‘Sorry, mijn papa belt.’ Tot drie keer toe wordt Charlotte Adigéry midden in een antwoord onderbroken door een telefoontje van haar vader. Eerst probeert ze hem nog af te wimpelen met zo’n automatisch sms’je, dan neemt ze toch maar op, na zo’n duizendmaal haar excuses aan te hebben geboden. Tien seconden later ebt de wachtmuziek weg en komt ze lachend terug aan de lijn. ‘Zoals je ziet kan hij inmiddels niet meer zonder me.’
Inmiddels inderdaad, want lang was het helemaal niet zo vanzelfsprekend dat de zangeres goed contact had met haar vader. Ze spendeerde haar hele jeugd bij haar moeder, terwijl haar vader ook gewoon in Gent woonde. In ieder interview dat met haar te vinden is spreekt Adigéry dan ook vol lof over haar moeder, die haar haar gevoel voor humor en ritme bijbracht. Het duo heeft zelfs een gezamenlijk project, dat Chris & Charlie heet. ‘Mijn moeder is een groot muziekliefhebber. Ze is dag in, dag uit aan het zingen. En als ze dat niet aan het doen is, dan is ze aan het fluiten. Omdat onze familie niet op Martinique of in Frankrijk woonde, waren we vaak alleen. Muziek gaf onze dagen kleur, denk ik.’
Ze heeft geluk gehad, zegt ze, met een moeder die haar de gereedschappen voor het leven aan wist te reiken en soms ook de plek van de vader in kon nemen. Niet dat Adigéry nog kwaad is op haar vader, hoor. Haar muziek heeft haar ertoe in staat gesteld hem te vergeven. Op ‘Celle’, een nummer van haar eerste EP, verwerkte ze hun onderlinge moeilijkheden bijvoorbeeld, met de confronterende eerlijkheid die haar handelsmerk geworden is. ‘Zij die me het leven heeft geschonken, zij die mijn geest heeft verruimd’, zingt ze, in het Frans. ‘Ik heb de plaat bij hem door de brievenbus gegooid, maar ben toen snel weggelopen. Net een handgranaat. Vervolgens heb ik een week niks van hem gehoord. Uiteindelijk belde hij en zei hij dat het hem wel pijn deed. Ik besefte me dat muziek het gesprek had geopend, en dat mijn papa ook heeft gedaan wat hij kon. Onze ouders zijn ook maar mensen met flaws. Volgens mij heeft iedereen goede bedoelingen, maar dat wil niet altijd zeggen dat je het goed doet. Daar heb ik echt vrede mee genomen.'
(tekst gaat verder onder de video)
Charlotte Adigéry speelde dit jaar op meer Nederlandse festivals dan op een hand te tellen zijn. En overal waar ze kwam groeide de Gentse zangeres met haar eigenzinnige elektropunk uit tot een verrassend hoogtepunt. Voor haar shows op ADE vertelt Adigéry hoe ze langzaam leert om niet zo hard voor zichzelf te zijn als de wereld is.
Charlotte Adigéry
als Charlotte Adigéry
met Boris Zeebroek
2017 Charlotte Adigéry EP
2019 Zandoli EP
2019 Yin Yang Self-Meditation
als WWWater
met Boris Zeebroek en Steve Slingeneyer
2017 La Falaise EP
2018 'Screen'
Het leven was voor Adigéry’s ouders ook heus niet altijd makkelijk. Ze verlieten allebei op jonge leeftijd hun thuisland: moeder trok op haar achttiende van Martinique naar Parijs om te studeren, vader liet Guadeloupe – slechts twee eilanden verderop – achter zich om in Frankrijk zijn legerdienst te doen. Uiteindelijk kwamen ze afzonderlijk van elkaar in Gent terecht. ‘Mijn vader was op zoek naar werk. Hij was lasser en kwam terecht in Zelzate, waar een groot staalbedrijf zat. Later is hij in Gent gaan wonen. Mijn moeder is vanuit Parijs naar België getrokken omdat haar broertje een cocktailbar wilde openen in Gent. Daar is ze gaan helpen.’
