A La Carte met Chuckie: 'Je gaat domme beslissingen maken zodra je echt geld gaat verdienen' A La Carte met Chuckie: 'Je gaat domme beslissingen maken zodra je echt geld gaat verdienen'

‘Ik heb twee verschillende riders, een clubrider en een festivalrider. We pakken voor het gemak even de festivalrider erbij.’ Hij zoekt de rider op. ‘Oké. Mijn festivalrider bestaat uit verschillende onderdelen. De technische kant is behoorlijk standaard: vier CDJ’s en een DJM-mixer en een mic. Maar de hospitality-rider? Ja, dat is wel een gezellige. Even kijken hoor. Nou, ik zie hier staan: één Don Julio tequila 1942. Mochten ze die niet kunnen vinden? Dan moeten ze mij even bellen: “Hé, is er een alternatief? Ben je hier ook tevreden mee?” Dan staat er één keer champagne in, Ace of Spades, dat is het merk van Jay Z. Eén keer premium wodka, meestal gewoon Grey Goose of Belvedere. Eén keer Bacardi Spice. Eén Hennessy. Een kratje bier. Zes flesjes water. Coconut water, coca cola, limonade, Red Bull, appelsap, sinaasappelsap, cranberrysap. Wat broodjes, fruit. Een witte handdoek. En ik had ook lang witte sokken op mijn rider staan, dat is wel handig als je toert. Maar als je in Nederland boekingen doet, heb je ineens zóveel witte sokken. Die heb ik er dus voor het gemak even uitgehaald.’

Jij drinkt die drank toch niet allemaal in je eentje op, hè?!
‘Alleen die Bacardi Spice is voor mezelf: ik drink er eentje voordat ik ga draaien, niet zozeer tegen de zenuwen maar om in de mood te komen. Ik kan niet meer elke dag flink doorzakken, dat trek je gewoon niet. Dat is de grap van de hospitality-rider: het is ook voor de gasten die je op de lijst hebt gezet. Dan nodig je wat mensen uit de industrie uit, die wil je gewoon even goed faciliteren. Ik vind dat ze die hospitality tegenwoordig op festivals een beetje onderschatten. Ik was op Tomorrowland, vroeger was dat echt dé plek waar je backstage de industrie en artiesten ontmoette. Dat is weggevallen. Ze zijn stugger backstage, de industrie wordt steeds meer corporate. Dan vergeet je hoe het allemaal begonnen is: de hele scene is gebouwd op een beetje lief zijn, een beetje elkaar gunnen. Door flink met elkaar door te zakken, bouw je ook een band op die nooit meer kan breken. In Amerika krijg ik ook nooit een telefoontje van: “Hé, we hebben geen 1942 meer.” Daar is het altijd geregeld.’

Dat vind ik bijzonder aan een festival als Draaimolen: die hebben backstage gewoon een tweesterrenrestaurant opgetuigd dat het diner voor artiesten verzorgt, en een sommelier uit Oostenrijk die bijzondere wijnen schenkt.
‘Ja, mijn ervaring is sowieso dat ze het op underground festivals nog wel echt belangrijk vinden: gastvrijheid. Bij Draaimolen belde zelfs iemand: “Jij had toch altijd witte sokken in je rider?” Mooi.’

‘Dat vind ik heel belangrijk, hoewel dat, denk ik, niet altijd goed wordt begrepen door je fanbase. Ik heb dat heel mijn carrière gehad: toen ik begon werd ik als bubbling-dj bestempeld, terwijl ik een grote hiphop-collectie had. Ik werd als hiphop-dj bestempeld, terwijl ik in de dance-scene was doorgebroken. Ik stond op de voorgrond van de hele EDM-scene, terwijl ik daar helemaal niet voor heb gekozen. “Let The Bass Kick” is helemaal geen EDM, die plaat duurt acht minuten. Als het al één ding is, dan heeft het een techno-DNA. Op het grootste Dirty Dutch-feest in de RAI deed ik een negen uur-set. Ik begon met 115 bpm minimal en tech house, en ging daarna alle kanten op. Telkens als je wat nieuws probeert, zeggen ze: “Nee, je moet maken wat je toen deed.” Jay Z zei het heel goed: “You want my old shit? Buy my old album.”’

