A La Carte met Milo (Goldband): ‘Bindingsangst, is dat een eigenschap?’ A La Carte met Milo (Goldband): ‘Bindingsangst, is dat een eigenschap?’

‘Het is een appgroep van 23, alleen maar mannen eigenlijk. Sommigen van deze vrienden ken ik al vanaf mijn vijfde, anderen van de middelbare school en erna. Boaz en Karel zitten er ook in. Hij verandert de hele tijd van naam, effe kijken hoe die nu heet [pakt telefoon erbij en schiet in de lach]. ECHT NIET ZUIPEN VANAVOND. Dat is een sarcastische titel, degene die de titel heeft veranderd is vrijdag heel hard gaan zuipen. Ja, dit is de meest levendige appgroep waar ik in zit.’

Hoe vaak wordt er wat in gedeeld?
‘Er wordt elke dag wel iets gezegd, door meerdere mensen. Die chat bestaat ook al, nou ja, sinds wanneer bestaat Whatsapp? 2009? Zo oud is die chat al. Zelf raak ik al mijn telefoons kwijt, dan heb ik weer geen back-up gemaakt en zijn al mijn foto’s weg. Maar er zitten archivarissen tussen die alles vanaf het begin heel goed hebben bijgehouden, met Google Photos en whatever. Die hebben vijftienduizend video’s en vijftigduizend foto’s. Af en toe gooit iemand weer iets in de groep van: yo, weet je dit nog?!’

Wat was de laatste memento die je doorgestuurd kreeg?
[scrolt door zijn telefoon]. ‘Dit werd laatst gedeeld. Een oude film die ik ooit gemaakt heb. Kijk dat haar, haha. Ik had alleen maar haar aan de zijkant, een soort Hare Krisha-achtige coupe.’

Waar was dit dan voor?
‘Mijn beste vriend Zeeger maakt al onze clips. Dit is van elf jaar geleden, toen was-ie bezig om zich aan te melden voor de Filmacademie. Dominique en Luka, onze managers, kennen we ook al heel lang. Of nou ja, Boaz kent Luka al heel lang.’

Zitten zij eigenlijk ook in die appgroep?
‘Nee, en dat is maar beter ook. Soms is het fijn dat ze niet alles weten, vooral voor hun gemoedstoestand [lacht]. Dominique heeft er een handje van dat-ie met onze problemen naar bed gaat. Gisteren stuurde hij een heel lief berichtje in de chat: “Hé jongens, misschien een aanrader om vandaag aan de 0.0 te blijven. We zien morgen twee belangrijke interviews op het programma staan.” Haha. Fucking cute. Boaz reageert dan alleen maar met een duim omlaag.’ 👎

‘Wat is je plan B? Heb je een cosmetische ingreep gehad? Ben je ijdel? Haha, deze vragen. Het gaat weleens door mijn hoofd om een haartransplantatie te doen, maar ik ben er eigenlijk principieel tegen omdat ik vind dat je blij moet zijn met wie je bent. Toch is het verleidelijk. Ik gebruik nu allemaal crèmes en een dermaroller, dat stimuleert de haargroei.’

Ben je bang dat je je haar verliest?
‘Ja, ik zou liever wel meer haar hebben. Maar eigenlijk vind ik dit een kutvraag, ik wil het liever over mijn plan B hebben. Ik heb altijd gezegd dat ik weer terug de bouw in kan, en daar zou ik niet zoveel problemen mee hebben.’

Nee? Stel dat alles opeens van de ene of de andere dag instort, dan zou je dat prima vinden?
‘Kijk, dat zeg ik natuurlijk nu vanuit de positie dat we zeker wel minstens twee jaar door zullen gaan.’

Twee?!
‘Nou, dat kan ik wel garanderen. We hebben een heel album en festivals staan deze zomer, de zomer erna gaan we daar ook wel mee spelen. Ik verwacht natuurlijk wel langer, maar dan moet er weer nieuwe muziek komen. Ik mis de bouw soms wel, de simpelheid van elke dag weten waar je aan toe bent. Elke dag dezelfde wekker, dezelfde werkzaamheden, ik werd daar rustig van.’