Adigéry bezit, kortom, een achtergrond die niet in één hokje te vatten is. En daar heeft de wereld het soms moeilijk mee. ‘In België krijg ik niet het gevoel dat ik thuis ben, of dat ik hier welkom ben, ook al ben ik hier opgegroeid. Het is echt lastig als je buurman je behandelt als een stuk vuil. Dat mensen om je lachen op straat of dat je na een optreden wordt gevraagd voor iemands oerwoudfuif. Dat gebeurt hier constant nog.’ Ook op Martinique wordt Adigéry niet als local gezien. ‘Dat ben ik ook niet, maar het is wel mijn tweede thuis. Ik ga er zo vaak mogelijk heen om familie te zien en rond te rijden in een huurauto. Dan denk ik: godverdomme, waarom zijn we in België niet zo goedlachs en gul als hier? Mensen zijn daar behulpzamer, minder asociaal. Tegelijkertijd erger ik me op Martinique aan dat blinde temperament en heb ik in België meer diepe vriendschappen. Het is een tweestrijd, maar ik heb ook twee werelden die mij mij maken. Twee werelden om inspiratie uit te halen.’
Dat doet Adigéry in haar hoogst eclectische muziek bijvoorbeeld door zich met haar vaste partner Boris Zeebroek – zelf half Belgisch, half Chinees – te verdiepen in Antilliaanse ritmes en Creoolse zang. Luister maar eens naar ‘Paténipat’ van het dit jaar verschenen Zandoli. Het nummer is volledig gebaseerd op een chant die fungeert als ezelsbruggetje om het ritme van gwo ka te onthouden, een traditionele muziekstijl van Martinique en Guadeloupe. ‘Zandoli pa té ni pat’, zingt Adigéry steeds sneller. Ofwel: ‘De gekko had geen benen.’ ‘Ik begrijp Creools volledig, maar ik spreek het niet vloeiend. Omdat ik het gewoon niet vaak oefen en het ook niet durf te spreken op Martinique. Mensen lachen je graag uit als je het niet helemaal goed doet. Dus op sommige momenten is het wel een bewuste keuze om zoiets te gebruiken, om een mengeling te maken, zoals wij dat ook zijn.'
(tekst gaat verder onder de video)
'Ik heb twee werelden op inspiratie uit te halen'
Voor iemand bij wie muziek zo innig met haar identiteit is verweven, belandde Charlotte Adigéry pas vrij laat op het pad richting een muzikale carrière. Ze studeerde anderhalf jaar voor kleuterjuf en switchte later naar journalistiek, maar had nergens het gevoel dat ze op haar plek was. De studies volgde Adigéry dan ook onder enige druk van het Belgische Openbaar Centrum voor Maatschappelijk Welzijn, omdat haar moeder, wiens cocktailbar failliet was gegaan, anders in de problemen zou komen. Uiteindelijk volgde Adigéry haar hart en belandde ze op de pop- en rockschool in Hasselt. ‘Muziek sprak altijd voor zich, het was er altijd, dus ik had daar niet eens echt naar gekeken. Het was net alsof ik een beste vriend had en na zoveel jaren vriendschap ineens besefte dat ik andere gevoelens had. In muziek voelde ik me thuis, daarmee kan ik iets vertellen.’
In Hasselt legde Adigéry de basis voor WWWater, het rauwe project dat ze nog steeds gaande houdt met Boris Zeebroek en oud-Soulwax-drummer Steve Slingeneyer. Daarmee valt meteen de naam van Soulwax, het immer ambitieuze project van de gebroeders Stephen en David Dewaele dat Charlotte Adigéry al snel op een voetstuk plaatste. Al in 2016 werkten ze samen, toen Adigéry ‘The Best Thing’ zong op de door Soulwax samengestelde soundtrack voor de Belgische cultfilm Belgica. Eigenlijk zou Adigéry alleen een nummer playbacken, maar regisseur Felix van Groeningen ging op zoek naar een emotioneler, gevoeliger einde. ‘Toen zeiden Stephen en David: moeten we niet een nummer maken met Charlotte?’
