A La Carte met Oscar and the Wolf: ‘Ik hoor vaak dat ik zing als een wenende kat’ A La Carte met Oscar and the Wolf: ‘Ik hoor vaak dat ik zing als een wenende kat’

We hadden de afgelopen tijd best reden om ons zorgen te maken over Max Colombie. Zo was er een post op Instagram waarop hij er bont en blauw uitzag, en vervolgens vertelde hij in allerlei interviews dat het niet zo goed met hem ging. Hij was verslaafd geraakt aan coke. Dat begon bij een feestje, maar het eindigde bij Max thuis in zijn eentje met een witte lijn. Hoog tijd om de Oscar and the Wolf man eens wat luchtiger vragen voor te leggen. Van alles wat op de A La Carte menukaart.

‘Stracciatella, maar dan anders. Ik kies altijd twee bolletjes, vanille en chocolade. Mensen denken altijd dat stracciatella het beste van twee werelden is, maar dat is niet zo. De smaak van de chocolade komt niet goed genoeg tot zijn recht.’

Ben je een zoetekauw?
‘Nee, helemaal niet. Ik wil gaan slapen met de smaak van zure tomaten. Zuur, zout en pikant eten, dat is mijn ding. Een dessert neem ik eigenlijk nooit. Bitter kan ook nog wel – witlof bij stoofvlees bijvoorbeeld – maar gin-tonics laat ik staan.’

‘Dat zijn mijn drie katten: Oreo, Andalouse en Amaretto. Andalouse had eerst zijn broer nog, maar die kreeg FIP, een dodelijke ziekte. Toen hebben we de twee jongsten gehaald; ze schelen niet veel van elkaar. Ze zijn mijn meest waardevolle bezit omdat ik ze heel graag zie. Over mensen die ik graag zie, kan ik niet zeggen dat ze mijn bezit zijn, maar die katten wel. Ze mogen niet naar buiten; het zijn van die Heilige Birmanen.’

Zijn dat van die katten die meer op modeaccessoires lijken dan op dieren?
‘Ze passen volledig in mijn interieur, dat is zeker. Ik wilde eerst geen katten, omdat ik bang was dat ik te veel voor ze zou moeten zorgen. Maar nu kan ik niet meer zonder. Als kind had ik ook een kat, maar dat was meer uit hebzucht. Na een tijdje was ik alweer met andere dingen bezig. Nu is dat helemaal anders.’

Ik kan me voorstellen dat je als reizende muzikant iets of iemand nodig hebt die je begroet, die een gevoel van thuis geeft.
‘Ja, echt. Ik vertel mijn katten dat papa net terug is uit New York en dat ik op Times Square heb gestaan. Soms voel ik een telepathische connectie. Dan denk ik in mijn hoofd: mijn kat is het mooiste wezen op aarde. En dan draait hij zich vanuit slapende toestand om naar me. Ze hebben weinig met mijn muziek; zodra ik één noot op de piano speel, lopen ze weg. Maar als ik zing, komen ze juist naar me toe. Ik hoor wel vaker dat ik zing als een wenende kat, dus voilà.’

‘Dat is natuurlijk de million-dollar question: bestaat God? Ik ben zelf enorm gefascineerd door UFO’s en de mysteries van het universum en de mogelijkheden van buitenaards leven.’

Dat klinkt grappig, maar neem je het serieus?
‘Ik weet het niet, maar ik weet wel dat de wetenschap je ook met vraagtekens achterlaat. Of ik dat een geruststellende gedachte vind? Het is in ieder geval geen geruststellende gedachte ooit te sterven zonder te weten hoe het zit, waarom we doen wat we doen en wat het allemaal betekent.’

Er zijn mensen die denken dat al die antwoorden in een boek staan.
‘Ja, maar dat kan toch helemaal niet? Ik vond de verhalen uit de Bijbel altijd mooi als ik ze tegenkwam. Het is het best verkochte boek op aarde; misschien moet ik het toch maar eens lezen.’
 

‘Mijn allergrootste droom is om gezond te blijven en op een dag zonder het te weten in mijn slaap te sterven. Maar zo gaat het waarschijnlijk niet gebeuren. Ik denk regelmatig dat ik iets heb; ik ben echt een hypochonder. Als ik hoofdpijn heb, duik ik Google in en zoek wat het kan zijn. Daar word ik soms echt zenuwachtig van.’

Ben je bereid er dingen voor te laten, om gezond te blijven?
‘Nee, dat is natuurlijk de grote paradox. We willen allemaal gezond zijn, maar zoeken als mens de destructie op. We eten onze planeet op, en individueel doen we dingen die niet goed voor ons zijn. Maar ja, als ik nu stop met roken, krijg ik vast een ziekte die daar niets mee te maken heeft.’

Rook je veel?
‘Te veel, jongen. Te veel. Ik werk eraan om beter voor mijn gezondheid te zorgen, maar het blijft een uitdaging.’

Is dat niet slecht voor je stem?
‘Ja, maar ik ben ervan overtuigd dat als mijn stem verandert, ik andere liedjes ga schrijven die bij dat moment passen. Daar ben ik niet zo bang voor.’

Is je stem veranderd in de jaren dat je actief bent?
‘Mijn stem is veranderd in de zin dat ik beter ben gaan zingen, maar dat komt vooral door oefening. Ik ontwikkel me. Als ik naar mijn eerste album luister, hoor ik inderdaad een wenende kat, een misthoorn.’