Op wat voor momenten snak jij daarnaar?
‘Ik vind het lastig om te wennen aan de hectiek: soms speel je in de nacht, soms moet je weer tering vroeg uit de veren voor een ochtendpromo, dan ga je weer uit tot diep in de nacht. Het weekendleven is heel makkelijk op te vangen als je doordeweeks weet waar je aan toe bent: half zeven opstaan, elf uur naar bed, soms een keertje doordeweeks naar de kroeg. Dat hebben wij niet. En ons werk is heel erg… zenden. Aanstaan, geven, aanstaan, geven. Jezelf presenteren op een bepaalde manier. In de bouw kan iedereen zich gedragen als een idioot: schreeuwen, zingen op het werk. Andere dagen was ik helemaal zoned in, een muurtje metselen in stilte. Het is bijna helend. Ik houd ook thuis heel erg van systemen: schoonmaken, dingen oplossen en netjes indelen. Ik heb best wel autistische en OCD-achtige trekjes, en dat is best lastig in dit leven vol chaos. Ik gedij er ook best wel onder hoor, maar… het blijft wennen.’

‘Ik zou trouwens niet meer gaan stuken, maar gaan schilderen. Of houtwerk, dat vind ik ook echt leuk. Zonnetje op je kop, kozijntje schilderen en lakken. Heerlijk.’

[Kijkt naar de vragen]. ‘Hmmm… lullig. Wie de beste schrijver is, dat ligt een beetje gevoelig.’

Mannelijke ego’s?
‘Ja, dat is het wel. Eh… het meest irritante terugkerende misverstand over Goldband. Lastig. Ik vroeg net ook al aan Atze [3voor12-redacteur] wat hij van het album vond. Het eerste wat hij zei was: dark. Oké, dat zeggen wel meer mensen nu, en misschien is deze IETSJE duisterder en met IETS minder fattoes dan de vorige, maar… op al onze werken staan onze strubbelingen en diepe emotionele twijfels en onzekerheden. Die raken alleen ondergesneeuwd omdat onze zwaardere liedjes niet per se de meest beluisterde zijn.’

En wat is het misverstand dan? Dat jullie alleen maar lachen, jolige gasten zijn?
‘Eigenlijk wel ja. Bij elke plaat krijgen we te horen: het is wel wat serieuzer dan de vorige. Terwijl we vanaf het begin best serieus zijn. We zijn geen kankerdroevige gothics of zo, maar we zijn vaak best wel eerlijk over hoe we ons voelen.’

‘Poh, deze vragen zijn allemaal wel leuk. Ik heb sowieso nooit seks gehad met de vriendin van een Goldband-collega, laten we dat wel even duidelijk maken. De raarste after… de eerste die bij me te binnen schiet was bij mij thuis. Heel lang geleden. We waren met veertig mensen naar een heel grof technofeest gegaan, waar ze acts als The Advent en Industrialyzer boekten. Het eindigde om acht uur ‘s ochtends in Amsterdam, daarna gingen we met zijn veertigen terug in het OV. Dat was al een dierentuin, en toen kwamen we rond tien uur bij mij thuis en haalde iemand een HELE grote zak 2C-B-pillen tevoorschijn. Daarna werd het echt fucking wazig.’

‘Je moet je voorstellen: dit was in het studentenhuis waar ik woonde. Drie van ons hadden kamers op meerdere verdiepingen, door dat hele huis ontstonden groepjes mensen. Ik denk dat 80% van de groep aan de 2C-B zat. Langzaamaan sloeg de sfeer om: mensen werden schichtig, achterdochtig. Op een gegeven moment was er iemand helemaal aan het doorslaan.’

Wat gebeurde er dan?!
‘Hij werd echt zwaar paranoïde, is in een aparte kamer gezet met een kopje thee en een paar matties erbij. Dan hoorde hij gelach van de bovenste verdieping en zei: “Oke, dus jullie willen zeggen dat ze mij niet aan het uitlachen zijn?!” En zij allemaal: “Nee man, nee.” Ik zat ook aan de 2C-B, maar ik was de host en moest dus de hele tijd van kamer naar kamer rennen om allerlei brandjes te blussen. Dat duurde drie, vier uur. Dan kwam ik boven en moest ik zeggen: “Nee, hij bedoelde het niet zo, je begreep het verkeerd!” En dan ging ik weer naar beneden en zat die gast daar met ZULKE ogen, helemaal psychotisch eigenlijk.’