Waar zit nu de vernieuwing in waar je enthousiast over bent?
‘Gek genoeg zit de vernieuwing nu in het teruggaan naar de roots. Ik organiseer al een paar jaar een underground evenement, Voltage, een niche binnen dancehall en reggae. En in de housewereld, als je kijkt naar de grotere podiums, daar draaien ze heel veel latin-invloeden. Muziek met hele rauwe drums, het mag gewoon gek gaan, hoeft niet binnen een geëikte structuur te passen. Toen wij bubbling maakten, wisten we niks van muziekregels, we deden maar wat. De platen die ik maakte op het tempo van bubbling, die waren eigenlijk geïnspireerd door platen op het Strictly Rhythm: Kenny Dope, Louis Vega, Ralphi Rosario. En nu blijkt dat weer heel goed te werken!’

‘Dat brengt me terug naar waar ik mee begonnen ben, dat wil ik verwerken in muziek van nú. De ene keer met een technorandje, de andere keer meer richting pop. Ik heb zoveel nieuwe muziek gemaakt doordat ik voor Draaimolen ben geboekt, zelfs afgelopen nacht nog. Natuurlijk gaan we ze geven wat ze denken te kennen van bubbling, maar het is ook de beste opportunity om iets nieuws te laten horen: hier gaat het heen, hier zie ik het heen gaan. Zulke gesprekken heb ik heel vaak met De Schuurman: “Oké, how are we going to push this forward?”’

Lachend: ‘Ik moet mezelf elke keer knijpen. Elke keer denk je van: “Wacht even, waar komt dit vandaan? Hoe ben ik hier gekomen?” Het brengt me altijd terug naar de dagen dat ik in Amsterdam woonde, op mijn kamertje, een plaat opzette en droomde dat ik het zou maken in een club. Mijn droom was dan: een volle club voor 200, 300 man, of 500 max. Nu doe ik dingen die die droom ver ontstijgen. What the fuck doe ik hier! Toen ik voor de inauguratie van de Panamese president werd uitgenodigd. Toen ik voor anderhalf miljoen mensen in Salvador, Brazilië draaide. Probeer dan maar in het moment te genieten. Ik dwaal altijd af: “Hoe de fuck ben ik hier terechtgekomen?” De eerste keer op Sensation draaien. De eerste keer in een privéjet. Laatst nog: ik was op Curaçao een drankje aan het doen met wat vrienden en kreeg zo’n DM binnen. Van Paris Hilton. Eigenlijk ook niet normaal. Die gasten dachten dat ik mijn telefoon expres had laten liggen om het aan hen te laten zien.’

Jij en Paris Hilton zijn echt goede vrienden, toch?
‘Ja. Je leert elkaar backstage kennen. Je lult dan makkelijker met elkaar. Op een gegeven moment raak je gewoon bevriend. We hebben samen zoveel leuks meegemaakt. Flink doorzakken in Ibiza. Op een gegeven moment eindigden we op een berg, op zo’n after hours-feest om 9 uur ’s morgens. Wij deelden een taxi, maar werden daar uit gezet omdat ik aan het vapen was. Terwijl ik met de chauffeur aan het bekvechten was, ging zij gewoon naast de taxi staan, trok haar broek uit, begon naast de taxi te pissen. Hahaha. Dat is wel gek, ja. Ik heb me vaak misdragen. Maar, en daar ben ik trots op, ik heb nog nooit drugs gedaan. Ik heb een verslavend karakter, dus daar begin ik niet aan.’