Kan je daar wel naar luisteren dan? Die muziek is er voor altijd. Ook als jij op een dag pijnloos uit het leven glijdt, blijft je muziek bestaan.
‘Dat vind ik niet erg; ik hoor de fases van mijn leven erin, als ringen van een boom. Dat is juist keimooi. Ik heb meer moeite met foto’s en video’s die mensen van mij online plaatsen. In mijn testament zou ik willen zetten dat die na mijn dood allemaal verwijderd moeten worden. Ik klink nu echt als een boomer, maar sociale media trek ik slecht. Bij optredens maken mensen natuurlijk per definitie een foto van je onderkin.’

Waarom na je dood en niet nu?
‘Omdat ik nu de exposure nog nodig heb.’
 

‘Ik zie mezelf thuis naast een vaste telefoon – geen iPhone – waarop ik gebeld kan worden door een label dat een jong talent wil breken. Ze moeten mij dan overtuigen om een song te schrijven. Dat vind ik een mooi beeld.’

Ik zie het ook meteen voor me, met een Birmaanse kat op schoot in een lange satijnen jas.
‘Voor een satijnen jas vind ik mezelf wat te mager; ik doe liever een grote ochtendjas aan.’

Maar dit betekent dus: je terugtrekken uit de wereld. Is dat voor een songwriter niet net zo’n onhaalbare droom als zonder lijden sterven?
‘Ik zie mezelf op die leeftijd niet op het podium staan, nee. Maar ja, in mijn ideaalbeeld heb ik dat dan financieel niet meer nodig. Samenwerken met een jonge artiest is dan een manier voor mij om nog eens iets mee te maken.’

Kun je je ook voorstellen dat je uit het publieke leven terugtreedt en niets meer met muziek doet?
‘100%, dat beeld ik me elke dag in. Maar het contradictoire is dat ik voel dat muziek mijn roeping is. Maar ik kan het soms ook haten. Ik zou graag ergens naartoe gaan zonder dat iemand me herkent, maar dat je toch van de muziek kunt leven. Weet je wie dat goed voor elkaar heeft? Max Martin. Die kan zonder herkend te worden een hotel met gillende fans in lopen.’

Kijk je ook als songwriter naar hem op?
‘Ja, het allermoeilijkste vind ik een popsong schrijven van het kaliber I Have Nothing van Whitney Houston of Espresso van Sabrina Carpenter, een universeel omarmd anthem. Dat is een psychologisch spel; je moet aanvoelen waar de hele wereld op dat moment behoefte aan heeft. Er komt ook geluk bij kijken, maar bij Max Martin kun je daar niet meer van spreken; die kan het kennelijk gewoon.’

Wanneer was je er het dichtstbij?
‘Ik denk met het liedje Warrior. Het nummer was sterk verbonden met de Rode Duivels als het WK-lied, wat het een unieke betekenis gaf. Het is interessant hoe muziek zo’n specifiek moment kan vastleggen en emoties kan oproepen. Maar toen de Rode Duivels verloren was het klaar, je wilt natuurlijk niet herinnerd worden aan het verlies.’
 

‘Je hoort in dit album het specifieke verloop van mijn leven over twee jaar tijd. Bij mijn vorige albums kroop ik vaak in een personage en riep ik een gevoel op van toen en toen. Vaak metaforisch, beatnik, poëtisch. Nu is het meer rauw en in your face. Ik steek niet onder stoelen of banken wat ik meemaakte.’

Je vertelde eerder in interviews dat je diep bent gegaan, met verslavingsproblemen. Je omschrijft jezelf in je songs als een man met obsessies.
‘Dat is een never-ending circle. Ik kan niet in de grijze zone blijven hangen, chillen. Het is niet dat ik destructief ben om maar goede muziek te kunnen maken, maar het komt er gewoon vaak op neer. Muziek is voor mij therapie.’

Je bent altijd op zoek naar extase, dat zie ik ook in je gezicht op de hoesfoto.
‘Dat is waar het leven voor mij over gaat. Je hebt adrenalinejunkies; ik ben een dramajunkie. In de periode dat ik te veel cocaïne gebruikte, leefde ik als in een film. Maar je kunt niet alleen de fun part doen; je komt de destructie ook tegen.’

De filmwereld heeft talloze manieren gevonden om een lijntje coke spectaculair in beeld te brengen. Terwijl een XTC-pil er altijd ontzettend knullig uitziet in films.
‘Inderdaad, dat wordt zelden goed weergegeven. Ik herinner me een scène uit Six Feet Under, waar ze allemaal op een kamer zitten en MDMA nemen. Dat zag er echt uit. Films weten soms de sfeer van bepaalde ervaringen goed te vangen.’

‘Mijn mama, gewoon omdat ze alles wat in haar macht ligt heeft gegeven om haar kinderen goed op te voeden. Mijn moeder is een superlieve vrouw die weet wat ze doet. En toch doet ze ook zoveel voor anderen dat ze zichzelf wel eens vergeet. Maar amai, als ik gelijk haar 59 mag worden, ben ik een gelukkig persoon.’

Wat doet ze voor werk?
‘Ze zit in de schoonheidszorg; ze ontving altijd klanten aan huis voor massages en gezichtsverzorgingen. Ik heb daar vroeger niet van gesnoept, nee. Als tiener wil je niet dat je moeder aan je gezicht zit. Nu doe ik het wel af en toe.’

Heeft je moeder een rol gespeeld toen het slecht met je ging, toen je van je verslaving af probeerde te komen?
‘Honderd procent. In die periode belden we elke dag, nu nog zo’n drie, vier keer per week. Onze band is echt veranderd, in de goede zin.’

Ik neem aan dat je tijdens je verslaafde periode minder eerlijk tegen haar was.
‘Ja, dat was een tijd vol mysterie, onverklaarde zaken, liegen. Dat is allemaal veranderd, en dat voelt als een opluchting.’