Oh my god.
‘Dat was echt fucking heftig. Ik ben maar kamillethee met honing gaan maken voor iedereen, ik dacht: “Daar worden de mensen rustig van.” Op een gegeven moment was iedereen eruit, dit was tien uur ’s avonds of zo, en werd ik gebeld door de vriendin van een van mijn beste vrienden: “Ik ben nu met Mark* onderweg naar het ziekenhuis, hij is ook psychotisch geworden nadat we hebben geblowd voor het slapen.” Ik om tien uur ’s avonds naar het ziekenhuis. Die dokter zei: “Joh, gaat wel goed met JOU?!” Mark lag op bed met tranquilizers op, maar hij was er helemaal niet bij en zij was ook instabiel as fuck. Toen ben ik maar oefeningen met hen gaan doen: “Pak effe elkaars hand vast, noem vijf redenen waarom je van de ander houdt, eerst jij.” Nog twee uur het handje van die vriend vastgehouden, en daarna naar huis. Om één uur ’s nachts kon ik EINDELIJK naar bed. Met hen allebei is het goed gekomen hoor. Ik ben nu de peetvader van zijn kind. Ik heb sindsdien wel een soort angst voor psychedelica. We waren ook echt héél jong. Niet dat ik nu wel mijn grenzen ken, maar ehhh… ja.'

* Deze naam is gefingeerd vanwege privacy.

‘Tering, wie heeft deze vraag bedacht? Die gaat fucking diep. Fuck it, we doen het, ik ben toch de enige die deze kan beantwoorden. Bindingsangst, is dat een eigenschap? Ik ben nu al vijf jaar single, denk ik. Daarvoor heb ik twee best lange relaties gehad. Sindsdien best veel leuke ontmoetingen en mini-relaties, maar nooit durven doorpakken.’

Waar zit hem dat dan in?
‘Dat heb ik mezelf ook vaak afgevraagd. Misschien omdat ik wat ouder wordt, en het voelt alsof de keuzes die ik nu maak voor langere tijd zijn. Ik heb ook nog nooit samengewoond, alleen met vrienden. Ik ben al 31, iedereen om me heen krijgt kinderen. Daar ben ik nog lang niet, maar als ik een partner kies? Dan moet ik goed kiezen. Die redevoering houdt het gevoel ook tegen. Ik word snel best wel neurotisch, dan ga ik alles rationaliseren: we moeten niet te afhankelijk worden van elkaar! Ik vind het ook eng om mensen te kwetsen, om er achter te komen dat ik het misschien tóch niet wil, en we dan al zo ver zijn dat het heel zwaar wordt om afscheid te nemen.’

Dus sluit je jezelf van tevoren al af.
‘Ja, en dat heb ik gedaan bij de laatste soort-van-relaties die ik heb gehad. Afgelopen november had ik één week verkering, maar…’

Eén week? Hoe ging dat dan?
‘Nou, omdat ik dus niet... ik kon haar niet zeggen wat ze wilde horen. Ik wilde er wel voor gaan, maar had ook twijfels en probeerde daar eerlijk over te zijn. Die boodschap was iets te ingewikkeld voor haar en dat snap ik ook wel weer. Ik voel me dan onzeker of ik wel de juiste beslissing maak, maar dat straalt dan op die persoon af en dan… kom je in een cirkel van onzekerheid terecht.’

Terwijl je zulke beslissingen helemaal niet kunt maken op basis van rationele argumenten, want op papier zijn er honderdduizend mensen die op zich best bij je passen. Maar als het je niet lukt om bij je gevoel te komen… dan snap ik best dat het lastig is om voor één iemand te gaan.
‘Dat is er inderdaad. Ergens wil ik ook dat dat hele denken COMPLEET overschaduwd wordt door gevoel, 100% zekerheid dat het de juiste keuze is, en tot ik dat voel is het hem niet. Maar is dat realistisch? Welke rol heeft realisme in de romantiek? Lastig, ook omdat ik het  nu moeilijk vindt om vrouwen te benaderen.’

