A La Carte met Wieger (Goldband): ‘Ik moet leren incasseren’ A La Carte met Wieger (Goldband): ‘Ik moet leren incasseren’

‘Ehm, dat ik normaal moet doen. Niet roken, niet drinken. Daar ben ik toch wel echt elke dag mee bezig, want ik ben verslaafd. Ik zit momenteel in een strak trainingsregime, op weg naar een bokswedstrijd. Het is met vrienden, maar wel echt in een ring met een scheidsrechter. Dat geeft mij motivatie om gezond te blijven, mijn spieren goed te laten herstellen. Ik boks al een paar jaar, maar nooit met tegenstanders. Vorige week ging ik nog naar de grond, dat was wel even schrikken. Niet dat naar de grond gaan an sich, dat heb ik wel vaker meegemaakt, maar zo een week voor je wedstrijd… Maar dat moet ik ook leren, incasseren. Ik ben dus streng voor mezelf, maar na een goede stevige training is de verleiding groot mezelf te belonen met een biertje. En dat doe ik dan dus niet.’

Is het belangrijk om even gas terug te nemen?
‘Ja, het is allemaal een beetje veel geweest vorig jaar met drank en middelen. En toen ging het ook nog eens uit met mijn vriendinnetje Sophie en was er helemaal niemand meer die om vier uur zei: kom Wieger, we gaan naar huis, het is mooi geweest. Ik was gevoelig voor te hard gaan, tot ik die bokswedstrijd op de kalender kon zetten om in een rechte lijn naartoe te werken. Maar straks, na die wedstrijd? We hebben binnenkort een try-out tourtje. Ik dacht: hoe ga ik dat nou doen? Ik heb voor mezelf een huisje op de Veluwe gehuurd waar ik elke avond zelf naartoe moet rijden. Niet met het busje mee, zelf in charge zijn. Ik heb natuurlijk ook een verantwoordelijkheid. De jongens kunnen elkaar wel een beetje coveren, maar als bandleider kan ik niet naar de ratten zijn. We hebben allemaal onze eigen cyclus, om de beurt moeten we er even niets van weten.’

Jullie hebben een moment gehad dat je collectief stopten, na het oud en nieuw relletje.
‘Het gekke was: de beslissing namen we juist daarvoor al. Oud en nieuw was het laatste moment dat het mocht, en dus werd dat dubbel gevierd. En ja, dat werd natuurlijk net gefilmd. We willen het niet verheerlijken, maar we maken er ook geen geheim van, het is nu eenmaal zo.’

‘Ik moet zeggen dat ik daar nooit mee bezig ben geweest. Toen Caroline, Jan en David wilden stoppen met het Caro Emerald project dacht ik: ok, wat nu?! Niemand belde me, omdat ik als vaste gitarist in haar band speelde, ik had nooit tijd voor iets anders. Toen ben ik lekker gaan produceren en voor mezelf gaan werken, en vrijwel meteen kwamen de Goldband jongens en Sophie Straat op mijn pad. Allebei niet gehinderd door muzikale kennis, maar met goede ideeën, creativiteit. Ik werd spontaan verliefd, zowel op Sophie als op Goldband. Zie je wel, plan B komt vanzelf.’

Wat dat betreft was corona voor veel muzikanten een rare tijd. Plan B was werken bij een podium of tourmanager, Plan C de horeca, ineens was alles weg.
‘Precies. Mijn Plan B was dat ik duizend gelikte flyers in mijn tas had: Wieger geeft gitaarles. Toen heb ik nog een tijdje aangekloot in de bouw, maar dat kon ik helemaal niet. Fuck, nu heb ik echt een probleem, dacht ik. Net op tijd kwam het goed.’

‘Dat is meestal degene die het hardst gefeest heeft. Dat zijn we om de beurt. Laatst had Milo een periode dat hij het zwaar had. Ik daarna toen het uitging met Sophie en ik me op de drank stortte. Karel kan soms heel onzeker zijn. Dat is een ander soort moeheid. Hij staat tegenover twee hele goede zangers en hij wil de beste zijn. Hij moet er hard voor werken en is streng voor zichzelf. Sowieso: in deze groep kun je een hoop oplossen met een grapje, maar dingen die dieper zitten blijven terugkomen. Dat vind ik het leuke aan Goldband, dat het oprecht is. Vaak kun je het kwijt in de muziek, maar soms ook niet. Soms is iemand moe.’

‘Een album maken is ook niet per se leuk. Sterker nog: het is vreselijk. Je legt de hele tijd je ziel bloot. Natuurlijk probeert iedereen elkaar ook af te troeven, het vetste verse te maken. Het proces is nu heel anders dan de vorige keer. Toen maakten we gewoon iets vets, nu zijn de jongens een soort bekende Nederlanders. Ze worden zelfbewuster, kunnen niet meer naar de kroeg zonder dat iemand met ze op de foto wil. Er zit veel meer druk achter.’

