Draaimolen 2021: waar nieuwe helden de oude overtroeven Draaimolen 2021: waar nieuwe helden de oude overtroeven

Je pikt ze er zo uit, de gasten met knaldrang. De vuisten jeuken al, ze staan in de startblokken om ermee door de lucht te gaan maaien. Hun ogen worden steeds groter, en de grijns is om 17.00 al bijzonder gelukzalig. Ze hebben – net als vrijwel iedereen – blind een kaartje gekocht voor deze vrijdag van de Draaimolen-tiendaagse. Wie er speelt? Geen flauw idee, maar Draaimolen stelt toch nooit teleur. Ze hebben vast lyrische verhalen gehoord over de eerdere dagen, of waren er in 2019 ook al bij, om hooked te raken aan het avontuurlijke doch toegankelijke dancefestival in de bossen van Tilburg. ‘Mijn grote dj-held is Antal’, brult eentje in het oor terwijl de zonnestralen door de bomen kietelen. ‘Ik vind het waanzinnig hoe hij van disco naar house draait. En dat met een rotary-mixer.’ Het is hun eerste festival sinds twee jaar, en je ziet ze kijken: DIT. WORDT. HET. BESTE. FESTIVAL. OOIT.

Even later staan ze er toch wat onbeholpen bij. Antal draait vanavond helemaal niet. Die vuisten die in de lucht moesten maaien? Die hangen slapjes naar beneden, wanneer Objekt weer een haarspeldbocht neemt. Hij is een fenomenale dj, hoor, een virtuoos op de draaitafels die altijd verrast, of hij nou in de kolossale technotent van Dekmantel opeens SOPHIE draait, of alle kanten van zijn platenkast laat zien in clubs als De School. Mixmag riep hem in 2018 nog uit tot dj van het jaar, en hij is het type dat vroeger in Rollercoaster Tycoon vast een sardonisch genoegen haalde uit het bouwen van achtbanen die net iets te snel waren, net iets te gevaarlijk en met net teveel pittige loopings achter elkaar. Zodat er hier iemand uit het karretje valt, daar pretparkbezoeker kotsend naar buiten rolt. En daar dan om grinniken.

Op Draaimolen voelt hij zich vandaag zo comfortabel dat hij nog wat meer risico neemt, dat hij zelfs een beetje uit de band springt. Opeens steekt hij die platen niet meer met wiskundige precisie in elkaar, maar smijt hij ze erin. Slordiger, meer impulsief. Hatsa, een weirde technoplaat van Blawan. Een maffe halftempo hiphop-track. En in de zesde versnelling door naar een kwartiertje supercoole, opgefokte jungleplaten, om uiteindelijk uit te komen bij een koddige, tropische jungletrack van de Bredase producer Coco Bryce.

Dat heeft zijn charme – er staat vooraan een guy echt HELEMAAL HAM te gaan, en hier en daar juicht een groepje Objekt-fanaten bij elke keer dat een plaat over de kop vliegt. Maar je dj’t niet slechts voor jezelf en die paar devote fans, je doet het voor de 750 man die er staan waarvan er veel geen flauw idee hebben wie jij bent. Die verliest Objekt af en toe een beetje uit het oog. Het is ook wel effe schrikken als je hoopt op gezellige discohits van Antal, maar getrakteerd wordt op zo’n onstuimige achtbaanrit van 130 naar 160 BPM. Dan blijkt het niet altijd een gouden greep dat Draaimolen de line-up dit jaar geheim houdt. Het staat bekend als een fijnproeversfestival, maar ook fijnproevers zijn niet per se allesvreters.

Maar goed, er valt vandaag genoeg te genieten. Shannen SP is bijvoorbeeld een ontzettend charmante ontdekking op de vroege middag. De Britse is A&R bij het toonaangevende Hyperdub-label van dj/producer Kode9, en zit vandaag in een trip vol trage afrohouse en amapiano. Een sound die in de UK al steeds groter wordt en hier nu ook zieltjes wint: stevig, serieus, percussief, met veel vocalen en baslijnen die zich soepeltjes tussen de vierkwartskick door manoeuvreren. Vanuit daar wordt haar set steeds duisterder, de Afrikaanse diaspora doorkruisend met Portugese kuduro, grimey hardcore en een destructieve experimentele tune van Nazar.

