

3. Eefje de Visser

© Timo Pisart

3. Eefje de Visser

Terwijl Taylor Swift vandaag wederom de ArenA bezet met een megalomaan popspektakel, laat Eefje de Visser zien hoeveel kracht er zit in subtiliteit, het  kleine gebaar. Alleen al hoe het podium eruit ziet: ze heeft een lang wit doek, waarachter een gigantisch LED-sterren-net verborgen zit. Pas op tweederde van de show krijg je mee hoe lijp dat ding wel niet is, en hoe het bijzondere silhouetten creëert met de spots die vanuit meerdere hoogtes op de bandleden gericht staan. Het zijn vagere, warmere beelden die uitstekend passen bij de dromerigheid van haar muziek. Een mooi vervolg op de spiegel die Nick Verstand ontwierp voor haar Bitterzoet-tournee, die haar shows op o.a. Pinkpop en Lowlands ook naar een nieuw niveau tilde, en een mooi vervolg ook op de vraag hoe je op het podium beelden creëert die beklijven, waarin ze nu echt uitblinkt.

Het is een exclusieve show die ze speelt op Down The Rabbit Hole, de enige die ze in Nederland zal doen dit jaar. Met nieuwe liedjes van het album dat in september moet uitkomen. Daar speelt ze al drie liedjes van, waarvan 'Heimwee' weergaloos klinkt. Het zijn in de basis zeer intieme liedjes, die met genoeg kracht worden aangezet om op zo'n veld ook echt te landen. Dat stijgt echt op bij de stuwender slotsongs 'Stilstand' en 'Lange Vinnen' (dat vandaag als setafsluiter nog wat extra punchy klinkt), maar ook de nieuwe song die eraan voorafgaat klinkt super: 'Uit Het Oog', een liedje dat nog het meest in lijn ligt van de kleurrijke elektronische sound van haar vorige plaat, met een The Knife-achtig synthmotiefje. Des te meer reden om naar de rest van die plaat uit te kijken. Het album verschijnt 13 september, belooft ze.

2. Yard Act

© Egbert Middelink

2. Yard Act

‘Het is onze tweede show van de dag en mijn stem is naar de tering, maar voor jullie willen we hard gaan!’, blaft zanger James Smith door de microfoon, en inderdaad oogt-ie alsof-ie net zo kroki als een schnitzel was, om vervolgens door het plafond van zijn vermoeidheid heen te stoten en in een delirium op het podium terecht te komen. Hij blaft, bijt en gromt zijn lyrics uit, springt over het podium met een welhaast manische energie. Die zie je ook terug bij de band, die nog net effe wat feller door die gejaagde ritmes en gitaardissonanten jakkert, en die vonk slaat vervolgens weer totáál over op het publiek.

Misschien heeft het ook te maken met de uitbreiding van de band: nu zijn er ook twee zangeressen, die af en toe percussie toevoegen, maar vooral opvallen wanneer ze net als Smith over het podium heen stuiven. Een meesterzet is ook die saxofonist, wiens chaotische erupties nog wel het meest doen denken aan James Chance & The Contortions, een no-waveband uit het New York van de jaren tachtig die hen naast Liquid Liquid ongetwijfeld inspireerde en die ook meegaat in de platentas van LCD’s James Murphy. Daarover gesproken: ‘The Trench Coat Museum’, de epische slotsong van de set, blijkt de ultieme voorbereiding op LCD Soundsystem, een dancepunk-banger vol elektronische arpeggio’s die bouwt en bouwt en steeds dansbaarder wordt, en nu ook nog een welhaast te geïnspireerde speech over wereldvrede krijgt in de breakdown. Heel sick, zo begeesterd zagen we Yard Act nog niet spelen in Nederland.

1. LCD Soundsystem

© Timo Pisart

1. LCD Soundsystem

Dikke pretoogjes bij James Murphy en Nancy Whang, die veelbetekende blikken uitwisselen terwijl ze ‘Losing My Edge’ spelen en daar plots flarden dansvloergeschiedenis tussen proppen. ‘I was the first guy playing Daft Punk to the rock kids’, zingt Murphy, en daar volgt de riff van ‘Robot Rock’ al. Even later gooien ze ook synthpopclassic ‘Don’t Go’ van Yazoo erin (‘Yaz’, zoals Murphy ze noemt!), en zo zitten er wel meer muzikale grapjes in deze show van de moderne dance-punkgodheden uit New York: ze beginnen ‘Losing My Edge’ zelfs al met een stuk Suicide, leiden ‘I Can Change’ in met Kraftwerk’s ‘Computer Love’. Het blijft grappig dat de band die z'n carrière ooit begon met het statement dat ze te oud worden om de cool kids bij te benen en zijn edge verliest, nu nog steeds vlijmscherp klinkt.

Lees hier de volledige recensie >>>

Ook gezien

Psychedelic Porn Crumpets
Ha, de vlammende psychrock van The Psychedelic Porn Crumpets is net zo trippy als de LSD-visuals die ze mee hebben, van kaleidoscopische katten die in treinen morphen en andere rare shit. Ze houden net wat meer van metalriffs dan hun grote soortgenoten King Gizzard & The Lizard Wizard, en duiken op het halfuur effe flink de diepte in, maar wanneer ze scheuren vliegt de ene na de andere crowdsurfer de lucht in.

The Gaslight Anthem
Deze mannen uit New Jersey (de stad van The Boss!) waren al sinds 2009 op Nederlandse festivals te zien met grootste powerpop-anthems en een punkrock-hart. De boeking voor mensen die de afgelopen tien jaar geen nieuwe muziek hebben geluisterd, en waarschijnlijk ook niet hebben meegekregen dat The Gaslight Anthem jaren uit elkaar is geweest. Nu is Brian Fallon er weer, met de belofte aan zichzelf dat ze ‘alleen nog maar leuke dingen!’ doen. Hij staat inderdaad de hele tijd te lachen, speelt ook een luidruchtige cover van Billie Eilish-hit ‘Ocean Eyes’, maar de urgentie straalt er niet bepaald vanaf.

Bad Nerves
Het Engelse Bad Nerves weet met hun consciëntieuze en pretentieloze poppunk vandaag de juiste snaar te raken bij een ramvolle Fuzzy Lop. De circle pits beginnen soms al voor het nummer zelf, dus de goede sfeer kunnen we deels op het conto van het uiterst ontvankelijke publiek schrijven. Desalniettemin prima, zweterig festivalvertier.

 

Nusantara Beat
Het wordt eens tijd voor een album voor deze supergroep met koppies die we eerder o.a. zagen bij Altin Gün, Jungle By Night, EUT en POM. Het vuur zit in de tweede helft, wanneer toetsenist Rouzy Portier ook een gitaar omhangt en gitarist Jordy Sanger over de grond rolt en steeds meer venijn uit zijn vingers perst. Mooi ook hoe de ritmesectie superstrak vertraagt richting bedwelmende breaks en weer versnelt richting heavy riffs.

Blondshell
We zagen het op Lowlands al gebeuren en nu hier ook weer: indierock bands krijgen momenteel niet de volle tenten die ze verdienen. Desondanks speelt Blondshell met slechts een debuutalbum op zak een sterke set voor liefhebbers van 90s alternative rock op het snijvlak van The Cranberries en Hole. Sneu dat dan halverwege de show het geluid ook nog eens minutenlang uitvalt. Ach: de gedreven uitvoering van prijsnummer Olympus die ze spelen wanneer ze het podium eindelijk weer op mogen was het misschien wel waard.