Alcohol kan mensen al in genoeg problemen brengen, natuurlijk.
‘Oh ja, absoluut hoor. Ik heb de nodige vluchten gemist, puur omdat ik lekker panja was. Dan vergeet je de tijd. Ik ben ook zo vaak bij de gate in slaap gevallen, met mijn ticket in mijn hand terwijl ik eigenlijk moest boarden. Ik heb ook weleens in de dj-booth gepist. Ik bespaar je de details, anders krijg je mijn manager aan de lijn. Hahaha.’

‘Toen ik internationaal ging in 2009, kwam het grote geld binnen. Toen dacht ik: weet je Clyde, het gaat goed. Beloon jezelf. Je moet natuurlijk in stijl gaan reizen. Dus ik naar de Louis Vuitton-store, en ik koop die grijs-zwarte checkers-set. Ik koop niet één koffer, ik koop die hele set. De allergrootste tot de allerkleinste, de toilettas tot de rugzak, noem het maar op. Die set kostte bij elkaar 17.000 euro, ofzo. De eerste week dat ik ging touren met die koffers – heel stoer –, kwam die koffer niet aan op het vliegveld waar ik was geland! Elke keer dat ik weer in een nieuwe stad kwam, huppelde de koffer er achteraan. Kwam de koffer in Toronto, was ik al in Montreal. Dat sukkelde twee weken lang zo door. Die koffer zat vol simpele kleding, ik draag gewoon skatemerken, dus ik maakte me geen zorgen over de kleding, ik maakte me zorgen dat ik de koffer zélf zou kwijtraken! Terwijl die koffers van Louis Vuitton super-onhandig zijn, ze zijn veel te zwaar, ze gaan helemaal niet soepel open. Dus toen ik thuiskwam, heb ik die kofferset van ellende weggegeven, ik ben teruggegaan naar mijn oude vertrouwde Samsonite en North Face-rugzak, daar reis ik nog steeds mee.’

Kan succes je verblinden?
‘Ik denk dat je sowieso domme beslissingen gaat maken zodra je echt geld gaat verdienen. Ik had opeens zo’n zwarte American Express-creditcard. Ik was in Miami, ik moest met Slash op Ultra optreden. Je weet wel, Slash van Guns N’ Roses. We gingen eten bij Prime 112, een duur restaurant. Wie kom ik daar tegen? Timbaland! Ik heb ook een foto met hem op mijn Instagram. Nou, met z’n allen wat eten, een mannetje of 30 in totaal. Dan komt die rekening, en ik dacht: “I got this.” Ik betaal het wel even. Dertienduizend euro. Zoiets was het, het sloeg nergens meer op. Nou, deels leef je je droom, maar je wordt stiekem ook wel een beetje verblind. Het rondje door Amerika, van New York naar Miami naar Los Angeles? Als je daar eenmaal in zit, heeft dat bijna niks meer met de realiteit te maken. Dan praat je met je vrienden die maandagochtend om negen uur braaf naar kantoor gaan, terwijl het op dat moment twaalf uur ’s nachts is in Los Angeles, en jij tussen de sterren in Beverly Hills staat te draaien. Van god los.’

‘Zes jaar later, in 2015, kreeg ik een uitdraai van mijn vluchten. Dat waren iets meer dan 400 vluchten in één jaar. Je bent “succesvol”, gaat de hele wereld over, verdient bakken met geld. Als dat is hoe je succes meet: prima. Maar wacht eens even: ik heb een gezin thuis, maar ik zie ze niet. Ik zie mijn vrienden niet. Ik heb weinig sociale contacten, alleen de mensen die ik tegenkom in de clubs. Ik dacht: dit is niet hoe ik succes zie.’