‘Wij hebben natuurlijk een hoop ophef gecreëerd toen we een liedje maakten die zo ging: ‘Eerst zei ze nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee. Toen zei ze ja.’ Toen we dat maakten waren we echt helemaal in de gloria. Wauw, wat een tune, het is grappig, met een knipoog, maar ook een beetje flauw en eigenlijk kan het niet. De oorspronkelijk versie was nog iets pittiger, meer dubbelzinnig. We twijfelden maar Boaz zei: hier kan niemand boos over worden want het is het verhaal van mij en mijn vriendin, zo is het gegaan. We blijven voor altijd bij elkaar. Maar we voelden al aankomen: misschien interpreteren mensen het anders dan jij het bedoelt. Het gaat voelen als aandringen bij een meisje in de kroeg dat nee zegt. Sophie zei het ook thuis: Wieg, dat gaat niet goed. En dat ging het ook niet.’

Heeft dat jullie schrijfproces beïnvloed?
‘Dat denk ik wel. Onze nieuwe single heet ‘Sex’, sommige mensen vinden die sowieso plat. Maar ergens daarin zingt Milo: ‘Bij jou wil ik een condoom, want ik wil geen kind.’ Dat was eerst andersom, en we moesten daar allemaal heel hard om gniffelen in de studio. Maar toen ie het eenmaal opgenomen had voelde het voor Milo helemaal niet goed.’

Het grappige is dat heel veel van jullie liedjes wel degelijk gaan over een zoektocht naar de ware liefde, maar deze gaat over lust.
‘En uiteindelijk toch over de ware liefde, luister maar naar Karel’s bridge. Hij zingt dat hij voor het eerst van zijn leven onzeker is en haar niet meer wil loslaten. Dat vind ik leuk, dat spel met meerdere perspectieven in een track. Heel vaak sturen we je in een liedje een bepaalde kant op, om je vervolgens in de bridge een hele andere kant op te sturen. Dan komt de aap uit de mouw.’

‘Ja jeetje, misschien moet ik het maar een keer zeggen. Het is niet echt een leuk verhaal, maar mijn eerste seksuele ervaring was niet per se een leuke. Ik heb iets best wel kuts meegemaakt met een kennis van mijn ouders. Ik was heel jong en hij wilde allemaal spelletjes met me spelen waar ik toen niet al te veel van dacht, maar wel toen ik puber werd. Dat werkt op alle niveaus in mijn leven door: in mijn onzekerheden, in mijn verslaving, moeite met intimiteit. Laatst zag ik de serie Baby Reindeer op Netflix, en daar was ik zo van onder de indruk. Die jongen vertolkt daar zelf zijn eigen misbruikgeschiedenis, zo waanzinnig. Het is belangrijk om dat soort dingen bespreekbaar te maken. Mensen die dicht om me heen staan weten dit van mij, en zelf  heb door therapie een soort acceptatie gevonden dat het me ook op een positieve manier gevormd heeft tot wie ik ben.’

Wat een intens verhaal. Wanneer begon je dat te verwerken?
‘Niet meteen toen ik puber was, pas in mijn twintiger jaren toen ik antwoord zocht op de vraag: waarom heb ik toch zo de neiging altijd naar de klote te gaan? Ja, inderdaad, ik ben aan het vluchten. Ik vind het moeilijk om alleen te zijn.’

Is boksen daarom zo’n ideale uitlaatklep? Omdat het ook een zelfdestructief randje heeft?
‘Ik heb zoiets nodig, het moet pijn doen.’

Dan is het natuurlijk ook wel lekker om een slicke muzikant te zijn, zoals bij Caro Emerald?
‘Heerlijk. Ik ging soms gewoon in mijn pak compleet met kuif een biertje drinken. Het was een soort uniform. Wat dat betreft is Goldband totaal anders. We hebben een stilist, maar als ik die dag een jurk aan wil krijg ik die. Ik voel me daar helemaal vrij in.’

‘Het album heet Samen Tegen Elkaar en het gaat over de verhoudingen tussen ons. Het is niet altijd gemakkelijk geweest. Dan deden we op schrijverskamp allemaal een onderwerp in de hoge hoed en moest iemand er een briefje uit pakken. Dat was niet het sterkste moment in het maakproces. We zijn blijven maken, tot het kwam. Een ding wist ik zeker: ik wilde niet zo’n plaat maken over hoe zwaar de faam is.’

Toch gaat ‘FML’ daarover.
‘Ja, en ‘Naakt Op Het Plein’, en nog wel meer liedjes. Het is niet voor niets, dit is wat muzikanten meemaken. Het collectief Goldband is kwetsbaar, omdat altijd wel iemand van ons kwetsbaar is. Er hoeft maar één keer iemand gek te doen en er staat een camera op. Eigenlijk zouden we heel hecht moeten zijn, us against the world, maar we zijn toch vaak samen tegen elkaar.’

‘Dat kan ik ook weer op de jongens betrekken. Ze hebben me laten zien dat het allemaal niet uitmaakt. Ik voel me beter over mezelf sinds ik ze ken. Dat misbruikverhaal dat ik je net vertelde heb ik Milo verteld een uur nadat we kennis maakten, op een after bij mij. Ik haakte aan bij een gesprek en dacht: laat ik het maar meteen vertellen. Ik dacht: dit zijn toffe gasten, die kan ik vertrouwen.’

Kan je dat beoordelen op een after?
‘Nee, niet echt, het moet maar net goed gaan. Maar het voelde goed. Een week later kwamen ze met zijn drieën in mijn studio. We hebben elkaar niet meer losgelaten.’