Draaimolen trakteert op grootse verrassingen met Dixon en Benny Rodrigues Draaimolen trakteert op grootse verrassingen met Dixon en Benny Rodrigues

Het gonst vandaag over het terrein, wie is toch die secret b2b? Het enige wat de kaartkopers van deze prachtige zonnige zondag van (This Is Not) Draaimolen 2021 weten, is dat er een een geheime back to back-set van twee dj's gepland staat. ‘Ik hoorde iets over Benny Rodrigues’, zegt een vrolijke jongen met een hoed. Een tweede mikt op Dixon. ‘Hij had op zijn Instagram een secret show in Nederland aangekondigd, dan is één en één twee.’ Een oplettende kijker spot DJ Dustin uit de Giegling-kliek al, wanneer die gedag komt zeggen bij Resom en ATEQ. 

De Tilburgse danceorganisatie Draaimolen draait er zijn hand niet voor om, grote superster-dj’s naast elkaar zetten die nog niet eerder samen draaiden in een geheime back to back-set. Zo stonden Hunee en Four Tet al eens onaangekondigd zij aan zij in de Tilburgse bossen, en vonden Nina Kraviz en Ben UFO elkaar in 2018. Wat zouden ze voor een surprise in elkaar hebben geknutseld op dit kleinschalige minifestival voor 750 bezoekers? 

Vandaag begint de geheime b2b om 18.30, en voor die tijd wil de vlam nog niet echt in de pan slaan op het Draaimolen-terrein. Daarvoor is de openingsset van de Britse veteraan Jane Fitz wat te hak-op-de-tak. Ze gaat al jaren mee in de hoek van het avontuurlijke Freerotation-festival en draait vandaag van subtiele deephouse naar acid, maar haar platen lijken op elkaar te passen als legosteentjes op Duplo. Niet, dus. De aandacht ligt ook nog niet bij haar, men scharrelt wat rond langs de prachtige spiegelkunstwerken, en langs de kleinschalige foodcourt. Tijd voor een fles natuurwijn, tijd om een wegwerpcamera te scoren (die blijken razend populair op het festival dat telefoons op de dansvloer verbiedt). 

Even later waaien de gekleurde ballonnen en bellenblaas door de lucht, en Duitsers Resom en ATEQ kietelen het publiek al voorzichtig met toegankelijke house. Ze trakteren zelfs op GALA’s giga-hit ‘Freed From Desire’. Het is de eerste ontlading van de dag. Wapperden bij eerdere platen slechts een paar handjes vooraan de lucht in, nu gaan ze allemaal omhoog.

En daar blijven die handjes voor die geheime b2b. Inderdaad stapt Innervisions-baas Dixon het podium op, in zijn vrolijkste hawaii-blouse – een scherp contrast met zijn gespannen gezichtsuitdrukking. En aan zijn zijde treft hij DJ Dustin. Een interessant duo: Dixon werd jarenlang uitverkozen tot de allerbeste dj bij Resident Advisor (zo vaak zelfs dat het danceblog de verkiezing maar stopzette). Met het duo Âme groeide hij via de Amsterdamse club Trouw uit tot vaandeldrager van het serieuze Innervisions-geluid: grootse, bloedserieuze house met uitgerekte breaks en trancey hooks, geschikt voor de allergrootste festivalweides en mainstages. DJ Dustin en zijn label Giegling leken dezelfde route te gaan bewandelen, maar dan via club De School, met een sound die heel wat introspectiever is dan die van Innervisions. Hun platen zitten vol kicks als poezenpootjes in de sneeuw en moody melodieën. Daarmee hostte het label in 2016 en 2017 al twee stages op Draaimolen, tussendoor kregen ze ook al eens de X-Ray van Lowlands een hele nacht tot hun beschikking en de Ruigoord-kerk op Amsterdam Dance Event (een dag na Innervisions, overigens). 