Was dat een keerpunt?
‘Ja. Hé, dit moeten we anders doen. Je kan niet in één keer de stekker eruit trekken, maar ik ben mondjesmaat gaan afbouwen tot het punt dat ik weer genoeg studiotijd had. Want dat is het allerbelangrijkste: Het ging ten koste van mijn creativiteit. Op een gegeven moment word je zo geconsumeerd door de wereld waar je in zit, de boekingen blijven maar stromen, dat je wel nieuwe dingen maakt, maar ze zijn niet vernieuwend. Dat gebeurde al veel te lang. Ik merkte dat ik het echt niet meer leuk vond, ik vond het gewoon niet meer tof om nog eens die mainstage van Tomorrowland of EDC te doen. Je wordt geleefd. Je kíést er ook niet voor om een set van slechts een uur te doen, iedereen wil liever twee of drie uur draaien. Als je maar een uur krijgt, beïnvloed dat je creativiteit. Daarom vind ik het heel tof dat ik de vrijheid en luxe heb om gewoon avondenlang, nachtenlang, te pielen aan sounds. Soms komt er wel wat uit en soms niet.’

‘Uiteindelijk zijn het allemaal stappen naar die innovatieve platen. Ik ben hier toevallig met Gregor Salto. Ik zeg: “Gregor, ik heb echt het gevoel dat ik iets ga vinden. Ik weet niet wat, maar ik ga het vinden. En het gaat gewoon weer helemaal anders zijn.” Ik ga iets maken wat heel dicht bij mezelf staat, iets waarvan ik zelf echt kippenvel krijg. Ik heb het gevoel dat ik daarmee terug naar de basis wil, ik heb mezelf teruggetrokken van die grote mainstages, ik doe ook echt weer veel vinylfeesten voor 200, 300 man. Dan ben ik de hele week bezig met platen uitzoeken. En bubblingfeesten die een stukje groter zijn, waarmee we een paar keer per jaar Paradiso uitverkopen. Ik vind het leuk om te zien wat mijn vrienden uit de EDM-scene hebben bereikt, maar ik vind het nog veel toffer om te zien wat iemand in een kleine club doet, in een klein zweterig hok. Daar zie ik toch de innovatie, daar ontstaan de nieuwe sounds.’

‘Ik voel vlinders in mijn buik, en die verzorg ik dan effe van een baco’tje. Ik merkte dus dat ik dat steeds minder begon te hebben bij die hele grote festivals. Ik daagde mezelf niet meer uit, ik wist: “Oké, deze set ga ik ongeveer draaien, dit zijn de veertig a vijftig platen die ik ga laten horen.” Op mijn arm staat getatoeëerd: ‘Live your dream.’ Je moet jezelf soms even aankijken: “Hey, are you still living your dream?” Snap je?’

En?
‘Ik wil mezelf niet als een oude lul gedragen, maar ik merk dat ik, zeg maar, alles wat niet met het vak zelf te maken heeft, zoals social media…. Ik heb daar gewoon de grootste moeite mee. Ik moet nog een filmpje knippen van Parookaville, ik moet er nog eentje posten van Tomorrowland. Maar mijn hele systeem zegt “NEE”. Eigenlijk moet je dat allemaal doen, het hoort erbij, maar daar wil ik gewoon niet mee bezig zijn.’

‘Ik wil al deze vragen beantwoorden! Maar ik grijp naar het Draaimolen festival. Ik moet een set doen met De Schuurman, hij is van een jongere generatie en hij kijkt heel fris naar dingen, hij is niet zo judgmental. Ik denk dat ik teveel in hokjes ben geplaatst, en dat automatisch stiekem zelf ook ben gaan doen. Van hem leer ik: er zijn geen hokjes, er zijn geen grenzen. Ik had geen idee hoe hij een uur lang bubbling kon draaien op een technofeest. Ik ging een keer mee, en het publiek… hoort eigenlijk gewoon een andere smaak techno. Ja man, hij stond ook gewoon op 140 bpm te pompen. Dat heeft iets wakker geschud in mij. Pak die vrijheid, hou koers. Sinds de Draaimolen-boeking met De Schuurman is binnengekomen, heb ik wel drie of vier albums aan muziek gemaakt. Puur omdat iemand je zo inspireert.’