Down The Rabbit Hole 2019: dit was de vrijdag Down The Rabbit Hole 2019: dit was de vrijdag

Vijf keer Pinkpop, vijf keer Lowlands, een keertje Best Kept Secret… het werd eens tijd dat festivalsensatie Editors ook naar Down The Rabbit Hole kwam. En dat met de mindere plaat Violence (waarvoor ze de studio in doken met de geweldige experimentele producer Blanck Mass, om daar toch weer op terug te komen) vers in het geheugen en een Greatest Hits-album in aantocht. Vaak is dat het moment dat er niets nieuws meer te melden valt, het moment dat je een band definitief in de geschiedenisboeken kunt schrijven en je eigenlijk geen vernieuwing meer hoeft te verwachten. >>> lees verder

’Hallo, welkom bij onze eerste show ooit.' Zo, die hoor je niet zo vaak op een groot festival als Down The Rabbit Hole, zelfs niet op het kleinste podium. Maar Fulco heeft een invloedrijke fan in Jameszoo (zijn bassist speelt mee), die het nog niet verschenen album plugde bij Mojo. En zo belandde Fulco dus in Beuningen. >>> lees verder

De Sluwe Vos is een beetje zenuwachtig voor zijn set met Sjam Sjamsoedin. Ze hebben deze week geoefend met hun live-jam, drie uur lang, en dat ging goed. Maar toen ze vervolgens de timer aanzetten op een uur - de lengte van hun set hier - werd het ineens niks. Het is gezonde wedstrijdspanning, want ze gaan iets nieuws doen. De Sluwe Vos knoopt zijn synths en drumcomputer vast aan het modulaire systeem van Sjamsoedin, en ze gaan zich laten leiden door de wind. >>> lees verder

Er valt een hoop aan te merken op Grace Jones. Ze is een half uur te laat, om maar ergens mee te beginnen. Ze praat te veel, en het glas rode wijn waar ze aan lurkt is overduidelijk niet haar eerste. Het doet veel mensen al tijdens het eerste nummer besluiten dat het toch het wachten niet waard was. Laat het allemaal gezegd zijn, dan kunnen we vervolgens concluderen dat ze ondanks alles nog steeds een beetje Amazing Grace is. >>> lees verder

‘Ik ben zo blij dat er een catwalk is!’, proest Torre Florim, en rent meteen heen en weer terwijl het gejuich om hem heen aanzwelt. Sinds de aanvoerder van De Staat zijn gitaar af en toe durft te laten staan, heeft hij zich ontpopt tot een manische uitvergroting van een rockster, maar dan wel met een kolderieke knipoog. En elke show lijkt hij daar nóg beter in te worden. Hij is een wandelende gifjesgenerator geworden. >>> lees verder

Toen Skepta in 2017 op Lowlands stond, was hij de koning van de grime. De magistrale plaat Konnichiwa was een jaartje uit en de tent spatte uit elkaar. Vandaag is het wel anders: recente plaat Ignorance Is Bliss is lauwtjes ontvangen en Skepta zag hoe hij rechts en links werd ingehaald door jongens als Stormzy, Dave en Slowthai. ‘The energy today is crazy’, zegt ie. Maar hij zegt het aarzelend, meer uit beleefdheid dan enthousiasme. >>> lees verder

Rolling Blackouts Coastal Fever heeft het slim aangepakt. Zoals wel meer bands van tegenwoordig hebben ze duidelijk wel eens naar The War on Drugs of de eerste drie platen van R.E.M. geluisterd, terwijl ze roadtripten door de Australische zomer. Lome zang, waaierende gitaarlijntjes: het is geen verrassing dat drie van de vijf bandleden hier met een gitaar het podium opkomen. >>> lees verder

Als dEUS ooit één plaat integraal zou gaan spelen, moest het wel The Ideal Crash worden. Toch? Debuut Worst Case Scenario was geweldig maar geen album-album, meer een verzameling nummers. Voor In A Bar Under The Sea gold dat al helemaal: hits genoeg, maar qua genres schoot de plaat alle kanten op. En toen kwam die geweldige derde, dit jaar twintig jaar geleden. >>> lees verder