Vanwege Goldband? Je zou toch zeggen dat een boel vrouwen dat leuk en interessant vinden?
‘Ja, op zich wel. Ik denk wel eens: misschien ben ik niet heel erg benaderbaar. Toen Karel nog vrijgezel was, had hij altijd veel aanspraak. Ik heb dat gewoon niet. Dat is toch iets wat je uitstraalt of zo. Vrouwen die iets zoeken komen niet zo snel bij mij terecht. Vroeger, als je in een club of een bar of op een festival was, ontstonden die dingen toch wat gemakkelijker. Ik denk nu vaak: oké, ik  moet toch een beetje opletten op wat ik zeg en doe. En: wat zouden ze van me vinden? Op de meeste plekken waar ik kom, hebben mensen wel een idee van wie ik ben.’

Dat lijkt me best lastig: dat mensen die je voor het eerst ontmoet misschien nog niet die scheiding kunnen maken tussen wie je bent als persoon en als artiest.
‘Ja, ja, ja. Bij mijn laatste paar serieuze, eh, ik noem het maar relaties, bleek ik anders te zijn dan ze hadden gedacht. “Oh, je bent eigenlijk heel lief en begaan!” Haha. Nou ja, bij deze. Ik ben dus heel lief. Heb je dat erop staan?’

‘We werken nooit vanuit een concept. We maken muziek en dan kijken wel hoe we dat aan elkaar lijmen. Net als eerdere platen gaat de plaat over hoe wij de wereld zien, over wat we vinden als we naar binnen kijken.’

Veel liedjes gaan over relaties met vrienden en geliefden, over hoe je jezelf daarin kunt tegenkomen en zelfs saboteren.
‘We hebben een diepere laag aangesneden dan op het vorige album. Het klinkt sowieso wat symfonischer en grootser. Qua thema’s hoor je dat er wel in terug. Neem ‘Samen Tegen Elkaar’, de titeltrack. Het gaat over broederliefde, over de onmacht die ik soms kan voelen. Ik heb een soort Messias-complex: ik voel me verantwoordelijk voor de mensen van wie ik houd, maar ik merk vaak dat ik tekort schiet omdat ik mezelf onhaalbare doelen stel. In dat liedje beschrijf ik situaties die ik had willen voorkomen, familiegeschiedenissen van mezelf maar ook van vrienden en relaties. Mensen die hun plek niet echt weten te vinden in de wereld en worstelen met wie ze zijn. Boaz, Karel en ik hebben het geluk dat we een groter levensdoel hebben gevonden. Een passie, een reden om ’s ochtends op te staan. Bij veel vrienden van me zie ik hoe lastig het is om je plek te vinden in de wereld. Dat wilde ik omschrijven: het onveilige gevoel dat je kunt hebben als je nergens landt, niet weet wat je hier doet en hoe je uit die fucking shitstorm komt.’

‘Dit hebben we nog niet zo vaak benoemd geloof ik, maar Karel is degene die dit allemaal in gang heeft gezet. De intro van het album heet ‘De Band van Karel’. Hij had op een gegeven moment een laptopje gekocht, en toen zijn we samen tunes gaan maken op GarageBand, samen met Kourosh. Op een gegeven moment werd mijn moeder ziek en is ze overleden. De condoleance dienst was bij PIP dus het was geen after. En wij kenden elkaar allemaal al en hebben toen daar op de dienst de belofte gemaakt om samen muziek te gaan maken om dat uit de brengen.’

‘Karel had ook al gelijk vergezichten. Een album. Lowlands. The Opposites, hij droomde ervan om dat niveau te bereiken. Ik had dat nog helemaal niet, ik wilde gewoon liedjes maken en uitbrengen.’

Is Karel nog steeds de kartrekker?
‘We waren hem niet kwijt maar zijn rol als producer was wat minder aanwezig tijdens dit proces. We hebben zelfs tegen hem gezegd: joh, we willen niet alleen maar Wieger, we willen meer van jouw sound. Dat is gelukkig uiteindelijk wel gelukt. Maar het zijn ingewikkelde dynamieken waar je mee moet dealen, als je zo’n album maakt.’

Samen Tegen Elkaar is nu uit. Later deze zomer staat Goldband als headliner op Lowlands.