A La Carte met Boaz (Goldband): ‘Zonder sabotage is het geen Goldband’ A La Carte met Boaz (Goldband): ‘Zonder sabotage is het geen Goldband’

‘KD-druppels voor mijn kind, een soort vitamines. Die ben ik gisteren vergeten, dus daar moet ik zo echt even achteraan. Ik ben er nog niet helemaal aan gewend om dat soort dingen te regelen, maar het gaat aardig. Mijn kleine is nu tien weken oud.’

Dan word je er aardig door geleefd natuurlijk. Is dat te combineren met een albumrelease?
‘Ja, ik denk het wel, maar ik moet wel met de mama afstemmen wanneer ik niet thuis ben natuurlijk. Ik dacht eerst: je kunt je op zoiets niet voorbereiden, het gebeurt gewoon, maar Loes zei: voor we aan kinderen beginnen wil ik dat we ons je leven op orde hebben. Toen kwamen we terug van Wildeburg en was ze ineens zwanger en moesten we snel naar een huis kijken. We hadden een appartement op twee hoog met een smalle trap, ik zag mezelf al kutten met een kinderwagen. Uiteindelijk konden we snel schakelen en op 200 meter van ons oude huis iets vinden.’

Als je een muzikant deze vraag stelt komt meestal een verhaal over een to-do list voor de releaseparty.
‘Ja, maar we hebben een lekker teampie hoor, en de releaseparty stelt niet zoveel voor, dat is klein met familie en vrienden. Het meest werk zit in de try-out tour, de nieuwe muziek in de vingers krijgen. Gek genoeg hebben we het album helemaal niet gemaakt met het podium in gedachten. Er zijn misschien twee nummers echt festivalgericht.’

‘Ik zou eigenlijk de vraag over cosmetische ingrepen willen kiezen, want ik moet meteen aan de boys denken. Er wordt wel gesproken over haarimplantaten.’

Heb jij dat niet nodig? Jij wordt toch ook ouder?
‘Ik heb deze inhammen al heel lang en ik hoef niet per se een volle bos haar. Ik heb ook best een gaaf huidje, al zeg ik het zelf. Maar ja, ik zit toch in een boyband, ik moet wel een beetje goed voor de dag komen. Karel, die kwam in het begin wel eens in zijn jeans met een grijs shirt aan. Dan zeiden we: gast, dit is wat je gaat dragen vanavond? Step up your game, we moeten wel iets neerzetten.’

Bij een echte boyband worden de karakter gestyled en uitvergroot. Je denkt na hoe je van elkaar verschilt en hoe je ten opzichte van elkaar beweegt. Doen jullie dat ook?
‘Niet echt, dat gaat meer organisch. Ik hou wel van een beetje gekke shit aantrekken. Maar ben ik ijdel, niet echt. Want ik kijk niet veel in de spiegel, maar ik heb wel vier kasten vol met kleding.’

‘Ik voel me vaak moe, zeker de laatste tien weken. Maar ik denk ook direct aan Karel. Karel is een moeie gast. Hij kan lekker loom zijn, echt een state of mind. Maar misschien is dromerig een beter woord. Ik denk ook aan Milo. Die zit vaak vol energie, maar het hangt er wel vanaf wat er gisteren gebeurd is. Het mooie is: we wisselen elkaar af, het is altijd iemand anders. Dan heeft die weer een idee voor een song, dan is die weer de hypeman in de bus…’

Er staat ook een nummer over slapeloosheid op het album.
‘Dat komt niet echt bij mij vandaan. Ik heb geen moeite met inslapen, meer met wakker worden. Al heb ik wel een periode gehad. Ik was in die tijd zo geobsedeerd met dromen dat ik niet meer in slaap durfde te vallen. Ik had mezelf getraind om lucide te dromen, als het ware buiten je lichaam te treden terwijl je wakker bent. Dat train je door jezelf steeds triggers te geven om wakker te blijven, bijvoorbeeld door het licht aan en uit te knipperen. Ik deed dat omdat ik op de theaterschool een project deed over slapen, en ik was best veel bezig met spiritualiteit. Ik werd me veel bewuster van wat er in je slaap gebeurt, en ik haalde best veel inspiratie uit de raarste dromen. Ik moet zeggen: ik ben onlangs gestopt met blowen - op die joint gisteren na - en ik droom nu weer veel meer.’

