Voor iemand bij wie muziek zo innig met haar identiteit is verweven, belandde Charlotte Adigéry pas vrij laat op het pad richting een muzikale carrière. Ze studeerde anderhalf jaar voor kleuterjuf en switchte later naar journalistiek, maar had nergens het gevoel dat ze op haar plek was. De studies volgde Adigéry dan ook onder enige druk van het Belgische Openbaar Centrum voor Maatschappelijk Welzijn, omdat haar moeder, wiens cocktailbar failliet was gegaan, anders in de problemen zou komen. Uiteindelijk volgde Adigéry haar hart en belandde ze op de pop- en rockschool in Hasselt. ‘Muziek sprak altijd voor zich, het was er altijd, dus ik had daar niet eens echt naar gekeken. Het was net alsof ik een beste vriend had en na zoveel jaren vriendschap ineens besefte dat ik andere gevoelens had. In muziek voelde ik me thuis, daarmee kan ik iets vertellen.’
In Hasselt legde Adigéry de basis voor WWWater, het rauwe project dat ze nog steeds gaande houdt met Boris Zeebroek en oud-Soulwax-drummer Steve Slingeneyer. Daarmee valt meteen de naam van Soulwax, het immer ambitieuze project van de gebroeders Stephen en David Dewaele dat Charlotte Adigéry al snel op een voetstuk plaatste. Al in 2016 werkten ze samen, toen Adigéry ‘The Best Thing’ zong op de door Soulwax samengestelde soundtrack voor de Belgische cultfilm Belgica. Eigenlijk zou Adigéry alleen een nummer playbacken, maar regisseur Felix van Groeningen ging op zoek naar een emotioneler, gevoeliger einde. ‘Toen zeiden Stephen en David: moeten we niet een nummer maken met Charlotte?’
Het is sindsdien hard gegaan. Adigéry werd opgepikt door de BBC en Pitchfork, ging op Australische tour met Neneh Cherry en speelde deze zomer op onder meer Lowlands, Best Kept Secret en Into The Great Wide Open. Er komt – kortom – nogal wat op de Gentse af. Mede daarom trapt ze de weg naar haar debuutalbum, dat volgend jaar moet verschijnen, niet af met een normale single, maar met een meditatietape van een kwartier. Het is een intense kijk- en luisterervaring, waarin Adigéry je meeneemt naar haar diepst gewortelde denkpatronen. De oerwoudfuif komt voorbij, net als haar vader en industrietypes die hun hand wat al te laag op haar lichaam leggen. Maar de tape doet ook vermoeden dat het van alle mensen Charlotte Adigéry is die het hardst is voor zichzelf, haar strengste criticaster.
Waar Charlotte Adigéry de zangeres in ‘1,618’ en ‘High Lights’ op bijtende en humoristische wijze zingt over het niet dragen van een beha en het wél dragen van pruiken, daar lijkt Charlotte Adigéry de persoon soms minder ver in het aanvaarden van haarzelf. Het is een confronterende constatering. ‘Ik zeg ook vaak tegen mezelf: behandel jezelf nou zoals je je beste vriendin of je eigen dochter zou behandelen.’ Makkelijker gezegd dan gedaan, vanzelfsprekend. ‘Waarom zijn we zo streng voor onszelf, ben ik zo streng voor mezelf? Door onzekerheden. Door te denken: als ik hard ben, dan zal het wel veranderen en zal ik beter worden. Ik zal altijd neigen naar dat perfecte. Ik ben heel perfectionistisch, dat ben ik altijd al geweest. Op muzikaal gebied probeer ik daarin een weerwoord aan mezelf te bieden door juist instinctieve en impulsieve muziek te maken. Maar ik heb me gisteren bijvoorbeeld nog doodgeërgerd aan één shot uit die meditatietape, waarin ik vond dat mijn make-up niet mooi was. Argh, afschuwelijk. Terwijl ik gewoon het tegenovergestelde probeer aan te moedigen in mijn tekst. Het is een permanent work in progress.’
‘Ik ben ook wel een beetje bang voor de reactie van andere mensen, want ik ben super eerlijk geweest. Maar daar ben ik vooral ook heel trots op.’ Hoewel Adigéry het maar moeilijk vindt alle lof die dit jaar over haar wordt uitgestort een plaats te geven, is trots haar niet geheel vreemd. ‘Ik ben hier de zolder van mijn moeder aan het opruimen’, vertelt ze. ‘Er liggen allerlei oude dagboekjes van me. In eentje had ik mezelf beschreven toen ik elf was: ‘Ik ben Charlotte Adigéry, ik ben 11 jaar, bla bla bla.’ Het was een briefje naar mijzelf in de toekomst. Er stond: ‘Charlotte, vraag: ben je nu zangeres geworden zoals je wilde op je elfde? En heb je een knap lief?’ Ik was zo geëmotioneerd door het feit dat ik toen blijkbaar al zangeres wilde worden. Ik besefte: godverdomme, je doet het nu wel gewoon. Ik probeer steeds terug te gaan naar die kleine Charlotte en te zeggen: kijk eens wat ik nu weer aan het doen ben! Maar dan nog, het lukt niet om het te bevatten. Maar ik ben wel dolgelukkig.’
En als ze nu een briefje moest schrijven, naar Charlotte over elf jaar? Wat zou daar dan in staan? Na een korte stilte volgt het antwoord: ‘Hee Charlotte, ben je trouw gebleven aan jezelf? Heb je de muziek gemaakt die je wilde maken? Heb je nog geldzorgen? Zie je jezelf graag? En heb je de capaciteiten om op dezelfde gulle manier je liefde met anderen te delen? Ik denk dat dat het allerbelangrijkste is. Natuurlijk hoop ik dat het antwoord telkens ja zal zijn.’
Charlotte Adigéry speelt op donderdag 17 oktober op ADE Live in de Melkweg. Haar show wordt live uitgezonden in 3voor12 Radio.