'Ik wil wel 'Buffalo Stance' zien', zegt een vrouw tegen haar man achter in de tent bij Neneh Cherry. Dat valt nog te bezien. Op Le Guess Who? speelde de Zweedse zangeres enkel 'Manchild' en verder haar volledige nieuwe plaat Broken Politics, een veel experimenteler album. Na jaren uit beeld keerde Cherry terug als een veel ontoegankelijkere act. Ze maakte een jazzplaat, een plaat met Four Tet. >>> lees verder

Ezra Collective maakt jazz om op te dansen! Om op te gillen! Om op te schreeuwen! Aldus bandleider en drummer Femi Koleoso. En om op te zweten als een otter, bewijst hij met die mega-venijnige roffeltjes in het tweede nummer. >>> lees verder

Tijdens de eerste pakweg tien minuten kijk ik meerdere keren om me heen: werkt dit echt op een festival als Down The Rabbit Hole? Low, dat al 25 jaar de mooiste langzame muziek ter wereld maakt, tussen de Frank Carters en Portugese feestbands in een snikhete Fuzzy Lop? >>> lees verder

Jordan Rakei uit Nieuw-Zeeland nestelde zich in de bruisende nu-jazz-scene van Londen, werkte met Loyle Carner, Disclosure en Tom Misch en brengt platen uit op Ninja Tune. Hij is een muurbloempje en vernoemde zijn plaat Wallflower er zelfs naar. Had-ie ook Bord Yoghurt kunnen noemen, hij heeft ongeveer evenveel uitstraling. Er is geen donder om naar te kijken in de Teddy Widder, zoals dat vorig jaar ook al het geval was bij zijn show op Lowlands. Oh wacht, daar helemaal rechts weggestopt staat de gitarist toch flink gekke bekken te trekken terwijl hij funky slagjes speelt. >>> lees verder

Huppel vrijdagmiddag de Teddy Widder (de eennagrootste stage) van DTRH binnen, en je ziet hoe onwaarschijnlijk groot Altin Gün inmiddels is geworden. En dat met eigentijdse covers van Anatolische folk en psychrock! De tent staat hartstikke vol voor de Amsterdamse groep, vooraan lopen jongens te hossen met roze opblaasflamingo’s in de hand, verderop klapt een vriendengroepje precies op het juiste moment die twee handclaps aan het begin van ‘Goca Dünya’ mee. >>> lees verder

Zou het een keeldrankje zijn of gewoon booze, die glaasjes waar Ronnie Flex er haastig vier van weg tikt, steeds gevolgd door een teug Red Bull? En wat zou effectiever zijn, gezien het weekend dat voor hem ligt? Ronnie is dit weekend resident artist op Down The Rabbit Hole, dus hij moet de kar trekken. Dat het een sneuvelweekend gaat worden staat sowieso al vast. Het is half vier als Ronnie Flex het hoofdpodium opent, en dan hebben we al een hysterische naakte performance en een bende moerasmonsters gezien. En oh ja: Ronnie Flex die op een kar optrad op de camping. De knaldrang druipt van de lijven. >>> lees verder

Frank Carter zat vroeger in hardcore punkband Gallows, maar sinds 2015 kennen we hem vooral van zijn eigen Rattlesnakes. Die zijn een stuk toegankelijker dan Gallows. Nog steeds wel punk, maar meer van het type Green Day: gitaarriffs uit jaren tachtig hardrock, catchy zanglijnen, en vooral heel veel energie. Frank Carter maakt muziek voor meisjes. >>> lees verder

De DJ-shortlist van Kampire: Ze draait zaterdagavond vanaf 21.30 uur een hyperdansbare set op het Future Fuzzy Field. Kampire is van Nyege Nyege, een artiestencollectief, label én festival dat met hun muziek Oost-Afrikaanse artiesten een groter platform wil geven. Met haar mix van lokale stijlen zoals singeli en electro acholi en ook bass en house op topsnelheid wist ze op Rewire en Lente Kabinet al supervrolijke, opzwepende sets neer te zetten.