Dustin en Dixon draaiden nooit eerder samen, maar in tweeënhalf uur bouwen ze vanavond laagje voor laagje aan een logische brug van de ene sound naar de ander. Terwijl ze elkaar nauwelijks aankijken, overigens. Al vroeg klinkt de vervreemdende Traumprinz-edit van ‘I’ve got the Power’. Werd er eerder vandaag nog schoorvoetend gedanst, nu klimt een stel enthousiastelingen op de speakers naast het podium, en een paar meisjes slingert heen en weer aan de dj-tafel. Ze zijn zelfs iets te gretig, de ene na de andere plaat slaat over. 

Dixon is meester in onbekenden platen laten knallen alsof het de allergrootste hits zijn. Tracks die misschien slechts een paar honderd streams tellen, knallen vaak onder Dixons vingers als echte bangers uit de speakers. ‘Spanner Interactions’ is er zo-eentje, een net-niet-breakbeat-tune met grootse arpeggio’s. Nog cooler is de serieuze Zuid-Afrikaanse house van Floyd Lavine, een bijna creepy plaat waarvan de stem als een alien door het donkere bos schelt.

Nu het donker is, vallen de lichtinstallaties pas op waarmee Draaimolen heeft uitgepakt. Achter het podium schittert licht door de bomen, alsof er een kanon met blauwe glitter verf is afgegaan tussen de takken. Het wordt zo wel heel verleidelijk om een sneaky foto te maken, en hier en daar worden stickers stiekem van telefoons afgepeuterd. Een bravere bezoeker probeert met één oog dicht en gespannen kaken driftig haar wegwerpcamera door te draaien. Het spiegelende kunstwerk van Heleen Blanken kleurt alle kleuren van de regenboog en weerkaatst de stralen weer terug op het uitgelaten publiek. Zo stijfjes als Dixon en Dustin aan het begin waren, zo los staan ze er nu bij: dansend en breeduit lachend. 

Maar nog breder grijnst Benny Rodrigues, de hardst werkende, meest begeesterde (en invloedrijkste) dj van Nederland. Hij neemt het voor de laatste uren over van Dixon en Dustin. Aanvankelijk is hij nog volledig in rook gehuld, slechts te zien als een silhouet op de stage (en toch alsnog totaal herkenbaar door die grote haardos). In zijn eerste plaat, de epische, beatloze trancey Carl Craig-remix van Airborne, klinkt al een bloedstollende gil die als een vlijmscherp mes door de bomen snijdt. Daarmee is de toon voor de laatste twee uur gezet: nu gaan we eens even knallen. Rodrigues neemt tot tweemaal toe applaus in ontvangst voordat hij écht losbarst met een stel peaktime platen op hoog bpm. Als een bezetene draait Rodrigues moeiteloos alles in elkaar: van een diepe, bedwelmende houseplaat met snerpende stem tot de trippy melodieuze technoplaat ‘Oasis’ van Petar Dundov. Onder de sterrenhemel dirigeert Benny Rodrigues Draaimolen van het ene naar het andere hoogtepunt. Zelf danst en zwiert hij op de muziek met een gelukzalige lach, en het publiek grijnst hem nog gelukzaliger toe.

Dat blijkt ook achteraf wel, wanneer hij een lyrisch epistel op zijn Facebook plaatst. ‘Het was zonder twijfel een van de fijnste dj-ervaringen van de afgelopen jaren’, schrijft–ie. En dan bedoelt hij ínclusief de pre-corona-jaren. ‘Hoe fijn is het om als dj weer een keertje voor een groep mensen te spelen die samen met jou die paar momenten intens en zonder telefonische afleiding zo puur en direct mogelijk beleven.’ Het zegt veel over het festival dat noodgedwongen afschaalde naar 1400 en uiteindelijk 750 bezoekers per dag. In de woorden van Benny: ‘Des te mooier en stoerder dat zo’n Draaimolen na alle corona-tegenslagen toch zijn publiek durft te pushen (en hopelijk ook inspireren) voor de onbewust-bewuste totale a tot z ervaring te gaan.’ Het tiendaagse (This Is Not) Draaimolen is dit jaar klein van opzet, maar met nog net zo’n torenhoog ambitieniveau als in 2019. En we zijn pas halverwege!