‘Haha, heb je wel eens seks gehad met de vriendin van een Goldband-collega? I wish. Nee, laat ik die vraag niet kiezen. De slechtste dag uit het bestaan van de band dan maar. Dat was op Spoorpark Live in Tilburg. Ik had die nacht niet geslapen en was een wervelwind. Ik wilde speed hebben en heb het op een drinken gezet. Ze hebben nog een fles Salmari voor me verstopt. Ik was echt heel, heel vervelend. De anderen hadden het al door toen we verzamelden op het pleintje. Je kijkt elkaar in de ogen en weet al hoe laat het is. Na afloop stond ik te lullen in de kleedkamer: ‘Ik was echt niet slechter dan jullie. Jullie waren ook niet goed.’   Ik wilde ook nog vechten met Milo, weet ik, maar die was verstandiger dan ik.’

‘En ik weet nog Crammerock vorig jaar. Diezelfde dag had ik bij ons concert in Scheveningen op het podium aan de jongens verteld dat ik vader zou worden. In mijn hoofd was het allemaal heel leuk, mijn vrienden vertellen, maar ik had er geen rekening mee gehouden dat het een life changing announcement voor heel Nederland zou zijn. Ik was eerlijk gezegd best wel in de war en wilde alles behalve naar België voor een show.’
 

‘Toen ik zestien was woonde ik in Alkmaar en was mijn beste vriend Jip, een goedlachse volkse gast. Wat ons bond? Dezelfde wijk, dezelfde school, blowen. Zo simpel kan het zijn. We hadden geen gezamenlijk plan voor het leven. Ik zat inmiddels op de derde school om toch maar te proberen de havo af te maken, maar ik was er met mijn hoofd allang niet meer bij. Dat was anders toen ik Luka ontmoette, een van onze managers, een tijdje later. Met hem had ik altijd grootse plannen, daar begon het dromen. We wisten nog niet wat, maar we wisten wel dat we samen iets zouden gaan doen. Ik heb hem ook vaak geholpen bij projecten van de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunst.’

Dus je bent zestien, je bent een blower, je bent kansloos op de havo. Het wil maar niet lukken. En dan ontstaat er iets waardoor je toch je rol krijgt. Dat lijkt me best wel een exciting moment.‘Ja, dat was het echt!’

‘Volgens mij zegt die titel al genoeg, gewoon: Samen Tegen Elkaar. We zijn samen een groep en het schuurt, waardoor glans ontstaat. Die chaos heb je ook nodig.’

Ik vind het best een donker album. Behoorlijk paranoïde soms.
‘Je hoort natuurlijk wel de vloek van het tweede album. Op een gegeven moment zaten we er echt diep in en dachten we: wat de fuck zijn we nou eigenlijk aan het doen? Alles klonk heel poppie en uplifting, terwijl wij juist allemaal aan het struggelen waren met wat onze sound was en wat we zelf wilden maken. Alles moest een hit zijn. Maar op een gegeven moment geloof je het dan zelf niet meer. Toen hebben we gezegd: alles in de ijskast, nu gaan we maken wat we voelen. Het hoeft niet aan regels gebonden te zijn, juist liever niet. Toen is ‘Rubber & Asfalt ontstaan. Zonder sabotage is het geen Goldband. Vrolijke popmuziek is er al genoeg in Nederland.’

‘Bij Pip, in de club. We werkten samen achter de bar, maar heel lang wisten we niet dat we elkaars grote liefde waren. Zeven jaar lang waren we gewoon vrienden, al hadden we aan het einde wel een paar keer gezoend. Op een gegeven moment was ik klaar met flirten en daten en nietszeggende relaties hebben. We hebben daar hele open gesprekken over gehad, maar zij zei steeds: ik zie dat niet gebeuren, je bent als een broer.'

En toen zei ze ja? Wat een gezeik hebben jullie met dat liedje gehad.
‘En dat terwijl het heel lief is. Dat is ook wel weer geinig aan muziek, dat iedereen het anders kan interpreteren. Als het eenmaal opgenomen is kun je er niets meer aan doen.’

Maar goed, de ware liefde komt niet altijd als op een groot wit paard aangereden, maar je moet soms eventjes drie keer kijken voordat je het ziet.
‘Zeker, en het is vooral een kwestie van keuzes durven maken. Er zijn zoveel prikkels en opties, maar juist als je echt met iemand samen bent bouw je iets moois op.’