Het is sindsdien hard gegaan. Adigéry werd opgepikt door de BBC en Pitchfork, ging op Australische tour met Neneh Cherry en speelde deze zomer op onder meer Lowlands, Best Kept Secret en Into The Great Wide Open. Er komt – kortom – nogal wat op de Gentse af. Mede daarom trapt ze de weg naar haar debuutalbum, dat volgend jaar moet verschijnen, niet af met een normale single, maar met een meditatietape van een kwartier. Het is een intense kijk- en luisterervaring, waarin Adigéry je meeneemt naar haar diepst gewortelde denkpatronen. De oerwoudfuif komt voorbij, net als haar vader en industrietypes die hun hand wat al te laag op haar lichaam leggen. Maar de tape doet ook vermoeden dat het van alle mensen Charlotte Adigéry is die het hardst is voor zichzelf, haar strengste criticaster.
Waar Charlotte Adigéry de zangeres in ‘1,618’ en ‘High Lights’ op bijtende en humoristische wijze zingt over het niet dragen van een beha en het wél dragen van pruiken, daar lijkt Charlotte Adigéry de persoon soms minder ver in het aanvaarden van haarzelf. Het is een confronterende constatering. ‘Ik zeg ook vaak tegen mezelf: behandel jezelf nou zoals je je beste vriendin of je eigen dochter zou behandelen.’ Makkelijker gezegd dan gedaan, vanzelfsprekend. ‘Waarom zijn we zo streng voor onszelf, ben ik zo streng voor mezelf? Door onzekerheden. Door te denken: als ik hard ben, dan zal het wel veranderen en zal ik beter worden. Ik zal altijd neigen naar dat perfecte. Ik ben heel perfectionistisch, dat ben ik altijd al geweest. Op muzikaal gebied probeer ik daarin een weerwoord aan mezelf te bieden door juist instinctieve en impulsieve muziek te maken. Maar ik heb me gisteren bijvoorbeeld nog doodgeërgerd aan één shot uit die meditatietape, waarin ik vond dat mijn make-up niet mooi was. Argh, afschuwelijk. Terwijl ik gewoon het tegenovergestelde probeer aan te moedigen in mijn tekst. Het is een permanent work in progress.’
‘Ik ben ook wel een beetje bang voor de reactie van andere mensen, want ik ben super eerlijk geweest. Maar daar ben ik vooral ook heel trots op.’ Hoewel Adigéry het maar moeilijk vindt alle lof die dit jaar over haar wordt uitgestort een plaats te geven, is trots haar niet geheel vreemd. ‘Ik ben hier de zolder van mijn moeder aan het opruimen’, vertelt ze. ‘Er liggen allerlei oude dagboekjes van me. In eentje had ik mezelf beschreven toen ik elf was: ‘Ik ben Charlotte Adigéry, ik ben 11 jaar, bla bla bla.’ Het was een briefje naar mijzelf in de toekomst. Er stond: ‘Charlotte, vraag: ben je nu zangeres geworden zoals je wilde op je elfde? En heb je een knap lief?’ Ik was zo geëmotioneerd door het feit dat ik toen blijkbaar al zangeres wilde worden. Ik besefte: godverdomme, je doet het nu wel gewoon. Ik probeer steeds terug te gaan naar die kleine Charlotte en te zeggen: kijk eens wat ik nu weer aan het doen ben! Maar dan nog, het lukt niet om het te bevatten. Maar ik ben wel dolgelukkig.’
En als ze nu een briefje moest schrijven, naar Charlotte over elf jaar? Wat zou daar dan in staan? Na een korte stilte volgt het antwoord: ‘Hee Charlotte, ben je trouw gebleven aan jezelf? Heb je de muziek gemaakt die je wilde maken? Heb je nog geldzorgen? Zie je jezelf graag? En heb je de capaciteiten om op dezelfde gulle manier je liefde met anderen te delen? Ik denk dat dat het allerbelangrijkste is. Natuurlijk hoop ik dat het antwoord telkens ja zal zijn.’
Charlotte Adigéry speelt op donderdag 17 oktober op ADE Live in de Melkweg. Haar show wordt live uitgezonden in 3voor12 Radio.