Ook zalig is MoMa Ready, een gast uit New York die een onvoorstelbare berg aan scherpe houseplaten uitbracht over de afgelopen jaren (veelal samen met AceMo). Met een jointje tussen zijn lippen geplakt heupwiegt hij heen en weer op zijn rauwe, grillige platen. Neem zijn eigen track ‘Judgement Child’, waar de kicks telkens uit de band springen. En neem het ravey ‘Nothing Can Save You’. Het is een sound uit een ander tijdperk, hij beheerst het uitstekend en in het namiddagzonnetje met een fles natuurwijn in de hand smaakt deze sound uitstekend.

Een meisje plukt twee bloemen uit de prachtige boeketten die op de dj booth staan, om ze in haar eigen haar te steken. Even verderop, in het pad naar de backstage, hangt ook al een stel rozen vanuit de bomen naar beneden. Ook dat is Draaimolen: een festival dat uitstekend voor zijn artiesten zorgt. Twee jaar geleden lieten ze sterrenrestaurant Tribeca nog aanrukken voor de backstagecatering, ook met deze bescheiden capaciteit van 750 man worden de dj’s ontzettend in de watten gelegd. Tel daarbij op de smaakvolle programmering, en artiesten van over de hele wereld zijn mega-enthousiast over het festival in Tilburg. Festivaldirecteur Milo van Buijtene – misschien wel de meest sympathieke, ambitieuze DIY-dance-organisator van Nederland – schijnt tegenwoordig zelfs handgeschreven brieven te ontvangen van dj’s die niets liever willen dan stagehostings doen.

En wanneer de Portugese Violet en Rotterdammer mad miran even later om een jointje vragen, komt de stagemanager hen meteen met een vrolijke glimlach te hulp geschoten om hoogstpersoonlijk een mooie toeter te draaien. De twee zijn duidelijk in hun nopjes en vinden elkaar in een voorliefde voor vlammende breakbeats (de een met haar label Naive, de ander als ex-medewerker van platenzaak/label Clone) en stevige vierkwartsbommetjes. 

Maar echt exciting, dat is de b2b van Tammo Hesselink en Pariah als afsluiter van de avond. Voor Tammo Hesselink moet dit best een big deal zijn: hij was al resident in De School en een graag geziene gast in Garage Noord, maar is nog geen dj die op eigen kracht clubs uitverkoopt, laat staan festivals headlinet. Vandaag is hij echter de ster van de dag. Tuurlijk helpt het mee dat hij een forse groep vrienden mee heeft, die precies weten wie hij is en twee uur lang zijn naam scanderen. Een meisje met cowboyhoed is er helemaal schor van, en vliegt tot vier keer toe crowdsurfend over de wilde menigte. ‘Tammo, Tammo, Tammo, Tammo!’, brult ze. Die vonk springt al gauw over op de rest van het publiek.

Tammo en Pariah doorkruisen dezelfde UK-georiënteerde genres als Objekt, maar zijn daarin wat geduldiger, beter in het uitsmeren van de spanning. Zij weten dat je eerst moet verleiden, rustig het karretje omhoog moet takelen en de mensen erin even naar adem moet laten snakken voordat je ze de diepte in stort en drie kurkentrekkers door gooit. Ook zij nemen avontuurlijke afslagen, je vraagt je af hoe ze vanuit een recente percussieve Pearson Sound-track opeens bij een weird vocaaltje aankomen, bij een diepe hedendaagse electroplaat of een hele diepe dub-track. Maar we stoppen geen moment met dansen. Sterker nog, met iedere plaat trekken ze nog iets harder aan de heupen. Dus voelt het volstrekt logisch dat ze om iets voor 1 ’s nachts aankomen bij totaal opgefokte drum ’n bass. Inmiddels staat de stage vol hossende mensen. Een gast is op de schouders van zijn vriend geklommen en zwaait met zijn shirt boven zijn hoofd. De cowgirl is haar stem inmiddels totaal kwijtgeraakt en springt nog maar eens het publiek in. Totale gekte, precies zoals je hoopt dat een festival eindigt. ‘Tammo, Tammo, Tammo!’